Πέρασαν μέρες... , και σήμερα ένας μήνας μετά από το χειρουργείο.
Ω ναι... δεν το περίμενα ούτε εγώ. Δεν το περίμενα ότι μία κήλη στον αυχένα μου θα ήταν τόσο σοβαρή που θα έφτανα στο σημείο να φορέσω εκείνη την άθλια άσπρη ποδιά που βλέπουμε στις ταινίες, και ένας τύπος που έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου να μου λέει με χαρακτηριστικό στυλ grays anatomy " Νικόλα, γεία.. Τώρα θα κοιμηθούμε..."
Κοντά 10 μήνες με ταλαιπωρούσε ένας ηλίθιος πόνος στην ωμοπλάτη. Δεν το έβαζα κάτω όμως. Κλασικός ξεροκέφαλος έλεγα στην γυναίκα μου ότι θα περάσει και δεν την άκουγα στο να πάω στο γιατρό.
Πέρασε καιρός. Ο πόνος εκεί. Ο Νικόλας στη μηχανή και χρόνος για γιατρό όχι... Μέχρι και στη Ερέτρια για το κοπή της πίτας κατέβηκα, αλλα γιατρός... "θα περάσει"
Κουράστηκα να πονάω και πήγα.
Μαγνητική και αποτέλεσμα... 2πλή κήλη στον αυχαίνα, με έντονη πίεση στο νωτιαίο μυελό και στα κεντρικά νέυρα των χεριών μου.
Επιλογές 2. (πάλι καλά για τότε...) Ή μπαίνω χειρουργείο ή πάω συντηρητικά όπως το λένε, κάνοντας κινησιοθεραπείες, τις οποίες και επέλεξα για να αποφύγω το μαχαίρι.
Δούλεψα σκληρά και εντατικά γιατί πραγματικά είχα φοβηθεί πολύ. Και τα πήγαινα πολύ καλά... Δεν οδηγούσα μηχανή (λογο του κράνους και των κραδασμών) πρόσεχα στο γραφείο, έμπαινα με κολάρο στο αυτοκίνητο, έπερνα και ένα τρελό coctail φαρμάκων... και όλα πηγαίναν καλά....
Νόμιζα τουλάχιστον γιατί άρχιζα σιγά σιγά να μή πονάω...
Τρίτη ήταν, πρωί. Ξύπνησα από τέτοιο πόνο που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δάκρυσα πραγματικά. Έτσι απλά... Ετσι ξαφνικά. Με το καλημέρα.
Πήγα ξανά στο γιατρό. Ξανά μαγνητική. Αποτελέσματα μία μερα μετά.
Πόρισμα ? Σε 12 ώρες μετά ήμουν στο χειρουργείο, με 3 δάκτυλα μουδιασμένα στο δεξί μου χέρι... και με μία ψυχολογία πιο ποδοπατημένη από ποτέ.
Ένα μήνα μετά λοιπόν μπήκα και στο foroum. Άρχισα να έρχομαι στη δουλειά. και περιμένω να περάσουν άλλοι 2 μήνες για να ξανακαβαλήσω τη μπέμπα.
Προσπαθώ να συνηθίσω των εαυτό μου με μία ουλή μπροστά στο λαιμό μου, και να μπορέσω να μή φωνάζω για να στρώσει η φωνή μου που είναι αρκετά βραχνιασμένη. Οff στο κάπνισμα... και συνεχίζουμε...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ να δώσω στη γυναίκα της ζωής μου, που με στήριξε όσο κανένας, και με έκανε για άλλη μία φορά να νοιώθω υπερήφανος και τυχερός που την έχω δίπλα μου. "Πέτρα μου Σ'αγαπω"
Ένα ευχαριστώ και στα παιδιά στο γραφείο για όλα όσα κάνανε για να μή καταλάβω οτι έφυγα ποτέ...
Και ένα συγνώμη σε όλους αυτούς που παραμέλησα όλο αυτό το καιρό.
Επανέρχομαι... σε λίγο..
