Μέρα 12
Zernez - Guarda - St. Moritz - Julierpass - Berninapass - Livigno - Zernez
220 χιλιόμετρα
Λίγα αλλά ανεπανάληπτα τα χιλιόμετρα σήμερα και όπως λέει και ο Tolkien, little by little one travels far...
Ξυπνάω το πρωί στο όμορφα φωτισμένο δωμάτιο και παρόλο που έξω η βροχή και ο αέρας λυσσάνε μου φτιάχνει το κέφι με τη μία
Πάμε στην κουζίνα και βλέπουμε ένα πρωινό για 10 άτομα...
και μετά ξεκινάω να χαζεύω λίγο το σπίτι και την βροχερή θέα από τα πολλά παράθυρα...
μαγεία...
"παντού ξύλο."
"αξέχαστο σκηνικό..."
"όμορφοι κήποι"
"πολύ κρύο... για Ιούλη μήνα"
παρατηρήστε τις ξύλινες καρέκλες από κορμούς γύρω από την φωτιά...
"βράζει το βουνό..."
"τα άλογα ξεκουράζονται..."
"είναι σαν να πετάς κι εσύ κάποιες φορές..."
"Και όταν τα σύννεφα σου κάνουν το χατήρι παίρνεις κάτι μοναδικά κλικ, από μοναδικές θέες"
"Όσο ζεστό ήταν το σπίτι, άλλο τόσο και οι άνθρωποι"
Έξω όμως έβρεχε καρέκλες και δεν θα σταμάταγε μέχρι το βράδυ οπότε έπρεπε να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα...
Εγώ ήθελα να γυρίσω την γύρω περιοχή, τα παιδιά θέλανε κι αυτά να αράξουμε εκεί άλλη μια μέρα, αλλά η τιμή ήταν τσουχτερή... Από την άλλη και να φεύγαμε θα είχε τόση συννεφιά στα ψηλά πάσα που θέλαμε να περάσουμε που δε θα βλέπαμε τίποτα...
Μετά από αρκετή κουβέντα με τον φοβερό τύπο που είχε το σπίτι, μου πρότεινε να μας δώσει ένα μονόκλινο ξύλινο σπιτάκι που είναι πάνω από το τυροκομείο, πίσω από τον στάβλο που φαίνεται στις φωτογραφίες με κάτι λιγότερο από 25 ευρώπουλα έκαστος νομίζω.
Και εκτός του ότι ήταν μεγάλο και χωράγαμε με άνεση, είχε και κουζίνα να μαγειρέψουμε και 1 τόνο ξύλα να κάψουμε, μιας και έξω είχε κάτω από 10 βαθμούς και 100% υγρασία...
Με όλη αυτή τη κουβέντα γνωριστήκαμε καλύτερα μ' αυτή την "περίεργη" οικογένια...
Τελικά μια χαρά ήταν οι άνθρωποι, απλά είναι πιο κλειστοί από αυτό που έχουμε συνηθίσει εμείς. Η μάγισσα ήταν δασκάλα γιόγκα τελικά και σήμερα ήταν ομιλητικότατη. Τα πιτσιρίκια ήταν κάποιων φίλων τους που τα είχαν αφήσει εκεί να βοηθάνε με τις αγροτικές δουλειές του σπιτιού και να παίρνουν κάποιο χαρτζιλίκι. Χτες μας κοιτάζαν περίεργα γιατί ντρεπόντουσαν να έρθουν να μας μιλήσουν. Όλοι τους πιστεύανε σε περίεργες θρησκείες απ' όσο κατάλαβα και όλοι τους ήταν αρκετά μορφωμένοι. Και ο πάτερ φαμίλιας ήταν σίγουρα Βουδιστής, αλλά θα σας τα πω αργότερα αυτά...
Αφού η γυναίκα του μου έδειξε στον χάρτη και μου είπε τα καλύτερα της περιοχής, έκοψε και η βροχή για λίγο (όχι ότι σταμάτησε, αλλά λέμε) και είπαμε να πάμε καμιά κοντινή βόλτα να το παίξουμε τουρίστες.
Πάμε λοιπόν στη Guarda πρώτα, το αρχαιότερο χωριό της Ελβετίας, και το πιο όμορφο συνάμα...
Προσωπικά είναι από τα ωραιότερα χωριά που έχω δει ποτέ, αδυνατούσα να πιστέψω ότι ήταν πραγματικά τόσο καλόγουστο...
Και η βροχή σταμάτησε όσο χρειάστηκε για να παίξω με τα σύννεφα και να φωτογραφίζω χωρίς να σιχτιρίζω για το νερό που πέφτει πάνω στην μονάκριβη φωτογραφική μου.