[ARGI]

Ανταπόκριση από τον Ηλία !

Αφού επισκευάστηκε ο Μπαομπάμπης μου, ήρθε επιτέλους η ώρα να ξαναφύγω και να συνεχίσω το ταξίδι μου. Ίσως επειδή ήταν η δεύτερη φορά που έφευγα, δεν ένιωθα πως έφευγα για ένα τεράστιο ταξίδι. Αυτή τη φορά ένιωθα σα να έφευγα για εκδρομή. Όπως και να 'χει, έχοντας συνειδητοποιήσει πως πρέπει να αποχωριστώ την αγαπημένη μου φέτα, μια από τις αδυναμίες μου, έκανα μια τελευταία στάση στο Δρυόβουνο για να εφοδιαστώ!
Όσοι μερακλήδες θέλετε αγνά τυροκομικά πάσης φύσεως,
θα τα βρείτε στη Θεσσαλονίκη από το Χρήστο (6944 922 143).

Ένα τελευταίο προσκύνημα στο Δρυόβουνο, στο ναό των τυροκομικών, επιβαλλόταν!

Επειδή δεν είχα χρόνο για χάσιμο,ήθελα να φτάσω από την πρώτη μέρα μέχρι το Berat της Αλβανίας. Έτσι, διάλεξα αυτό που οι χάρτες δείχνουν ως κεντρικό δρόμο από την Κορυτσά μέχρι το Ελμπασάν. Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε, όμως! Ο κεντρικός δρόμος ήταν χωματόδρομος αρκετών χιλιομέτρων που διέσχιζε ένα φαράγγι ανάμεσα στα βραχώδη βουνά. Γι' αυτό λατρεύω την Αλβανία! Η φύση έχει μείνει αναλλοίωτη και δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρει κανείς χωματόδρομους. Παρόλο που έριξε χαλάζι και βροχή για περίπου δυο ώρες, απόλαυσα τη διαδρομή. Αυτή ήταν και μια καλή δοκιμή για τα αδιάβροχα της Rev'it! Επιτέλους φορούσα κάτι που με κρατούσε στεγνό και από τη βροχή, αλλά και από τον ιδρώτα.

Η μουσουλμανική γειτονιά του Berat με τα σπίτια οθωμανικής αρχιτεκτονικής, για τα οποία η πόλη έχει βραβευτεί από την Unesco.

Στο Berat με φιλοξένησε ένας παλιός φίλος του φίλου μου του Κωστή. Μόλις του είπα ότι είμαι στην πόλη του, δεν άκουγε κουβέντα. "Θα έρθεις στο σπίτι μου", έλεγε. Το Berat έχει βραβευτεί από την Unesco για τα καλά διατηρημένα δείγματα οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Λίγο πιο βόρεια, επισκέφτηκα το κάστρο της Kruja, μέσα στο οποίο υπάρχουν σπίτια που κατοικούνται. Ανέβηκα στο βουνό πάνω από την πόλη για να επισκεφτώ ένα ενδιαφέρον τζαμί της σέκτας των Μπεκτασήδων Δερβίσηδων, που είναι χτισμένο μέσα σε μια σπηλιά. Ο Χατζί Μπεκτάς γεννήθηκε στο Ιράν το δέκατο τρίτο αιώνα κι έγραψε το Μακαλάτ, το ιερό βιβλίο της σέκτας που δημιούργησε.

Είχε έρθει, επιτέλους, η ώρα που τόσο περίμενα! Άρχισα να κατευθύνομαι προς τις Αλβανικές Άλπεις. Πήγα μέχρι το Koman, για να απολαύσω την όμορφη διαδρομή με το βαρκάκι μέσα στην ομώνυμη λίμνη. Εκεί ήρθε κι ο Γιάννης ο Δαλμάρας, με τον οποίο ταξιδεύαμε και πριν στην Αλβανία, για να συνεχίσουμε το ταξίδι μαζί. Τα καραβάκια που υπάρχουν τώρα πια στη λίμνη είναι μικρά, αλλά χωρούν μερικές μοτοσυκλέτες. Προσέξτε, όμως, να μην την πατήσετε όπως κι εμείς.Το τουριστικό βαρκάκι χρεώνει 25 ευρώ για ένα άτομο και μια μοτοσυκλέτα.Δυστυχώς, στο Koman δε θα δείτε άλλο καραβάκι, οπότε είναι εύκολο να πέσετε στην παγίδα. Το πρωί, όμως, στις 9:00, όταν ξεκινούν τα καραβάκια, έρχεται στοKoman ένα άλλο πλοιάριο που στο κατάστρωμά του έχει ένα ολόκληρο αμάξωμα λεωφορείου (με τα καθίσματα, το τιμόνι, το λεβιέ ταχυτήτων κ.λ.π.!). Όλοι οι Αλβανοί μπαίνουν σ' εκείνο και φυσικά, πληρώνουν πολύ λιγότερο. Δυο άτομα με μια μοτοσυκλέτα που συναντήσαμε εκεί, είχαν πληρώσει μόνο 20 ευρώ συνολικά.

Φορτώνοντας τις μοτοσυκλέτες στο βαρκάκι που θα μας ταξίδευε στην όμορφη Λίμνη Koman.

Άλλοτε περνούσαμε ανάμεσα από καταπράσινες πλαγιές κι άλλοτε ανάμεσα από απόκρημνα, βραχώδη βουνά, ώσπου μετά από δυο ώρες περίπου φτάσαμε στο ήσυχο Fierzё. Κατευθυνθήκαμε προς τα λεγόμενα Καταραμένα Βουνά (Bjeshkёt e Namuna). Κάναμε μια πολύ απολαυστική χωμάτινη διαδρομή περνώντας από το χωριό Çerem. Συνεχίζοντας το χωματόδρομο, που γινόταν όλο και πιο δύσβατος, αλλά σε ευχάριστο επίπεδο, φτάσαμε μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Ξαφνικά, στα 1.900 μέτρα υψόμετρο βρήκαμε κάποια μικρά οροπέδια όπου είχαν μαζευτεί αρκετοί βοσκοί με τα ζώα τους και τις οικογένειές τους κι έμεναν σε καλύβες ή αντίσκηνα. Μας φαινόταν απίστευτο, γιατί δεν περιμέναμε να δούμε κόσμο σε μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή! Οι άνθρωποι αυτοί περνούν εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες, βόσκοντας τα πρόβατά τους και μαζεύοντας βατόμουρα, που αφθονούν εκεί.

Με μια οικογένεια βοσκών στα βουνά δίπλα στα σύνορα με το Μαυροβούνιο, στα 1.900 μέτρα υψόμετρο.

Οι Αλβανικές Άλπεις, όμως, δε χορταίνονται έτσι εύκολα. Να μην έκανα και μια διήμερη πεζοπορία από την πανέμορφη Κοιλάδα Valbonё μέχρι το χωριό Theth; Βρήκαμε ένα πανέμορφο μέρος δίπλα στο κρυστάλλινο ποτάμι, όπου κατασκηνώσαμε. Ο Γιάννης περίμενε εκεί, όσο εγώ σκαρφάλωνα στο βουνό με το σάκο στην πλάτη. Κάπου εκεί πάνω γνώρισα και τον Alben, ένα βοσκό που μου μίλησε σε άπταιστα ελληνικά! Αν ακούσετε την ιστορία του, θα καταλάβετε τι αξιοθαύμαστος άνθρωπος είναι. Αν τυχόν περάσετε από το Simoni Kafe, το μικρό σταθμό που έφτιαξε εκεί για τους ορειβάτες, να του δώσετε τα χαιρετίσματα και την απέραντη αγάπη μου.

Απολαμβάνοντας μια ωραία διαδρομή στην ξεραμένη κοίτη του ποταμού μέχρι το Rrogam στην Κοιλάδα Valbonё!

Εκείνο το βράδυ θα κατασκήνωνα ακριβώς στην κορυφή του βουνού. Από 'κει η θέα ήταν συναρπαστική, αφού φαινόταν η Κοιλάδα Valbonё από τη μια μεριά και η κοιλάδα του Theth από την άλλη. Έβρεχε για περίπου δυο ώρες και το βράδυ δεν ήταν μακριά. Συνάντησα δυο Αλβανούς πάνω σε άλογα, που πήγαιναν στην άλλη μεριά. Με ρώτησαν πού πάω τέτοια ώρα και μου έλεγαν να τους ακολουθήσω, για να μη μείνω μόνος μου. Ο ένας ήξερε λίγες λέξεις ελληνικά και συνέχεια φώναζε: "έλα 'δω ρε". Ήταν από τις λίγες λέξεις που ήξερε. Φαίνεται πως έτσι του φώναζαν συνέχεια τ' αφεντικά του στην Ελλάδα κι αυτό του 'μεινε...Προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως έχω αντίσκηνο και θα κατασκηνώσω λίγο πιο πάνω.Φυσικά, πήγαιναν πιο γρήγορα από 'μένα, αλλά σ' ένα σημείο με περίμεναν κι απορούσα γιατί, αφού δε μπορούσα να πάω μαζί τους. Τελικά, ο ένας είχε βγάλει τη σακούλα του με το ψωμί που είχε, ένα κρεμμύδι και λίγο τυρί και μου την έδωσε. Επέμενα πως δεν τη θέλω, γιατί έχω φαγητό, αλλά δεν καταλάβαινε, μάλλον,και μου έλεγε: "εντάξει, εντάξει". Ελπίζω έτσι να του συμπεριφέρθηκαν κι οι μανάδες που συνάντησε αυτός ο καημένος, όταν πεινασμένος περπατούσε για να φτάσει στην Ελλάδα...

Στην κορυφή, φυσικά, φυσούσε όλη τη νύχτα, αλλά με τον εξοπλισμό που 'χω δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Να 'ναι καλά το Fifth Element στα Γιάννενα που μας εφοδίασε με τέτοιο καλό εξοπλισμό!

Ήδη μου λείπει η θέα των αγέρωχων κορυφών γύρω από την Κοιλάδα Valbonё…

Όταν κατεβήκαμε από τα βουνά, στην κωμόπολη της περιοχής, το Bajram Curri, συναντήσαμε έναν άλλο Αλβανό που μας μίλησε ελληνικά και με στενοχώρησε η ιστορία του, γιατί μου επιβεβαίωσε πως η συμπεριφορά που αντιμετώπισαν αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν ήταν αυτή που αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ. Όταν περπατώντας από τα βουνά έφτασε στην Ελλάδα, τον έπιασε ο ελληνικός στρατός,του πήραν τα λεφτά και τον σάπισαν στο ξύλο ώσπου του έσπασαν το χέρι! Παρόλ'αυτά, ο άνθρωπος μας τα διηγούνταν με το χαμόγελο στα χείλη, χωρίς κανένα μίσος. Δε μπορώ να καταλάβω τι κτήνη είναι αυτά που δεν πονά η ψυχή τους όταν σπαν το χέρι κάποιου.

Ο μικρός δρόμος προς τη Pukё έχει τόσες στροφές, που όλη μέρα χορεύαμε με τις μοτοσυκλέτες πλαγιάζοντας αριστερά και δεξιά. Λίγο πριν το Fushё-Arrёz ο Γιάννης άρχισε ν'ακούει ένα γουργουρητό στη μοτοσυκλέτα του. Όταν φτάσαμε στην πόλη, κούνησε την πίσω ρόδα κι είδε πως έσπασε το ρουλεμάν! Είχε ένα συνεργείο αυτοκινήτων εκεί και σταματήσαμε να ρωτήσουμε μήπως μπορούμε να βρούμε ρουλεμάν. Το έβγαλαν,πήγαν σ' ένα μαγαζί και ως εκ θαύματος το βρήκαν!
Σε λιγότερο από δυο ώρες ήμασταν και πάλι στο δρόμο!

Πάλι σπασμένο ρουλεμάν πισινού τροχού… Μήπως είμαι γκαντέμης; Τουλάχιστον αυτή τη φορά επισκευάστηκε μέσα σε δυο ώρες!

Δε μπορούσα να πιστέψω πόσο εύκολα επισκευάζεται μια τέτοια βλάβη αν σου τύχει σε πόλη και μάλιστα στην Ευρώπη. Εμένα εκεί που μου είχε τύχει, στα βουνά του Τατζικιστάν, έκανα τέσσερις μέρες να φτάσω σε πόλη, χωρίς ρουλεμάν στον τροχό, με σπασμένη ζάντα και χωρίς πισινό φρένο κι όταν έφτασα πάλι πήρε μέρες να επισκευαστεί.

Τώρα έχουμε φτάσει στη Shkodra, δίπλα στα σύνορα με το Μαυροβούνιο.
Σα να νιώθω ήδη μια νοσταλγία που αφήνω την Αλβανία, αλλά ελπίζω να μη με απογοητεύσουν και οι επόμενες, εκμοντερνισμένες χώρες που θα επισκεφτώ....

(Συνεχίζετε....)