Το τελευταιο φως της μερας μας βρηκε να διασχιζουμε τη Λαρισσα ενω η βροχη συνεχιζε να πεφτει ασταματητα.
Βγηκαμε επιτελους στην Εθνικη Οδο αλλα η χαρα μας δεν κρατησε για πολυ... Μερικα χιλιομετρα παραπανω αναγκαστικη παρακαμψη προς παραλια Αγιας και αναθεμα με αν ηξερα που πηγαιναμε.
Το GPS ειχε παθει κλακαζ και επεμενε να κανουμε αναστροφη και να γυρισουμε πανω στην Εθνικη. Καλα κρασια! Αν μπορουσαμε απο εκει θα πηγαιναμε αλλα....
Με πολυ αργους ρυθμους πλεον -και λογω αρκετης κινησης- συνεχισαμε χωρις να ξερουμε ουτε που ακριβως παμε ουτε που ειμαστε μιας που το σκοταδι ειχε πεσει πυκνο και τριγυρω δεν εβλεπες τιποτα. Μετα την Αγια τα πραγματα εγιναν πραγματικα πολυ ασχημα. Ο δρομος εγινε ανηφορικος και στενος με πολυ σφιχτο στροφιλικι και απανωτες φουρκετες. Ημουν σιγουρος οτι υπο αλλες συνθηκες θα ηταν υπεροχη διαδρομη αλλα τωρα ηταν βασανιστηριο. Η δυνατη βροχη εκοβε εντελως την ορατοτητα και η ζελατινα του κρανους δεν ελεγε να ξεθολωσει με τιποτα, ενω το κερασακι στην τουρτα ηταν τα απεναντι οχηματα με τα φωτα τους που εκαναν αντανακλαση στη βρεγμενη ζελατινα και εχανες καθε οπτικη επαφη με το περιβαλλον.
Προσπαθουσα να σηματοδοτω τα ορια του δρομου απο τις γραμμες στην ασφαλτο και πριν διασταυρωθω με καποιο οχημα αποστηθιζα τα επομενα μετρα ωστε να μπορεσω να προχωρησω ακομα και στα τυφλα.
Καποια στιγμη φτασαμε στην Μελιβοια και καναμε μια ακρως απαραιτητη σταση για καυσιμο και ανασυγκροτηση.
