Καποια στιγμη τα παιδια μας χαιρετησαν και κινησαν να φυγουν, οποτε ηταν ωρα και για εμας να πηγαινουμε σιγα σιγα...
Βγαινοντας απο το χωριο βρεθηκαμε σε κατι αθλιες παρακαμψεις που στο τελος οδηγουσαν σε χωματοδρομο και εγω αναρωτιομουν που στο διαολο παμε απο δω...
Λιγο αργοτερα ομως μου εφυγε η απορια καθως βρεθηκαμε μπροστα σε εναν απο τους καλυτερους δρομους που εχω συναντησει στη ζωη μου! Μια τεραστια εθνικη οδο με μεσαιο στηθαιο, οδοστρωμα πιστας και απιστευτη χαραξη! Αυτο θα ηταν το καλυτερο δωρο για την βαρεμαρα ολων των υπολοιπων χιλιομετρων της εθνικης!
Οι ρυθμοι ανεβηκαν κατακορυφα οπως και η ευχαριστηση. Με τον Πανο να ακολουθει στιβοντας την BMW στα κοκκινα κατεβηκαμε τη στριφτερη διαδρομη αεροπορια βαλλεσθε και πριν το καταλαβουμε ημασταν στη Λαρισσα.
Με το τελευταιο φως της ημερας ειχαμε βγει στην γνωστη Εθνικη Οδο για την Αθηνα αλλα εκει ειδα οτι ο Πανος εμενε πολυ πισω. Εκοψα δεξια και στα 100-120 αλλα και παλι ειδα οτι δεν ακολουθουσε ευκολα.
Σταματησα στο επομενο parking και τον περιμενα. Συντομα εφτασε και μου ειπε οτι εδω και πολυ ωρα ηταν με τη ρεζερβα και αν δεν βρισκαμε αμεσα βενζιναδικο θα πηγαιναμε 300 κιλα πατακι...
Τη λυση την εδωσε το GPS που σε 5 χιλιομετρα μας εβγαλε απο την εθνικη και μας οδηγησε σε ενα μικρο χωριουδακι κοντα στη Σουρπη οπου ποτισαμε τα Γερμανικα και τα Γιαπωνεζικα αλογα...
Αυτη η σταση ομως ηταν ευκαιρια για ενα δυνατο καφεδακι για να μας κρατησει σε ενγρηγορση για τα τελευταια και δυσκολα λογω κουρασης χιλιομετρα.
Βρηκαμε το τοπικο χλιδο-καφενειο του χωριου και με τους ελαχιστους θαμωνες να μας κοιταζουν λιγο περιεργα κατσαμε και απολαυσαμε τον καφε μας κανοντας εναν απολογισμο του ταξιδιου...
1800 χιλιομετρα με τα περισσοτερα σε ορεινους δρομους και τρομακτικη κακοκαιρια, αλλα αν μας ρωτουσε κανεις αν θα το ξανακαναμε θα λεγαμε ναι διχως δευτερη σκεψη!
Τι ειναι αυτο που κανει μερικους ανθρωπους να διψανε για ατελειωτα χιλιομετρα και να χαιρονται σαν παιδια μεσα στη βροχη, το κρυο, το χαλασμο;
Τι ειναι αυτο που κανει μερικους ανθρωπους να νοιωθουν αδερφια με αλλους που δεν τους εχουν ξαναδει ποτε στη ζωη τους, απλα και μονο γιατι σταματησαν κατω απο την ιδια γεφυρα περιμενοντας να κοπασει η μπορα;
Τι ειναι αραγε αυτο που μας κανει να χαιρετιομαστε με χαρα στο δρομο μονο και μονο γιατι ειμαστε σε 2 ροδες;
Οτι και αν ειναι δεν θα μπορεσω να το εξηγησω ποτε σε ολους αυτους που μας κοιτουσαν σαν παλαβους τις προηγουμενες μερες προτιμοντας τα κλιματιζομενα, ηχομονωμενα, ανετα κουτακια τους...
Το μονο που ξερω ειναι οτι αυτο το ματσο σιδερα και πλαστικα, που στεκοταν εξω τωρα δεν ειναι απλα ενα χομπυ η μια ασχολια... Ειναι η Ζωη η ιδια, το μοναδικο εταιρο ημισι που δεν θα αποχωριστω ποτε...
Ομως το πραγματικο ταξιδι ηταν αυτο που για μια ακομα φορα εκανα στις καρδιες των φιλων που με δεχτηκαν στο σπιτι τους και με φιλοξενησαν σαν να ημουν αδερφος... Και αυτος ειναι ο μεγαλος λογος που ταξιδευω... Για να βρισκω αυτες τις Οασεις μεσα στην καταιγιδα.
Εξω ειχε πιασει παλι να βρεχει και χαμογελασα σαν χαζος... Το Ταξιδι ποτε δεν τελειωνει...
ΤΕΛΟΣ
ΥΓ. Αδερφε Πανο... Σε ευχαριστω...