[Ταξιδευτης]

Day 18
Stockholm (S) - Nynäshamn (S) - Gdansk (PL)

Η βραχνη ανακοινωση απο τα μεγαφωνα του πλοιου οτι συντομα θα φταναμε στη πρωτευουσα της Σουηδιας δεν ηταν απαραιτητη για να με σηκωσει απ' το κρεβατι. Ημουν απο ωρα ξυπνιος πανω στο ντεκ να κοιταζω τα γνωριμα νησακια του Σουηδικου αρχιπελαγους καθως το σκαφος εμπαινε στο τελικο σταδιο του ταξιδιου του...



Οι σκεψεις ενα κουβαρι ως συνηθως. Ηταν μολις πριν δυο χρονια που εβλεπα για πρωτη φορα αυτες τις εικονες και ομως μου φαινοταν σαν μια αλλη ζωη τωρα.
Ολα εμοιαζαν τοσο ιδια αλλα και τοσο διαφορετικα. Ποσα ειχαν γινει απο τοτε, ποσα πραγματα ειχαν αλλαξει...
Ομως μεσα απο ολα οσα ειχα περασει βγηκα πιο δυνατος, πιο ζωντανος και η αποδειξη ηταν εδω σ' αυτο το ταξιδι να στεκομαι τωρα γερα στα ποδια μου και να απολαμβανω το χαραμα σε αυτη τη μακρυνη πολη του βορρα...



Τι κανει καποιος στην αγουροξυπνημενη Στοκχολμη ενα ησυχο πρωινο μιας καθημερινης μερας οπως αυτη;
Βγηκα απο το λιμανι και κοντοσταθηκα λιγο. Το μονο που ειχα να κανω σημερα ηταν να παρω το πλοιο που εφευγε στις 7 το απογευμα απο το Nynäshamn, ενα μικρο λιμανι μολις 50 χιλιομετρα απο εδω. Η ωρα ηταν μολις 8 το πρωι και ειχα ολη τη μερα ελευθερη -κατι επρεπε να κανω.
Ομως τι; Τη πολη την ειχα ηδη γνωρισει καλα και εξαλλου το τελευταιο που ηθελα ηταν να μπλεξω στο καθημερινο μποτιλιαρισμα μιας μεγαλης πρωτευουσας πανω σε μια φορτωμενη μηχανη 400 κιλων.

Βγηκα απ' τη πολη, εβαλα ροτα για το λιμανακι και αφησα το GPS να με οδηγησει οπου αυτο ηθελε ακολουθωντας τους μικρους συνοικιακους δρομους μακρυα απ' την βαρετη εθνικη οδο. Ειχε ξημερωσει ενα υπεροχο πρωινο!



Ο δρομος συντομα με εβγαλε στη γραφικη και εκνευριστικα αψεγαδιαστη Σουηδικη υπαιθρο -ακομα και στις μικροτερες οδους οπως αυτη οι λακουβες ελαμπαν δια της απουσιας τους ενω πανταχου παροντες οι μικροι κοκκινοι ποδηλατοδρομοι εκατερωθεν του κυριως δρομου. Μια εικονα χιλιες λεξεις για τον πολιτισμο μιας χωρας.



Λενε οτι καποιες φορες τα πιο ομορφα πραγματα μας αποκαλυπτονται εκει που δεν το περιμενουμε.
Καθως οδηγουσα εσκεμμενα αργα παρατηρωντας τα τοπια γυρω μου και εχοντας το νου μου για καποιο αξιοθεατο που θα αξιζε μια επισκεψη προσεξα μια μικρη καφε πινακιδα που εδειχνε αριστερα μεσα στο δασος: Häringe slott.
Δεν ειχα την παραμικρη ιδεα τι ηταν αυτο αλλα ηξερα οτι τετοιες πινακιδες συνηθως υποδηλωναν καποιο τουριστικο αξιοθεατο.
Χωρις δευτερη σκεψη εστριψα στο δρομο και προχωρησα μεσα στο δασος. Τι ειχα να χασω;

Δεν ειχα κανει διακοσια μετρα οταν το δρομακι με εβγαλε μπροστα σε μια ομορφη παλια σιδεροφρακτη πυλη με δυο μεγαλες κολωνες κλασσικου ρυθμου με μικρα αγαλματα στη κορυφη τους και ενα μεγαλο θυρεο στο κεντρο.
Με το μικρο σπιτακι του επιστατη ακριβως διπλα η εισοδος θυμιζε εντονα τη πυλη καποιας βασιλικης -εξοχικης;- κατοικιας.



Μπηκα μεσα και αφησα τη μηχανη σε ενα μεγαλο ανοιγμα του δρομου που χρησιμευε ως παρκινγκ.
Χαμογελουσα μεχρι τα αυτια γιατι μπορει τα Σουηδικα μου να ηταν σχεδον ανυπαρκτα αλλα απο τη μεγαλη πινακιδα μπροστα μου ειχα αρχισει να καταλαβαινω τι ηταν αυτο το μερος που βρισκομουν.
Naturreservat. Εθνικος Δρυμος.
Καλωσηρθατε στο Häringe.



H πινακιδα εξηγουσε τα σχετικα. Το Häringe - Hammersta ηταν ενας απο τους πιο ομορφους και σημαντικους εθνικους δρυμους του Αρχιπελαγους της Στοκχολμης, που εκτεινοταν πανω σε δυο μεγαλες νησιδες γης, το Häringenäs και το Hammersta.
Εδω εβρισκαν καταφυγιο χιλιαδες ειδη χλωριδας και πανιδας, κωνοφορα δεντρα, τεραστιοι δρυς καθως και το ιστορικο καστρο του Häringe που ειχε αναπαλαιωθει και πλεον λειτουργουσε ως ξενοδοχειο.

Η επιγραφη παρακινουσε τον επισκεπτη να περιπλανηθει στα πολλα μονοπατια του δρυμου μεσα στα δαση η διπλα στο γραφικο κολπο του αρχιπελαγους. Τριγυρω επικρατουσε μια υπεροχη ησυχια.
Χωρις ψυχη τριγυρω, με το πρωινο φως να περναει αναμεσα στις πυκνες φυλλωσιες των δεντρων, και ενα μεγαλο μονοπατι να ανοιγεται εμπρος μου ηταν λες και ειχα βρει ενα μαγικο τοπο ολο δικο μου για να τον εξερευνησω!



Ξεκινησα να περπαταω και παντου εβρισκα τελειες εικονες. Ανοιχτα καταπρασινα ξεφωτα, πυκνα δαση, λουλουδια και παντου μονοπατια.
Δεν θα μπορουσα να ειχα ζητησει κατι καλυτερο απο αυτο!



Ενοιωθα σαν να ειχα μπει σε εναν αλλο παραμυθενιο κοσμο, σαν να ημουν ξαφνικα μεσα στις σελιδες ενος μεσαιωνικου μυθιστορηματος με καστρα, βασιλικους κηπους και αυλικους. Αν εβλεπα ξαφνικα μπροστα μου πριγκηπισσες μεσα σε αμαξα και μπροστα ιπποτες πανω στα αλογα τους δεν θα μου εκανε καμια εντυπωση τωρα!

Μικρα κοκκινα ξυλινα σπιτακια, ομορφοι κηποι, ξυλινα γεφυρια, φαναρακια, σκαλιστες γλαστρες με πολυχρωμα λουλουδια...



...αγαλματα και θυρεοι διασπαρτα στους περιποιημενους κηπους...



...μικρες λιμνες με παπιες να παιζουν στο νερο και διπλα ξυλινα μπαλκονια με καλλιτεχνικα σκαλισμενα λευκα παγκακια για τους επισκεπτες...





...δεντρα στη σειρα στις δυο πλευρες ακρες του μικρου δρομου που οδηγουσε σε ενα πολυ ομορφο μεγαλο κτισμα και πρασινο... πρασινο παντου.
Το μερος ηταν απλα απεριγραπτο!



Σταθηκα μπροστα μεγαλο λευκο κτισμα και κοιταξα το χαρτη. Αυτο ηταν το καστρο Häringe slott αν και μαλλον ηταν περισσοτερο μια μεγαλοπρεπης επαυλη παρα καστρο με την εννοια που το ηξερα -αν και ειχα ακομα πολλα να δω.



Εμοιαζα να βρισκομαι σε ενα λαβυρινθο γεματο μικρους δρομους που διασταυρωνονταν και εφευγαν προς ολες τις κατευθυνσεις.
Αποφασισα να παρω αυτον που πηγαινε στο πλαι του κτηριου και να τον ακολουθησω εξερευνοντας το εντυπωσιακο αυτο μερος.



Κατεβηκα ενα μικρο χωματινο δρομακι στο πλαι της επαυλης ωσπου βρεθηκα στην αλλη πλευρα του μεγαλου κηπου, μπροστα σε μια ομορφη αψιδωτη εισοδο γεματη αναρριχομενα φυτα που κρεμονταν σαν κουρτινες στα παραθυρα, κρυβοντας αυτο που βρισκοταν στην αλλη πλευρα.



Μπηκα μεσα και αυτο που αντικρυσα δεν θα μπορουσα να το φανταστω ποτε!
Ξαφνικα τα εχασα τελειως! Ενοιωθα σαν να βλεπω μπροστα μου μια τελεια μπροσουρα καποιας μεγαλοπρεπους επαυλης της δεκαετιας του '60!



Τι ηταν αυτο το απιστευτο μερος;;
Ισως ηταν η απουσια ανθρωπων μεχρι στιγμης που εκανε αυτο το εντυπωσιακο μερος να μοιαζει τελειως ονειρικο -καταπρασινα λιβαδια, δαση, λιμνες, συντριβανια, λουλουδια, αψογοι κηποι και ...πισινες;;
Δεν μπορουσα να πιστεψω στα ματια μου και τα οσα εβλεπα.



Προχωρησα στο τελειο κηπο διπλα στην πισινα και ενοιωθα σαν το μπιχλιασμενο βαρβαρο που τσαλαπαταει με τις μποτες μεσα στο καστρο της ομορφης πριγκηπισσας του παραμυθιου.
Μπορει να ημουν σαν τη μυγα μες το γαλα σε αυτο το σκηνικο αλλα με τετοιες απιθανες εικονες δεν με απασχολουσε καθολου...





Συνεχισα τη βολτα μου στον κηπο εστιαζοντας στις απειρες μικρες λεπτομερειες που με περιεβαλλαν...



Σε καθε γωνια περιμενε και μια νεα εικονα...





Ηταν καιρος να δω τα ενδοτερα αυτης της υπεροχης επαυλης.
Πιεσα τον εαυτο μου να ξεπερασει τον αρχικο ενδιασμο του να εισβαλω χυμα μεσα σε ενα τοσο χλιδατο μερος και περασα το κατωφλι της εισοδου.



Το εσωτερικο ηταν ακρως εντυπωσιακο και θα μπορουσε καλλιστα να ειναι μια βασιλικη κατοικια.
Στενοι διαδρομοι, αναμμενα κερια, παλια χειροποιητα χαλια, αψιδες σε καθε γωνια που ενωνονταν πανω σε ενα πανεμορφο ταβανι, χοντρες βελουδινες κουρτινες στα μεγαλα παραθυρα και μπολικη πετρα παντου...





Ο τουριστικος οδηγος που κρατουσα στα χερια μου ελεγε οτι το καστρο τωρα λειτουργουσε ως ξενοδοχειο αλλα δεν θυμιζε κατι τετοιο. Οι ανθρωποι ειχαν κρατησει ανεπαφο τον αρχικο χαρακτηρα του αρχοντικου και ειχαν αναπαλαιωσει με πολυ μερακι ολες τις ομορφες μικρες λεπτομερειες που εκαναν τη διαφορα.





Και παροτι προσωπικο και ενοικοι ειχαν πλεον αρχισει να ξυπνανε και να κατεβαινουν στην ομορφη αυλη για πρωινο, κανενας δεν εδειχνε να ενοχλειται απο την παρουσια ενος δερματοφορεμενου ξενου που τριγυριζε στο χωρο βγαζοντας φωτογραφιες και θαυμαζοντας τις χλιδατες λεπτομερειες...



Βγηκα εξω απ' την ομορφη επαυλη και συνεχισα προς το δασος.
Με τοσο πλουσια φυση και απειρα δασικα μονοπατια για τους επισκεπτες ηταν ωρα να εξερευνησω το υπολοιπο απο αυτο το μαγικο μερος.



Στους μεγαλους αυτους χωματοδρομους τα καλοκαιρινα Σαββατοκυριακα πληθος κοσμου ερχοταν να απολαυσει τη βολτα του η να κανει ιππασια, ομως αυτο το ησυχο πρωινο Τριτης ημουν μονος εδω απολαμβανοντας τους ηχους της φυσης...





Προχωρουσα ολοενα και περισσοτερο μεσα στο δασος ακολουθοντας το μικρο χαρτη στον οδηγο με σκοπο να βγω την αλλη πλευρα της νησιδας για να δω τη θαλασσα.
Τα χρωματα μεσα στο δασος ηταν μια σκετη οαση για τα ματια μου...





Ποση ωρα περπατουσα; Μιση ωρα; Μια; Παραπανω; Δεν ειχα ρολοι, δεν με απασχολουσε ο χρονος.
Ο ηλιος ηταν ψηλα στον ουρανο και αυτο ηταν το μονο που χρειαζοταν να ξερω.
Συνεχισα να περπαταω προς τη κατευθυνση που εδειχνε ο οδηγος ελπιζοντας οτι το αποτελεσμα θα ανταμειψει το κοπο μου.
Η εικονα που αντικρυσα βγαινοντας απο το δασος ομως ξεπερασε ολες μου τις προσδοκιες:
Ενα ολοχρυσο λιβαδι σταχυα κατω απο εναν καταγαλανο ουρανο και στο βαθος εκει που γη και ουρανος ακουμπουσαν, η θαλασσα...



Συνεχισα μαγεμενος μεχρι τη θαλασσα και εκατσα σε μια μικρη αποβαθρα να αγναντευω τον ομορφο κολπισκο του Landfjarden.



Απο αυτη την αποβαθρα εφευγε ενας μικρος δρομος που οδηγουσε πισω στο καστρο. Φανταζομαι οτι εδω εδεναν καποτε οι ευγενεις τα σκαφη τους και πηγαιναν μεχρι την επαυλη με αμαξες. Οι αμαξες πλεον δεν υπηρχαν ομως τα αλογα παρεμεναν, περιμενοντας υπομονετικα τους επισκεπτες του Σαββατοκυριακου για να τους κανουν βολτα στα ομορφα δαση της περιοχης...



Οπως περιμενε και το δικο μου αλογο τοση ωρα για να με ταξιδεψει σε νεες περιπετειες.
Αποχαιρετησα το παραμυθενιο αυτο μερος με μια τελευταια φωτογραφια και κατευθυνθηκα προς το παρκινγκ. Ηταν καιρος να πηγαινω.



Το μικρο λιμανι του Nynäshamn ηταν πολυ κοντα τωρα και πολυ συντομα περνουσα διπλα απο την πολυχρωμη προκυμαια.
Λογω της ετησιας εκθεσης σκαφων αναψυχης που γινοταν στη πολη, στο παρκινγκ της μαρινας δεν επεφτε καρφιτσα, οποτε ακολουθησα το παραδειγμα των ντοπιων μηχανοβιων και αφησα τη μηχανη στο δρομο διπλα σε μια απο τις πολλες καφετεριες για να κανω μια βολτα στη πολη.





Η αντιθεση με το τελειως ερημο και ησυχο δασος του Haringe ηταν τεραστια: ο ηλιος ελαμπε και ολοι οι Σουηδοι ειχαν βγει στη παραλια για να βολταρουν, να χαζεψουν τα σκαφη στη μαρινα η να απολαυσουν μια μπυρα σε καποιο απο τα παρακειμενα εστιατορια.









Κοσμος, πολυς κοσμος, στις καφετεριες, στα παρκα, στις αγορες... Ηταν μια πολυ ζωντανη και ομορφη πολη -επιτελους θυμομουν τι θα πει καλοκαιρι ξανα!





Στην αλλη πλευρα της προκυμαιας υπηρχε ενας μικρος λοφος, οπου δεσποζε μια επιβλητικη κοκκινη εκκλησια και πισω της απλωνοταν η πολη.



Εβαλα σημαδι τη κορυφη και ανηφορισα τον γραφικο δρομο προς το λοφο παρεα με τους τουριστες για να περιπλανηθω στα ενδοτερα.



Εφτασα στην εισοδο της εντυπωσιακης εκκλησιας και μπηκα μεσα.



Με υποδεχτηκε μια χαμογελαστη σαρανταρα Σουηδεζα που μου προσεφερε τσαι και κουλουρακια. Η λειτουργια ειχε μολις τελειωσει και τωρα μοιραζαν ζεστα ροφηματα και γλυκα στους επισκεπτες.
Παρατηρησε διακριτικα τη στολη και με ρωτησε αν ταξιδευα. Η εκπληξη της ηταν μεγαλη οταν εμαθε που ειχα φτασει και απο που ειχα ξεκινησει. Αν και ηταν ευγενεστατη και δεν θα ειχα προβλημα να κατσω παραπανω εκει, εξω η μερα ηταν υπεροχη και εγω δεν ηθελα να μεινω μεσα σε τεσσερις τοιχους.
Η φιλοξενη οικοδεσποινα μου ευχηθηκε να εχω καλη συνεχεια στο ταξιδι μου και την αποχαιρετησα βγαινοντας στο μικρο προαυλιο με την φοβερη θεα πανω απο την μαρινα.



Το Nynashamn ηταν μια μοντερνα και πεντακαθαρη μικρη πολη που δεν ειχε τιποτα να ζηλεψει απο πολλες μεγαλυτερες πολεις που ειχα δει μεχρι τωρα.
Μεγαλες πλακοστρωτες πλατειες, γραφικες κατοικιες, συγχρονα ψηλα κτηριακα συγκροτηματα, μπολικο πρασινο και χρωμα...







Το χρωμα σε αυτες τις χωρες πραγματικα ηταν κατι που εβρισκα πολυ συναρπαστικο.
Ακολουθοντας την Σκανδιναβικη παραδοση ακομα και τα πιο συγχρονα σπιτια ηταν βαμμενα σε εντονα χρωματα και στολισμενα με λουλουδια -το αποτελεσμα ηταν αληθινα υπεροχο.



Οσο υπεροχο ομως ηταν να βλεπω τοσο καθαρες και περιποιημενες γειτονιες, αλλο τοσο υπεροχο ηταν και το να παρακολουθω την τοπικη πανιδα στο φυσικο της περιβαλλον...



Με το στομαχι γεματο απο τα σαντουιτς και τα ματια γεματα απο το οφθαλμολουτρο κατεβηκα ξανα στη παραλια για ενα απολαυστικο καφεδακι στη προκυμαια.



Στο βαθος η Αυρα μου λιαζοταν και αυτη περιμενοντας να παμε στο λιμανι για να παρουμε το σκαφος που θα μας εβγαζε στην ηπειρωτικη Ευρωπη και το τελευταιο κομματι του ταξιδιου. Η Σκανδιναβια καπου εδω τελειωνε μεχρι την επομενη φορα...



Στο λιμανι το μεγαλο σκαφος ειχε μολις δεσει και εγω μπηκα μεσα για τη κλασσικη διαδικασια. Αυτο ηταν και το τελευταιο πλοιο που θα επαιρνα σε αυτο το ταξιδι, κατι που με χαροποιουσε ιδιαιτερα. Απο εδω και περα και μεχρι την επιστροφη μου στην Αθηνα θα ειχα μονο δρομους μπροστα μου -με τοσα αμετρητα φερυ μικρα και μεγαλα ειχα χορτασει θαλασσα.



Το πλοιο της Polferries ηταν μεγαλο αλλα πολυ παλιοτερο και αρκετα πιο ταλαιπωρημενο απο τα απαστραπτοντα σκαρια των Σκανδιναβων.



Κομβικο σημειο για ενα πλοιο γεματο Πολωνους ηταν -τι αλλο;- το καταστρωμα με το ανοιχτο μπαρ, οπου βεβαια υπηρχαν οι κλασσικοι ξυλινοι παγκοι και οι διαφημιστικες ομπρελες κατω απ' τις οποιες οι Πολωνοι ρουφουσαν τις μπυρες σαν νεροφιδες.



Θυμιζε εντονα δεκαετια του '80 και οσο για τις καμπινες... ας πουμε οτι δεν θα ηταν πολυ καλη ιδεα να κοιμηθει κανεις στα σεντονια που μοιραζαν οι ναυκληροι. Με το sleeping bag υπο μαλης κατευθυνθηκα στη καμπινα κατω απο τα decks των οχηματων και ευχηθηκα οι συγκατοικοι μου να ηταν ησυχοι.

Τι ηθελα να το πω;
Δεν ειχε περασει μιση ωρα που ειχα αραξει στη καμπινα και ξεκουραζομουν οταν μπηκε μεσα ενας τραχυς 50αρης Πολωνος με ενα παχυ μουστακι ο οποιος με το που εμαθε οτι ημουν Ελληνας ξετρελλαθηκε και αρχισε να φωναζει με ενθουσιασμο "Ααα Γκρετσκι κολεγκα!" (Ελληνας συντροφος) Ωραια! Ζαχαρη θα περνουσα το βραδυ μου αποψε...

Ο τρελαρας Πολωνος δεν ηξερε γρι Αγγλικων και τα Πολωνικα μου ισα που εφταναν για να καταλαβαινω στο περιπου τι μου ελεγε, ομως αυτο δεν τον πτοουσε καθολου.
Αρχισε να μου λεει οτι δουλευε χρονια στη Σουηδια στις οικοδομες και οτι αφου τελειωνε τη δουλεια της εβδομαδας επαιρνε το πλοιο αυτο για να παει στην οικογενεια του που βρισκοταν στη Πολωνια.
Ειχε δει οτι ταξιδευα με μηχανη, κατι που μαλλον εβρισκε να ειναι μεγαλη υποθεση. Δεν ηξερα αν το θεωρουσε κατορθωμα η τεραστια ηλιθιοτητα η και τα δυο μαζι, ομως δεν ημουν σε θεση να του φερω αντιρρηση οτι και αν πιστευε.

Η ωρα ειχε περασει, το πλοιο ειχε βαλει πλωρη για το Gdansk προ πολλου και εγω το μονο που ηθελα ηταν να ηρεμησει λιγο ο συγκατοικος ωστε να κοιμηθουμε. Αμ δε! Πανω που πιστεψα οτι ειχε χασει το ενδιαφερον του και οτι θα ηρεμουσαμε ηρθε ο αλλος συγκατοικος να ολοκληρωσει το ...καρε της ευτυχιας!

Ενας πανυψηλος νεαρος Πολωνος γυρω στα 30 μπουκαρισε στη καμπινα κρατωντας ενα μισοαδειο ποτηρι μπυρας και τραγουδωντας. Αυτο ηταν! Ο αλλος με το που τον ειδε ξεχασε τελειως τη κουβεντα με τον Ελληνα και ξεκινησε το γλεντι!

Πιασανε την κουβεντα με μεγαλη χαρα και σε χρονο μηδεν ειχαν γινει κολλητοι.
Ο 50αρης τρελακιας ανοιξε το σακιδιο του και απο μεσα εβγαλε ενα ....διλιτρο μπουκαλι βοτκας καθως και ενα ταπερ με ντοματες, σαλαμι και τυρι.
Απλωσε τα μεζεδακια σε ενα μαντιλι, γεμισε 3 μικρα νεροποτηρα μεχρι πανω και μας τα μοιρασε. Τωρα ειχαμε δεσει!

Εδω θα επρεπε να κανω μια διευκρινηση: Στη καριερα μου ως ποτης ειχα καταφερει να σταθω στο υψος των περιστασεων πολλες φορες στο παρελθον, ομως ηξερα οτι μπροστα σε εναν Πολωνο δεν επιανα μια. Αυτο το πραγμα -ο Θεος να το κανει βοτκα- ημουν σιγουρος οτι αν το εβαζα στο ντεποζιτο της μηχανης παιζει να επαιρνα και καμια 50αρια επιπλεον αλογα.
Εκανα να αρνηθω ευγενικα αλλα δεν υπηρχε περιπτωση να τη γλυτωνα.

Αντε και na zdrowie, και αντε και ασπρο πατο και ξανα απ' την αρχη. Οι δυο Πολωνοι ειτε επιναν βοτκα ειτε γκαζοζα ηταν ενα και το αυτο. Εγω δεν ξερω πολλα, παρα μονο οτι μετα το 3ο, ισως 4ο νεροποτηρο πρεπει να επεσα σε κωμα γιατι το επομενο πραγμα που θυμαμαι ειναι να προσπαθω να μαζεψω τα κομματια μου καπου στα ξημερωματα ενω τα τρελοκομεια ροχαλιζαν μακαριως πανω απ' το κεφαλι μου...