[Arkas]

Ξύπνησε η επόμενη μέρα. Και ο πόνος έγινε μεγαλύτερος... Και η απώλεια ακόμη πιο απίστευτη.

Μαζί ξυπνήσαν και οι ενοχές. Που δεν πρόλαβα να του πω πόσο πολύ τον εκτιμούσα και ως άνθρωπο.

Λέω πως θα το είχε καταλάβει.

Από την εμπιστοσύνη που του έδειχνα...

Ναι, πρέπει να το λέμε στους ανθρώπους που εκτιμούμε...

Να μην περιμένουμε την επόμενη μέρα. Γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει η μέρα αυτή.

Και θυμάμαι ακόμη... τότε που ήρθε στο σχολείο να βοηθήσει. Και δούλευε ώρες ατελείωτες για να συμμαζέψει το διαλυμένο εργαστήριο. Έναντι γελοίου ποσού.

Μα έτσι ήταν πάντα ο Βασίλης Καυκούλας. Πρόσφερε πολλά περισσότερα και ζητούσε ελάχιστα.

Ίσως και γιατί το μόνο ζητούμενο από εκείνον ήταν τώρα να τον θυμόμαστε σαν έναν άνθρωπο εξαιρετικό και τόσο διαφορετικό από τους άλλους της εποχής μας...

Αυτός ο δικός του κότινος.

Μα άδικο, επιμένω, που έφυγε πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Πριν προλάβει να δημιουργήσει δική του οικογένεια.

Άδικο και για τους γονείς του. Που ήπιαν τέτοιο πικρό ποτήρι.

Τουλάχιστον, έστω και τώρα, ας μείνουν γραμμένα τα συναισθήματα και η βαθιά εκτίμηση στο πρόσωπό του. Ως ύστατος φόρος τιμής. Μικρή παρηγοριά για τη μεγάλη απώλεια. Και των δικών του και όλων όσων προλάβαμε να τον γνωρίσουμε.