Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Με βάρκα την ελπίδα….Ενα ασκητικό ταξίδι..

Όταν είσαι αγχωμένος και με τον ελεύθερο χρόνο να φαντάζει σαν παραμύθι ,την ψυχολογική φόρτιση της δουλειάς,το νεκρό μοτοσυκλετιστικο και αβέβαιο μέλλον,στη πρώτη στραβή καλήμερα που θα ακούσεις διόλου απίθανο να ξεσπάσεις σε μια φυγή η οποία θα σε κάνει να σκεφτείς ήρεμα μονάχος εσύ και ο ήχος της μηχανής ,να μπαίνουν οι σκέψεις σιγά σιγά στην σειρά τους και οι παλμοί της καρδιάς να αραιώνουν κατατάσσοντας τον εαυτό σου σε μια ποιο πράα και ήρεμη κατάσταση ,πράττοντας αυτό που σε κάνει να νιώθεις ποιο ελεύθερος……….ΝΑ ΟΔΗΓΑΣ

Γιαυτό και εγώ χωρίς να το πολύ σκεφτώ μιας και είχα στην διάθεση μου ένα 2μερο ρεπό και να πράξω τις κατάλληλες προετοιμασίες ,παίρνω τον έτοιμο σάκο που έχω μέσα την σκηνη-υπνοσακο-υποστρωμα και μαζί ενα σακιδιακι με εσώρουχα και κάνα δυο μπλουζάκια , μια φωτογραφία φευγαλέα από τα ανίψια μου ....και ΒΟΥΥΥΥΡΡΡΡΡ



Ξεκινώντας κατά της 1 από την Σιάτιστα ΜΟΝΟ με ενα gps και μετά από καβγά συναισθημάτων, φυγής και κούρασης,στην άκρη του μυαλού μου είχε φωλιάσει η Ρουμανία μιας και είναι απωθημένο καιρό τώρα…
Έτσι πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι έγινε και να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου,βρέθηκα στην Κοζάνη να τσακώνομαι με την υπάλληλο της intersalonika για να μπορέσω να παραλάβω την πράσινη κάρτα από τα κεντρικά.
Το πολυπόθητο χαρτί ήταν στα χέρια του Μίδα πλέων και από εκεί και μετά οι σκέψεις μου άρχισαν να περνούν σάρκα και οστά σιγά σιγά.


Μιας και η Ρουμανία επικράτησε στην στην μάχη της σκέψης ,αφού και η δεύτερη εναλλακτική ήταν και αυτή ΠΟΛΥ δυνατό χαρτί (κάτω απ’ταυλακι) μιας ΚΑΙ αυτό είναι απωθημένο και ανοιχτός λογαριασμός αφού δεν κατάφερα να το υλοποιήσω πρόσφατα που ήταν σχεδιασμένο.
Χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουνα ήδη καθόδων για Σέρρες.


Που αλλού?????στον Κορνήλιο..Ένα καφεδάκι λέω στα γρήγορα ,ένα παγωμένο νεράκι μιας και η θερμοκρασία στο τριπ κοντρόλ έδειχνε 38 βαθμούς και τα σημάδια της αφυδάτωσης να κάνουν αισθητή την παρουσία τους,,,,ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΆ,,,δεν το ήθελα:D:D:D να σταματήσω στο κολληταρι για μια παύση και ανασυγκρότηση των σκέψεων..

Και αφού ήταν και η ώρα μεσημεριανή και φαγητού ,ο μετρ της ωμελετΗτας ξαναχτυπά.2-3-5-10 αυγά χωριάτικα καλό κοπανισμα,ζαμπάκι-κασερακι-φετουλα και άλλα φακιρικά που ΜΟΝΟ αυτός ξέρει και η ωμελετΗτα δεσπόζει στο τραπέζι αρχοντική ,αχνιστή και σπιτική σε συνδυασμό με την ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ σαλάτα της Τζενης με πολύ κρεμμύδι που τρελαίνομαι και ελαιόλαδο,παγωμένη μπυριτσα ,φρέσκο ψωμάκι και τα πιρούνια και οι βουτες στην σαλάτα δεν είχαν σταματημό..
Το κολληταρι μου ήθελε να με περιποιηθεί όπως αυτός ήξερε και ξέρουμε άλλωστε όλοι μας.
Αλλά ΚΑΙ συναισθηματικά δεν ήμουν καλή παρέα

ΚΑΙ το μυαλό μου έκανε παιχνίδια με την άσφαλτο,το πράσινο χρώμα τον δέντρων και της φύσης ,την ταση της εξερεύνησης του αγνώστου για μένα και τελικά κατάφερα να πατήσω ποδάρι για κάτι πρόχειρο και γρήγορο..Εξου και η ωμελετΗτα ..

Η φιλοξενία αδερφική,η ωμελετΗτα Α Π Α Ι Χ Τ Η ,το κρεμμύδι βασανιστικά ωραίο,ΑΛΛΑ ο καφές ξανά ξυπνάει πάλι τα συναισθήματα φυγής και αυτά παίρνουν σάρκα και οστά για ακόμα μια φορά τη ίδια μέρα.
Αφού είχαμε κανονίσει "να κοιμηθουμε μαζι" πίνοντας πρώτα το δεύτερο καφεδάκι στο φαρμακείο και το βράδυ θα κάναμε εμφάνιση με gay σταρ εμένα στο «απεριτίφ»..
Μιας και φάγαμε και η ώρα ήταν περασμένη 5+, όντας αναποφάσιστος αν θα μείνω για σήμερα εκεί και αύριο πρωί πρωί πρατω όπως νομίζω,υπερίσχυσε τελικά η ιδέα της κοπάνας και σε κλάσματα δευτερόλεπτου, τους φιλούσα σταυρωτά αποχαιρετώντας τους και ανοίγοντας πανιά σε άγνωστα για εμένα μέρη….


5΄30 αποχαιρετιζόμασταν με τον Κορνήλιο ξεπροβοδίζοντας με στην διασταύρωση Σερρών –Προμαχώνας ,ανηφορίζοντας πάλι χωρίς πλάνο με κατάληξη Ρουμανία..

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Αντε να δούμε.

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

δωσε αγορι μου!!

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

χεχε!...δωσεε!!!!!!!!!!!!!!!!!!:sm2::sm2:

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Από κρεπαδόρος, βαρκάρης κι από βαρκάρης, ιεραπόστολος, χμμμ! για να δούμε τι θα γιέν!!! :p

Απορία:
Ο σταυρός:
Α. Είναι ο γνωστός εκκλησιαστικός σταυρός;
Β. Είναι ο σταυρός στο σύστημα μετάδοσης κίνησης της μποτοσυκλέτας;
Γ: Είναι ο σταυρός που εκφράζει εντιμότητα-τιμιότητα; (θα σου είμαι πιστός, θα πληρώνω διόδια κλπ-κλπ) :D

Άιντε, συνέχα. :ye02:

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Μπράβο ρε Πάνο, αυτό δεν το σκέφτηκα, αλλά ας έπαιρνε και κάνα σκόρδο μαζί :ha16:

Απάντηση: Transalpina-Transfagarasan με το σταυρο στο χερι
 

Στο gps πατάω την Πόλη Σόφια ΑΛΛΑ από την ποιο όμορφη διαδρομη..Τελικά άξιζε τα τόσα λεφτά που έδωσα γιαυτό το μαραφέτι μέχρι και το τελευταίο σεντς (navigon τζαμπανταν από gilbrake στο αιφονι)

Έτσι για κανένα μισάωρο και καμιά 50 βασανιστικά,ΒΡΑΣΤΑ χιλιόμετρα βρέθηκα στο τελευταίο Ελληνικό βενζινάδικο του Προμαχώνα να αγοράζω παγωμένα νεράκια πριν Πατήσω τα χώματα της Βουλγαρίας..
Στα Σερρας το gps έδειχνε περί τα 250χλμ. Για τα Σόφια και 3΄30 ώρες ταξίδι,όμως αφού κοιταχτήκαμε με τον Κορνήλιο συμφωνήσαμε ότι ΔΕΝ θα είναι πάνω από 2΄30 ώρες..Έτσι και έγινε.Έφυγα από Σέρρες 5΄ 30 και ήμουνα Σόφια 8..



Βέβαια ο κ@λος μου δεν το έβαζε κάτω και μετά από μια γρήγορη ματιά στο ηλεκτρονικό μπιμπλικι έδειξε 340 χλμ και 5΄30 ώρες για τα σύνορα Ρουμανίας και έτσι ήμουνα καθοδον ΞΑΝΑ…..
Να τονίσω πως είχα βάλει στις ρυθμίσεις την ποιο ΟΜΟΡΦΗ διαδρομη ..
Μετά τα Σόφια ακριβός ,ξεκίνησα από έναν παρακμιακό επαρχιακό δρόμο τον οποίο μόνο δρόμο δεν τον λες και δυστυχώς μόνο με on-of τον περνάς ακίνδυνα..




Η ομορφιά της φύσης σε συνδυασμό με τον όμορφο επαρχιακό ΑΛΛΑ συνάμα και επικίνδυνο δρόμο, με το ποτάμι να περνάει σε όλο του το μήκος σχεδόν του δρόμου πλάι του,με γαρνιτούρα μια απαρχαιωμένη αλλά ενεργή σιδηροδρομική γραμμή και τα πελώρια απειλητικά βράχια κομμένα με μαχαίρι ένα πράμα,σε ανταμείβουν πλήρως για την σκόνη,τις αναπάντεχες λακκούβες και τα αμέτρητα μυγάκια που με σφυροκοπούσαν για ώρα..

Και ενώ ταξίδευα ανέμελα και τα είχα ψιλό βρει με τον εαυτό μου,διαπιστώνω ότι ήρθε η ώρα της βενζίνης μιας και το κίτρινο λαμπάκι έκανε βροντερή είσοδο στο καντράν της μπουμπούς επαναφέροντας με στην ωμή πραγματικότητα μετά από καμιά 500αρια χιλιόμετρα περίπου….
Έλα όμως που πήγαινα σε επαρχιακό δίκτυο και μάλιστα μέσα από τα βουνά????????????
Σ’αυτό το δίκτυο που λέτε (στυλ Καστανιάς για αυτούς που γνωρίζουν έτσι για να δώσουμε και λίγο χρώμα) περνούσα τα χωριά περιφερειακά και μάλιστα από ψιλά ,αλλά βενζινάδικα Π Ο Υ Θ Ε Ν Α ..Σε κάποια στιγμή αφού συνειδητοποίησα τον κίνδυνο ότι μπορεί να μείνω στη μέση του πουθενά, βλέπω 2 παιδάκια 13 χρονών περίπου εκεί τα έκοψα, να περπατάνε στην άκρη του δρόμου και σταμάτησα να τα ρωτήσω για το επόμενο βενζινάδικο…Εντάξει ,,,λέω ότι με τα Εγγλέζικα ΔΕΝ τα καταφέρνω,ΑΛΛΑ εδώ ρε παιδιά δεν μιλάνε ΟΥΤΕ τα στοιχειώδη ,λίγο η γλώσσα του σώματος,λίγο η γλώσσα των κωφών και λίγο η νοηματική κατάλαβα ότι στα 15χλμ είναι και το επόμενο γκαζ στεισιον…τσσσςς καλά τώρα..


Μετά από 15 περίπου χιλιόμετρα αγωνιάς και τρόμου βρίσκω στο διάβα μου το πρώτο βενζινάδικο κατά της 8 το σούρουπο και με τα απταίστως Αγγλικά μου ρωτάω….μει αι πεϊ του γιουρο-εουρο???? Και η πρώτη ψυχρολουσία δεν άργησε να έρθει ακούγοντας τον βενζίνα να ψηλαφίζει…ΝΟ ΝΟ,Λεβ,ΝΟ γιουρο και το θρόισμα των φύλλων και το κελάηδημα των πουλιών τώρα έφτανε στα αφτιά μου σαν υστερικό κλάμα νεογέννητου μωρού που ξυπνάει στα άγρια χάραμα για να πιει το γάλα του..
Και συνεχίζω με το λαμπάκι να αναβοσβήνει στα 70 χιλιόμετρα υπόλοιπο..Μετά από λίγο βρίσκω ένα χωρίο το Zvoge


και εκεί υπήρχαν και άλλα μπεζιναδικα,μάλιστα το πρώτο ήταν της γνωστής Βουλγαρικής μάρκας LUK …εεε του π@στη λέω εκεί θα παίρνει ευρώ και λανσάρω πάλι την κλασική μου ερώτηση περί ευρώ…Και η δεύτερη ψυχρολουσία ήχησε σαν γκονγκ των Ναών του Θιβέτ στα ταπεινά αυτάκια μου…ένα δάκρυ κύλησε από το δεξί μου μάτι…και συνεχίζω για το επόμενο αφού άφησα κάποιες σταγόνες ούρων και ακαθαρσίες από το δεξί μπατζάκι μου..
Λίγο ποιο κάτω και μάλιστα το τελευταίο ήταν το ΕΚΟ Ελληνικών συμφερόντων…εεε εδώ τα ευρώ θα τα περνούν ΣΙΓΟΥΡΑ ,κάρφωσα με καρφιά που σταύρωσαν τον Χριστο την ιδέα στο μυαλό μου..
Φτάνω στο ΕΚΟ και την ερώτηση των Αγγλικών που τώρα την είχα μάθει ροδάνι και μάλιστα με προφορά που θα ζήλευε και ο Κλιντ Ισγουντ στο Για μια χούφτα δολάρια, την σερβίρω στον υπάλληλο ….Μεϊ αϊ πεϊ του γιουρο?????ΝΟ ΝΟ ονλι Λεβ..σπικ ιγκλις γιες????των ρωταω…α λιτλ με απαντά…αμ εγώ σκέφτομαι έχω μάστερ..ρωτάω με το βλεμα της γάτας όταν έρχεται να σου τριφτεί στα πόδια…δε μπουλγκαρια ιζ γιουρο καντρι γιες???γιες μΕ απαντά μπατ Λεβ ΝΟ ΓΙΟΥΡΟ και ο τόνος της φωνής μου τρεμάμενος και απειλητικός πλέων…..γιες με ξανά απαντά…………………ΓΟΥΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ, εεεε εκεί μου απάντησε στα Βουλγάρικα αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θέλω να μάθω τι μου απάντησε…
Εμπαση περιπτωση ο κύριος πραγματικά προσπαθούσε να με βοηθήσει με κάθε τρόπο για να μπορέσω να γεμίσω μιας και αναγνώρισε τον τρόμο στο παιδικό προσωπάκι μου και μάλιστα ήταν και ο μόνος που μιλούσε Αγγλικά και ψιλό συνενωουμασταν..Έτσι χωρίς δεύτερη κουβέντα παράτησε το πόστο του και μπήκαμε μέσα στην τυπισα που πληρωνόταν την βενζίνη και ήταν και των υπολοίπων αρμοδιοτήτων μέσα στο κτίριο..καφεδες-σαντουιτς –νερα κτλ κτλ..και της εξήγησε την αδυναμία πληρωμής της βενζίνης σε Λεβ και ότι υπάρχουν μόνο ευρώ..
Έτσι αρχίσαμε τις απεγνωσμένες προσπάθειες μπας και δεχτεί το μηχάνημα την Αμερικαν εξπρές που είχα..Ανθρακας και αυτός ο θησαυρός..πάντως με επιμονή και υπομονή και η τυπησα μαζί και ένας θαμώνας-πελάτης προσπαθούσαν τώρα όλοι μαζί να μου βρούνε λύση…
Και εκεί που είχα πάρει απόφαση ότι στήνω το σκηνακι μου κάπου έξω από το χωρίο και παίρνω τηλ την ADAC μιας και το κόλπο το είχα εμπεδώσει από πέρσι κιολας και σκάει μύτη από το πουθενά ο καλώς Σαμαρείτης πρόθυμος να μου αλλάξει το ευρώ σε Λεβ αντί του 1,6 (1 ευρώ= 1,6 λεβ) δεν λέω με έσωσε ΑΛΛΑ Σαμαρείτη δεν τον λες Σαμαρά θα του ταίριαζε καλύτερα ,,,από την μια σε γλυτώνει από την άλλη στον καρφώνει..βέβαια εδώ πατάει η γνωστή παροιμία…Άλλος τον τρώει και ζορίζεται και άλλος τον τρώει και δροσίζεται…στην δικιά μου περίπτωση ένιωσα ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ δροσιά….
Έτσι ξανά ανέβηκα όλο αυτοπεποίθηση στη γλυκιά μπουμπού μου έχοντας την σιγουριά πλέων ανάμεσα στα πόδια μου……….32 λίτρα φρέσκιας μπενζίνας, και παίρνω τον δρόμο για το άγνωστο που σε λίγο μάλιστα θα ταξίδευα χωρίς το φως της ημέρας…