Και να 'μαι πάλι μπροστά στην λευκή οθόνη του υπολογιστή μου να προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, να συγκεντρώσω το μυαλό μου (καλά αυτό κι αν είναι αδύνατον, ειδικά τον τελευταίο καιρό).
Λοιπόοον, όποιοι έχετε διαβάσει προηγούμενα οδοιπορικά μου ίσως θα έχετε διαπιστώσει πως στον γραπτό λόγο μου βγαίνει μια μελαγχολία, μια μαυρίλα μια διάθεση πολύ under.
Ξεχάστε ότι έχετε διαβάσει μέχρι τώρα από τον Βαγγέλη. Αυτή τη φορά η διάθεση είναι στα ύψη (φταίει και το κόκκινο κρασάκι που μου γαργαλάει τις αισθήσεις? Ίσως
).
Η ώρα είναι 11.10 Παρασκευή βράδυ, έχω μισό πακέτο τσιγάρα, έναν μισοτελειωμένο αναπτήρα, μισό μπουκάλι Nico Lazaridi 2011 και ο Bregovic μου χαιδεύει τα αυτιά.
Πάμε
από την ανάποδη αυτή τη φορά
από το τέλος
5 το απόγευμα επιστροφή (κάτι αντίστοιχο με το "Λεφτά Υπάρχουν")
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στον εαυτό μου και στους συνοδοιπόρους μου :P
Ώρα, λίγο πριν τη δωδεκάτη βραδυνή και βρίσκομαι ακόμα στον δρόμο. 60 χιλιόμετρα από την βάση μου, στην Λάρισα. Βρεγμένος αλλά αποφασισμένος να συνεχίσω και να μην στήσω σκηνή έξω από την 1η Στρατιά :P
