[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Προ ημερών, είχα πάει σε νοσοκομείο του Πειραιώς για να κάνω μια ιατρική εξέταση ...

Δεν καθυστέρησα πάνω από μια ώρα και με τ' αποτελέσματα των εξετάσεων να είναι απρόσμενα ικανοποιητικά,

βγαίνω απ' το νοσοκομείο ευδιάθετος ...

Με το που στρίβω την γωνία, κοιτάω - όπως όλοι μας,

να δω την μοτοσυκλέτα ... "στην κατάσταση που την άφησα" ...

Σε όλους μας περνάει απ' το μυαλό μας ότι μπορεί να μας την μετακινήσουν, να την γδάρουν, να την ρίξουν

κ ίσως και το απευκταίο - μιας και το έχω δει το έργο,

να δεις στην θέση που την είχες αφήσει .... αέρα ... δηλαδή, να στην έχουν ...

Άσε ... καλύτερα να μην το αναφέρω ...

Με το που στρίβω λοιπόν την γωνία, εκ πρώτης όψεως ... όλα καλά ...

Τα αυτοκίνητα που ήταν από πριν παρκαρισμένα μπρος-πίσω, ήταν ακόμη τα ίδια εκεί ...

Δεν είχαν αλλάξει ... καλό αυτό, γιατί δεν θα είχαμε ανεπιθύμητα "σκουντήματα" ...

Αλλά ... κάτι δεν μου κόλλαγε στο μάτι ... σαν κάτι να έλλειπε ...





Και ναι ... έλλειπε η βαλίτσα ...






Εεεεε ... καλάαααα ... τα πήρα στο κεφάλι ...

Μέρα μεσημέρι - λέω από μέσα μου - ανάμεσα στον κόσμο - και να μου φάνε την βαλίτσα ???

Εεεεε ... αυτό πάει πολύ ...

Ευτυχώς, επειδή ακούγονται πολλά συμβάντα τελευταία με το άνοιγμα βαλιτσών,

δεν είχα αφήσει τίποτα μέσα ... ούτε κράνος, ούτε γάντια, ούτε τα γυαλιά μου ...

Τί να πω ???

Κρεμάω το κράνος στον καθρέφτη, βγάζω το μπουφάν που παρόλο του ότι ήταν χωρίς επένδυση - κ ο καιρός ψυχρός,

έχω "φουντώσει" απ' τα νεύρα μου και έχω γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα ...

Πάω στον ίσκιο και βγάζω το κοντρολάκι του συναγερμού,

για να δω αν έχει χτυπήσει ο συναγερμός (Scorpio SR 900)

και αν είχα "μήνυμα" απ' την τηλεειδοποίηση ...

Και ναι ... είχα ...

Ο συναγερμός είχε χτυπήσει και η τηλεειδοποίηση είχε δουλέψει ...

Απλά, το κοντρολάκι ήταν με τα υπόλοιπα πράγματά μου σε άλλο δωμάτιο,

δίπλα σε αυτό του εξεταστηρίου κ έτσι, ενώ αυτό έσκουζε, εγώ δεν άκουγα τίποτα ...

Για να μην μακρηγορώ, έτσι όπως έκανα βόλτες πάνω - κάτω για να μου περάσει η τσαντίλα,

βλέπω πίσω απ' τα σκουπίδια, στους παρακείμενους κάδους, κάτι να λαμπιρίζει ...

Λέω ... μπααααα ... άρχισα νάχω παραισθήσεις απ' τα νεύρα μου ...

Αλλά όχι ... τελικά ΔΕΝ ήταν παραισθήσεις ...

Ήταν η βαλίτσα μου ... ... πεταμένη πάνω σε σακούλες με ιατρικά απόβλητα ...


Την περιεργάζομαι, για να δω τι ζημιές έχει και πώς την ξεκούμπωσαν ...

Πρώτον κ σημαντικότερο, ΔΕΝ την είχαν ανοίξει ... άρα έχουμε ένα συν ... μια κλειδαριά λιγότερη για αγορά, στην μελλοντική δαπάνη ...

Μετά ... ψάχνω να δω πώς την ξεκούμπωσαν ...

Λοιπόν, απ' ότι φαίνεται είναι ΠΟΛΥ εύκολο ... (φωτό στο παρακάτω post) ...

Η όλη "ασφάλεια", βασίζεται σε ένα πλαστικό ας πούμε πειράκι ...

Με ένα δυνατό χτύπημα - όχι απαραίτητα με σφυρί - στο μπουτόν ξεκουμπώματος,

το πλαστικάκι σπάει και παίρνεις την βαλίτσα στο χέρι ...

Την κούμπωσα πρόχειρα, της έβαλα κ δυό ελαστικούς ιμάντες από πάνω,

μην φύγει στο δρόμο κ πάρω κανένα Χριστιανό στο λαιμό μου κ επέστρεψα σπίτι να την αφήσω κ να συνεχίσω τις δουλειές μου ...





Θα μου πείτε ... τέλος καλό - όλα καλά ...

Αλλά αναρωτιέμαι ...

Δεν φοβούνται τα κ@λ@παιδα, μην βγεις την στιγμή που σου την παίρνουν κ τα τσακίσεις ???



.