Πάμε, με νέα ανταπόκριση του Βροχίδη μας !
Μετά τη Fez, επισκεφτήκαμε κάποιες άλλες μικρότερες πόλεις, όπως το Moulay Idriss και τη Meknès. Στην τελευταία, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε φιλοξενούμενοι μιας βερβέρικης οικογένειας από την έρημο. Η οικογένεια του Idriss ζει στη Meknès τα τελευταία χρόνια, αφού ο πατέρας του εργάζεται εκεί τώρα πια. Η μητέρα του μας ετοίμαζε πεντανόστιμα μαροκινά πιάτα, ενώ ανάμεσα στα γεύματα ο Idriss μας ξεναγούσε στην παλιά πόλη. Καταλαβαίνετε, πώς τα περάσαμε…
Η ζεστή οικογένεια του Idriss μας άνοιξε το φιλόξενο σπιτικό της στη Meknès.
Έπρεπε να επισκεφτούμε την πρωτεύουσα, για να πάρουμε τις βίζες μας για τη Μαυριτανία. Αν και το Rabat δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, μόνο που σκαν μπροστά του τα κύματα του Ατλαντικού είναι αρκετό για να δώσει στην πόλη μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Εκεί μας φιλοξένησε ο Bilal στην παράγκα όπου ζει η οικογένειά του. Είναι φτιαγμένη με λαμαρίνες, χαρτόνια και νάιλον. Σε μια γωνιά έχει την τουαλέτα, όπου ρίχναμε μια κουρελού σαν πόρτα, για να μη φαινόμαστε. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο δωμάτιο που χρησιμοποιείται ως σαλόνι, τραπεζαρία και υπνοδωμάτιο. Ήταν ενδιαφέρον να βιώσουμε για λίγο την καθημερινή ζωή μια μεγάλης μερίδας Μαροκινών.
Σ’ αυτή την παράγκα μένει η οικογένεια του Bilal, που μας φιλοξένησε στο Rabat και βιώσαμε για λίγο την καθημερινότητα μιας μεγάλης μερίδας Μαροκινών.
Μέσα από μικρούς επαρχιακούς δρόμους, μετά από δυο μέρες φτάσαμε στα βουνά του Μέσου Άτλαντα. Εκεί κάναμε την πρώτη μας χωμάτινη διαδρομή, το Cirque Jaffar, που μας έβγαλε στο Midelt. Περάσαμε μερικές ξεραμένες κοίτες ποταμών (oued), που ήταν γεμάτες πέτρες. Η Χριστίνα τα είδε όλα! Στα δύσκολα εμπόδια περνούσα εγώ και τη δική της μοτοσυκλέτα και τη δική μου. Έπεσε τέσσερις φορές εκείνη τη μέρα, αλλά βέβαια με μηδαμινή ταχύτητα, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ετοιμάζοντας πρωινό τσαγάκι στην έρημο!
Ξεκινήσαμε από το Gourrama προς το Boudenib, για να κάνουμε την πίστα M3 που προτείνει το βιβλίο του Chris Scott, το περίφημο “Sahara Overland”. Με θλίψη διαπίστωσα πως έχει ασφαλτοστρωθεί μέχρι και το τελευταίο της χιλιόμετρο… Παρόλ’ αυτά, το τοπίο ήταν όμορφο.
Μια από τις πρώτες kasbah (οχυρωμένοι οικισμοί ή φρούρια) που επισκεφτήκαμε, ήταν στην περιοχή του Rissani.
Φτάσαμε στη Merzouga κι επιτέλους βλέπαμε τους αμμόλοφους της Σαχάρας (της Ζαχάρω που λεν και στο χωριό του παππού μου)! Ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα βγάζαμε τα σαμάρια από τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, θα ξεφούσκωνα αρκετά τα λάστιχα και θα δοκίμαζα τη Λέων-είδα στους αμμόλοφους… Ήταν απίστευτο! Η μοτοσυκλέτα ανεβοκατέβαινε τους αμμόλοφους σα να μην είχαν άμμο! Με δευτέρα ή τρίτη γεμάτη (εντάξει, μερικές φορές έβαζα και τετάρτη…), πήγαινε ολόισια και ανέβαινε ακόμη και σχετικά απότομους αμμόλοφους. Όταν είδα πόσο απολαυστικά κινείται στην άμμο, πήγα να παίξω πιο βαθιά και βρέθηκα ν’ ανεβοκατεβαίνω ατελείωτους, απάτητους αμμόλοφους! Ήταν μοναδική απόλαυση…
Η mad nomad-isa τρισευτυχισμένη πάνω στην καμπούρα της καμήλας της!
Για να μη μείνει παραπονεμένη η Χριστίνα, πήραμε δυο καμήλες και πήγαμε
με τον οδηγό μας να δούμε το ηλιοβασίλεμα μέσα από τους αμμόλοφους. Η πραγματική εξερεύνηση της Σαχάρας, όμως, ξεκίνησε την επόμενη μέρα… Φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες, βάλαμε στο GPS τα στίγματα από την εκτός δρόμου διαδρομή M6 και ξεκινήσαμε να διασχίσουμε 240 χλμ. ερήμου, για να βγούμε πιο νότια, στο Tagounite. Αυτή ήταν πραγματική διάσχιση ερήμου! Επί δυο μέρες οδηγούσαμε σ’ ένα σωρό εδάφη: αμμόλοφους, hammada (πετρώδης έρημος), ατελείωτες εκτάσεις σκληρού, ξεραμένου χώματος κι αυτό που αποκαλούν “φις-φις”, δηλαδή πολύ μαλακή άμμος.
Η μαλακή άμμος κρύβει παγίδες κι αν δεν έχεις φόρα, είναι εύκολο να κολλήσεις…
Όσοι συναντούσαμε στους οικισμούς της ερήμου, μας τρομοκρατούσαν για τα 6 χλμ. μαλακής άμμου που θα έπρεπε να περάσουμε μετά το χωριό Hassi Remlia. Όταν είπαμε πως είμαστε Έλληνες, μας είπαν για κάποιους Κύπριους που ήρθαν εδώ με BMW και τις έβαλαν σε φορτηγό για να περάσουν εκείνο το κομμάτι. Παρόλ’ αυτά, με το XRάκι πέρασε ακόμη κι η Χριστίνα, χωρίς να χρειαστεί να πάρω εγώ τη μοτοσυκλέτα της! Μάλιστα, δεν έπεσε καν. Κόλλησε σ’ ένα σημείο μόνο, αλλά ήμουν δίπλα της, οπότε κατέβηκα γρήγορα από τη μοτοσυκλέτα μου, την έσπρωξα ενώ έδινε γκάζι και βγήκε εύκολα. Ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα για τα 4×4, γιατί έχει πολύ βαθιές ροδιές, όπου βρίσκουν στο έδαφος τ’ αυτοκίνητα. Για τη μοτοσυκλέτα δεν ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα. Μπαίναμε σε μια ροδιά κι είχαμε αρκετή πρόσφυση για να κινούμαστε. Εννοείται, βέβαια, πως είχαμε ξεφουσκώσει πάλι αρκετά τα ελαστικά μας.
Η διήμερη διάσχιση της Σαχάρας μέσω της εκτός δρόμου διαδρομής M6 ήταν ό,τι πιο απολαυστικό κάναμε στην έρημο!
Δε μείναμε πολύ στην άσφαλτο και ξαναβγήκαμε σε μια χωμάτινη διαδρομή μέσα στην Κοιλάδα Drâa. Περνούσαμε συνέχεια οάσεις γεμάτες φοίνικες και φρούρια φτιαγμένα από πηλό. Ήταν μεγάλη γιορτή εκείνη τη μέρα (Eid al-Adha) και παντού θυσίαζαν αρνιά στη μνήμη της θυσίας του Ιμπραήμ. Μας προσκάλεσαν σε κάποιο σπίτι για να γιορτάσουμε και να φάμε μαζί τους. Εγώ είχα ξαναδεί σφαγή ζώου κι ήξερα τι να περιμένω, αλλά η Χριστίνα τρόμαξε λίγο. Τουλάχιστον εδώ περνούν καλύτερη ζωή τα ζώα, όντας σχετικά ελεύθερα κι όχι κλεισμένα σε κλουβιά με μηχανήματα συνδεδεμένα πάνω τους.
Ευτυχώς, στη Σαχάρα υπάρχουν αρκετά πηγάδια και το νερό δε μας έλειψε!
Μετά από άλλη μια χωμάτινη (πέτρινη, για να λέμε την αλήθεια) διαδρομή, τη Μ5, διασχίσαμε το Πέρασμα Tizi-n Tazazert, στα 2.300 μ. υψόμετρο, και βγήκαμε στο Φαράγγι Dadès. Κάναμε κι εκεί μια βόλτα για να δούμε τους εντυπωσιακούς πέτρινους σχηματισμούς της φύσης και τα φρούρια που είναι σκαρφαλωμένα στους λόφους. Το χώμα στην περιοχή είναι κοκκινωπό, οπότε και τα σπίτια που είναι φτιαγμένα με λάσπη από ‘κει, έχουν την ίδια απόχρωση. Η Χριστίνα ξετρελάθηκε μ’ αυτό το φαράγγι! Τώρα είμαστε στην Ouarzazate και βγήκαμε πάλι σε τουριστικά μέρη. Μέχρι και Έλληνες συναντήσαμε εδώ!
Το εντυπωσιακό Φαράγγι Dadès με τα πήλινα φρούριά του σκαρφαλωμένα στους λόφους