Και ξεκινώντας να κατεβαίνουμε το βουνό είδα την πιο όμορφη θέα του ταξιδιού ίσως...
Δείτε την σε πλήρη ανάλυση και θα καταλάβετε τι εννοώ...
"μαγεία"
[IMG]"από τα δρομάκια που θυμάσαι για καιρό..."[/IMG]
"Άντε να αφοσιωθείς στο στρίψιμο με τέτοια θέα..."
Κατεβαίνοντας λοιπόν πιάσαμε τον SS42 όπου τον κάναμε μέχρι το τέλος του.
Και εδώ πρέπει να πω 2 πράγματα.
Όποιος πάει στις Ιταλικές Άλπεις με δίτροχο και δεν κάνει ολόκληρο τον SS42 (όχι μόνο το πάσο Del Tonale) είναι σα να μην έκανε τίποτα.
Ναι, και στα πάσα έχει αψεγάδιαστους δρόμους, αλλά πουθενά κάτι τόσο καλό για οδήγηση. Έχει την καλύτερη ποιότητα ασφάλτου που είχαμε συναντήσει και εγώ και ο Σκίουρος στη ζωή μας (οι Ιταλοί βάζουν πολύ γυαλί στην άσφαλτο, τόσο που όταν έχει λιακάδα το βλέπεις να λαμπυρίζει, και να σου μασουλάει τα λάστιχα) και χάραξη που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Όταν κοντεύαμε να τελειώσουμε τον SS42 έτρεμα από αδρεναλίνη! Το μυτάκι από τις μπότες ακούμπησε 4-5 φορές πάτωμα. Ειλικρινά δε νομίζω να έχω ξαναστρίψει ποτέ έτσι σε δημόσιο (ασφάλτινο) δρόμο. Αφού κάποιες στιγμές είχα ξεκινήσει να σκέφτομαι ότι το παρακάνουμε άσχημα.
Σταματήσαμε να βγάλουμε και φωτογραφίες σε μία άκρη αλλά από την αδρεναλίνη δε μπορούσα να κάνω σοβαρή δουλειά! Πραγματικά αξέχαστη εμπειρία πάντως, και κρατάει αρκετά χιλιόμετρα.
Όταν τελείωσε το στροφιλίκι κάναμε ο ένας στον άλλο νόημα ότι μετά από τόσο σεξ επιβάλεται στάση για τσιγάρο...
Και μετά το τσιγάρο μας ξεκινήσαμε να ψάχνουμε κάμπινγκ...
Πάμε πρώτα σε μία λίμνη που ήταν στο δρόμο μας αλλά είχε υπερβολικά πολύ τουρισμό και δεν έπεφτε καρφίτσα οπότε την κάναμε με ελαφρά και πήγαμε προς Bolzano μιας και θέλαμε να περάσουμε στις ανατολικές ιταλικές Άλπεις την επόμενη μέρα και να δούμε Δολομίτες.
Μέγα λάθος.
Το Bolzano είναι η πόλη που θα πρότεινα σε οποιονδήποτε να παρακάμψει με κλειστά μάτια, και εξηγούμαι.
Φτάνουμε και ξεκινάμε να ρωτάμε στα κάμπινγκ...
Στο πρώτο μας είπαν ότι ήταν γεμάτοι ακόμα και για μία σκηνή και στα επόμενα 2 δεν μας θέλαν γιατί ήμασταν με... μηχανές και οι μηχανόβιοι είναι κακός κόσμος!
Είχα κοκκινίσει από τα νεύρα μου με την ξεφτιλισμένη υπάλληλο του τελευταίου κάμπινγκ αλλά δεν έδωσα άλλο σημασία.
Τελικά βρήκαμε ένα κάμπινγκ (που μέναν μόνο ολλανδοί περιέργως, ακόμα και οι κατάλογοι ήταν στα Ολλανδικά) που μετά από μισή ώρα προσπάθειας μας βόλεψε σε ένα κήπο σπιτιού με λιωμένα φρούτα σε όλο το έδαφος που τα ένιωθα να κολλάνε στη σκηνή κάθε φορά που άλλαζα πλευρό.
Δε ξέρω τι χαζομάρα μας έπιασε και τους 3 εκείνη τη μέρα και δεν προσπεράσαμε την ####πολη να πάμε κάπου παραπέρα.
Σημειωτέον ότι η πόλη είναι ένα κακάσχημο βιομηχανικό κέντρο που χρησιμοποιείται κυρίως για ορμητήριο το χειμώνα με τα χιονοδρομικά.
Αφού καταφέραμε να παραγγείλουμε με λίγα γερμανικά και ακόμα λιγότερα αγγλικά (οι κατάλογοι ήταν στα Ολλανδικά γιατί το κάμπινγκ δούλευε με Ολλανδούς πελάτες μόνο λέει...) και να φάμε σε κανονικές τιμές πλέον (bye bye Ελβετικές τιμές) την πέσαμε με πολύ υπερδιέγερση αλλά και κούραση.
Αύριο το μενού έχει Δολομίτες με λιακάδα σύμφωνα με την πρόβλεψη που είχε το κάμπινγκ!
Η Βενζίνη στην Ιταλία με 2 ευρώ το λίτρο έτσουζε, στην Ελβετία ήταν κοντά στο 1,5 ευρώ!