αρε παίδες τι μου θυμίσατε...
η μητέρα μου είναι απο την Καλαματα και όπως καταλαβένετε ο δρόμος απο εκεί και πρός την Αθήνα είναι για μένα μια κολώνια που κρατάει χρόνια τώρα...
οσο θυμάμαι τον Αχ..λαδόκαμπο και τα 7ώρα που είχαμε κάνει με πιάνει η ψυχή μου...
η αλήθεια είναι οτι τώρα η Καλαμάτα είναι για καφεδάκι..ψαράκι
και επιστροφή
αλλά με τσουχτερά διόδια ,όντως..
τι να κάνουμε..δεν μπορουμε να τα έχουμε(τελικά)όλα σε αυτη την χώρα..