[Arkas]

Μετά από παράκληση της μητέρας του Βασίλη,
αναδημοσιεύουμε από το "Homa Educandus"
ορισμένα posts που γράφτηκαν στην μνήμη του
από μια δασκάλα, φίλη και συνεργάτιδα του Βασίλη.

Από την Δανάη...

Γιατί ρε Βασίλη;

Γιατί να φεύγουν άνθρωποι σαν εσένα;

Ένας υπέροχος άνθρωπος, ο Βασίλης Καυκούλας, δεν είναι πια μαζί μας. Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω το μαύρο μαντάτο. Όχι ρε γαμώτο άλλο αίμα στην άσφαλτο...


Ο Βασίλης ανήκε σε κείνο το είδος ανθρώπων που τους λέμε αγαθούς γίγαντες. Ένας λεβέντης ως εκεί πάνω. Μόλις στα 45... Που δεν μπορείς να διανοηθείς ότι τέτοιους ανθρώπους μπορεί να βάλει ο χάρος σημάδι.

Πάνε πολλά χρόνια που τον γνώρισα. Είχε το μαγαζί του λίγα τετράγωνα από το σπίτι μου. Τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Και από τη μέρα που πρώτη φορά συνεργάστηκα μαζί του, κέρδισε την εμπιστοσύνη μου. Με κλειστά μάτια εμπιστευόμουν το Βασίλη. Ήταν ένας μάγος των υπολογιστών αλλά και έντιμος όσο ελάχιστοι σήμερα.

Έφτασε να ακούσει πως είμαι δασκάλα για να μου χαρίσει κι εκείνος τη συμπάθειά του. Γιος δασκάλου ο ίδιος, ένιωθε κάτι σαν χρέος να βοηθά τους συναδέλφους του πατέρα του. Κι αρκετές φορές χωρίς καν να πληρώνεται. Γέλαγε με εκείνο το τεράστιο χαμόγελό του και μου έλεγε "την άλλη φορά"...

Με την ίδια θέρμη ήρθε να βοηθήσει και στο εργαστήριο του σχολείου. Χάρη σε εκείνον λειτούργησε και πάλι και ξεπεράστηκαν τα προβλήματα που άλλοι τεχνικοί θεωρούσαν άλυτα. Για το Βασίλη τίποτε δεν ήταν άλυτο.

Σήμερα το μεσημέρι, μία από τις λίγες φορές που πήρα το τραμ, πέρασα με τα πόδια έξω από το μαγαζί. Είδα άδεια τη βιτρίνα και κούτες στο πάτωμα. Παραξενεύτηκα. Μπήκα μέσα και στην καρέκλα που εκείνος πάντα καθόταν ήταν μια κοπέλα μαυροφορεμένη. Ούτε κι αυτό δε με προετοίμασε για την είδηση, την τόσο απίστευτη.

- "Ο Βασίλης είχε ένα τροχαίο."

- Και; Ρώτησα χωρίς και πάλι να πάει ο νους μου στο κακό...

- "Έφυγε."

Πάγωσα. Λες και δεν ξέρω από θάνατο. Λες και δεν έχω χάσει τόσους και τόσους αγαπημένους. Δεν το περίμενα.

29 του Μάη στη Συγγρού. Με τη μηχανή του εκείνος. Την αγαπημένη του μηχανή. Ένας καβαλάρης που άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά... Για πάντα.

Γιατί έτσι το θέλησε ένας βλακέντιος φορτηγατζής που του έκλεισε το δρόμο.

Πάλεψε στην εντατική για λίγα 24ωρα. Ίσα να βοηθήσει τους γονείς και τις αδερφές του να τον αποχαιρετήσουν.

Λίγες μόλις μέρες πριν η αδερφή του ντυθεί νύφη.

Βιάστηκες, γιατί ρε Βασίλη, να ντυθείς εσύ το γαμπριάτικο κουστούμι...

Γιατί; Γιατί να φεύγουν άνθρωποι σαν το Βασίλη τον Καυκούλα; Είναι άδικο!!!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Και ο χρόνος να βοηθήσει την οικογένειά του να βρει τη δύναμη να αντέξει το μεγάλο χτύπημα. Αν και από πείρα ξέρω ότι ούτε και ο χρόνος καταφέρνει τίποτε σε τέτοια τραγικά γεγονότα.

Τεράστιο το κενό που άφησε ο θάνατός του ακόμη και σε όσους τον γνωρίσαμε ως επαγγελματία. Αιωνία του η μνήμη.

Κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα όσα τόσα χρόνια έκανε για μένα και για τους μαθητές μου. Αν δεν ήταν εκείνος δεν ξέρω αν θα είχα κάνει όσα έκανα με τα παιδιά στον τομέα της πληροφορικής. Όχι μόνο τεχνικός, δάσκαλος στάθηκε ο Βασίλης ο Καυκούλας για τους πελάτες του. Και πάντα έντιμος.

Αχ, δεν μπορώ να το πιστέψω πως δε θα ξαναδώ εκείνα τα μάτια που σε γέμιζαν εμπιστοσύνη. Πως δε θα ξανακούσω τη φωνή του που καθησύχαζε όλους τους πανικούς μου μπρος στα άγνωστα για μένα μηχανήματα και που εκείνος τα έπαιζε στα πέντε δάχτυλα.

Καλό σου ταξίδι, παλικάρι.