[aeriko]

Η πλέον ευτελής μορφή της υπερηφάνειας είναι η εθνική υπερηφάνεια. Τούτη δεν προδίδει παρά μόνον την απουσία ατομικών ιδιοτήτων για τις οποίες ο εμφορούμενος απ αυτήν θα μπορούσε να νιώθει υπερήφανος, καθώς, σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα επεκαλείτο τα όσα μοιράζεται με τόσα εκατομμύρια ανθρώπων. Οποιος, απεναντίας, έχει σημαντικά προσωπικά προτερήματα διακρίνει ευκρινέστερα από κάθε άλλον τα ελαττώματα του έθνους του, καθώς τα έχει διαρκώς μπροστά στα μάτια του. Ομως ο κάθε αξιοθρήνητος κρετίνος, ο οποίος δεν έχει τίποτα στον κόσμο για να υπερηφανεύεται, καταφεύγει στο έσχατο μέσο, στο έθνος στο οποίο ανήκει, για να νιώσει υπερηφάνεια, εδώ ανακτά την αυτοπεποίθησή του και, πλήρης ευγνωμοσύνης, είναι τώρα έτοιμος να υπερασπισθεί πύξ και λάξ κάθε ελάττωμα και κάθε ανοησία του έθνους του.

Υ.Γ. Απόσπασμα από το κεφάλαιο “περί του τι παριστάνει κανείς” του βιβλίου “Αφορισμοί για την πρακτική σοφία της ζωής” του γερμανού φιλοσόφου Arthur Schopennhauer (1788-1860), σε μετάφραση του Δ. Υφαντή, διδάκτωρος φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Κολωνίας, Εκδόσεις ΡΟΕΣ 2010