Η καταβαση μεχρι τη Λαμια ηταν απολαυστικη αλλα απο εκει και περα τα πραγματα δυσκολευαν κατακορυφα...
Μπροστα μας ειχαμε την αναβαση των παρυφων των θρυλικων Αγραφων για Δομοκο και απο εκει να ανηφορισουμε παλι για Καρδιτσα προτου καταφερουμε να βγουμε πεδινα των Τρικαλων.
Η διαδρομη του επαρχιακου σε αυτο το κομματι δεν ειναι και τοσο εντυπωσιακη απο πλευρας φυσης, αλλα ειναι ολα τα λεφτα απο οδηγικης αποψης!
Η ωρα ομως ειχε ηδη παει 2 το μεσημερι και κατι τα στομαχια μας, κατι ο ανεμος που ειχε επιστρεψει δρυμυτερος (και δυνατοτερος!), κατι οι ουρες απο αυτοκινητα που σερνονταν πισω απο κατι αργοκινητα λεωφορεια που ανεβαιναν σιγα σιγα το στενο ορεινο στροφιλικι, μας εκαναν να θελουμε απλα να φτασουμε συντομα στον προορισμο και να χαλαρωσουμε.
Ο ανεμος ειδικα εφτασε σε τετοιο σημειο που καπου στις ατελειωτες ευθειες εξω απο την Καρδιτσα φτασαμε να προσπαθουμε να παμε ευθεια εχοντας τις μηχανες υπο κλιση 30+ μοιρων (!) και παρολαυτα με δυσκολια καταφερναμε να τις κρατησουμε στο ρευμα μας!
Σε ενα σημειο ο ανεμος εγινε τοσο ισχυρος που μας πηρε και τους 2 και μας αρχισε να μας βγαζει καρφι οχι απλα για το αντιθετο ρευμα αλλα για τα νταμαρια του βουνου εξω απο το δρομο! Βγηκα τερμα εξω δεξια απο τη μηχανη και αρχισα να παλευω να την μαζεψω αλλα το μονο που καταφερα ηταν απλα αν την κρατησω εξω απο τα χαντακια... Κοιταξα στον καθρεφτη μου και ο Πανος εκανε ακριβως τις ιδιες κινησεις προσπαθοντας και αυτος να κρατησει τη Γερμανιδα στο δρομο.
Με τετοιες ωραιες νοτες χαρας και διασκεδασης βρεθηκαμε εξω απο την Καρδιτσα. Ομορφη μικρη πολη, με πολυ καλο φαγητο αλλα αυτη τη φορα ο προορισμος ηταν λιγο πιο περα... Τα Τρικαλα ηταν πλεον μια ευθεια δρομος και δυο γκαζιες αργοτερα ειχαμε φτασει στην πολη...
