3 ημέρα
Salzburg – Hallstatt – Bad griesbach
Τι καλύτερο από να κοιμάσαι με την βροχή και να ξυπνάς με έναν απίστευτο ήλιο. ιδικά όταν ξέρεις ότι την επόμενη μέρα έχεις να ταξιδέψεις με την μηχανή σου αρκετά χιλιόμετρα, να πας σε μια άλλη χωρά.
Για άλλη μια φορά ο καιρός μας έκανε το χατίρι. Ο ήλιος έξω από το παράθυρο είχε σβήσει κάθε σημάδι της χθεσινής κακοκαιρίας και εμεις ημασταν έτοιμοι για τον επόμενο προορισμό ,η καλύτερα για την επόμενη χώρα, την Γερμανία...
Το πρωινό για αλλη μια φορά ήταν πλούσιο και εμείς αρκετά ξεκούραστοι από τον βραδινό ύπνο. οι συζητήσεις αφορούσαν τι άλλο ? Το πρόγραμμα της ημέρας.
Θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε το hallstatt, ένα γραφικό χωριουδάκι δυο περίπου ώρες απο το Salzburg και από εκεί να κατευθυνθούμε προς το χωριό που θα διανυχτερεύαμε, το γερμανικό bad griesbach.
Το χαρακτηριστικό «κλακ» ακούστηκε και οι βαλίτσες κούμπωσαν στις βάσεις τους έτοιμες για μια νέα βόλτα .Πλέον δεν ήταν το ιδιο ‘πρησμένες’ με πριν, η Ειρήνη που το εχει σε αυτά τα θέματα, έβαλε το χεράκι της και οι βαλίτσες έκλεισαν πλέον με ευκολία ,εμείς με την ταχτοποίηση δεν ήμαστε πολύ φίλοι.
Θελήσαμε να κάνουμε μια γρήγορη πρωινή βόλτα στο Salzburg καθώς εχτες δεν είχαμε την ευκαιρία να το δουμε οπως θα θέλαμε, όμορφη πόλη, περιποιημένη , με γραφικά νεοκλασικά κτήρια συνδυασμένα με την φύση που την περιτριγυρίζει.
Ο δρόμος για το hallstatt απίστευτος ,λιβάδια που κόβονται στην μέση από την απίστευτη άσφαλτο. άπειρα στρέμματα κοντοκουρεμένο γρασίδι. Σπίτια με τεχνίτες λιμνούλες και νούφαρα για το καλωσόρισμα. Πραγματικά αναρωτιέσαι που ζούμε??γιατί??
Για άλλη μια φορά στο δρόμο μας συναντήσαμε πολλές μηχανές που ανταλλάζαμε χαιρετισμούς. Κάναμε αρκετές στάσεις για να βγάλουμε φωτογραφίες, δεν γίνετε όλα αυτά να μην τα μοιραστείς με φίλους που δεν έχουν την ευκαιρία να τα δουν από κοντά .
Κάμποση ώρα μετά εμφανίστηκε μπροστά μας μια πανέμορφη λίμνη, φτάναμε στο hallstatt.
Τα σπίτια λες και τα ακούμπησε κάποιος με το χέρι αρμόνικα δίπλα στην λίμνη. τα εσωτερικά σοκάκια φανταστικά, η κεντρική πλατεία υπέροχη. Στην λίμνη μπορούσες να νοικιάσεις βαρκούλα αν ήθελες και να κάνεις τον γύρο. είχε και τελεφερίκ μπορούσε να δεις τα πάντα από ψηλά, πραγματικά όλο το σκηνικό θύμιζε πίνακα ζωγραφικής.
Αναρωτιόμασταν αν βλέπουμε καλά, αν όντως υπάρχουν τέτοια μέρη που ποτε δεν είχαμε καν φανταστεί.
Αρκετή ώρα μετά αφήσαμε το hallstatt και ξεκινήσαμε προς τα γερμανικά σύνορα. Όχι από την εθνική αλλά από τον επαρχιακό, δικαιωθήκαμε απόλυτα για την επιλογή μας.
Ο δρόμος περνούσε από την καρδιά της φύσης.
Λίγο πριν τα σύνορα, πίσω μας κολλημένοι και για πολλά χιλιόμετρα 2 συνταξιδιώτες, 2 μοναχική καβαλάρηδες με τις μηχανές τους .Εμείς πηγαίναμε σχετικά αργά, τα παιδιά δεν προσπέρασαν ποτέ, ένιωθες ότι ήθελαν την παρέα, ότι τους άρεσε όλο αυτό. Φυσικά το απολαυσαμε και εμείς.
Κάπου εκεί σε ένα από τα απέραντα λιβάδια κάναμε μια στάση για ξεκούραση, τα κορίτσια ξάπλωσαν στο γρασίδι ,έγιναν ένα με την φύση.
Εγώ με τον Γιώργο απολαμβάναμε την θεά των μηχανών μας ,τι είχαν τραβήξει και αυτές?
Εκείνη την στιγμή αυτοκίνητα άρχισαν να κόβουν ταχύτητα και να μας κοιτάζουν με περιέργεια, αναρωτηθήκαμε τι θέλουν, Τελικά η θέα των κοριτσιών τέζα στο χορτάρι τους τρόμαξε, νόμιζαν ότι κάτι έγινε και ρωτούσαν μήπως χρειαζόμαστε βοήθεια. το χαμόγελο μας τους απαντούσε αμέσως.
Περάσαμε τα σύνορα και η ταμπέλα με τα κυκλικά αστεράκια φάνηκε, deutschland έγγραφε.. άλλη μια χωρά που περνάμε οδηγώντας τις αγαπημένες μας.
Σε εκείνο το σημείο εγώ ένιωσα κάπως παράξενα, άβολα, αφιλόξενα .Ίσως με όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό να έχω γίνει προκατειλημμένος με τους γερμανούς. Λίγο αργότερα, η απρόσμενη για εμένα φιλοξενία τους με έκανε και γλύκανα. Εξ αρχής εγώ και ο Γιώργος δεν θέλαμε να πάμε γερμάνια, η ειρήνη όμως μας έπεισε και τελικά είχε δίκιο.
Απόγευμα αργά φτάσαμε στο χωριό με το όνομα bad griesbach. Η κύρια (θα την πούμε προσωρινά ‘Αγκέλα’) που είχε τον ξενώνα μας περίμενε, χαμογέλασε.
Αγκέλα: είστε η έλληνες που περιμένω ε?
Ναι εμείς είμαστε..
Αγκέλα: σας ζηλεύω ,έχουμε γυρίσει όλη την Ευρώπη με την μηχανή του άντρα μού,τώρα όμως δεν αντέχω .μπράβο παιδιά.
Χαμογελάσαμε και πήγαμε να δούμε τα δωμάτια. Πραγματικά υπέροχα , κάθε ένα από αυτά έβλεπε στον τεράστιο καταπράσινο κήπο. Η τραπεζαρία που σερβίρετε το πρωινό ήταν κλεισμένη με τζαμαρία περιμετρικά και είχες πανοραμική θεά της εξοχής. Πόσο τελεία!
Η συνεχεία όμως είχε το κλασικό ερώτημα, που θα φάμε?
η Στέλλα ρώτησε αμέσως την Αγκέλα.
Αγκέλα: 300 μετρά πιο κάτω έχει μια παραδοσιακή βαβαρική μπυραρία.
Εμείς: τέλεια, μερικά λουκανικάκια και μπύρες θα είναι ότι πρέπει.
Αγκέλα : να περάσετε τελεία.
Η μπυραρία φανταστική!
Τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα, υπέροχος κήπος, παραδοσιακή κουζίνα και ΜΕΓΑΛΑ ποτήρια μπύρας , να σημειώσω ότι ο Γιώργος δεν νιώθει από μεγάλα ποτήρια , βαρέλι να του δώσεις στο 5λεπτο έχει πάρει 2ρο.
Το μενού είχε ξινολαχανο (παντού αυτό..) ,λουκάνικα, περίεργη σαλάτα και αλλά διάφορα φαγητά της περιοχής.
Και ενώ φάγαμε έρχεται η γλυκύτατη σερβιτόρα που μιλούσε καλά αγγλικά και ρωτάει:
Σερβιτόρα : τελειώσατε να τα μαζέψω ?
Εμείς : Με αυτά είμαστε ΟΚ, αλλά δεν θα λέγαμε όχι σε μια γύρα από τα ιδία πάλι…
Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτηκε εκείνη την στιγμή.
εκεί δεν τρώνε όπως εμείς ,δεν γεμίζουν το τραπέζι από άκρη σε άκρη. Τι να πω? Αυτήν τη συνήθειας τους να τρώνε από ένα πιάτο φαγητό και να σταματάμε δεν την ζήλεψα καθόλου. Δεν ξέρουν ..
Αφού βαρύναμε για τα καλά κάναμε μια βόλτα στην πλατεία του χωριού να χωνέψουμε και στην συνεχεία γυρίσαμε στον ξενώνα.
Ο ύπνος εκεί ήταν απλά μοναδικός!
Την επόμενη μέρα θα βλέπαμε νέα σύνορα, μπαίνουμε σε μια νέα χωρά. Η Τσεχία και η πρωτεύουσα της ανοίγεται μπροστά μας.
Συνεχίζεται…..