Επίλογος
Το επομενο βραδυ με βρηκε να ταξιδευω για την Αθηνα σε μια διαδρομη που ηξερα απο παλια.
Οι ροδες της μηχανης κυλουσαν παλι σε γνωριμα εδαφη, εχοντας ολοκληρωσει ενα κυκλο. Ενας κυκλος στο χαρτη, ενας κυκλος στη ζωη. Το μεγαλο μαθημα ειναι να καταλαβεις οτι ακριβως επειδη ολα ειναι κυκλος τιποτα ποτε δεν τελειωνει, γυριζεις εκει απ' οπου ξεκινησες για να κινησεις παλι με νεες δυναμεις για νεα πραγματα που θα σε φερουν σε νεα μερη, ανθρωπους, αγαπες, εμπειριες.
Ειχα δει τοσα απιθανα πραγματα, ειχα παρει τοση αγαπη απο ολους αυτους τους υπεροχους ανθρωπους που ειχα συναντησει εκει εξω, με ειχαν δεχτει στις ζωες τους για αλλη μια φορα με τοση καλοσυνη, ειχαμε ταξιδεψει μαζι, ειχαμε μοιραστει χαρες και λυπες, οι ιδιες στεγες ειχαν σκεπασει τα ονειρα μας...
Το αληθινο μεγαλειο του κοσμου δεν ειναι τα φιορδ, δεν ειναι τα δαση τα βουνα η οι θαλασσες, παρα μονο τα χνωτα των ανθρωπων που μπλεκουν απλα και ομορφα χωρις λογο και αιτια, ειναι οι πολυτιμες στιγμες οπου παραλληλες πορειες τεμνονται και συνεχιζουν μαζι ακομα και για λιγο.
Το ταξιδι ποτε δεν τελειωνει οσο μπορουμε ακομα να στεκομαστε στα ποδια μας. Παντα θα υπαρχει ενας δρομος που δεν πηραμε. Παντα θα υπαρχει μια πανεμορφη μικρη λεπτομερεια που δεν προσεξαμε, το γελιο που δεν ακουσαμε, το χαμογελο δυο υπεροχων ματιων που δεν ειδαμε...
Και ειναι ολα αυτα που θα μας σπρωχνουν παντα διψασμενους παντα τρελους να θελουμε κι αλλο... Ενα ακομα ταξιδι, ενα ακομα ονειρο, μια ακομα γνωριμια, μια ακομα πορεια πανω στους χιλιοσκισμενους χαρτες.
Στην ακρη του δρομου ο Αυγουστιατικο φεγγαρι ανετειλε πανω απ' τη θαλασσα κατακοκκινο, σαν την κατακοκκινη Αυρα μου, σαν τη κατακοκκινη φωτια που μας καιει τις νυχτες τα ονειρα μας και μας κραταει ζωντανους...
Και οταν τις σκοτεινες και κρυες νυχτες του χειμωνα θα κλεινω τα ματια, θα ζωντανευω μια προς μια τις εικονες που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τα χαμογελα που εκλεψα, το φως ενος ηλιου που δεν εσβηνε ποτε, τον ανεμο που με χτυπουσε στο προσωπο κατω απο τη ζελατινα και τον απεραντο οριζοντα που ολο ηθελα να πιασω και ολο ξεμακραινε...
Αυτο φιλε μου τελικα ειναι η απαντηση που εψαχνες να βρεις. Ο καλυτερος δρομος δεν ειναι αυτος που θα σε παει στα μερη τα μακρυνα, αλλα αυτος που θα σε φερει κοντα στους δρομους αλλων ανθρωπων, εκει που οι διαδρομες τεμνονται και σμιγουν, συνταξιδευουν μαζι για λιγο και χανονται αλλα παντα μενουν χαρακιες πολυτιμες στο μυαλο και τη ψυχη.
Και καπως ετσι η
μοναξια του αναβατη για λιγο χανεται και εσυ θες το ταξιδι να μην τελειωσει ποτε...
"When I go, I go alone
There ain't no one, ever looking out for me,
Just the sun, my own lean shadow,
And the wind out among the trees...
Home is far beyond long lost horizons,
Home I'll never see."
