4-8-08 Δευτερα: Είμαστε πάλι στο όγδοο DECK μετά από ελάχιστο ύπνο, και πίνουμε ζεστό καφέ. Σε μια ώρα φτάνουμε στην πρωτεύουσα-λιμάνι το (TORSHAVN-ΤΟΡΣΧΑΟΥΝ) στo νησί (STREYMOY) το μεγαλύτερο σε έκταση των νησιών (FOROYAR-ΦΕΡΟΕ).. Ίσως και το ότι κρυώνουμε να είναι, για το άγνωστο που μας περιμένει σε αυτά τα μέρη εδώ. Γιατί κακά τα ψέματα, είναι ένας προορισμός που δεν ήξερα και δεν είχα σκοπό να επισκεφτώ..
μπαίνοντας στο λιμάνι βγαίνω για φωτογραφίες. Η ώρα είναι 9:00 το πρωί. Δυο ώρες πίσω από την Ελλάδα. Αυτό που αντικρίζω είναι πολύχρωμα σπιτάκια αρκετά πυκνοκατοικημένα πάνω σε λόφο μέσα στο πράσινο… πολύ ωραία εικόνα και φυσικά πήρε φωτιά η φωτογραφική μηχανή..!!!
βγαίνοντας από το καράβι χαλαρά και ωραία, όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, προς τα ξενοδοχεία που είχαν κλείσει, ναι γιατί υπήρχε και αυτή η δυνατότητα μέσα από το καράβι να κλείσεις ξενοδοχείο, όπου ήθελες στα νησιά. Εμείς ήμασταν από αυτούς που ονομάζουμε <<ανοργάνωτους>>, που απ’ότι κατάλαβα δεν ήμασταν πολύ.
Σκεφτήκαμε λοιπόν να ψάξουμε πρώτα εδώ στην πρωτεύουσα, και αν δεν βρούμε να πάμε στην αμέσως ποιο κοντινή πόλη, και πάει λέγοντας.. αφού σε Κανά δυο δεν βρήκαμε, η επόμενη κίνηση ήταν να πάμε στο γραφείο με τις τουριστικές πληροφορίες. Φτάνει η σειρά μας και μας λέει ότι τα φτηνά όπως τα HOSTELS είναι κλεισμένα, αν και δεν θέλαμε κάτι τέτοιο. Παίρνει κάπου τηλέφωνο και μας λέει ότι βρήκε ένα με 65 ευρώ την βραδιά με πρωινό. Χωρίς άλλη σκέψη το κλείνουμε, μας δείχνει στον χάρτη που είναι, και μάλιστα ήταν αρκετά κοντά από εδώ. Πληρώνουμε για τις δυο μέρες στο γραφείο και μας κόβει απόδειξη. Ξεκινάμε και μπαίνοντας στην οδό που ήταν και στον αριθμό δεν βλέπουμε να υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι ειναι εδω ξενοδοχείο!!!
Μόνο σπίτια και τίποτα άλλο αμάν τι γίνεται τώρα; χτυπάμε το κουδούνι και βγαίνει μια συμπαθέστατη Κυρία και μας ρωτά αν είμαστε από το τουριστικό γραφείο. Ναι λέμε, και μας ζητά την απόδειξη. Την δίνουμε μας ευχαριστεί και πάμε στο σπίτι κάτω από αυτήν που έμενε, και λέει αυτό είναι το δωμάτιο σας. Χαζέψαμε, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κανονικό σπίτι και όχι απλά ένα δωμάτιο. Την ευχαριστούμε και ρωτά τι ώρα θέλουμε το πρωινό για αύριο, κατά τις 9:00 λέμε και μας αφήνει, δίνοντας μας τα κλειδιά να ταχτοποιηθούμε. Η χαρά μας είναι απίστευτη γιατί είναι καλύτερο και απ΄ότι μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί.
Το μόνο που έχουμε τώρα είναι δυο μέρες μπροστά μας, και δεν θέλουμε να χάσουμε χρόνο. Ξεκινάμε να γνωρίσουμε ότι και όσο προλάβουμε από τα νησιά.
Και δεν είναι και λίγα τα άτιμα….18 στο σύνολο… δεν μπορούμε να τα δούμε όλα, λόγο χρόνου, και δεν έχουν όλα πρόσβαση οδικώς, και υπάρχουν και μη κατοικήσιμα. Τα περισσότερα ευτυχώς ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες η υποθαλάσσια τούνελ. Το νησί που βρισκόμαστε εμείς είναι το (STREYMOY-ΣΤΡΕΜΟΙ) και είναι και το μακρύτερο νησί απ’όλα.
Ξεκινάμε να επισκεφτούμε το νησί (VAGAR-ΒΑΝΓΚΟΡ) οπού εκεί υπάρχει και το μοναδικό αεροδρόμιο των νησιών, αλλά και η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη που υπάρχει. Τα χιλιόμετρα που θα κάνουμε δεν θα είναι πολλά, 100χιλ πήγαινε έλα. Ξεκινάμε με τον δρόμο (10) και αμέσως ανακαλύπτουμε την απίστευτη άσφαλτο του δρόμου, κανονική πίστα Moto GP!!! Οι στάσεις για φωτογραφία αρκετές, γιατί η ομορφιά του τοπίου είναι μοναδική και το ένα φιόρδ, μετά το άλλο δεν σε αφήνει σε ησυχία.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα συναντάμε τον δρόμο (40) και με αυτόν φτάνουμε στην είσοδο του υποθαλάσσιου τούνελ 5χιλ. και τι τούνελ έτσι; να έχεις τον ατλαντικό πάνω απ΄το κεφάλι σου!!!! Μπράβο τους πάντως γιατί είναι μια απομακρυσμένη κοινωνία γεωγραφικά, και κάνουν τέτοια δύσκολα έργα.
Βγαίνοντας από το τούνελ, ένιωσα ότι αναδύθηκα από τον βυθό της θάλασσας εντελώς στεγνός!!! Με τον ίδιο δρόμο κινούμαστε είδη στο νησί (VAGAR) με κατεύθυνση την πόλη (Santavagur). Η ποιότητα του δρόμου είναι κ’εδώ σε άριστα επίπεδα, και αυτός ο δρόμος είναι και ο μοναδικός που υπάρχει πάνω στο νησί.
Σε λίγο ο δρόμος μας βγάζει παράλληλα στην μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη –Sorvagsvatn.. Toπιο μοναδικής ομορφιάς.
Και αφού απολαμβάνουμε οδικά, αρκετά το τοπίο γύρο από την λίμνη φτάνουμε στην πόλη (Sorvagur). Είναι μια μικρή πανέμορφη πόλη που δεν της λείπει τίποτα. Από εδώ υπάρχει και καραβάκι μόνο για επιβάτες, που πάει σε 45 λεπτά στο μοναδικό νησί με Ελληνικό όνομα. Είναι το νησί (MYKINES). Δεν υπάρχουν δρόμοι πάνω στο νησί μόνο κάτι μονοπάτια. Εδώ μπορείτε να θαυμάσετε την ζωή των άγριων πουλιών που ζουν εδώ. Με ψηλότερη κορυφή τα 560μ απόκρημνα κοφτερά βράχια να βουτούν στον ατλαντικό, με λίγα σπιτάκια και παρατηρητήριο το καθιστούν από τις καλύτερες επιλογές για φυσιολάτρες.
Εμείς αποφασίζουμε να επιστρέψουμε, γιατί έχει έρθει το απόγευμα, και δεν πήραμε χαμπάρι. Με τους ίδιους δρόμους επιστρέφουμε. Φτάνοντας στο (Torshavn-Πρωτεύουσα ) παρκάρω την μηχανή στο σπίτι που μέναμε, και ξεκινάμε με τα πόδια για μια βόλτα στην πόλη, για φαγητό και καφέ. Και είναι ωραία να περπατάς στα ήσυχα δρομάκια της πόλης, που είναι όλα καθαρά και ταχτοποιημένα.
Οι άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν σε ότι μπορούν. Εκτός από τα μετρητά, τα οποία είναι η κορώνα Δανίας η Τα δικά τους, οι πιστωτικές κάρτες δουλεύουν παντού. Η βράδια μας τελείωσε σε ένα παραδοσιακό καφέ, και το εννοούμε, αφού το κτήριο είναι από τα πρώτα, που κτίστηκαν εδώ. Και μάλιστα η σκεπή ήταν από αληθινό γκαζόν!!!!
