[irene]

Το Panaji ή Panjim της Goa είναι ένα γραφικό χωριό με πορτογαλικό αρχιτεκτονικό παρελθόν και φιλικούς κατοίκους.


Αν και περίεργο μου θύμισε κάποια ελληνικά χωριά που οι άνθρωποι λένε ακόμα καλημέρα στο δρόμο.



















Αυτό που με εντυπωσίασε όμως είναι τα παραθαλάσσια χωριουδάκια ακόμα πιο βόρεια και οι παράδρομοι με τα palacios, κατάλοιπα της πορτογαλικής αποικιοκρατίας, πνιγμένα στους κοκοφοίνικες, βαμμένα με πολύ έντονα χρώματα.











Έμεινα στην Anjuna,








γιατί εκεί έμεναν δύο φίλες




και γιατί ήταν κοντά δύo από τις καλύτερες παραλίες- χωριά της περιοχής, το Morgim και το Madrem.















Είχε ζέστη και υγρασία σε βαθμό πολύ ευχάριστο μετά τον μακρύ χειμώνα και τον βαρδάρη της Θεσσαλονίκης. Η ζεστή αραβική θάλασσα είναι πολύ ρηχή και αρκετά μέτρα μέσα σχηματίζονται μεγάλα κύματα οπότε κολυμπάς ‘’όρθιος’’.

Πολλά τετραγωνικά αμμουδιάς, καρύδες, το συνεχές κελάηδημα των πουλιών, τοπικές φορεσιές σε ωραία χρώματα, αστεία μεταφορικά μέσα και βέβαια αγελάδες που μετά από μια δυο μέρες δε μου φαίνονταν παράξενο και κινούμουν και εγώ στους ρυθμούς τους.











Μετακινούμουν με ταξί, με μοτοταξί και motο-stop γιατί ο τρόπος οδήγησης μου φαίνονταν επικίνδυνος για να οδηγήσω εγώ.

Άλλωστε πάντα έβρισκα κάποιον να με πάει όπου ήθελα και μάλιστα κάποιοι άλλαξαν την πορεία τους για να με εξυπηρετήσουν κάτι που μου φάνηκε ιδιαίτερα συγκινητικό και ανθρώπινο, και σκέφτηκα και πάλι τις αξίες του δυτικού πολιτισμού… Παρόλα αυτά νοίκιασα τελικά μια Honda Hero


που έγινε ο ήρωας μου γιατί ουσιαστικά με ‘’οδήγησε’’




σε μικρές παραλίες και δρομάκια με υπέροχη βλάστηση, παγώνια, ξεχασμένους βορειοευρωπαίους και μαγαζάκια για φαγητό πολύ νόστιμο και φτηνό που έτρωγαν οι ντόπιοι που δείχναν χαλαροί και χαρούμενοι και καθόλου φτωχοί.















Πέρασα πολύ καλά. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους από τη Δανία, τη Βραζιλία, την Ελλάδα. Γνώρισα ωραίους διαφορετικούς ανθρώπους από το Καζακστάν, το Ιράν, το Θιβέτ. Αν και οι μέρες ήταν λίγες γιατί τόσο μόνο μπορώ να αποχωριστώ την οικογένειά μου, ήταν τόσο όμορφες και διαφορετικές που ένιωσα σα να ταξίδεψα όχι μόνο σε άλλο τόπο αλλά και σε άλλο χρόνο.



Αφιερωμένο στο φίλο του forum Ηλία Βροχίδη του οποίου το βιβλίο ‘’27 πανσέληνοι στην ανατολή’’ ήταν πηγή έμπνευσης γι’ αυτό το ταξίδι και τη φίλη μου Κατερίνα που με ενημέρωσε για τις προσφορές στην αεροπορική εταιρία και έτσι μπόρεσα να το πραγματοποιήσω!!