Το τεραιν είναι αφρός, σούπα, χώμα, κατηφορικό, με τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας να γίνεται σε μερικά σημεία από τύχη, ενώ παράλληλα ο ήλιος μας έχει εγκαταλείψει για τα καλά, και ίσα που βλέπουμε με φυσικό φώς.. Μετά από πολύ αγώνα (πραγματικά) και 2 μικροπτώσεις με 5 χλμ καταφέρνουμε και φτάνουμε βράδυ στη λίμνη. Και φυσικά μας έρχεται η ιδέα να πάμε να δούμε τη λίμνη, και φυσικά (με τόση κούραση και τόσο λίγο φως) σε μια διασταύρωση στη λίμνη που έχουμε περάσει πάνω από 5-6 φορές τα προηγούμενα χρόνια επιλέγουμε ΛΑΘΟΣ δρόμο με αποτέλεσμα να κατέβουμε εναν τρελο κατσικόδρομο που ήταν λες και είχε μόλις περάσει ρέμα, οι μοτό να κολλήσουν και να εκκινήσουμε το concept “βοήθα με να σε βοηθώ». !! Άλλα γελιά εκεί. Με τα πολλά καταφέραμε και ξεκολλήσαμε , και φύγαμε από άσφαλτο για Ζαρούχλα.
Η θερμοκρασία πλέον στους 12 βαθμούς, θυμίζει σκηνικό πιο κοντά στον χειμώνα. Φτάνουμε ξενοδοχείο, μπανάκι, και βουρ για φαγητό καθώς οι κοιλιές έκαναν πάρτυ.. Φαγητάκι, κουβεντούλα, ωραία πράγματα τελικά !! Ξενοδοχείο και καληνύστα μας..
To ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, ο ιδιοκτήτης εκλπηκτικός, να σου πιάσει την κουβέντα , να σε βοηθήσει. Για περισσότερες πληροφορίες εδω : ΣΤΥΓΑ RESORT. Η τιμή, εξαιρετική, τσάμπα γι’αυτά που προσφέρει το ξενοδοχείο. Όποιος θέλει πιο πολλές λεπτομέρειες, μπορεί να μου το πει, καθώς είχαμε και μια άλλου είδους επαφή.