Το ταξίδι με το καράβι ξεκίνησε και δεν έβλεπα την ώρα να αποβιβαστούμε στην Ancona, να αρχίσουν τα ωραία!
Δυστυχώς όμως ένας επιβάτης έπαθε έμφραγμα και το πλοίο αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κέρκυρα να τον αποβιβάσει με αποτέλεσμα να χάσουμε 4 ώρες. Χαλάλι βέβαια 100 φορές το 4άωρο της καθυστέρησης αφού όπως έμαθα ο ασθενής σώθηκε! Κατά τις 16:00 της επομένης, οι μηχανές πάτησαν επιτέλους το ιταλικό έδαφος στο λιμάνι της Ανκόνας και ξεκινήσαμε για Como.
Όλα ήταν ιδανικά, η θερμοκρασία στους 26-28 βαθμούς οπότε και δεν ιδρώναμε, το κέφι και η διάθεση απογειωμένα. Η σκέψη του τι μας περίμενε, μας έδινε νέα πνοή. Και ενώ όλα ήταν μια χαρά, σε κάποια στιγμή κόβουμε και ενώ είχαμε κόψει ταχύτητα για αρκετά λεπτά, δε βλέπω πίσω πουθενά τον Παντελή. Τηλεφώνημα δεν είχα λάβει (θα μπορούσα να το απαντήσω λόγω BT2). Σταματάμε με τον Γιώργο στην άκρη σε ένα parking, και βλέπω ένα SMS: Ο Παντελής είχε μείνει κάπου στη Modena από βαλβίδα στο λάστιχο, δηλαδή, του κόπηκε η βαλβίδα και φυσικά το λάστιχο έχασε τον αέρα. Το θέμα ήταν ότι όταν αντιληφθήκαμε το SMS ήμασταν σχεδόν κοντά στο Μιλάνο! Τέλος πάντων, μετά από τα σχετικά τηλεφωνήματα, ήρθε οδική βοήθεια και πήρε γερανός το GS του Παντελή, αναγκάστηκαν τα παιδιά να διανυκτερεύσουν στη Modena γιατί εκείνη την ώρα δεν υπήρχε δυνατότητα επισκευής, κι εμείς συνεχίσαμε για Como.