9-8-08 Σαββατο: ευτυχώς ο καιρός μας κάνει την χάρη δεν βρέχει, και υπάρχουν και διαστήματα με ήλιο. Το κρύο είναι έντονο και τα αδιάβροχα είναι μόνιμος φορεμένα. Είμαστε πάλι στον (1) διανύοντας 35χιλ και σταματάμε δυο χιλιόμετρα μετά το χωριό (Skogar)… επιβάλετε η στάση εδώ την στιγμή που βρισκόμαστε να χαζεύουμε με ανοιχτό το στόμα έναν από τους ψηλότερους καταρράκτες.
Είμαστε στο παρκινγκ, μπροστά μου υπάρχει τεράστιος χώρος με γκαζόν όπου όποιος θέλει στήνει σκηνή. Και μετά από αυτό το απίστευτο…τόνοι νερού να πέφτουν από 100μ τουλάχιστον ύψος, να ακούγεται ο θόρυβος του νερού που πέφτει με τέτοια δύναμη και το σπρέι από το νερό να είναι τόσο έντονο που θόλωνε την ατμόσφαιρα, και νόμιζες από μακριά ότι κάτι καίγεται και υπάρχει καπνός!!!!
Ο καταρράκτης είναι ο (Skogafoss) είναι άνετα προβασημος και επισκέψιμος. Είναι κοντά από τον κεντρικό δρόμο (1) και για όποιον θέλει στο χωριό (Skogar) υπάρχει ξενοδοχείο για διανυκτέρευση, η όποιος θέλει με σκηνή μπορεί να στήσει ελεύθερα στον χώρο μπροστά από το παρκινγκ.
Εγώ με το ένα χέρι να κρατώ την φωτογραφική και με το άλλο την κάμερα, προσπαθούσα να αποθανατίσω το τοπίο, σαν κάτι ιάπωνες τουρίστες που ρίχνονται στην μάχη, με καμιά δεκαριά κιλά πάνω τους, με την τελευταία λέξη της βίντεο-φωτογραφικής τεχνολογίας. Αποφασίζουμε να ανέβουμε το βουνό και να φτάσουμε στο σημείο που το ποτάμι, κάνει την βουτιά στο κενό. Για τον σκοπό αυτό έχουν φτιάξει ξύλινα σκαλοπάτια, κατά μήκος της πλαγιάς ώστε να μπορεί να ανέβει ο καθένας και να μην χρειάζεται να έχει ορειβατικές γνώσεις.
Δεν είναι και εύκολο, γιατί είναι απότομα και αρκετά ανηφορικά, οπότε φυσική κατάσταση έστω μέτρια την θέλεις!!! Εμείς κάναμε μια στάση περίπου στα μισά, να πάρουμε μια ανάσα, γιατί με όλα αυτά που φορούσαμε, δεν ήταν ότι καλύτερο. Φυσικά φτάνοντας η θέα πραγματικά σε αποζημιώνει. Θέλει πολύ προσοχή κάποια σημεία, κοντά στον γκρεμό, γιατί το χορταριασμένο έδαφος είναι βρεγμένο, και γλιστρά επικίνδυνα. Μετά από καμιά ώρα, αφού δεν χορταίναμε με τίποτα, κατεβήκαμε τον γκρεμό. Πλησιάζουμε κοντά στον καταρράκτη, για να βγάλω τις τελευταίες φωτογραφίες. Μετά κοιτάζω γύρο μου πουθενά η Μόνικα. Αμάν!!! Τι έγινε την κατάπιε ο καταρράκτης;
Είχε περάσει μέσα από το νέφος νερού, και βρίσκοντας μια εσοχή στον βράχο είχε πλησιάσει, πολύ κοντά, και σχετικά προφυλαγμένη από το νερό αφού ήταν σαν να έβρεχε.. μπαίνω κ΄εγω την στιγμή που ήμασταν και οι μόνοι αδιάβροχοι, και βγάζω φωτογραφίες, σχεδόν στην καρδιά του καταρράκτη.
Δύσκολο, γιατί ο φακός βρέχονταν αμέσως. Μετά και από αυτήν εμπειρία επιστρέψαμε στην μηχανή για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Ανοίγουμε χάρτη, για να δούμε στην πορεία μας μέχρι τον τελικό προορισμό για σήμερα την πόλη (Selfoss), αν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο να δούμε. Έχουμε αρκετό χρόνο γιατί τα χιλιόμετρα που επιλέξαμε να κάνουμε είναι μόλις 142χιλ.
Ο χάρτης δεν δείχνει κάτι γραμμένο έντονα, η με αστερίσκο, όπως είναι τονισμένα τα ποιο σημαντικά και τουριστικά αξιοθέατα της χώρας πάνω σε αυτόν. Τότε ανοίγουμε το βιβλίο και αρχίζει η Μόνικα το ψάξιμο. Όντως 28χιλ από εδώ υπάρχει άλλος ένας καταρράκτης ο οποίος είναι αρκετά σημαντικός. Ξεκινάμε λοιπόν και μετά από 45λ περίπου στρίβουμε δεξιά στον δρόμο (249) άσφαλτος για να συναντήσουμε μετά από 2χιλ τον καταρράκτη (Seljalandsfoss).
Παρκάρουμε στο παρκινγκ και πλησιάζουμε. Δεν είναι τόσο επιβλητικός σαν τον προηγούμενο, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί πίσω από τον καταρράκτη, και δεν βρέχεσαι.
περπατήσαμε αμέσως το μονοπάτι μέχρι την εσοχή που κάνει ο βράχος, και βρεθήκαμε πίσω από τον καταρράκτη. Είναι κάτι το διαφορετικό και έντονο, αφού έχω μπροστά μου τόνους νερού σε μορφή υδάτινης κουρτίνας, να πέφτει από αρκετό ύψος, σε μια λιμνούλα, και μετά από εκεί το νερό, να τραβά τον δρόμο προς την θάλασσα.
Ήταν αρκετά ωραία και ατμοσφαιρικό το όλο σκηνικό!!! Κάτσαμε αρκετή ώρα κ’εδώ βγάζοντας φωτογραφίες. Ευτυχώς που είχαμε το βιβλίο, γιατί αλλιώς θα χάναμε ένα πανέμορφο σημείο, και έναν καταρράκτη που αξίζει να τον δείτε χωρίς κόπο και ταλαιπωρία, για εσάς και την μηχανή σας. Μας άνοιξε η όρεξη, και βγάζουμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το πρωινό, του ξενοδοχείου.
Είναι μια καλή λύση και δεν πεινάτε για αρκετές ώρες μέχρι να βρείτε κάποιο μέρος για να φάτε. Η ώρα είναι 16:00, είμαστε πολύ καλά και ξεκινάμε για τον τελικό προορισμό όπου και θα διανυκτερεύσουμε. 71χιλ έχουμε ακόμη από εδώ όλα πάνω στον κεντρικό δρόμο (1), χωρίς καμιά παράκαμψη, γιατί δεν έχουμε κάποιο αξιοθέατο για να δούμε. Ξεκινάμε και πάλι σαν μοναχικοί καβαλάρηδες, να πλησιάζουμε όλο και ποιο πολύ στην κατάκτηση της μισής (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ). Και αφού δεν είχαμε να δούμε κάτι αξιόλογο, καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι αξιοθέατο για τους περαστικούς!!!! Τι εννοεί ο ποιητής έτσι; Την στιγμή που πήγαινα στον άδειο δρόμο, 110 με όριο το 90, και αφού είχα περάσει με αδιαφορία, και χαμόγελο, προειδοποιητική πινακίδα, ότι περνάτε περιοχή που γίνονται έλεγχοι με ραντάρ, τότε αποφάσισα να κάνω κάτι……
Προσπερνώ το μοναδικό αυτοκίνητο που βρήκα μπροστά μου μετά από 20 λεπτά οδήγησης, το οποίο πήγαινε με τα όρια του δρόμου 90. τότε στο απέναντι ρεύμα ήταν παρκαρισμένο ένα άσπρο αυτοκίνητο, το οποίο μου αναβόσβησε φώτα, βάζει σειρήνα και ανάβει τους φάρους….. τι ήταν;;; εδώ σε θέλω μάγκα μου…περιπολικό ήταν (δεν είχα ξαναδεί μέχρι στιγμής) και μάλιστα κοιτώντας από τον καθρέφτη, είχε βάλει μπροστά έκανε αναστροφή, και με αναμμένους φάρους και να μου παίζει φώτα, κολλά από πίσω μου και φυσικά σταματώ. Δεν είμαστε για παιχνίδια.. μου έχουν κοπεί τα πόδια, και η αδρεναλίνη έχει χτυπήσει κόκκινα. Την γαμ@@με λέω εγώ στην Μόνικα, και αυτή ποιο ψύχραιμη λέει να χαλαρώσω. Μας χαιρετά ευγενικά, και μου λέει δείχνοντας το ραντάρ ότι πήγαινα με 119χιλ. πρέπει να τον ακολουθήσω μέσα στο περιπολικό, με όλα τα χαρτιά της μηχανής, και φυσικά να έχω μαζί μου την <<VISA>>. Μπαίνοντας πίσω στο περιπολικό μου λέει ότι υπάρχει κάμερα, και την δείχνει, και ότι θα κατέγραφε την συνομιλία μας. Όντως υπήρχε και μια οθόνη που έβλεπα τον εαυτό μου….εδω κολλά το ότι έγινα αξιοθέατο…!!!! Αρχίζει λοιπόν και συμπληρώνει την κλήση (χαρτί Α4 χρώματος κίτρινο). Απόρησε από την απάντηση, όταν έφτασε στην ερώτηση, από πού ήρθαμε.. απαντά πολύ μακριά…
Το ποσό ήταν στις 37.500is-kr δηλαδή σε ευρώ 304,88… την στιγμή αυτή ήθελα να του ζητήσω βαζελίνη γιατί έτσουξε για τα καλά!!!!! Παίρνει την << VIZA>> την περνά από το μηχάνημα που είχε μέσα στο αμάξι πάνω στο ταμπλό, και βγάζει την απόδειξη. Ρωτά αν μας αρέσει η Ισλανδία, και να έχουμε καλή συνέχεια, και προσοχή!!! Με κατεβασμένο το κεφάλι από την ήτα, φορώ το κράνος για να συνεχίσουμε. Αυτός είναι στο περιπολικό και μας περιμένει, να ξεκινήσουμε. Φεύγουμε, και βλέπω από τον καθρέφτη να ακόλουθα. Τι έγινε αναρωτιέμαι… δεν του έφτασαν τα λεφτά και θέλει κ’αλλα; Τελικά ακλουθούσε για δυο περίπου χιλιόμετρα, φυσικά δεν πέρασα το όριο αυτό εννοείται!!! Μετά κάνει αναστροφή και επιστρέφει στο πόστο του.
Συνεχίζουμε χαλαρά και φτάνουμε στην πόλη (Selfoss-Σελφος). Είναι η μεγαλύτερη πόλη που έχουμε δει μέχρι στιγμή. Βλέπουμε πινακίδα που έγραφε κάμπινγκ. Πάμε προς εκεί και βλέπουμε μια αρκετά μεγάλη περιοχή, περιφραγμένη, και τέλεια οργανωμένη, για κάμπινγκ. Υπήρχαν και ξύλινα σπίτια. Ο κόσμος ήταν αρκετός. Πάω ρωτώ για σπιτάκι, είχε αλλά για μια νύχτα, εμείς θέλαμε δυο. Τις δυο νύχτες τις θέλαμε, όχι γιατί η πόλη έχει να δεις πράγματα πολλά, αλλά από φυλλάδιο που είχαμε πάνω μας, από εδώ ξεκινάμε οργανωμένες εκδρομές, με πούλμαν στα ποιο γνωστά αξιοθέατα. Και εμείς εκεί που θέλουμε να πάμε πας μόνο με 4Χ4 η ΟΝ-OFF η λύση θα την δώσουν τα ιδικά διαμορφωμένα πούλμαν, για εκτός δρόμου.
Συνεχίζουμε προς κέντρο και ποιο κάτω βρίσκουμε μια ένα με <<APARTMENTS’-STUDIOS>> σταματώ ρωτώ, και είχε… και μάλιστα στα 60 ευρώ το δωμάτιο οικογενειακών διαστάσεων, με πρωινό. Το κλείνουμε για δυο βραδιές. Μας δείχνει το δωμάτιο το οποίο είχε τα πάντα μέσα, και μας λέει ότι το πρωινό είναι μέσα στο ψυγείο, και την άλλη μέρα μόλις φύγουμε για την βόλτα μας, μπαίνουν μέσα και το αναπληρώνουν για την επομένη. Αυτό είναι πολύ καλό γιατί ξυπνάς και τρως το πρωινό σου ότι ώρα θέλεις. Το χαμόγελο ξανά επέστρεψε στο πρόσωπο μου μετά από αυτό που πάθαμε. Πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να πάμε να βρούμε που φεύγουν τα πούλμαν για να δούμε με τα εισιτήρια τι γίνεται.
Ξεκινάμε με τα πόδια, και μετά από ένα τέταρτο φτάνουμε, στην αφετηρία. Βρίσκουμε κάποιον και ρωτάμε για την διαδρομή που θέλουμε να κάνουμε αύριο. Το εισιτήριο είναι για δυο άτομα 120ευρω περίπου, και αναχωρούμε 8:00 το πρωί και διαρκεί 12ωρες η εκδρομή… τα εισιτήρια τα βγάζουμε αύριο και όχι τώρα. Οκ όλα καλά και φεύγουμε. Επόμενη στάση σε ένα <σουπερ-μάρκετ> για να αγοράσουμε τίποτα φαγώσιμο για το σπίτι. Βρήκαμε κάτι, για φούρνο μικροκυμάτων και καταλήγουμε για τις τελευταίες φωτογραφίες, στην όχθη ενός ποταμού, που διασχίζει την πόλη.
Επιστρέφουμε στο σπίτι, τρώμε και οι επόμενες ώρες πέρασαν με κουβέντα για την επομένη μέρα. Αύριο θα επισκεφτούμε θερμές φυσικές πηγές, με σκοπό να κάνουμε και μπάνιο!!!!!!