Day 22
Beograd (SRB) - FYROM - Κατερίνη (GR)
676 km
Ξυπνησα απο εναν υπνο βαθυ, απολαυστικο, εξαγνιστικο. Ανοιξα τα ματια και κοιταξα γυρω το μικρο λευκο δωματιο. Ενοιωθα καπως μουδιασμενος, σαν να ξυπνουσα απο ενα απιθανο ονειρο και να γυριζα πισω στη πεζη μου ζωη, την μιζερη και γκριζα καθημερινοτητα.
Αποψε το βραδυ θα βρισκομουν ξανα στην Ελλαδα. Ηταν κατι που δυσκολευομουν να πιστεψω. Απ' τη μια το ηθελα να γυρισω πισω μετα απο τοσο καιρο στο δρομο, αλλα απ' την αλλη ηξερα οτι αυτο θα σηματοδοτουσε και επισημα το τελος αυτης της υπεροχης περιπετειας.
Ας ηταν... Ειχα δρομο ακομα να κανω και πραγματα να δω. Δεν θα τα εβαφα δα και μαυρα.
Εκανα ενα απολαυστικο ντουζ να διωξω απο πανω μου τη συσσωρευμενη κουραση και βρωμα του δρομου και σειρα πηρε το πρωινο καφεδακι.
Ο Dragan ηταν ο προεδρος του T-rex riders club, τη μεγαλυτερη μοτοσυκλετιστικη λεσχη περιπετειας και off road στη Σερβια, κατι αναλογο με το αμερικανικο Adv riders, και το ταξιδι που ειχε μολις ολοκληρωσει σκοπευε να ειναι το πρωτο απο μια σειρα εξορμησεων στην αχανη Ρωσια. Μου μιλησε για το ταξιδι του και του ειπα για το δικο μου και δωσαμε υποσχεση να ξαναβρεθουμε καποια στιγμη και να συνταξιδεψουμε ξανα για νεους προορισμους... Το μονο σιγουρο ηταν οτι μου εβαλε πονηρες σκεψεις για επομενα ταξιδια στο μελλον.
Αν και θα ηθελα να κατσω παραπανω και να δω λιγο και το Βελιγραδι αυτο δεν γινοταν. Εξαλλου ηθελα να το φυλαξω αυτο το μερος για μια αλλη φορα που θα ερχομουν για να το δω με την ησυχια μου. Αυτη τη φορα επερνα απλα μια ελαχιστη γευση ετσι για να ανοιξει η ορεξη.
Φορτωσα την Αυρα και τη βγαλαμε απο τη μικρη αποθηκη που ειχε περασει το βραδυ παρεα με την εταιρη ταξιδιαρα του φιλου μου. Αν ειχαν στομα σιγουρα θα ειχαν πολλα να πουνε για τους απαλευτους αναβατες που ειχαν ανεχτει για τοσα χιλιαδες χιλιομετρα πανω στις σελλες τους...
Μια τελευταια αναμνηστικη φωτογραφια με το νεο μου Σερβο φιλο και αναχωρηση.
Vidimo se kasnije Dragan!
Τακτοποιησα το χαρτη στο tankbag και εβαλα τη σχετικη διαδρομη στο GPS. 670 χιλιομετρα δρομος.
Αν ολα πηγαιναν καλα καπου γυρω στις 9 το βραδυ θα βρισκομουν στην Κατερινη οπου με περιμεναν ο πολυ αγαπημενος μου φιλος Πετρος και η γλυκυτατη Θαλεια.
Eλλαδα αποψε. Μου φαινοταν σαν ψεμα!
Η Σερβια μου θυμιζε εντονα την Ελλαδα πριν απο μερικα χρονια. Οι γειτονιες με τα μικρα σπιτακια με τις αυλες και τα στενα περασματα ηταν εικονες που γνωριζα απο παιδι στις αλανες χωριων και παλιων προαστιων της Αθηνας.
Βγαινοντας στους κεντρικους δρομους ομως αυτο αλλαξε. Η εικονα θυμιζε πλεον εντονα Βαλκανια με τους μεγαλους δρομους, τα εργατικα μπλοκ κατοικιων, τις ταλαιπωρημενες γραμμες του τραμ...
Ακομα και ετσι ομως -και χωρις να ξερω το γιατι- ηταν εικονες που προτιμουσα παρασαγγας απο το σκουπιδαριο των μεγαλουπολεων που ονομαζα "σπιτι".
Αφησα το Βελιγραδι πισω με αλλη μια υποσχεση να γυρισω ξανα. Βλεποντας στους καθρεφτες την εικονα της πολης που χανοταν στον οριζοντα ημουν σιγουρος οτι αυτη θα ηταν μια υποσχεση που θα κρατουσα.
Δεν ειχα κατι να δω, δεν ειχα κατι να κανω, παρα μονο να ταξιδεψω.
Η ομορφια του τοπιου εμπαινε μεσα μου σαν ευλογια και εγω αφεθηκα στο δρομο χωρις να σκεφτομαι τιποτα.
Ομορφη, αγαπημενη χωρα, λατρεμενη φυση και υπεροχοι ανθρωποι...
Ημουν στο δρομο πολλες ωρες χαζευοντας ετσι χωρις λογο και αιτια.
Ειναι πολυτελεια που σπανιζει να μπορεις ακομα να παγωνεις το χρονο και απλα να υπαρχεις εκει μεσα στη στιγμη...
Ειχα κανει πολλα χιλιομετρα πανω στις ομορφες εθνικες οδους της χωρας ωσπου τελικα εφτασα στο Πρεσεβο, την τελευταια πολη της Σερβιας πριν τα συνορα με τα Σκοπια.
Σταση για ανεφοδιασμο και εναν ελεγχο στους χαρτες. Δεν ηξερα τι θα συναντουσα στη συνεχεια και με οσα ειχα ακουσει κατα καιρους το τελευταιο που ηθελα να συμβει ηταν να εχω μεινει στη μεση του πουθενα σε καποιο Σκοπιανο χωριο με τους ντοπιους να ετοιμαζουν τσουγκρανες και δικανα...
Περασα εσκεμμενα μεσα απο τη μικρo χωριο χαζευοντας την καθημερινοτητα των ντοπιων. Τα μικρα σπιτια με τις κοκκινες στεγες θυμιζαν εντονα χωρια της βορειας Ελλαδας και συνεθεταν μια ομορφη εικονα.
Η φτωχια εδω ηταν εμφανης αλλα η εμφυτη διαθεση των Βαλκανιων να μην το βαζουν κατω στις αντιξοοτητες εδινε πνοη στο τοπο...
Περασα τα συνορα αγχωμενος για το τι θα συναντουσα. Τελικα οι φοβοι μου διαψευστηκαν πληρως.
Αν μη τι αλλο η κεντρικη εθνικη οδος των Σκοπιων ηταν σε αριστη κατασταση, στα επιπεδα των καλυτερων δικων μας δρομων! Αν ηταν ετσι μεχρι την Ελλαδα το υπολοιπο ταξιδι θα ηταν παιχνιδακι.
Η φυση γυρω ηταν εξαιρετικα ομορφη. Ειχα εκπλαγει απο τη γειτονα χωρα. Καλες υποδομες, ευγενικοι ανθρωποι (τουλαχιστον οσους συναντησα στα διοδια καθ' οδων), τακτοποιημενες εκτασεις με καλλιεργειες, ποταμια, δαση και ομορφα χωριουδακια...
Η χωρα απ' ακρη σ' ακρη ηταν μικροσκοπικη: μολις 200 χιλιομετρα απ' ακρη σ' ακρη. Και ομως μεσα σε αυτα τα λιγα χιλιομετρα ειχε καταφερει να μου δειξει ενα προσωπο πολυ διαφορετικο απο αυτο που περιμενα. Οταν μεγαλωνεις μεσα σε κουβεντες που εχουν σκοπιμοτητες καποιες φορες τελικα πρεπει να κλεινεις τα αυτια και να ανοιγεις τα ματια...
Ο δρομος ανηφορισε μια ορεινη περιοχη προς τα νοτια της χωρας και η διαδρομη συντομα εγινε πολυ ενδιαφερουσα. Ποτε δεν συμπαθησα τις εθνικες οδους ετσι και αλλιως.
Ωραια χαραξη, πολυ καλο οδοστρωμα, ησυχοι οδηγοι και ενας υπεροχος ηλιος να δυει πισω μου σχηματιζοντας τη γνωριμη σκια ενος αναβατη μονου που ταξιδευε...
Stereophonics - Traffic
"We all face the same way, still it takes all day,
I take a look to my left, pick out the worst and the best,
Is anyone going anywhere? Everyone gotta be somewhere."
Τα συνορα πλεον ηταν κοντα. Στο βαθος του οριζοντα τα βουνα της Ελλαδας αχνοφαινονταν ενω το τελευταιο φως της μερας που χανοταν γεμιζε τον ουρανο χρωματα.
Προσπαθησα να κρατησω αυτες τις στιγμες στο μυαλο μου αποχαιρετοντας ετσι εναν ηλιο που με συντροφευσε παντου σε αυτο το απιστευτο ταξιδι, εναν ηλιο που κυνηγησα μεχρι το τελευταιο ακρο της Ευρωπης εκει που δεν εδυε ποτε, σε ενα μερος που τωρα εμοιαζε τοσο μακρυνο και αποκοσμο...
Και καπου εκει... το τελευταιο συνορο. Αυτο που ειχα αφησει πισω πριν τοσο καιρο και αυτο που εβρισκα παλι μπροστα μου.
Μια μικρη λεξουλα, πεντε γραμματακια τοσο γνωριμα, οικεια, ζεστα τελικα.
Ελλας. To oνειρο ειχε τελειωσει.
We were back in real time...
Λιγο αργοτερα, στη Κατερινη ο Πετρος και οι αλλοι φιλοι με καλωσοριζαν σαν παλιοι φιλοι που ανταμωναν απλα για ενα καφεδακι στην ακρη μιας ομορφης παραλιας μετα απο καιρο.
Τους κοιτουσα και ηθελα να τους πω οτι τα ζεστα τους χαμογελα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολο αυτο το ταξιδι αλλα δεν το εκανα.
Ημουν σιγουρος οτι το ηξεραν ηδη.
