Και εγώ σαν αυτοφακέλωμα το βλέπω (άσχετα αν κάποιος έχει να κρύψει κάτι ή όχι) και περί αυτού έχουν ειπωθεί διάφορες ιστορίες. Μέχρι και για συνεργασία με την CIA είχαν αναφέρει πριν από λίγους μήνες σε ειδήσεις. Το τι αληθεύει και πιστεύει κανείς απ’ολα αυτά είναι άλλο θέμα...
Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου έχουν λογαριασμό και προσπαθούν με πείσουν με σοβαρά επιχειρήματα πολλές φορές. Νομίζω πως σαν το κάθε τι, θα έχει και το facebook τα καλά του. Τις περισσότερες φορές αυτό που αγιοποιεί ή δαίμονοποιεί ένα μέσο είναι η χρήση που επιλέγει ο καθένας να κάνει (επιλογή που εξαρτάται από ένα σορό παράγοντες που συνθέτουν την προσωπικότητα του) Ισχύει π.χ. με το διαδίκτυο γενικότερα και με την τηλεόραση. Και το GSforum είναι μια ωραία προσπάθεια με πολλές πληροφορίες και ευκαιρίες για αληθινή κοινωνικοποίηση, αλλά κάποιος που είναι μέσα σε αυτό από το πρωί ως το βράδυ θαυμάζοντας ταξίδια άλλων μέσα από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, προφανώς και το χρησιμοποιεί λάθος. Ξέρω αξιόλογα (για τα δικά μου πάντα μέτρα) άτομα που ασχολούνται με το facebook και γελοίους που δεν ασχολούνται. Οπότε η ενασχόληση με αυτή την ιστορία δεν προσδιορίζει κάποιον και όποιος το υποστηρίζει έχει παρωπίδες σαν και αυτές που φοράει αυτός που λεει “όποιος έχει tattoo είναι αλήτης ή ασόβαρος” κλπ κλπ
Δουλεύοντας σε γραφείο βλέπω συναδέλφους γονείς που μέσα στην αγωνία τους να έχουν το έλεγχο των έφηβων παιδιών τους μπαίνουν στο προφίλ τους χρησιμοποιώντας κωδικούς που έχουν ψαρέψει από «φίλους» των παιδιών τους. Και μαθαίνουν από εκεί πράγματα που τους φρικάρουν. Που τα περισσότερα εγώ τα βλέπω σαν φυσιολογικά μέσα στην επαναστατικότητα της ηλικίας τους. Και δεν ξέρω ποιον και τι να κατηγορήσω και αν αυτή είναι η ουσία. Δεν είμαι γονιός για να νιώσω την αγωνία που δικαίως έχουν, μόνο να φανταστώ μπορώ(
αλλά δεν πρόκειται να με πείσει κανένας ότι αυτός είναι ο φυσιολογικός τρόπος να προσέχεις/μεγαλωνεις το παιδί σου. Προφανώς και έχω άλλες παραστάσεις από την δική μου παιδική - εφηβική ζωή που εννίοτε την νοσταλγώ. Αλλά η ζωή προχωρεί με άλλα μέτρα και σταθμά. Και η οπισθοδρόμηση ένα προχώρημα είναι.
Προσωπικά, για όσο μπορώ θα απέχω συνειδητά από αυτήν την «κοινωνική δικτύωση» όπου κάθε άλλο παρά κοινωνικοποίηση προσφέρει έτσι όπως αντιλαμβάνομαι εγώ τον όρο.
Κοινωνικοποιούμε όταν έχω πρόσωπα απέναντι μου σε μια ταβέρνα, σε μια συναυλία, σε ένα μπαράκι, σε μια εκδρομή ή και σπίτι μου. Δεν αντιλαμβάνομαι ως υγιή τρόπο συναναστροφής να στέκομαι μπροστά από μια οθόνη με δεκάδες «φίλους» που ονομάζονται έτσι απλά επειδή μοιράζονται μαζί μου φωτογραφίες και έξυπνα βίντεο.
Και αν πραγματικά θέλεις να βρεθείς με κάποιον, θα γίνει ακόμα και αν τα έχετε πει μόνο για μια ώρα πριν καιρό. Όπως έγινε με συμφορουμίτη όπου μπορεί να είχαμε να μιλήσουμε 10 μήνες, αλλά με ένα τηλέφωνο μιλήσαμε και θα βρεθούμε σύντομα πίνοντας μπύρες αντί να πατάμε κουμπάκια...