21-8-08 Πεμπτη: Ηλιόλουστη, και απ’ότι φαίνετε αρκετά καλοκαιρινή, θα είναι η τελευταία μέρα, σε σχέση με χθες….είπαμε εδώ οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν σε λίγα λεπτά. Δεν μας βιάζει κανείς και δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα παράδοσης του δωματίου. Χαλαρά λοιπόν σιγά, σιγά μαζεύουμε πράγματα. 12:30 ξεκινάμε για (Egilsstandir). Φτάνοντας πραγματικά πρώτη φορά μετά από 15 μέρες βλέπω τόσο κόσμο μαζεμένο σε μια πόλη. Φυσικά οι περισσότεροι είναι οι συνταξιδιώτες μας. Τι κάνουμε…τι κάνουμε…η Μόνικα βρήκε την λύση. Ανακάλυψε ένα πολυκατάστημα με ρουχισμό και χάθηκε. Εγώ το μόνο που είχα στο μυαλό μου και έπρεπε να λύσω ήταν πως θα εξοικονομήσω χώρο στην μηχανή, για να προσθέσω τις αγορές της Μόνικας.
Ξεσήκωσε όλο το μαγαζί, αφού υπήρχαν προσφορές στα καλοκαιρινά, σε λίγο θα φορτώσουν τα χειμωνιάτικα…πάλι καλά γιατί θα έπαιρνε και από αυτά… Και εγώ με την σειρά μου ξεπερασα και τον <<Κοπερφιλντ>> στα μαγικά… κατάφερα να τα βάλω όλα στις βαλίτσες, χωρίς να είναι έτοιμες να εκραγούν!! Φανταστείτε έπαιζαν τρία καινούρια ζευγάρια παπούτσια, χώρια τον ρουχισμό έτσι; Ξεκινώ την μηχανή, με την υπέρβαρη σιλουέτα της, και κατεύθυνση προς λιμάνι. 25χιλ μέχρι το τέλος του ονείρου…!!! Σε αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα, ήταν που το μυαλό μου χάθηκε στις σκέψεις. Βλέποντας και πάλι αυτό το μοναδικό από φυσικής ομορφιάς τοπίο, αναρωτιόμουν είναι αλήθεια; Έζησα κάτι τέτοιο; Η τώρα θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και θα βρεθώ στην καθημερινότητα!!!
Αλλά δεν χρειάστηκε να τσιμπήσει κάποιος για να καταλάβω ότι το ζω, τα χιόνια δεξιά και αριστερά του δρόμου, τα ποτάμια και οι καταρράκτες, αλλά και ο καπνός από το φουγάρο του καραβιού, είναι αρκετά για να με προσγειώσουν στην πραγματικότητα. Φτάσαμε στο πανέμορφο φυσικό λιμάνι (Seydisfjordur).
Παρκάρω δίπλα στις μηχανές των Ιταλών, όπως αυτοί είχαν παρκάρει όταν ξεκινήσαμε..
και φυσικά είμαι χαρούμενος που όλοι είναι εδώ χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο. Με το χαμόγελο να είναι έντονο στα πρόσωπα τους, καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχουν περάσει όλοι τους καλά. Τους χαιρετώ και καθόμαστε σε μαγαζάκι να φάμε κάτι.
Και έτσι όπως όλα τα καλά κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος, έτσι και τώρα ήρθε η ώρα για να επιβιβαστούμε στο καράβι.
Βγάζω κάποιες φωτογραφίες ακόμα, γιατί όταν φτάσαμε δεν είχα τη ευκαιρία, και οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν ότι καλύτερο. Σήμερα κάνει αυτό που λέμε <<χαρά θεού>> ήλιος μπλε ουρανός, και ζέστη θα έλεγα για τα τοπικά δεδομένα.
Γενικά ο καιρός τις 15 μέρες διαμονής μας εδώ, μπορώ να πω ότι δεν μας έδειξε και τον ποιο ακραίο χαρακτήρα. Μας πήγε καλά, ευτυχώς γιατί μπορούσαμε και είδαμε αρκετά πράγματα. Πάμε και συμπληρώνουμε έντυπο για την επιστροφή του φόρου, από τις αγορές, αφού οι περισσότερες ήταν <<tax-free>> πάλι καλά γιατί έτσι είχαμε περίπου 130 ευρώ επιστροφή. Έλεγχο στα εισιτήρια και είσοδος στο καράβι, δέσιμο την μηχανή, και γρήγορα στο έβδομο Deck που βρισκόταν η καμπίνα μας.
Εντάξει ήταν τέλεια με TV και ψυγείο. Τα κρεβάτια μόνο ήταν το ένα πάνω απ’το άλλο, αλλά το ξέραμε αφού μόνο αυτή υπήρχε. Και πάλι όμως το κάτω κρεβάτι με μια κίνηση γινόταν ένας ευρύχωρος καναπές.
Βγήκαμε έξω στο κατάστρωμα, και παρατηρούσαμε με τι τάξη και σχολαστικό τρόπο φόρτωναν τα αυτοκίνητα. Και το σημαντικότερο κανείς δεν φώναζε!!! Ακόμα και τα χιόνια στα βουνά γύρω από το λιμάνι έχουν λιγοστέψει σε σχέση, από όταν φτάσαμε, δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες ρυάκια και ποτάμια.
Η άγκυρες σηκώθηκαν και το καλοτάξιδο NORRONA βάζει μπροστά τις μηχανές, και σιγά, σιγά, διασχίζει το φιόρδ, και μετά από λίγο βγαίνει στον βόριο ατλαντικό… η Ισλανδία απομακρυνόταν και γινόταν όλο και ποιο μικρότερη στα μάτια μας. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο αλλά και δεν ήθελα, απλά καθόμουν με καρφωμένο το βλέμμα μου σε αυτό το νησί μέχρι που εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Μόνο τότε αποσυρθήκαμε στους εσωτερικούς χώρους του καραβιού. Τώρα θα τα ξαναπούμε στις 23-8 που θα πατήσουμε ξανά έδαφος στο Hanstholm λιμάνι στην (Δανία)….