Μπηκα στο βενζιναδικο να πληρωσω. Ο αερας μυριζε λαδια και αλκοολ ενω μια μικρη τηλεοραση εδειχνε μπαλα. Το δωματιο ζεσταινοταν απο ενα μεγαλο καλοριφερ και ενοιωσα τη ζεστη να με αγκαλιαζει τοσο γλυκα που δεν ηθελα να βγω εξω.
- Ποσο ακομα εχουμε ρε μαστορα για την Εθνικη;
- Γυρω στα 50 χιλιομετρα.
Δεν ηταν και τα καλυτερα νεα. 50 χιλιομετρα με τις ταχυτητες χελωνας που ειχαμε σημαινε τουλαχιστον αλλη μια ωρα μεχρι να βγουμε στην Εθνικη και απο εκει και περα ειχαμε να περασουμε ακομα τον Πλαταμωνα, την Κατερινη και την Θεσσαλονικη μεχρι να φτασουμε Καβαλα και η ωρα ηταν ηδη 6.30 μμ...
Ενημερωσα σχετικα τον φιλο Παναγιωτη Κ. και βγηκαμε ξανα στο δρομο. Απο εδω και περα δεν ειχα ιδεα ουτε που ημασταν ουτε τι υπηρχε τριγυρω γιατι το πυκνο σκοταδι καλυπτε τα παντα και απλα ακολουθουσαμε τις διασπαρτες πινακιδες που εγραφαν με προχειρα γραμματα "Θεσσαλονικη". Μετα απο αρκετη ωρα βγηκαμε στην παραλια και ακολουθοντας την κινηση ανηφορισαμε αργα προς Ομολιο και την συνδεση με την Εθνικη.
Εδω και ωρα ειχα χασει εντελως την αισθηση των ακρων μου απο το κρυο, ενω τα ποδια ηταν μουσκεμα παλι παρα τις διπλες καλτσες και τις σακουλες. Βγηκαμε στην Εθνικη με τις δυναμεις να μας εγκαταλειπουν. Η βροχη δεν ειχε σταματησει ουτε λεπτο απο το μεσημερι, ημασταν μουσκεμα μεχρι το κοκκαλο και το κρυο ηταν τοσο εντονο που καθε αισθηση σε χερια ποδια και κεφαλι ειχε χαθει.
Σταση ξανα λοιπον, αυτη τη φορα ομως σε ενα ανοιχτο βενζιναδικο. Το μινι-μαρκετ/καφε που ειχε διπλα ηταν ερημο και μονο ο μαγαζατορας καθοταν βαριεστημενα και εβλεπε τηλεοραση.
Ερημια απεραντη αυτη η νυχτα αλλα και τοσο ευπροσδεκτη για την ψυχη μου...
