Θα σου πω μια ιστορία πολύ γρήγορα για να μη σε κουράσω φυσικά δεν θα έχει μοτοσυκλετιστική χροιά αλλά ένοιωσα στα γραπτά σου μια πίκρα και σκέφτηκα μήπως και σε βοηθήσω, αν κάνω λάθος συγχώρα με.
Ο μπαμπάς μου μικρό παιδί για να βγει από την άθλια ζωή που μεγάλωνε, όντας πολύ φτωχός, του είχε κολλήσει πως αν γίνει ποδοσφαιριστής θα πλουτίσει μια μέρα και μαζί του και τα υπόλοιπα 7 αδέρφια συν την ταλαίπωρη μάνα. Ήταν άσος στη μπάλα πρώτος στις γειτονιές που διοργανώνονταν παιχνίδια έστω και πεντάλεπτα, αλλά χρόνο για να γίνουν τα όνειρά του πραγματικότητα δεν είχε ποτέ όλη μέρα δουλειά από 7 χρονών, στα διαλλείματα της δουλειάς, πάλι δουλειά.
Πρ' όλα αυτά ευελπιστούσε να τα φέρει έτσι η ζωή ώστε να κάνει αυτό που ήθελε...πρόλαβαν πόλεμοι, κι άλλη φτώχια, μετανάστευση, ξενιτιά, ανεργία, οικογένεια, πληγές στην ψυχή και μετά στο κορμί.
Του ακρωτηρίασαν το πόδι κι εκεί πια σταμάτησε να ονειρεύεται ότι κάποτε θα γίνει ποδοσφαιριστής, κάπου εκεί νομίζω έπαψε και να ζει.
Όταν έφτασε στα τελευταία του μου είπε ότι πρέπει να φύγω γιατί η ζωή μου δεν είναι αξιοπρεπής, χωρίς πόδι είμαι ένα τίποτα.
Γιάννη μη το βάζεις κάτω και κυρίως μην αφήνεις τα όνειρα σου και την ψυχή σου πικραμένα το κάποτε που βάζουμε πάντα στην ευχή μας ας είναι πολύ πολύ σύντομο.
Με τη σειρά μου σου εύχομαι το Dakaraki να το φέρεις πολύ γρήγορα στη ζωή σου και αυτό που θα κάνεις για σένα να σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο
