https://www.youtube.com/watch?v=qHm9...layer_embedded
Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στον Άγιο Θεοδόσιο Καλαμπάκας τον Μάϊο.
Στο μεταξύ είχαμε ανταλλάξει κάποια μηνύματα στο Mybike. Τίποτα παραπάνω... Στην ουσία, δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω...
Από τις πρώτες λέξεις στα μηνύματα η επιθυμία μου να γνωρίσω τους δύο αυτούς ανθρώπους ήταν έντονη.
Δεν μπορώ να εξηγήσω πως ή για ποιό λόγο συμβαίνει...
Κάποιοι χαρακτήρες απλά σε κερδίζουν με την πρώτη επαφή, εκπέμπουν τα θετικά στοιχεία που ψάχνεις στην καινούρια γνωριμία, στον καινούριο φίλο, στον νέο συνοδοιπόρο...
Βασίλης και Χάρης
Δύο ταξιδευτές
Δύο ψυχές που κατά τύχη οι δρόμοι τους σμίξαν
Δύο συνοδοιπόροι
4 τροχοί κάτω από το ίδιο όνειρο, την ίδια επιθυμία...το ίδιο φευγιό...
Βασίλη, Χάρη θα δανειστώ, με την άδειά σας, την φράση του Jack Kerouac ώστε να μπορέσω και εγώ να "βουτήξω" μέσα στους δικούς σας βάλτους...
[Jack Kerouac: “Στο δρόμο”]: “Φίλε μου φαντάζεσαι πως θα ήταν, σν βρίσκαμε μια ορχήστρα τζαζ μέσα σ’αυτούς τους βάλτους, με γιγαντόσωμους μαύρους τύπους να κλαψουρίζουν μπλουζ στην κιθάρα και να πίνουν φθηνό αλκοόλ, γνέφοντας μας?”
Πάμε λοιπόν να ξεδιπλώσουμε μαζί άλλη μια βόλτα, ένα οδοιπορικό, να γυρίσουμε την μίζα του μυαλού μας και να χαθούμε στους δρόμους που τόσο αγαπάμε...
Ξημέρωμα Σαββάτου,
πρέπει να είχα κλείσει τα μάτια μου για περίπου μισή ώρα
όταν κοίταξα την ώρα στο κινητό μου.
05:00...
...αγαπημένη ώρα όταν θέλω να ξεκινήσω κάποια από τις βόλτες μου. Πριν ακόμα ο ήλιος αρχίσει να ρίχνει το φως του, πριν ακόμα η ημέρα ξεκινήσει, θέλω να είμαι πάνω στην μοτοσυκλέτα μου...να κάνω τα πρώτα χιλιόμετρα, να απολαμβάνω τις μοναδικές στιγμές που μου προσφέρει το ταξίδι στο πέπλο της νύχτας.
Το πρώτο τσιγάρο της ημέρας άναψε και η βαριά μυρωδιά του Ελληνικού καφέ άρχισε να μου γαργαλάει τα ρουθούνια.
Η σκέψη μου ήδη στην συνάντηση με τον Χάρη και τον Βασίλη στην Πρέβεζα.
Θα συνταξιδεύαμε μαζί μέχρι τα σύνορα. Οι φίλοι μου θα συνέχιζαν τον μακρύ τους δρόμο για το
και εγώ θα έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής.
Το κλειδί στη μίζα γύρισε και με το χάϊδεμα του δεξιού μου αντίχειρα στο μαγικό σημείο η γριούλα μου γουργούρισε για ακόμη μια φορά.
Μοναδική σχέση αυτή του μοτοσυκλετιστή με τη μοτοσυκλέτα του. Έχουν γραφεί πολλά για το συγκεκριμένο θέμα, πολλοί έχουν προσπαθήσει να αναλύσουν τι είναι αυτό που κάνει αυτή τη σχέση τόσο μοναδική. Η αίσθηση ελευθερίας που σου προσφέρει? Η αδρεναλίνη? Το ίδιο το ταξίδι πάνω στους δύο τροχούς? Ίσως κάτι άλλο, ίσως και όλα αυτά μαζί...
Περιφερειακός Τρικάλων, Πύλη και αρχίζω να μπαίνω στα μαγικά μονοπάτια της Νότιας Πίνδου.
Πέρασμα μέσα από το χωριό Στουρναρέϊκα. Η απόλυτη ησυχία. Ο μόνος θόρυβος η εξάτμιση και ο κινητήρας της Αφρικάνας μου. Μετά από λίγα χιλιόμετρα το τούνελ της Γκρόπας.
"Γεφύρι της Άρτας" το συγκεκριμένο τούνελ, μήκους 1500 μέτρων, του οποίου είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για την κατασκευή του όταν ήμουν ακόμα παιδί και ολοκληρώθηκε πριν 1-2 χρόνια.
Ελλάς το μεγαλείο σου για ακόμη μια φορά.
Το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής έχει βαριά ιστορία μιας και πριν ολοκληρωθεί το τούνελ ο παλιός δρόμος ήταν πραγματικά μια οδηγική Οδύσσεα ειδικά τους χειμερινούς μήνες. Για περίπου 3 χιλιόμετρα ο οδηγός ακροβατούσε μεταξύ απόκρυμνων βράχων με συνεχόμενες κατολισθήσεις και μεγάλων χαράδρων.
Ο θάνατος εργατών της ΔΕΗ κατά την κατασκευή του φράγματος της Μεσοχώρας (το οποίο έχει αφεθεί στην μοίρα του) και η αυτοκτονία μιας γυναίκας με το ανήλικο παιδί της έχει σημαδέψει αυτή την διαδρομή....
Ο καφές χύθηκε ζεστός μέσα από το θερμός και μισογέμισε το πλαστικό κυπελάκι. Πολυτέλεια.....
Τράβηξα τις πρώτες τζούρες από το τσιγάρο μου με το βλέμμα στην απέναντι πλευρά του βουνού και στο πορτοκαλί του ουρανού. Το 'χεις ζήσει και το γνωρίζεις καλά το συναίσθημα...
Ο δρόμος έρημος, ελάχιστοι οι θόρυβοι...παράξενοι...το σκοτάδι έχει αρχίσει την μάχη με το φως...άνιση για την συγκεκριμένη ώρα της ημέρας...
Λίγη περισσότερη πίεση στον δεξί καρπό, δεξιά ανοιχτή στροφή...μικρή ευθεία...αριστερή κλειστή, κλείνεις γκάζι, μπαίνεις, ανοίγεις ξανά...
Πλησιάζεις στο σημείο που έχεις στο μυαλό σου...
Σταματάς.
Κλείνεις τον διακόπτη.
Βγάζεις το κράνος.
Ησυχία.
Απόλυτη...
...όχι ακριβώς
Τα μέταλλα συστέλονται. Κάνουν θόρυβο. Δεν ενοχλεί...
