7-8-08 Πεμπτη: Η ώρα είναι 10:00 πρωί, και αποφασίζουμε να ξυπνήσουμε. Με όλα αυτά που φορούσαμε ευτυχώς δεν κρυώσαμε, και θέλαμε κ’άλλο ύπνο. Όμως σε λίγο θα πιάσουμε λιμάνι (Seydisfjordur- Σειντισφγιερντουρ- ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Είμαστε στον εσωτερικό χώρο του καταστρώματος και πίνουμε καφεδάκι. Ο καιρός είναι πολύ κρύος με συννεφιά.
Να βρέξει; Αμφιβάλω, μάλλον προς το χιόνι θα το πάει!!! Και υπενθυμίζω ότι έχουμε επτά Αυγούστου!!! Υπάρχουν και μερικά διαστήματα με ήλιο, και κάποιοι τολμηροί, βγαίνουν έξω για να λιαστούν. Σε καμιά ώρα φτάνουμε και στο βάθος φαίνεται ένα νησί. ψηλά βουνά με τις κορυφές χαμένες στα σύννεφα. Πλησιάζοντας βλέπουμε ότι στις κορυφές υπάρχει χιόνι!!! Τώρα μάλιστα,, σίγουρα είναι η (ΙΣΛΑΝΔΙΑ).
Όντως η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα έλεγε ότι σε τριάντα λεπτά φτάνουμε. Η φωτογραφικές έχουν πάρει φωτιά. Όλοι είναι έξω και τραβάμε, την προσέγγιση στο λιμάνι, μέσω ενός μακρόστενου φιόρδ.
Η φύση απίστευτη!!! Καταρράκτες, χιόνια πάνω σε ηφαιστειακά βουνά, απόκρημνοι βράχοι ντυμένοι από πράσινη τούνδρα, πραγματικά μένεις με το στόμα ανοιχτώ και ξεχνάς το κρύο!!!
Αλλά και τα πολύχρωμα λιγοστά σπίτια κάνουν την διαφορά, μέσα σε όλο αυτό το φυσικό σκηνικό. Το λιμάνι μικρό, μα με όλες τις ανέσεις και τεχνολογία για να μπορεί να δένουν τόσο μεγάλα πλοία.
Είμαστε στον χώρο με τις μηχανές και όλοι ξεκινούν να λύνουν ιμάντες. Σε λίγα λεπτά θα ξεχυθούν περίπου 2000 άτομα, με όλων των ειδών τα οχήματα, στο ήσυχο και μικρό λιμάνι, για να καταλήξουν στον μοναδικό περιμετρικό δρόμο (1 τις Ισλανδίας), και από εκεί ο καθένας θα τραβήξει για την εκπλήρωση του δικού του ονείρου!!! Βγαίνοντας όλες οι μηχανές τις βάζουν σε ξεχωριστό σημείο εξόδου, με μια λιμενικό υπάλληλο, να ρωτά τον καθένα ξεχωριστά, πόσο μέρες θα διαμείνει στην χώρα. Ανάλογα με τον πόσο θα μείνει ο καθένας κολλούσε ένα αυτοκόλλητο, στην μηχανή αφού πρώτα τρυπούσε επάνω την άφιξη και αναχώρηση του καθενός!!!!
Το ίδιο πράγμα και στα αυτοκίνητα μια άλλη υπάλληλος ξεχωριστά. Αυτό τώρα γινόταν σαν ασφάλεια, την στιγμή που κάτι συμβεί και δεν εμφανιστεί κάποιος για αναχώρηση, έχοντας η ναυτιλιακή εταιρία, τα στοιχειά του μπορούσαν να τον αναζητήσουν. Γενικά ξέρουν ποιος μπαίνει και πόσο χρόνο θα κάτσει. Αυτός ο πανικός και ο κόσμος είναι χαρά για την τοπική κοινωνία, την στιγμή που μόνο μια φορά την εβδομάδα έχει άφιξη- αναχώρηση από το λιμάνι. Ενδιάμεσα επικρατεί ησυχία και χαλαροί ρυθμοί. Αυτό μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.. γιατί τον χειμώνα. .ΤΑΦΟΣ….!!!!!!
Ξεκινάμε λοιπόν και εμείς τον ανηφορικό δρόμο (93- δεν υπάρχει κ΄άλλος), για 21χιλ μέχρι την πόλη (Egilsstadir) για να βγούμε στον αυτοκινητόδρομο (1). Ο δρόμος είναι στενός το κρύο είναι αρκετό, και όλο ανηφορικός, με στροφές, μέχρι που χάνετε μέσα στο σύννεφο. Καταρράκτες ποταμάκια, και συνάντηση με χιόνι δεξιά και αριστερά του δρόμου, είναι το αυγουστιάτικο καλωσόρισμα!!!! Στο αντίθετο ρεύμα κατεβαίνουν άλλοι με μηχανές, προφανώς τέλειωσαν οι διακοπές τους και πάνε για επιστροφή. Πήρα λίγο τα πάνω μου γιατί ένας από αυτούς που με χαιρέτησε ήταν με <<HAYABUSA>>!!!!!! Τώρα μάλιστα υπάρχουν και άλλοι τρελοί!!!
Φτάνοντας στην πόλη σταματάμε σε βενζινάδικο, εταιρείας <sell>. Ξαφνικά έχει βγει ήλιος και σταματήσαμε να φάμε κάτι μιας και είναι μεσημέρι. Τρώμε ζεστό φαγητό, και συνεχίζουμε με καφέ. Θέλουμε να το απολαύουμε όσο υπάρχει ήλιος ακόμα. Η πόλη είναι αρκετά μεγάλη με βενζινάδικα εστιατόρια, και μαγαζιά. Είναι σε κομβικό σημείο, και σχεδόν όλοι σταματούν για προμήθειες. Μια ματιά στον χάρτη, και η πόλη που λέμε για διανυκτέρευση σήμερα είναι η (HOFN) 310χιλ. έχουμε σκοπό να κάνουμε τον γύρο της (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ) ξεκινώντας αριστερόστροφα.. Η επιλογή έγινε κοιτώντας τον χάρτη, το μεγαλύτερο κομμάτι χωματόδρομου είναι προς αυτή την κατεύθυνση, και προτιμώ να το έχω στο ξεκίνημα παρά στο τέλος. Ξεκινάμε έχει πλακώσει συννεφιά και πάλι (ο καιρός αλλάζει με απίστευτους γρήγορους ρυθμούς), και δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να φάμε βροχή, την στιγμή που θα περνάμε χώμα.
Οδηγώντας τα πρώτα χιλιόμετρα πάνω στον κεντρικό δρόμο (1), με ποιότητα ασφάλτου αρκετά άγρια, και λαστιχοφαγα, Ξέρω ότι αυτός ο δρόμος θα με συντροφεύει για το 90% του οδικού δικτύου στην χώρα. Η υψομετρική διαφορά σε κάποια σημεία κυμαίνεται μέχρι και 500-600μ από θάλασσα. Είναι μια λωρίδα άνοδο κάθοδο, και με ανώτερο όριο ταχύτητας τα 90χιλ αυστηρώς!!! Μετά από 30χιλ περίπου, όντως βλέποντας σκόνη στο βάθος, ελαττώνω ταχύτητα και μπαίνω στο χωμάτινο κομμάτι του δρόμου. Με ταχύτητα μέχρι 40χιλ προσπαθώ να βγάλω τα χιλιόμετρα.
Το καλό είναι ότι το χώμα είναι αρκετά βατό (ένα στάδιο πριν την άσφαλτο) αλλά με σημεία που υπάρχουν λακκούβες και πρέπει να αποφύγω. Φυσικά οτιδήποτε όχημα με προσπερνά, πάρε σκόνη να έχεις, και τα πετραδάκια που πετάγονται από τα λάστιχα στην μηχανή, ακούγονται σαν σε συναυλία χεβυ- μεταλ.…
δεν φτάνουν όλα αυτά πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες. Φτάνουμε σε διασταύρωση με τον δρόμο (93- χωμάτινος ). Σταματώ στην άκρη για να δούμε χάρτη. Ευτυχώς δεν βρέχει. Ο δρόμος αυτός μετά από 41χιλ φτάνει κάποιος στην πόλη (Djupivogur). Τα 20χιλ είναι χώμα και βγαίνουμε πάλι στον (1) άσφαλτο απ’ότι δείχνει ο χάρτης.
Το θέμα είναι ότι συνεχίζοντας με τον κεντρικό δρόμο (1) πάλι θα περάσουμε από την πόλη (Djupivogur) αφού από εκεί είναι ο τελικός προορισμός που θέλουμε για σήμερα. Αλλά θα διανύσουμε περισσότερα χιλιόμετρα συνολικά 104χιλ. Αν είχα ένα on-off Ίσως να έστριβα στον (93) χωρίς σκέψη. Τώρα ώμος βλέποντας και πινακίδα που σε ενημερώνει για τις μεγάλες κλίσεις του δρόμου και στενότητα, και <<χωμάτινος>> είμαι διστακτικός.
Αποφασίζουμε να κάνουμε τον κύκλο, και να μην ρισκάρουμε. Και ίσως καλύτερα γιατί δεν είμαι για πτώσεις πρώτη μέρα στην (ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Εξάλλου αυτή την στιγμή είμαι στον κεντρικότερο, αυτοκινητόδρομο (1) και πατώ χώμα. Φαντάζομαι ο δευτερεύον χωματόδρομος πως θα είναι; Καλύτερα να μην μάθω!!!
Βάζω χάρτη μέσα και ξεκινώ αποφασισμένος χωρίς καμιά παράκαμψη. 38χιλ ακόμα μέχρι (Breidalsvik) χώμα… χαμηλές ταχύτητες, πινακίδα με ανώτατο όριο τα 20χιλ, που φυσικά δεν τα παραβιάζω!!!! Αρκετές κλειστές στροφές, και τοπίο ερημικό, με ποταμάκια και λιμνούλες σχηματισμένες από τα χιόνια που λιώνουν. Τελειώνουμε το κατηφορικό και στριφτότερο κομμάτι, και πιάνουμε πεδιάδα και ατελείωτη ευθεία, χώμα πάντα. Έχει ανέβει το όριο με πινακίδα στα 80χιλ. τώρα τι να πω μέχρι 50 και πολλά είναι. Ας φάω κλήση για χαμηλή ταχύτητα. Η μοναξιά και το κρύο είναι οι καλύτεροι φίλοι αυτή την στιγμή. Έχει πολύ ώρα να μας περάσει όχημα η να δούμε από την άλλη κατεύθυνση. Πιστεύω ότι όσοι είχαν τον ίδιο προορισμό με εμάς έστριβαν στον δρόμο που δεν μπήκαμε.
Επιτέλους μετά από λίγο βγαίνουμε σε διασταύρωση με τον (96) για την (πόλη- περιοχή Stodvarfjordur). Η άσφαλτος είναι γεγονός!!! Σταματώ και φορώ το αδιάβροχο πάνω κάτω, όχι για βροχή, αλλά για το κρύο.
Περίπου 60χιλ χώμα κάναμε ευτυχώς χωρίς απρόοπτα, περνώντας το τεστ για αναρτήσεις και ελαστικών με επιτυχία. Συνεχίζουμε χωρίς άγχος πλέον για την πόλη (Hofn). Τώρα κινούμαστε στον (1) παραλιακά πλέον, και μάλιστα με πανέμορφες παραλίες. Αύγουστος μήνας και θάλασσα; Πάμε για βουτιά; Μπα δεν νομίζω, γιατί με οχτώ βαθμούς το καρδιακό θα έρθει γρήγορα.
Προχωρουμε παράλληλα σε φιόρδ, και μάλιστα θέλουμε περίπου 40χιλ για να το κάνουμε γύρω, γύρω.
Μοναδική ομορφιά… και περνώντας στο τέλος του φιόρδ, από (Djupivogur) όπου θα είχαμε φτάσει νωρίτερα αν παίρναμε τον χωματόδρομο (93). Συνεχίζουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε σε μια λιμνοθάλασσα, οπού επικρατούσε η απόλυτη ηρεμία, με ένα βαρύ σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, έτοιμο να ρίξει πολύ βροχή.
Και ξεκινά ψιλοβρόχι…γρήγορα ξεκινάμε και μετά από 35χιλ μπαίνουμε στην πόλη (Hofn). Μια πόλη ήσυχη με ελάχιστα σπίτια, και με εμάς να μην ξέρουμε που να πάμε για να βρούμε ξενοδοχείο. Στάση σε βενζινάδικο, για βενζίνη και φαγητό. Η βροχή είναι ελάχιστη αλλά σταθερή. Εκεί κοντά βλέπουμε πινακίδα που διαφήμιζε <guesthouse> κάπου εδώ. Αφού φάγαμε κάτι γρήγορο ξεκινάμε, και σταματάμε έξω από το <guesthouse> Είχε δωμάτιο με κοινή τουαλέτα με πρωινό. Δεν σκεπτόμαστε για κάτι άλλο. Για έναν ύπνο είναι καλά. Αρκετά ζεστό και καθαρό δυο μονά κρεβάτια και αρκετά μικρό. Η τιμή όμως ήταν μεγάλη 90ευρω..αλλα βρισκόμαστε στον ακριβότερο προορισμό της Ευρώπης….
Εμφανίζονται άλλοι τρεις μηχανόβιοι ,και εμείς είμαστε έτοιμοι για μια μικρή βόλτα με τα πόδια. Η πόλη μικρή, και αμέσως ενός κεντρικού δρόμου, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι. Ήσυχα τα πράγματα, γενικός δεν υπήρχε κίνηση από κόσμο. Έχει αρχίσει να βραδιάζει, και επιστρέφουμε. Στον δρόμο είδαμε ένα κάμπινγκ, με ξύλινα σπιτάκια τα οποία ήταν όλα πιασμένα, και άλλο ένα <guesthouse>, και αυτό δεν είχε δωμάτιο. Όποτε μάλλον ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε. Πάμε για ξεκούραση….
