GS Forum

GS Forum (http://www.gsforum.gr/index.php)
-   Θέατρο (http://www.gsforum.gr/forumdisplay.php?f=69)
-   -   Η "κυρία" Αναστασία... (http://www.gsforum.gr/showthread.php?t=44400)

Carduelis 09-11-2013 10:33

Η "κυρία" Αναστασία...
 
Γραμμένο από τον μεγάλο Μάριο Πλωρίτη...
Η κυρία Αναστασία - γνώμες - Το Βήμα Online

Να, λοιπόν, που έσκασε πάλι μύτη η κυρία Αναστασία. Οχι, δεν πρόκειται για καμιά στριμμένη γειτόνισσα, που ταλαιπωρεί τους περιοίκους με τις ιδιοτροπίες της. Αλλά για την διαβόητη λογοκρισία ­ και μάλιστα, τη θεατρική, (τώρα, και κινηματογραφική) ­ που της έδωσε αυτό το παρανόμι, άγνωστο γιατί, ο γάλλος δημοσιογράφος Henri Rochefort, πριν 130 χρόνια («το ψαλίδι της Αναστασίας»1).

Το επεισόδιο με την «πολύκροτη» σκοτσέζικη ταινία είναι γνωστό. Σημασία, όμως, δεν έχει τόσο το «ευτυχές τέλος» του ­ αφού ο εισαγγελέας έκρινε πως το έργο δεν προπαγανδίζει τα ναρκωτικά ­ αλλά η ιδέα, η «θέση» πως επιτρέπεται (ή και επιβάλλεται) η Πολιτεία να απαγορεύει ένα έργο τέχνης. Φυσικά, η επέμβαση του εισαγγελέα ήταν νομότυπη, αφού το Σύνταγμά μας, ενώ «απαγορεύει τη λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο» (αρθρ. 14,2), λίγο πιο κάτω εξαιρεί από την απαγόρευση «τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και όλα τα άλλα μέσα μεταδόσεως λόγου ή παραστάσεως» (αρθρ. 15,1). Δηλαδή, παίρνει με το αριστερό χέρι σχεδόν ό,τι έδωσε με το δεξί, αφού εξαιρεί τα μέσα ίσα-ίσα που έχουν τη μεγαλύτερη εμβέλεια και απήχηση. Αυτά, το σωτήριο έτος 1975 όπου ψηφίστηκε το Σύνταγμα, το 1985 όπου αναθεωρήθηκε, το 1996, όπου εφαρμόζεται...
Αν, όμως, η εισαγγελική επέμβαση ήταν τυπικά νόμιμη, καθε λογοκριτική ενέργεια είναι, ήταν και θα είναι ουσιαστικά άνομη και ανόητη. Ανομη, επειδή αποτελεί προσβολή εναντίον ενός θεμελιακού δικαιώματος, της ελεύθερης έκφρασης. Ανόητη, επειδή η έκφραση αυτή βρίσκει πάντα τρόπους να ξεφεύγει απ' την «αναστασιακή» τσιμπίδα. Αλλά κι επειδή οι απαγορεύσεις χαρίζουν την καλύτερη διαφήμιση στο «θύμα», αφού γαργαλάνε την περιέργεια του κοινού, που τρέχει αθρόο να γευτεί τον «απαγορευμένο καρπό»...
Πρέπει, ωστόσο, να ομολογήσουμε πως ο εισαγγελέας και η τετράδα των αστυνομικών που τον συνόδευε, έχουν ένδοξους προγόνους, και παλαιότατους.
Αν η αρχαία Ελλάδα καυχιόταν, και δίκαια, πως ήταν η κιβωτός του Δράματος, στάθηκε ταυτόχρονα και η μητριά της λογοκρισίας ­ πρώτα, σαν απόπειρας κι έπειτα ως πράξης: Οταν ο Θέσπις μετάτρεψε τον διονυσιακό Διθύραμβο σε διάλογο υποκριτών και Χορού, δηλ. σε τραγωδία, ο νομοθέτης Σόλων πήγε και παρακολούθησε μια παράσταση. Κι ύστερα, κάλεσε τον ποιητή-υποκριτή και τον ρώτησε επιτιμητικά «πώς δεν ντρέπεται να λέει τόσο μεγάλα ψέματα μπροστά σε τόσο κόσμο». Ο Θέσπις του αποκρίθηκε πως «δεν είναι δα και τίποτα τρομερό να τα λέει κανείς και να τα παρασταίνει παίζοντας». Κι ο Σόλων χτύπησε θυμωμένος το ραβδί του στη γη, φωνάζοντας: «Αν όμως επαινούμε και τιμούμε αυτό το παιχνίδι ­ αυτή την ψευτιά ­ γρήγορα θα τη βρούμε και στα συμβόλαια» (λες και τα συμβόλαια περιμένουν το θέατρο για να μάθουν την τέχνη του ψεύδους). Κι ο γέρο νομοθέτης προσπάθησε να εμποδίσει τις παραστάσεις του Θέσπη, επειδή είναι «βλαβερή η ψευδολογία»2. Αλλά η ψυχαγωγία αποδείχθηκε δυνατότερη από τη «νομοθεσία»: ο τύραννος Πεισίστρατος μάντεψε τι σημασία έχουν τα «θεάματα» για το κοινό ­ και για την εξουσία ­ και, το 535/4, οι παραστάσεις τραγωδίας καθιερώθηκαν ως μέρος της γιορτής των Μεγάλων Διονυσίων.
Ωστόσο, η λογοκρισία πέτυχε την πρώτη νίκη της λίγο αργότερα (γύρω στα 490), όταν ο Φρύνιχος δίδαξε την τραγωδία του Μιλήτου άλωσις, που αναφερόταν στην εξέγερση των ιωνικών πόλεων και την κατατρόπωσή τους απ' τους Πέρσες. Και συντάραξε τους θεατές, που ξέσπασαν σε κλάματα («το θέητρον έπεσεν ες δάκρυα»), επειδή τους θύμισε «οικεία κακά»: την ενοχή τους που είχαν αφήσει αβοήθητους τους συμμάχους τους Μιλήσιους. Ο ποιητής τιμωρήθηκε με πρόστιμο βαρύτατο (1000 δραχμές) και απαγορεύθηκε να ξαναπαιχτεί το έργο του3. Τα «οικεία κακά» τα πληρώνουν περισσότερο οι σχολιαστές παρά οι δράστες...
Από εκεί και πέρα, όμως, οι δραματικοί και κωμικοί ποιητές ήταν ελεύθεροι να γράφουν οτιδήποτε για οποιονδήποτε. Μόνο τους νεκρούς, τους «αποιχομένους», απαγορευόταν να λοιδωρούν ­ αν και ο Αριστοφάνης δεν δίστασε να σατιρίσει τους «μακαρίτες» πια Κλέωνα και Ευριπίδη4... Δεν θ' απορήσει, βέβαια, κανείς που οι Τριάντα Τύραννοι πρόκοψαν και στη λογοκρισία, απαγορεύοντας τις «παραβάσεις» των κωμωδιών (όπου ο Χορός απευθυνόταν στο κοινό και σχολίαζε τα τρέχοντα) και το «ονομαστί κωμωδείν», την επώνυμη διακωμώδηση5. Αλλά κι αυτές οι απαγορεύσεις δεν μακροημέρευσαν, και μόνο στη Μέση και τη Νέα Κωμωδία ατόνησε η πολιτική σάτιρα, μια και άλλα ήταν τα θέματά τους.
Σε πλατύτερους χώρους, δύο κορυφαίοι στάθηκαν θύματα «λογοκρισίας» δικαστικής αλλά ουσιαστικά πολιτικής: ο μεγάλος προσωκρατικός φιλόσοφος Αναξαγόρας που κατηγορήθηκε για «αθεΐα» (επειδή δίδασκε πως αρχή του κόσμου δεν είναι οι θεοί αλλά ο «Νους») και απελάθηκε απ' την Αθήνα. Και ο Σωκράτης, βέβαια, που θανατώθηκε για τα «καινά δαιμόνιά» του: ένα από τα σπάνια ­ αλλά το μεγαλύτερο ­ δικαστικό έγκλημα στην αρχαία Ελλάδα...
Με τη ζωή του πλήρωσε, κι ο αθυρόστομος ποιητής Σωτάδης (γύρω στα 250 π.Χ.) το «θράσος» του να σατιρίζει τους πανίσχυρους της εποχής: όταν έφτασε να σαρκάσει τον γάμο του Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου με την αδερφή του Αρσινόη, λέγοντας πως ο βασιλιάς «ανόσια τρύπα διάλεξε να σπρώξει το κεντρί του» («ες ουχ οοίην τρυμαλιήν το κέντρον ώθεις»). Ο τελευταίος διάταξε και τον κλείσανε σ' ένα πιθάρι και το φουντάρανε στη θάλασσα6, για να πνίξει κυριολεκτικά την «αναίσχυντη» φωνή του.
Οχι κρούσματα καταστολής, αλλά προληπτική απαγόρευση με καταστατικό νόμο «χάρηκε» από την αρχή η Ρώμη: καθώς οι «φεσκένινοι στίχοι» (κοροϊδευτικά και άσεμνα τραγούδια των αγροτικών γιορτών) σατίριζαν τους «ευγενείς», αυτοί φρόντισαν ν' απαγορευθούν τα σκωπτικά τραγούδια («mala carmina») από την ίδια τη Δωδεκάδελτο - το ρωμαϊκό Σύνταγμα, ας πούμε (451 π.Χ.)7. Και η λογοκρισία θρονιάστηκε για τα καλά στη Ρώμη, ανελέητη για τους δυσάρεστους, ανεκτική για τους ευάρεστους - όπως ειρωνεύεται ο μεγάλος σατιρικός Γιουβενάλης: «Ο λογοκριτής αθωώνει τα κοράκια και καταδικάζει τα περιστέρια» («Dat veniam corvis, vexat censura columbas»)8. Πού να κάθεσαι, όμως, να ξεχωρίζεις το ένα πουλερικό απ' το άλλο...
Δεν τιμωρούνται, βέβαια, όλοι οι «ενοχλητικοί» με κώνεια και πιθάρια. Πολύ πιο συνηθιμένος και εύκολος στόχος των κάθε λογής κρατούντων είναι τα ίδια τα «αμαρτωλά» έργα, που παραδίνονται στο πυρ το εξώτερον. Ο Μ. Κωνσταντίνος λ.χ. έβαλε κι έκαψαν τα γραφτά του αιρεσιάρχη Αρειου, ενώ η Σύνοδος της Καρθαγένης (255 μ.Χ.) απαγόρευσε δια ροπάλου όλα τα «εθνικά» συγγράμματα. Κι έτσι ως το τέλος του Βυζαντίου. Με στερνό θύμα τα βιβλία του σπουδαίου φιλοσόφου Γεώργιου Γεμιστού-Πλήθωνα (1360-1452), που ο αντίπαλός του Γεώργιος Σχολάριος ­ ο πρώτος Πατριάρχης της τουρκοκρατίας ­ διάταξε να εξαφανισθούν «δια πυράς».
Φυσικά, όλοι οι βιβλιοκτόνοι ξαστοχούν πως τα βιβλία καίγονται, αλλά οι φωνές μένουν - και καίνε τους δημίους τους...
Πολύ μεγαλύτερη λογοκριτική επίδοση από την Ανατολική, σημείωσε η Δυτική Εκκλησία, που έκαιγε όχι μόνο τα γραφτά των «αιρετικών» αλλά και τους ίδιους τους γραφιάδες.
Η εφεύρεση της τυπογραφίας δεν πολλαπλασίασε μόνο τα βιβλία και τη γνώση, αλλά και τη δραστηριότητα της κληρικής λογοκρισίας, που προσπαθούσε να φιμώσει τις δογματικές «παρεκτροπές» και τις επιθέσεις κατά της παντοδυναμίας και της διαφθοράς του Βατικανού - αυτό ήταν το ψαχνό.
Πρωτοπόρος της ωραίας ετούτης τέχνης, ο πάπας Αλέξανδρος Στ' καθιέρωσε την προληπτική λογοκρισία των βιβλίων (1501) που, για να κυκλοφορήσουν, έπρεπε να έχουν γραπτή άδεια των κατά τόπους αρχιεπισκόπων. Ποινή για τους παραβάτες ­ ακόμα και για τους αναγνώστες: αφορισμός, βαρύ πρόστιμο και, φυσικά, κάψιμο των επιλήψιμων βιβλίων. Και για να μην αφήνονται τα πράγματα στην τύχη, το Βατικανό επινόησε (1558) τον περιβόητο Index (Index librorum prohibitorum = κατάλογος απαγορευμένων βιβλίων), που απαριθμούσε τα αποδιοπομπαία συγγράμματα και απαγόρευε (και απαγορεύει ακόμα) την ανάγνωσή τους απ' τους πιστούς.
Και πώς μπορούσε η πολιτεία να μη μιμηθεί το θεάρεστο παράδειγμα - και ειδικά, η κάθε είδους απολυταρχία, που άκουγε σε κάθε κρίση και διαφωνία τον ήχο της επανάστασης; Γραφεία, υπηρεσίες, δραγάτες στήθηκαν παντού, διαβάζοντας, σβήνοντας, απαγορεύοντας οτιδήποτε νόμιζαν πως μπορούσε να προκαλέσει έστω κι ένα γρατζούνισμα στα τείχη της εξουσίας. Τις χειροπέδες αυτές σαρκάζει ο Μπωμαρσαί στους Γάμους του Φίγκαρο:
«... Εφόσον δεν γράφω για την εξουσία, τη θρησκεία, την πολιτική, την ηθική, τους υψηλά ιστάμενους, τα αξιοσέβαστα ιδρύματα, την όπερα, τα λοιπά θεάματα και γενικώς για κάθε πρόσωπο που έχει γνωριμίες, μέσα και διασυνδέσεις, μπορώ να γράφω πανελεύθερα για ό,τι θέμα θέλω ­ αφού, φυσικά, το γραφτό μου περάσει επιθεώρηση από δύο ή τρεις λογοκριτές»9.
Ολοι οι μεγάλοι και οι λιγότερο μεγάλοι του πνεύματος στηλίτευσαν την κ. Αναστασία - και η Γαλλική Επανάσταση νομοθέτησε την ελευθερία της έκφρασης. Το ίδιο και τα δικά μας Συντάγματα της Επανάστασης και τα μεταγενέστερα, βέβαια. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι εραστές της καλλίμορφης Κυρίας, εδώ κι αλλού, καταθέσανε τα όπλα. Πασίγνωστος είναι ο στίχος του Αλέξανδρου Σούτσου κατά του «τυποκτόνου ψηφίσματος» του Καποδίστρια (Μάιος 1831): «Είν' ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μην γράψεις». Κι αργότερα, η Εκκλησία δεν δίστασε να αφορίσει και ν' απαγορεύσει τα έργα του Καΐρη, του Ροΐδη, του Λασκαράτου, του Καζαντζάκη. Που, φυσικά, έγιναν ανάρπαστα...
Αξιοι επίγονοι των εστεμμένων απολυταρχιών, οι κάθε φυράματος δικτατορίες ακολούθησαν και «βελτίωσαν» το εθνοσωτήριο παράδειγμά τους. Τόσο οι αλλοδαποί τύραννοι όσο και οι ημεδαποί πίθηκοί τους (4η Αυγούστου, 21η Απριλίου). Μέγας μιμητής του Βατικανού και της Ιερής Εξέτασης, ο Χίτλερ έκαιγε τα βιβλία των «αριστερών» και των εβραίων, πριν στείλει τους ίδιους στα κρεματόρια, για να σώσει την αρία φυλή του. Και αποτελεί γοερή αυτοειρωνεία το άρθρο εκείνο του Καταστατικού του ΚΚ της ΕΣΣΔ: «Οποιος καταπνίγει την κριτική και την υποκαθιστά με εγκώμια και επαίνους, δεν μπορεί να βρίσκεται στις γραμμές του κόμματος». Αυτού ακριβώς του κόμματος, που εφάρμοσε την πιο στυγνή λογοκρισία κι έστελνε τους κρίνοντες και τους διαφωνούντες στα κάτεργα, στα γκουλάγκ και στα εκτελεστικά αποσπάσματα...
Ολοι αυτοί οι θεράποντες της κυρίας Αναστασίας δεν σωφρονίστηκαν από την πείρα των αιώνων, που έδειξε πως το ψαλίδι της αφέντρας τους δεν κόβει, τελικά, παρά τα δικά τους δάχτυλα. Δεν έμαθαν πως «το πνεύμα όπου θέλει πνει», πως κανένα λογοκριτικό οχύρωμα δεν μπορεί να το σταματήσει. Δεν διδάχθηκαν πως ανέσπερος μένει πάντα ο λόγος του Επίκτητου: «Κανένας δεν μπορεί να μ' εμποδίσει, κανένας δεν μπορεί να μ' αναγκάσει με τη βία να σκεφτώ αλλιώτικα απ' ό,τι θέλω εγώ». («Ουδείς εμποδίσαι δύναται, ουδείς βιάσασθαι άλλως χρήσασθαι ή ως θέλω»)10. Να σκεφτώ και να μιλήσω... 1. Στην εφημ. «Φανός», 1866. ­ 2. Πλούταρχος, Σόλων, ΧΧΙΧ. Διογένης Λαέρτιος, Σόλων, 59. ­ 3. Ηρόδοτος, Στ. 21. ­ 4. Σχόλιο σε Αριστοφάνη, Ειρήνη, στ. 148 και λεξικό Σούδα, λέξη «αποιχόμενοι». ­ 5. Σχόλιο σε Αριστοφάνη, Ορνιθες, στ. 1297. ­ 6. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, XIV, 620-1, Πλούταρχος, Περί παίδων αγωγής, 14,11. ­ 7. Βλ. Μ. Πλωρίτη, Μίμος και μίμοι, Καστανιώτης 1990, σελ. 33, 40. ­ 8. Σάτιρες, ΙΙ,63. ­ 9. Πράξη Ε', σκ. 3. Μεταφρ. Παύλου Μάτεση. ­ 10. Διατριβαί, Ι,19,7.

yannis 09-11-2013 11:02

Απάντηση: Η "κυρία" Αναστασία...
 
:lo19::lo19::lo19:


Μα που πας και τα βρίσκεις;;;
Γιατρέ μου μας κακομαθαίνετε!!!!!

Να δώσω και κάποιες άλλες διαστάσεις...

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%


Πολλοί πίστευαν στις προθέσεις του περιοδικού να συμβάλει στην παιδαγωγική καλ#λιέρ#γεια και την ανάπτυξη του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του παιδιού. Ο τύπος της επο#χής αναφέρεται συχνά με επαινετικά σχόλια στην ποικιλία του περιεχομένου, στην εικο#νογράφηση, αλλά και στο καινούργιο παιδαγωγικό πνεύμα του (Πάτσιου, 103).
Αντιδράσεις, ωστόσο, εξέφρασαν και πολλές πνευματικές προσωπικότητες της εποχής. Χα#ρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στάση της Π.Σ. Δέλτα, η οποία θεωρεί το περιοδικό «πρό#στυχο, σαχλό και κακορίζικο» (Η Διάπλασις, τόμ. 4/1897, αρ. 14, 107), καθώς και ο Ηλ. Βουτιερίδης, που αναφέρεται στην επιζήμια για την παιδική ψυχή τακτική της «Διαπλάσεως» να διενεργεί δημοψηφίσματα για ποικίλους λόγους, όπως π.χ. για την ανάδειξη του καλύ#τε#ρου ψευδωνύμου (Πάτσιου, 208).
Οι συντάκτες, όμως, του περιοδικού δε δέχονται κανενός είδους αντιρρήσεις και κρι#τι#κές, ιδιαίτερα από τους αναγνώστες τους: «Αντιρρήσεις και παράπονα ουδόλως λαμβάνονται υπ’ όψει, ούτε δίδεται εις αυτά καμμία απολύτως απάντησις» (Η Διάπλασις, τόμ. 9/1902, αρ. 35, 278). Άλλωστε κείμενα, που δε συμφωνούν με τα πνεύμα του περιοδικού ή που έρχονται σε αντίθεση με αυτό, δε δημοσιεύονται, με την επισήμανση ότι «δεν εκρίθησαν κατάλληλα να δημοσιευθούν» ( Η Διάπλασις, τόμ. 4/1882, αρ. 7, 110).


Απόσπασμα από: ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ


%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%


Και λίγη "νοσταλγία" για κάποιους!!!!



"Ο Σωτήρ" προστατεύει τη "Ζωή του Παιδιού" στο δρόμο "Προς την νίκην" !!


Μέσα στο γενικό κλίμα εκπαιδευτικής τρομοκρατίας, τον συντηρητισμό της χουντικής επταετίας και στην ανοχή των γονιών υπήρχαν εποχές που αυτά τα περιοδικά έκαναν τρελές πωλήσεις!




http://2.bp.blogspot.com/-Hh3Fz-tFBi...0/32867341.jpg

Παρ' όλη την καταπίεση, τις συντηρητικές ιδεολογίες την απροκάλυπτη πλύση εγκεφάλου, τον προσηλυτισμό και τη ρετρό και ολίγον κιτς αισθητική, τα περιοδικά αυτά αφήνουν μια εικόνα όχι και τόσο δυσάρεστη για τα παιδικά μας χρόνια...



http://1.bp.blogspot.com/-SvEuIoY7Pd...idodika2+4.jpg

Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν τόνωσαν το θρησκευτικό συναίσθημα των μικρών μαθητών, ίσα ίσα που μπορεί να δημιούργησαν και μια αντίδραση απέναντι στην εκκλησία.








Απόσπασμα από εδώ: Λόλα, να ένα άλλο: "Ο Σωτήρ" προστατεύει τη "Ζωή του Παιδιού" στο δρόμο "Προς την νίκην" !!






Με τις υγείες μας και στα δικά τους οι λεύτερες!!!!!!!!!:ye33:






Carduelis 09-11-2013 12:47

Απάντηση: Η "κυρία" Αναστασία...
 
Ωχ τι μου θύμησες!!!
Πιτσιρικά με έστελναν στο κατηχητικό και θυμάμαι ένα πολύ μικρό ολιγόφυλλο τετραδιάκι που σε κάθε σελίδα είχε δυό επικεφαλλίδες: "Ηθικόν Δίδαγμα" και "Γνωμικόν" (αν θυμάμαι καλά!)
Επρεπε κάθε φορά να πάμε τα αντίστοιχα πεδία συμπληρωμένα με το τι καταλάβαμε από την κατήχηση της προηγούμενης Κυριακής. Πανικός!
Ακόμα και Τη Ζωή του Παιδιού την μαζεύαμε στη γειτονιά κάποιοι ή την παίζαμε μαζί με τα άλλα περιοδικά στους βόλους!
Δεν υπήρχε συνειδητή επιλογή την εποχή εκείνη και ήταν τέτοια η δίψα για διάβασμα εξωσχολικού βιβλίου που είτε "Ζάκουλα" είτε "Σωτήρα" όλα περνάγανε από τα χέρια μας!
:sm7:

yannis 09-11-2013 13:17

Απάντηση: Η "κυρία" Αναστασία...
 
Αντίχριστοι!!!!! Αυτά τα παθαίνετε, επειδή δεν πειθαρχούσατε με τις διδαχές και απειθούσατε στους κανόνες των καθοδηγητών σας.
Γι αυτό αντί να λέτε "γ@μw την ζάκουλα σου" μπερδευτήκατε με τις κατηχήσεις εναντίον των εβραίων και πηδάτε λάθος γυναίκες!!!!!!


Και ένα τραγουδάκι με ωραίο "ταξιδιωτικό" ρυθμό, για Σαββατιάτικη συντροφιά... πάω για Πλανήτερο, τα λέμε αύριο.

http://www.youtube.com/watch?v=45k8o2zgEBY&feature=player_detailpage#t=0


Όλες οι ώρες είναι σε GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 17:38.

vBulletin Version 3.8.4
Jelsoft Enterprises Ltd.
Όλα τα γραφόμενα αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του GS Forum!