Αντιγράφω από www.zougla.gr
Δεν επιθυμώ να σχολιάσω, απλά ας μένει σε κάποια γωνιά του μυαλού...
Τραγωδία στη Μεσόγειο
Παρασκευή, 21 Αυγούστου 2009, 21:15
Πολύβιος Κανές
Η είδηση μόλις μερικές αράδες από τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων. «Εντοπίστηκε από την ιταλική Aκτοφυλακή μία φελούκα με 80 επιβάτες. Μόνο πέντε ήταν επιζώντες. Οι υπόλοιποι 75 νεκροί. Οι πρώτες έρευνες έδειξαν ότι πέθαναν από δίψα».
Στη λεκάνη της Μεσογείου εξελίσσεται την τελευταία δεκαετία ένας πόλεμος, ενδεχομένως ο πραγματικός 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, που τον είχε προβλέψει λίγο πριν το θάνατό του ο Κωστής Μοσκώφ, παρατηρώντας εκεί, στην Αλεξάνδρεια, το κύμα της απόλυτης φτώχειας που ετοιμαζόταν σαν τσουνάμι να ξεβράσει την οργή του. Σε αυτήν τη λεκάνη της Μεσογείου, εκατοντάδες χιλιάδες καταδικασμένοι από την Αφρική και την Ασία συναντώνται με τον ίδιο παράδοξο στόχο. Παράδοξο για τη χορτασμένη βόρεια ακτή της Μεσογείου. Για εκείνους τους άλλους, από τη Σενεγάλη και το Αφγανιστάν, την Περσία και την Ερυθραία, το ταξίδι αυτό δεν έχει τίποτε το παράδοξο.
Πρόκειται για ένα ταξίδι επιβίωσης που πολλές φορές, πολύ συχνά, καταλήγει απλά στο θάνατο. Κάποτε λειτουργούσε ο δρόμος του μεταξιού και αργότερα των μπαχαρικών. Τώρα λειτουργούν οι δρόμοι των οικονομικών μεταναστών. Σε αυτήν τη Μεσόγειο, την ήρεμη και τη γαλάζια, διεξάγεται καθημερινά ένας πόλεμος. Με θύματα και κόστος. Με νεκρούς, με στρατόπεδα συγκέντρωσης, με μικρά ή μεγάλα Γκουντάναμο από την Ανδαλουσία και τη Σικελία έως την Πάτρα και το Φαρμακονήσι.
Για τους αναλυτές πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχει επιστροφή. Η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι σφυρηλατημένη με μετακινήσεις πληθυσμών. Από τη φτώχεια προς τα πλούσια εδάφη, που υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον. Τις περισσότερες φορές, πρόκειται για ένα μύθο που συντηρείται. Στις ημέρες μας πρόκειται για ένα γιγαντιαίο κύκλωμα εκμετάλλευσης του πόνου και της οργής από δουλέμπορους, που οργανώνουν τα σύγχρονα καραβάνια των σκλάβων.
Η μικρή ιστορία του Ισμαήλ
Ο Ισμαήλ, 17 χρονών παλικαράκι από τη νότιο Περσία, επελέγη από το οικογενειακό συμβούλιο του χωριού να αποτολμήσει το μεγάλο ταξίδι. Είναι ο βενιαμίν της οικογένειας. Η μητέρα του έραψε κατάσαρκα μία ζώνη με 3.000 δολάρια, τις οικονομίες της φατρίας. Με αυτά τα λεφτά θα επιχειρήσει να φθάσει κάπου στην Ελλάδα. Ο δρόμος μακρύς. Χιλιάδες χιλιόμετρα πεζοπορίας. Θα περάσει τα βουνά του βόρειου Ιράν, θα μετρήσει φαράγγια και θα δει πολλές φορές τον ήλιο να δύει μπροστά του. Θα ακούει ιστορίες για τις εκατόμβες των νεκρών που, είτε πάγωσαν στα παγωμένα όρη, στα σύνορα με την Τουρκία, είτε έπεσαν σε ναρκοπέδια, είτε απλά πέθαναν από πείνα.
Ο Ισμαήλ είναι μία πραγματική ιστορία από εκείνες που μπορεί να ακούσει κανείς στο λιμάνι της Πάτρας, αν έχει την υπομονή και τη διάθεση. Αυτήν την κουβέντα, την έχει κάνει πολλές φορές ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, που ακουμπά τα συρματοπλέγματα του ελληνικού Γκουαντάναμο και προσπαθεί να απεικονίσει αυτόν τον καθημερινό πόλεμο. Κάτω από τις νταλίκες, οι δουλέμποροι τοποθετούν πλαστικά φέρετρα. Δε φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ίσα ίσα που χωρά ένας άνδρας. Εκεί μέσα θα περάσει όσα μερόνυχτα χρειαστούν για να φθάσει στην Ιταλία. Εκεί, σε κάποια στροφή του δρόμου, σε μια αλάνα, αν έχουν επιβιώσει, θα βγουν από τα πλαστικά κουτιά και θα περιμένουν τον Ιταλό, το σύνδεσμο του Έλληνα δουλέμπορου.
Από εκεί αρχίζει το νέο κεφάλαιο του τρομακτικού οδοιπορικού. Θα καταλήξουν να δουλεύουν για μία μπουκιά ψωμί σε βιοτεχνίες ή τις οικοδομές της Καμόρα. Αν είναι τυχεροί. Άλλοι θα καταλήξουν πίσω από τα σύρματα. Άλλοι, οι περισσότερο νέοι και εμφανίσιμοι, θα κάνουν πιάτσα στα περίχωρα της Ρώμης και του Μιλάνο. Στη Νάπολη θα αφήσουν το ίχνος τους. Το κοινό όνειρό τους είναι να φθάσουν στη Γαλλία και τη Βρετανία. Το 2009, οι σκηνές αυτές θυμίζουν τον πιτσιρικά από την Καππαδοκία, που ξεκίνησε για το μακρινό ταξίδι προς το Elis Island. Το Αμέρικα - Αμέρικα του Ηλία Καζάν. Άλλες εποχές. Τώρα, οι καταστάσεις είναι διαφορετικές. Σκληρές. Απίστευτα σκληρές.
Χωρίς επιστροφή
Οι 75 οικονομικοί μετανάστες στοιβάχτηκαν στην αραβική φελούκα σε μία παραλία της Τρίπολης της Λιβύης. Ξανοίχτηκαν με ρότα τη Σικελία. Τρεις εβδομάδες βολόδερναν στην κεντρική Μεσόγειο. Το νερό τελείωσε και μαζί η ζωή τους. Πρόκειται για ένα συμβάν που κατεγράφη με «οδύνη», όπως σημειώνεται στις επίσημες ανακοινώσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Οι γραφειοκράτες στη Γενεύη δηλώνουν σοκαρισμένοι από το θέαμα των 75 πτωμάτων στο αμπάρι της φελούκας. Αυτοί ξέρουν περισσότερο από τον καθένα τους πραγματικούς αριθμούς απωλειών σε αυτόν το διαρκή πόλεμο. Ο Κωστής Μοσκώφ είχε φανταστεί τα εκατομμύρια των Descamissados (χωρίς πουκάμισα), να εξορμούν προς τις ευρωπαϊκές ακτές. Λίγα χρόνια μετά το θάνατό του, οι χιλιάδες παρίες της Γης, αποβιβάζονται με σαπιοκάραβα.
Δεν υπάρχει μόνον η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής. Υπάρχει και αυτή της αγοράς εργασίας και είναι αμείλικτη. Οι νόμοι της είναι σαφείς. Οι επιπτώσεις σαφέστερες. Στη ζωή, και άρα στην οικονομία, δεν υπάρχει η έννοια του κενού. Αν στο Νίγηρα και τη Σομαλία πεθαίνουν από πείνα, αρρώστιες και τον πόλεμο, τότε θα πάρουν των ομματιών τους και θα κατευθυνθούν προς τις «Γαίες της Επαγγελίας», όπου και να είναι αυτές, και κανείς, καμία Αρχή, κανένας φαντάρος, καμία Αστυνομία δε θα μπορέσει να τους σταματήσει. Η Ιστορία το έχει καταγράψει. Ποτέ στο παρελθόν δεν έγινε εφικτή η διακοπή μιας μαζικής μετανάστευσης. Ούτε αυτή τη φορά θα είναι εφικτός ο έλεγχος της ροής οικονομικών μεταναστών.
Οι γραφειοκράτες στη Γενεύη δε γνωρίζουν τα τραγούδια των φελάχων της Αιγύπτου ή τα μακρόσυρτα μονοφωνικά του Τσαντ. Δεν ξέρουν τους λαρυγγισμούς των κατοίκων της Περσίας, ούτε τα χορωδιακά στα Σουαχίλι της Σενεγάλης. Δεν μπορούν να ξέρουν ποια τραγούδια τραγουδούσαν οι 75 στο αμπάρι της φελούκας που ξεκίνησε από τη Λιβύη, πέρασε κοντά από τη Μάλτα και κατέληξε στα ξερονήσια κάτω από τη Σικελία. Γιατί μέσα σε αυτό το σκλαβοπάζαρο, οι άνθρωποι ονειρεύονται.
Οι «άθλιοι» της φελούκας πέθαναν από δίψα. Είμαστε στο 2009 και στη δική μας Μεσόγειο, άνθρωποι πεθαίνουν από δίψα. Ο πόλεμος έχει αρχίσει και θα είναι μακρύς και αβίωτος. Τα ίχνη αυτού του πολέμου θα τα διαβάζουμε στα αρχεία των γραφειοκρατών της Γενεύης, που με μεθοδικότητα καταγράφουν τις απώλειες. 21η Αυγούστου 2009. 75 νεκροί.