Day 16
Oulu
Πως ειναι μια Φινλανδικη πολη; Πως ειναι τα κτηρια, οι δρομοι, η καθημερινοτητα των ανθρωπων εδω στη Σκανδιναβια; Χρονια εβλεπα ολους αυτους τους ψηλους ξανθους τουριστες στην Ελλαδα και αναρωτιομουν πως να ειναι η ζωη τους στις πατριδες τους -σημερα θα επαιρνα μια μικρη γευση.
Μπορει πολλα απο τα σχεδια μου σε αυτο το ταξιδι να ειχαν αλλαξει ομως το να αφιερωσω μια επιπλεον μερα στη Φινλανδια και να την περασω με φιλους ηταν κατι που δεν θα εχανα με τιποτα –το μεγαλυτερο ταξιδι ειναι αυτο που κανουμε μεσα στις ζωες των ανθρωπων που συνανταμε...
Πρωινο ξυπνημα σε ενα ακομα φιλοξενο ομορφο σπιτι ανθρωπων που ειχαν την καλοσυνη να με δεχτουν σαν δικο τους ανθρωπο και να με περιποιηθουν με τον πιο ωραιο τροπο. Ο ηλιος που εμπαινε απο τα μεγαλα παραθυρα στο σαλονι με εκανε ασυναισθητα να χαμογελασω.
Σηκωθηκα και συναντησα τους φιλους μου στη κουζινα οπου μας περιμενε ενα βασιλικο πρωινο.
Το σπιτι εμοιαζε περισσοτερο με αγροκτημα η εστω με εξοχικη κατοικια παρα με σπιτι σε ενα προαστιο πολης. Η Paula, η φοβερη γιαγια ειχε μια φοβερη ικανοτητα να διακοσμει τα παντα με χειροτεχνιες, παλια αντικειμενα, ποστερ απο παλιες ταινιες και μπροσουρες...
Φαγαμε και βγηκαμε στον ομορφο κηπο για να απολαυσουμε τα καφεδακια μας στη λιακαδα -υπηρχε περιπτωση να μην ξεκινουσε ομορφα η μερα με μια τετοια θεα μπροστα μου;
Εδω οι ανθρωποι οταν εφτιαχναν πολεις και προαστια δεν τσιμενταριζαν τα παντα, παρα φροντιζαν να εναρμονισουν τις οικιες τους με το περιβαλλον που τους φιλοξενουσε, κυριολεκτικα χωμενες αναμεσα στο δασος, διπλα απο πανυψηλα δεντρα και μεγαλες χορτολιβαδικες εκτασεις.
Αυτο σημαινε οτι συχνα μπορουσες να συναντησεις καποιους πολυ ιδιαιτερους επισκεπτες στο κηπο σου...
Μεσα στο κηπο υπηρχε ενα μικρο γραφικο σπιτακι που καποτε χρησιμευε ως ξενωνας αλλα τωρα ηταν απλα διακοσμημενο με ενα σωρο απιθανες λεπτομερειες απο τη παλια ζωη της Φινλανδιας.
Εδω εβρισκες οτι μπορουσες να φανταστεις! Ξυλινα ραφια κουζινας, παγκους και παλια τραπεζια, πολυχρωμα μπουκαλια, παλιες επιγραφες...
...πολυελαιους με κερια, καδρα με χειροτεχνιες, κεντηματα και δαντελωτες κουρτινες...
...ραπτομηχανες, παλια σιδερα ρουχων με καρβουνο, κουζινικα σκευη και βεβαια σεμεδακια!
Ημουν ενθουσιασμενος γιατι ολα αυτα τα παλια αντικειμενα ηταν σαν ενα παραθυρο στο χρονο: μπορουσα να παρω μια ιδεα για το πως ηταν η ζωη εδω στο παρελθον -τα εθιμα των ανθρωπων, το μερακι τους, οι καθημερινες συνηθειες τους, οι πατεντες τους σε δυσκολους καιρους, το βιωτικο τους επιπεδο.
Καθε τι παλιο παντα εχει να πει πολλα, αρκει να εχεις τη θεληση να ακουσεις...
Η Paula περα απο ολα αυτα τα ομορφα παλια αντικειμενα εφτιαχνε και διαφορα διακοσμητικα μονη της, οπως ενα απιθανο εξοφθαλμο ...γατι/γλαστρα φτιαγμενο απο παλια μεταλλικα αντικειμενα!
Η Oili παντα θεωρουσε οτι το γατι και αυτη ειχαν το ιδιο τρελο βλεμμα και φροντισε να μου αποδειξει την ομοιοτητα.
Δεν ξερω αν πρεπει να το παραδεχτω αλλα ετσι που τις εβλεπα μαζι ειχε δικιο!
Ο καφες ειχε τελειωσει, η μερα ειχε ζεστανει για τα καλα –ηταν ωρα να παμε να δουμε το Oulu, την μεγαλυτερη πολη της βορειας Φινλανδιας και 6η μεγαλυτερη της χωρας.
Παρεα με τον Ari και την Annika διασχισαμε τη μικρη γειτονια και βγηκαμε στο σταθμο του λεωφορειου που θα μας πηγαινε στο κεντρο.
Ειχα εντυπωσιαστει απο το μερος -η απιστευτη καθαριοτητα, η ταξη και η αψογη Σκανδιναβικη αισθητικη, το περιποιημενο γρασιδι στους κηπους, το εντονο κοκκινο χρωμα στους τοιχους...
Καθως διασχιζαμε ενα μικρο παρκινγκ ειδα μια σειρα απο χαμηλα κολωνακια μπροστα απο καθε θεση και αρχικα θεωρησα οτι ηταν παρκομετρα. Πλησιαζοντας ομως ειδα οτι ηταν ..πριζες ρευματος με χρονοδιακοπτη. Τι ηταν αυτο τωρα; Τσαμπα ρευμα για ηλεκτροκινητα οχηματα;
Τα παιδια μου εξηγησαν οτι αυτες οι πριζες ηταν οντως για αυτοκινητα αλλα δεν ειχαν να κανουν με αυτο που φανταζομουν.
Λογω των θερμοκρασιων που το χειμωνα μπορουσαν να φτασουν ευκολα τους -20 °C, τα αυτοκινητα με diesel ηταν εξοπλισμενα με μια ειδικη συσκευη με ηλεκτρικες αντιστασεις στο συστημα τροφοδοσιας καυσιμου. Ετσι τo χειμωνα συνεδεαν τα αυτοκινητα ολο το βραδυ στις πριζες αυτες για να αποτρεπουν τα καυσιμα απο το να παγωνουν -και αυτο ηταν μια δωρεαν παροχη του δημου!
Βεβαια δεν ηταν τυχαιο ολο αυτο. Βρισκομουν σε μια απο τις πλουσιοτερες και πιο ειρηνικες χωρες του κοσμου, με το καλυτερο εκπαιδευτικο συστημα στην Ευρωπη και ενα απο τα υψηλοτερα βιωτικα επιπεδα παγκοσμιως.
"Εδω οι ανθρωποι ειναι απλα σε αλλο επιπεδο" σκεφτηκα. Ισως καπως ετσι να ειναι η ζωη μετα απο 100-200 χρονια στον υπολοιπο ανεπτυγμενο κοσμο που θα μαθουν επιτελους να συνεργαζονται χωρις να θελουν να βγαλουν ο ενας το ματι του αλλου... Δεν μπορει, καποια στιγμη θα παψουμε να ειμαστε πιθηκια και θα εξελιχθουμε ως ειδος –αν εκρινα απο τα οσα εβλεπα εδω υπηρχε ελπιδα για κατι καλυτερο στο μελλον.
Η γλυκυτατη Annika μου εξηγουσε το πως ειναι η ζωη σε μια τετοια χωρα και εγω την ακουγα με ενδιαφερον ενω παρατηρουσα τα χαρακτηριστικα της. Μεγαλα φωτεινα μπλε ματια, ξανθα μαλλια, λευκο δερμα –σαν μια ζωντανη κουκλα Μπαρμπι.
Και δεν ηταν η μονη. Τα χρωματα των περισσοτερων ανθρωπων τριγυρω ηταν απιθανα για καποιον απο το νοτο, αλλα η πλακα ηταν οτι οι ιδιοι τα θεωρουσαν εντελως συνηθισμενα και ...βαρετα!
Τελικα ειναι στην ανθρωπινη φυση να θελουμε αυτο που δεν εχουμε...
Φτασαμε στο κεντρο και χαιρετησαμε και τα παιδια καθως επρεπε να φυγουν και εγω με την Oili ξεκινησαμε για τη βολτα μας στη πολη.
Το Oulu ειναι μια απο τις βορειοτερες μεγαλες πολεις στο κοσμο και το ονομα στην Φινλανδικη διαλεκτο σημαινει πλημμυρα. Θεωρειται ενα απο τα «ζωντανα εργαστηρια» της Ευρωπης, οπου οι κατοικοι πειραματιζονται δωρεαν με νεες τεχνολογιες οπως τις επικοινωνιες κοντινου πεδιου (NFC) και τις
ubi-screens, μεγαλες οθονες αφης που βρισκονται διασπαρτες στη πολη και προσφερουν διαδραστικες υπηρεσιες στο κοινο.
H πολη ειναι χτισμενη στις οχθες του ποταμου Oulujoki, διπλα στον κολπο της Bothnia. Το 1822 μια μεγαλη πυρκαια κατεστρεψε το μεγαλυτερο μερος της πολης, αλλα ξαναφτιαχτηκε με τη βοηθεια ενος διασημου αρχιτεκτονα σε νεοκλασσικο στυλ, και πανω σε αυτο βασιστηκε το χτισιμο του κεντρου μεχρι και σημερα.
Στα χρονια το Oulu εξελιχθηκε σε ενα σημαντικο κεντρο υψηλης τεχνολογιας, ιδιαιτερα στο IT και την ευεξια.
Το πανεπιστημιο ειναι ονομαστο για την αρχιτεκτονικη του σχολη που παντρευει την προχωρημενη αισθητικη με εντονα τοπικα στοιχεια της περιοχης.
Κατεβηκαμε στη προκυμαια, διπλα στο ποταμι οπου ο κοσμος καθοταν και απολαμβανε τον καφε του σε ενα απο τα πολλα μικρα εστιατορια και μπαρ της περιοχης.
Αυτα τα κοκκινα ξυλινα σπιτακια ηταν ενα απο τα χαρακτηριστικα αξιοθεατα της πολης. Ειχαν φτιαχτει πριν εκατονταδες χρονια απο ως αποθηκες εμπορευματων κυριως στη περιοχη του λιμανιου.
Το εντονο κοκκινο χρωμα τους, γνωστο και ως punamulta, το χρωστανε στη παραδοσιακη Σκανδιναβικη βαφη με ρινισματα χαλκου που προσεφερε εξαιρετικη προστασια στο ξυλο απο τα καιρικα φαινομενα.
Στις αρχες του 20ου αιωνα οι αποθηκες αυτες ειχαν εγκαταλειφθει ομως αφου αναπαλαιωθηκαν και μεταφερθηκαν εδω απο τις αρχικες τους θεσεις στο λιμανι, σημερα λειτουργουσαν ως καταστηματα και εστιατορια οντας ενα θαυμασιο δειγμα της παλιας Φινλανδικης κουλτουρας και αρχιτεκτονικης.
Στο κεντρο του πεζοδρομου ηταν και η υπαιθρια αγορα του Oulu.
Φρεσκα φρουτα, λαχανικα, χειροποιητα σπιτικα γλυκα αλλα και πολλες μικρες λιχουδιες που μου ηταν παντελως αγνωστες.
Η θεα ομως των ερυθρολευκων παγκων και των πωλητων με τις κοκκινες ποδιες τους ηταν μια σκετη πανδαισια χρωματων...
Εδω βρισκοταν και αλλο ενα αξιοθεατο της πολης: το αστειο μπρουτζινο αγαλμα Toripolliisi, που σημαινει "ο αστυφυλακας της αγορας". Φτιαχτηκε το 1987 απο τον γλυπτη Kaarlo Mikkonen προς τιμη των αστυφυλακων που περιπολουσαν καποτε την αγορα.
Μαλιστα η κατασκευη του πληρωθηκε εξ' ολοκληρου απο δωρεες του κοσμου καθως και απο την πωληση μικρων πηλινων αγαλματιδιων και των περιφημων αρωματικων κουλουριων ενος γνωστου αρτοποιειου της περιοχης.
Η κινηση αυτη εμενα μου ελεγε πολλα για αυτο το λαο. Οταν οι ανθρωποι εχουν φτασει στο σημειο να εχουν λυσει βασικα ζητηματα οπως ισονομια, επιπεδο εκπαιδευσης, περιθαλψης και εργασιας, τοτε μπορουν να ασχοληθουν με το να ομορφαινουν την πολη τους απο κοινου...
Η περιοχη της προκυμαιας με τα ξυλινα σπιτακια να καθρεφτιζονται στο νερο ηταν πολυ ομορφη...
Νεαροκοσμος καθοταν στα ξυλινα decks κανοντας ηλιοθεραπεια ενω οικογενειες εκαναν περιπατους στα μικρα δρομακια και το ομορφο παρκο μπροστα στο νερο -τα παγκακια εδω ειχαν πολυ πλακα καθως ηταν φτιαγμενα απο κορμους δεντρων και ηταν σκαλισμενα να μοιαζουν με μικρα γουρουνακια!
Μια μικρη μαρινα με τα σκαφακια της ξεχωριζε σε μια ακρη...
...ενω παρακατω πολυτελη διαμερισματα ηταν χτισμενα ακριβως πανω στο νερο και ενωνονταν με την οχθη μεσω μικρων γεφυρων -δεν θα ηθελα καν να ρωτησω το κοστος ενος τετοιου σπιτιου...
Μεχρι και κανονικη παραλια ειχαν φτιαξει εδω!
Ολη η περιοχη ηταν γεματη μικρες καταπρασινες νησιδες γης που ενωνονταν μεταξυ τους με γεφυρακια και ηταν γεματες απο μονοπατια, παρκα αναψυχης και σπιτια -ηταν μια απο τις πιο εντυπωσιακες περιοχες της πολης.
Τα μεγαλα νεοκλασσικα που ξεπροβαλλαν αναμεσα στα δεντρα μαρτυρουσαν οτι αυτες οι νησιδες χρησιμευαν απο παλια ως τοποι διαμονης για τους πιο ευπορους κατοικους...
Κατευθυνθηκαμε σε μια απο τις πιο κοντινες νησιδες, την Pikisaari για να τη δουμε καλυτερα.
Περασαμε τη μικρη ξυλινη γεφυρα και μας καλοσωρισε μια αστεια πινακιδα που αναφεροταν στο τουριστικο τρενακι που εκανε το γυρο του νησιου καθε μια ωρα.
Ενα θεματακι με τα κουνουπια το ειχαν παντως...
Περιποιημενοι κηποι, λουλουδια, πετροχτιστα σπιτια με πεντακαθαρες αυλες και μικρα μονοπατια...
Εδω η μοντερνα αρχιτεκτονικη-σημα κατατεθεν της πολης εδινε μαθηματα υψηλης αισθητικης με αποτελεσματα που σε αφηναν με το στομα ανοιχτο.
Ψηλες ξυλινες κατασκευες με τεραστιες γυαλινες προσοψεις, απιστευτα ψηλα ταβανια που χωρουσαν ανετα αλλον εναν οροφο απο πανω, καθιστικα/decks ηλιοθεραπειας με απλετη θεα τριγυρω και υπεροχοι κηποι. Δεν ειχα ξαναδει κατι παρομοιο...
Δεν ηταν ομως μονο η μοντερνα αρχιτεκτονικη που εντυπωσιαζε εδω.
Τα παλια σπιτια ηταν βαμμενα σε διαφορα χρωματα, κοκκινα, κιτρινα, πρασινα και ηταν γεματα απιθανες λεπτομερειες που μπορουσα να τις χαζευω με τις ωρες. Πρωτη φορα εβλεπα σπιτι με σοφιτα ...φαρο!
Ακομα και εκεινα τα σπιτια με εντονη τη φθορα του χρονου επανω τους ηταν φροντισμενα, με λεπτομερειες απο την παλια ζωη των ανθρωπων εδω: παλιοι σταυλοι, τροχοι απο αμαξες, παλιες κεραμοσκεπες...
Στα ματια μου ηταν εξισου ομορφα με ολα τα μοντερνα ακριβα σπιτια.
Μεγαλοι αψεγαδιαστοι δρομοι χωρις ιχνος αυτοκινητων και σκουπιδιων, αλλα με πολλα ποδηλατα να βολταρουν...
Τα γερανια στα γλαστρακια στο κεφαλοσκαλο, τα αδεια μπουκαλια του γαλακτος που περιμεναν τον γαλατα και η σκουπα μπροστα στη παλια πορτα του σπιτιου.
Καλαισθησια και φροντιδα...
...εκει που το παλιο και κλασσικο εστεκε διπλα στο καινουργιο και μοντερνο σε μια αρμονικη συμβιωση και ισορροπια...
Περπατουσαμε πολυ ωρα ηδη.
Ο δρομος μας εβγαλε στο παλιοτερο εστιατοριο/καφε του μικροσκοπικου νησιου που οπως και τα αλλα παλια ξυλινα σπιτακια καποτε ηταν αποθηκη εμπορευματων και σταυλοι -ευκαιρια να απολαυσουμε ενα ζεστο καφεδακι λοιπον στο πιο ομορφο σκηνικο.
Ολο το εσωτερικο ηταν φτιαγμενο αποκλειστικα απο ξυλο -παλια κεντηματα στους τοιχους, σκαλιστες καρεκλες και στη μεση μια μεγαλη σομπα με μπρουτζινες τσαγιερες επανω της... Καπως ετσι ηταν τα καφενεια του παλιου καιρου εδω πανω!
Εβλεπα τον κοσμο τριγυρω να βουιζει χαρουμενος και ενοιωθα απολυτα ευτυχισμενος να βρισκομαι εδω τωρα. Ειναι καποιες φορες που ξαφνικα αποκτας επιγνωση του που ακριβως εισαι και τι κανεις και ειναι σαν να ξυπνας απο υπνο βαθυ. Συνηθως ζουμε ολοι βουτηγμενοι μεσα σε μια μουντη καθημερινοτητα, μια απεραντη βαρεμαρα που η επομενη μερα θα ειναι οπως η σημερινη και ολες οι προηγουμενες, υπερβολικα απασχολημενοι να κυνηγαμε τις υποχρεωσεις μας που δεν ειχαμε το χρονο να σταματησουμε λιγο και να σηκωσουμε το κεφαλι και να δουμε το κοσμο με αλλα ματια.
Ομως το ταξιδι σου χαριζει αυτη τη δυνατοτητα. Αφηνοντας πισω καθε τι γνωστο μαθαινεις να καλοδεχεσαι το αγνωστο και ανοιγεις τα ματια στον κοσμο εκει εξω... Δεν θα βαρεθω ποτε να το λεω: η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την σπαταλαμε μεσα στη βαρεμαρα και την επαναληψη. Καθε ταξιδι το μονο που ζηταει ειναι θεληση και τρελα -ολα τα αλλα βρισκονται καθ' οδον. Η φυση του ανθρωπου ειναι εξω στο δρομο και οχι κλεισμενος στα κλιματιζομενα κλουβακια που εχουμε φτιαξει για παρτη μας...
Αφου καθισαμε αρκετη ωρα στο ομορφο μαγαζι χαζευοντας το κοσμο να περναει ξεκινησαμε για το νεοτερο κομματι του κεντρου για να δουμε και την υπολοιπη πολη.
Η αρχιτεκτονικη θυμιζε αρκετα τις βορειοδυτικες πολεις της Ευρωπης με μεγαλους πλακωστρωτους δρομους, πολυχρωμα νεοκλασσικα σε αριστη κατασταση και φαρδια πεζοδρομια. Οσο για τη καθαριοτητα και την ταξη αφηστε καλυτερα...
O περιπατος μας εβγαλε στο δημαρχειο της πολης, ενα εντυπωσιακο μεγαλο νεοκλασσικο κτηριο βαμμενο σε ενα ανοιχτο καφε χρωμα, μεσα μια ενα μικρο παρκο γεματο περιποιημενα λουλουδια μπροστα του.
Αν αυτη η υπεροχη εικονα δεν ηταν αρκετη, στο μικρο τοιχακι μπροστα στο δημαρχειο ειχαν φτιαξει κατι απιθανο: μια σειρα απο μικρα γλυπτα μπρουτζινα ανθρωπακια που απεικονιζαν την ζωη στη πολη οπως ηταν πριν πολλα χρονια.
Ο μαραγκος, ο ταχυδρομος, η φουρναρισσα, ο στρατιωτης, η γυναικα με το παιδι στην αγκαλια, η ηλικιωμενη γριουλα, ο πλουσιος τραπεζιτης, οι εργατες...
Η προσοχη στη λεπτομερεια ηταν το κατι αλλο. Το πιτσιρικι που καθοταν μπροστα στο πεζουλι φορουσε ενα πλεκτο μικρο κασκολ -δωρακι απο καποια κατοικο της πολης!
Η Oili διασκεδαζε πολυ με τις αντιδρασεις μου. Για καποιον ντοπιο ολα αυτα που εγω εβρισκα εντυπωσιακα, η οργανωση η καθαριοτητα η καλαισθησια, ηταν πραγματα αυτονοητα. Δεν μπορουσα να της εξηγησω ομως το πως ειναι να εχεις μαθει να ζεις θελοντας και μη σε ενα τοπο που ολα ειναι χυμα, κανεις δεν σεβεται τον συνανθρωπο του, οπου τα σκουπιδια κανουν βουνα στους δρομους επειδη ο δημος αφησε ξανα απληρωτους τους καθαριστες, οπου καθε οπαδος με IQ αμοιβαδας θεωρει μαγκια να γεμισει πινακιδες με αυτοκολλητα και τοιχους με συνθηματα, οπου σε καθε "επεισοδιο" για τα καναλια των οκτω τα γνωστα καλοπαιδα σπανε μαρμαρα απο πλατειες για να πεταξουν στα εταιρα καλοπαιδα που προασπιζουν το καλο μας με χημικα καθε ειδους, οπου η καταναλωτικη μανια μας εκανε να αγορασουμε ολοι αυτοκινητα και ας μην εχουμε καν χωρο να τα παρκαρουμε ποσο μαλλον να τα κινησουμε στους αναρχους και βομβαρδισμενους δρομους μας...
Σιγουρα και εδω οι ανθρωποι ειχαν προβληματα ομως τα οσα εβλεπα με εκαναν ειλικρινα να αναρωτιεμαι για πιο λογο ανεχομαστε να ζουμε στις συνθηκες που βιωνουμε τοσα χρονια...
Ηταν ωρα να παρουμε το δρομο της επιστροφης για το σπιτι, ομως πριν απο αυτο ηθελα να κανουμε μια σταση για να δοκιμασω μια φημισμενη λιχουδια της Φινλανδιας: τις
Karelian pies, κατι μικρες παραδοσιακες πιτες απο την περιοχη Karelia της ανατολικης Φινλανδιας που σημερα ηταν διαδεδομενες σε ολη τη χωρα.
Εμοιαζαν λιγο με τα δικα μας πεινιρλι -μια μικρη ζυμαρενια ανοιχτη πιτα με γεμιση στη μεση.
Παραδοσιακα η γεμιση ηταν αλεσμενο κριθαρι με αλευρι, αλλα αργοτερα προστεθηκαν νεες εκδοχες με πατατα, σικαλη η ρυζι.
Σημερα η πιο διαδεδομενη συνταγη ηταν μια λεπτη ζυμη με γεμιση ρυζιου, συχνα με τη προσθηκη αυγοβουτυρου (βουτυρο ανεμειγμενο με κομματακια βραστου αυγου ) πανω απο τη ζεστη πιτα.
Και οι γαστρονομικες απολαυσεις δεν ειχαν τελειωσει εδω. Στο σπιτι μας περιμενε ενα θεσπεσιο δειπνο που ειχε ετοιμασει η Paula, με γλασαρισμενα φιλετα χοιρινου, βραστες πατατες, λαχανικα και αυγοβουτυρο για σαλτσα.
Εξαιρετικη παρεα, ομορφα μερη, απιθανο φαγητο, γελιο... Υπηρχε τροπος να γινει ακομα καλυτερη η μερα μου; Υπηρχε.
Αφου αποδεκατισαμε και το τελευταιο ιχνος φαγητου απο τα κουζινικα σκευη κατσαμε εξω στο κηπο με ενα καφεδακι για να χαρουμε την απογευματινη λιακαδα και πιασαμε τη κουβεντα περι παραδοσεων των Φινλανδων. Μια απο τις πιο γνωστες ηταν -τι αλλο;- η σαουνα.
Οταν η Oili εμαθε οτι δεν ειχα κανει ποτε πριν σαουνα αρχισε να επιμενει να το δοκιμασω. Η σκεψη του να καθομαι να ιδρωνω μεσα σε ενα αποπνικτικα ζεστο κουτι δεν ηταν το καλυτερο μου αλλα ποτε θα ξαναειχα την ευκαιρια να κανω μια αυθεντικη σαουνα αν οχι εδω;
Η Paula ετοιμασε το μικρο ξυλινο δωματιο της σαουνας. Στη μια πλευρα του δωματιου υπηρχε ενας μεγαλος ξυλινος παγκος για να καθεσαι, ενα δοχειο γεματο νερο και ακριβως απεναντι μια ηλεκτρικη σομπα με ενα φαρδυ ανοιγμα γεματο κατι μεγαλες γκριζες πετρες οι οποιες θερμαινονταν.
Με μια μεγαλη κουταλα εριχνες νερο πανω στις καυτες πετρες και οι υδρατμοι απο το νερο που εξατμιζοταν γεμιζε το δωματιο ανεβαζοντας τη θερμοκρασια οσο περισσοτερο αντεχε. Οι Φινλανδοι τυπικα μπορουσαν να καθονται σε θερμοκρασιες απο 70 μεχρι 90 βαθμους για μεγαλα χρονικα διαστηματα κατι που μου εμοιαζε αδιανοητο. Εδω 40 βαθμοι το καλοκαιρι και παθαινα κλακαζ.
Αυτο που επακολουθησε ομως ηταν μια πρωτογνωρη εμπειρια. Καθως η θερμοκρασια ανεβαινε ο ιδρωτας αρχισε να τρεχει σαν ποταμι. Δεν μπορουσα να καταλαβω αν ηταν νερο ολο αυτο η ιδρωτας ομως εσταζα απο παντου. Εριχνα νερο πανω στις πετρες και ενα νεο κυμα ζεστης με χτυπουσε καθως οι υδρατμοι κυκλωναν το δωματιο.
Παροτι καθομουν ακινητος, οι σφυγμοι της καρδιας αρχισαν να αυξανονται συνεχως, τα ματια μου εκαιγαν και η αναπνοη γινοταν ολοενα και πιο δυσκολη απο την εντονη ζεστη.
Απο ενα σημειο και μετα το σωμα μου ειχε παραλυσει εντελως και το μυαλο ειλικρινα δεν μπορουσε να σκεφτει τιποτα -ηταν ενα απολυτο κενο!
Το μονο που μπορουσα να κανω ειναι απλα να καθομαι εκει και να προσπαθω να αντεξω την απιστευτη ζεστη που ερχοταν σε κυματα.
Ειχα χασει καθε αισθηση του χωρου και χρονου, ομως οπως ειδα μετα αντεξα σχεδον μια ωρα μεσα στη σαουνα.
Βγηκα εξω και εκανα ενα ντους σκεπτομενος οτι θα παγωσω αλλα προς μεγαλη μου εκπληξη ανακαλυψα οτι δεν ενοιωθα κανενα απολυτως κρυο! Το σωμα μου ηταν τοσο ζεστο που ακομα και παγωμενο να ηταν το νερο δεν θα με πειραζε -ετσι εξηγουταν που εβλεπα Σκανδιναβους σε φωτογραφιες να βγαινουν απο τη σαουνα και να κυλιουνται στο χιονι ανενοχλητοι!
Ενοιωθα σαν καινουργιος ανθρωπος -εδω ταιριαζε απολυτα η εκφραση "του κουτιου"! Βγηκα στο κηπο ξυπολητος οπου με περιμενε η φιλη μου και το χαμογελο μου τα ελεγε ολα. Ειχα μολις κανει μια απιθανη σαουνα, και τωρα αραζα στο κηπο με φιλους και πινοντας μπυρες. Χαλαρωση the Finnish way.
Το μονο που ελειπε τωρα για να γινω Φινλανδος ηταν να κοβω ξυλα και να φωναζω "perkele"* δυνατα!
(* πολυ συνηθισμενη εκφραση των Φινλανδων που σημαινει "διαολε" και χρησιμοποιουταν συχνα στη καθομιλουμενη περιπου οπως εμεις εχουμε το γ@μωτο)