5-8-08 Τριτη: το ξύπνημα ήταν ευχάριστο, γιατί μας περίμενε στο τραπέζι ένα πλούσιο πρωινό. Είχε έρθει η γυναίκα του σπιτιού, χωρίς να κάνει φασαρία, μισή ώρα πριν ξυπνήσουμε, και τα είχε ετοιμάσει όλα!!! Μας είχε ρωτήσει από την προηγούμενη πότε θέλουμε πρωινό. Τρώμε πίνουμε καφέ, και η Μόνικα βγαίνει έξω για ένα τσιγάρο μέχρι να ετοιμαστώ για την βόλτα μας. Στο χρονικό διάστημα αυτό είχε έρθει η κυρία του σπιτιού, και έπιασε κουβέντα με την Μόνικα. Βγαίνω κ’εγω έξω, και κάθομαι στην παρέα τους. Της ζητάμε συγγνώμη για τα λίγα αγγλικά που ξέρουμε, και απαντά ότι κ’αυτή δεν ξέρει καλά. Το θέμα είναι έστω και με αυτά τα λίγα καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.
Ήρθε να μας αποχαιρετήσει, γιατί αύριο την ώρα που εμείς θα παίρναμε το καράβι για (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) θα έχει πάει σε οικογενειακή επίσκεψη σε διπλανό νησί. Μας είπε ότι το πρωινό θα το έχει έτοιμο στο ψυγείο από σήμερα, και σε ποιο σημείο να αφήσουμε το κλειδί του σπιτιού!!! Μας ευχαρίστησε που σεβαστήκαμε την φιλοξενία τους, και όποτε ξανά έρθουμε το σπίτι της θα είναι δικό μας. Έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό!!!! Δεν πιστεύαμε ότι υπάρχουν τόσο καλοί άνθρωποι.. Δεν μας ξέρουν καθόλου και μας εμπιστεύονται το ίδιο τους το σπίτι.!!!! Και αφού πήραμε ένα καλό μάθημα αρίστης φιλοξενίας ξεκινάμε με τα πόδια, για την πόλη, να δούμε ότι απέμεινε και να κάνουμε και τίποτα ψώνια.
Ο καιρός είναι μουντός, και η βόλτα στην πόλη είναι η καλύτερη λύση για σήμερα. είχαν και εκπτώσεις, σε ρούχα και παπούτσια, και κάνουμε τις αγορές μας. Φυσικά πήραμε και σκούφους, για το κεφάλι, γιατί μετά από αυτό το κρύο στο καράβι, δεν την ξαναπατάμε. Έτσι κ’αλλιος ποιο βόρεια πάμε….. καταλήγουμε στο λιμάνι για καφέ, και επίσκεψη στην περιοχή με τα ξύλινα σπιτάκια, βαμμένα κόκκινο χρώμα.
Είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από την αρχιτεκτονική, των πρώτων κατοίκων στο νησί. Και εννοείτε ότι οι σκεπές είναι από φυσικό γκαζόν.
Τα σπίτια είναι ακόμα και τώρα κατοικήσιμα, και ακόμα και κάποιες υπηρεσίες στεγάζονται εδώ. Είναι μεσημέρι και επειδή εδώ νυχτώνει αργά λέμε να γυρίσουμε να πάρουμε την μηχανή, και να επισκεφτούμε άλλο ένα νησί. Κρίμα είναι να έχουμε φτάσει ως εδώ και να μην δούμε και αλλά μέρη. Ο καιρός δεν δείχνει ότι θα βρέξει, οπότε αλλάζουμε και καβαλάμε την μηχανή για το νησί (EYSTUROY) το δεύτερο μεγάλο σε έκταση από τα νησιά.
Ξεκινάμε με τελικό προορισμό την πόλη (Rituvik) 70χιλ από την πρωτεύουσα. Ο δρόμος που παίρνουμε είναι ο (50) ίδιος με χθες μέχρι το χωριό (signabour).
Μετά κινούμαστε πάνω στον (10) παράλληλα με στενό πέρασμα θαλάσσης, και θέα το διπλανό νησί (EYSTUROY). Η θέα είναι φανταστική, με τα απόκρημνα βράχια να καταλήγουν στην θάλασσα αλλά και τις σχισμές που έχουν διαμορφωθεί πάνω στην ηφαιστειακή γη. Κάπου στη μέση αυτού του θαλάσσιου στενού περάσματος, και πλησιάζοντας στο χωριό (Oyrarbakki) διακρίναμε μια γέφυρα, όπου είναι η σύνδεση οδικός των δυο νησιών.
Περνάμε την μικρή γέφυρα, και συνεχίζοντας πάνω στον (10) φτάνουμε στην πόλη (Skalabotnur). Εδώ ξεκινά ένα μεγάλο φιόρδ, και εμείς κινούμαστε παράλληλα, φτάνοντας στην πόλη (Runavik) η οποία είναι αρκετά μεγάλη. Ηπαρχει και λιμανι το οποίο εξυπηρετεί κρουαζιερόπλοια, και μάλιστα τύχαμε και ένα αγκυροβολημένο. Σταματήσαμε για καμιά φωτογραφία, φάγαμε και ένα σάντουιτς που το είχαμε φτιάξει από το σπίτι, και συνεχίσαμε για λίγα χιλιόμετρα μέχρι την πόλη- χωριό (Rituvik). Εδώ ήταν και ο τελικός προορισμός μας, και το εννοώ αφού φτάσαμε σε αδιέξοδο δεν υπήρχε συνέχεια του δρόμου, μόνο μονοπάτια. Αλλά απολαύσαμε την θέα στον ατλαντικό, και ήταν το κάτι μαγικό!!!!
Καθισμένοι και χαζεύοντας την υπέροχη θέα, φτάνουν και κάποιοι Ιταλοί, με μηχανή (on- off BMW 1200GS) τι περίμενες;; Kαι αφού μας χαιρέτησαν, τραβάμε φωτογραφίες και φεύγουν. Ήταν από το γκρουπ των Ιταλών, στο καράβι. Αύριο όλοι μαζί θα ανταμώσουμε στο καράβι, με κοινό προορισμό την άγνωστη (ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Μας πιάνει μια ανατριχίλα, και δεν είναι από το κρύο.. Κοιτάζοντας τον χάρτη διαπιστώνω ότι είμαστε από θέμα ώρας δυο πίσω από την (ΕΛΛΑΔΑ).. Από θέμα χιλιομέτρων εεεεε,,, είμαστε κάμποσες χιλιάδες, πάνω σε μια κουκκίδα γης στον χάρτη, ανάμεσα σε (ΣΚΩΤΙΑ) και (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) και γύρω μας η ποιο αφιλόξενη θάλασσα ο Ατλαντικός Ωκεανός.!!! Είναι μετά να μην σε πιάνει δέος και να μην σου γίνεται κάγκελο η τρίχα;;;
Η ώρα είναι 18:40 πέρασε γρήγορα, πρέπει να επιστρέψουμε, να βρούμε και κανένα εστιατόριο να φάμε και τίποτα, γιατί ο καθαρός αέρας, και η θάλασσα ανοίγουν την όρεξη. Η επιστροφή είναι πάλι από τους ίδιους δρόμους που ήρθαμε. Απαραίτητες στάσεις για φωτώ, και μετά από καμιά ώρα έχουμε φτάσει στο σπίτι.
Αφήνουμε μηχανή και με τα πόδια ξεκινάμε, για το κέντρο της πόλης. Τελικά βρίσκουμε ένα Κινέζικο εστιατόριο, όπου είχε μπουφέ. Πληρώνεις μια φορά, και σηκωνόσουν όσες φορές άντεχες και ξαναγέμιζες το πιάτο σου. Οι τιμές ήταν πολύ καλές και ευχαριστηθήκαμε φαγητό μέχρι σκασμού… Η κατάληξη ήταν στο χθεσινό καφέ, για απόλαυση καπουτσίνου, και κουβέντα, για την επόμενη μέρα, μέχρι που πλάκωσε το σκοτάδι…