[Magelanos]

4-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (484χιλ):





Η μέρα πολύ καλή, η διάθεση εξίσου, αλλά και μια αγωνία για το άγνωστο να με κυριεύει. Σήμερα έχω σκοπό να φτάσω και να διανυκτερεύσω στο Κίεβο-Ουκρανία. 9:45 βάζω μπροστά την μηχανή και βγαίνω στον δρόμο Μ-21 για Dubasari. Ο δρόμος χάλια με μπαλώματα. Επαρχία Μολδαβίας, με απίστευτες εκτάσεις με αμπελοκαλλιέργειες. Η χώρα βγάζει πολύ καλό κρασί.(λέτε αυτό να οφείλετε για τις πανέμορφες γυναίκες


Στον δρόμο τώρα και χαμένος στις σκέψεις μου, ήρθε στο μυαλό μου ένα ταξιδιωτικό που είχα διαβάσει του συχωρεμένου PanVas. Είχε πάει Ουκρανία Οδησσό και μπήκε Μολδαβία. Που είναι το περίεργο θα αναρωτιέστε!!!. Μπαίνοντας από Ουκρανία στην Μολδαβία πέφτει σε ένα κρατίδιο την <<Υπερδνειστερια>>. Μη αναγνωρισμένο και δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη. Από τα γραφόμενα του δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία που είχαν στο ταξίδι τους.

Τώρα εγώ προσπαθώ και διώχνω τέτοιες σκέψεις αρνητικές που μόνο καλό δεν κάνουν. Εξάλλου θέλω λίγα χιλιόμετρα για τα Ουκρανικά σύνορα και δεν έπεσα σε κανένα περίεργο σκηνικό. Όντως μετά από λίγο βλέπω σταματημένα καμιά δεκαριά αυτοκίνητα στον δρόμο και μια μπάρα. Έλα ρε έφτασα σύνορα Ουκρανία τόσο γρήγορα;; σταματώ σβήνω την μηχανή και περιμένω στην ουρά. Βγάζω κράνος και παρατηρώ καλύτερα.

Πρώτη εντύπωση ο φύλακας που άνοιγε την μπάρα ήταν στρατιωτικός και κρατούσε όπλο κανονικά. Δεύτερη εντύπωση και καταλυτική, η σημαία που κυμάτιζε δεν ήταν της Ουκρανίας!!!! Που βρίσκομαι λοιπόν; Ποια σύνορα πάω να περάσω; (Welcome to Transnistria- Υπερδνειστερια)… και με πιάνει ΥΣΤΕΡΙΑ… Τώρα απλά μπήκα στον χορό και πρέπει να χορέψω.

Η μπάρα σηκώνεται και αυξάνονται οι κτύποι της καρδιάς. Ένας από τους υπαλλήλους μου δείχνει που να παρκάρω, και να περιμένω. Με μια σύντομη ματιά στις πινακίδες των οχημάτων που έβγαιναν και έμπαιναν, ο μοναδικός <<εξωγήινος>> ήμουν εγώ!!! Με πλησιάζει ο ίδιος υπάλληλος με στρατιωτική στολή , και σε άριστα αγγλικά λέει να πάρω όλα τα χαρτιά δείχνοντας μου τρία κιόσκια. Ξεκίνα με το πρώτο μου λέει και όταν τελειώσω θα με βρει στο δεύτερο.

Με το χαμόγελο στα χείλη και προσπαθώντας να κρύψω την όποια αμηχανία που είχα, δίνω τα χαρτιά στον υπάλληλο στο πρώτο κιόσκι. Μετά από τέταρτο μου τα δίνει πίσω, αλλά και κάποιο δίφυλλο χαρτί χρώματος μπλε. Με μια κίνηση του χεριού του, μου δείχνει την κατεύθυνση στο δεύτερο κιόσκι. Πάω και με βλέπει ο αρχικός υπάλληλος και πλησιάζει. Του δίνω τα χαρτιά, και με ρωτά.. Ρώσικα ξέρεις; (Ουουουυυυ ο διερμηνέας του Πουτιν είμαι. χα χα χα…) ΟΧΙ δεν ξέρω.. Καλά δώσε μου πέντε ευρώ για να σου συμπληρώσω το χαρτί. Όπα λέω κατευθείαν ΕΥΡΩ ούτε καν το τοπικό νόμισμα;;; Οκ ευτυχώς είχα ένα 5-ευρω μετά είχα μόνο χαρτονομίσματα των πενήντα, και Μολδαβικα LEI…

Με το πάσο του, και χωρίς ίχνος βιασύνης προς εξυπηρέτησης μου, συμπληρώνει το έντυπο. Μετά από 30λ φεύγει με τα χαρτιά και πάει σε ένα άλλο κιόσκι. Περιμένοντας άλλα 30λ επιστρέφει και μου ζητά άλλα 10 ευρώ. Τώρα την κάτσαμε.. Λέω ότι δεν έχω ευρώ αλλά MD-LEI. Δυσανασχετεί και ξανά φεύγει. Κάτι ομιλίες με δυο άλλους υπαλλήλους και ξανά επιστροφή. Έλα στο τρίτο κιόσκι. Πάω και μου ζητά 90 MD-LEI. Αυτά είναι μου εξηγεί για να κυκλοφορήσει η μηχανή στην χώρα τους. Θα σου έλεγα τώρα τίποτα για την χώρα σου αλλά έχει χάρη…εδώ δούλεψε πολύ καλά και η μετάφραση που είχα κάνει στην άδεια στα Ρωσικά, γλύτωσα αρκετό χρόνο από άσκοπες ερωτήσεις…

Εξηγεί με χαμόγελο ότι αν θέλω να ξαναπεράσω δεν θα πληρώσω τίποτα με αυτό το χαρτί, το οποίο ισχύει μέχρι τον Οκτώβριο. Ναι τώρα μάλιστα δεν έχω τι να κάνω και θα μπαινοβγαίνω στα σύνορα. Αν με ξαναδείτε γράφτε μου… απαραίτητες χειραψίες, και μετά από 1:30 ώρα ήμουν έτοιμος να διασχίσω την Άγνωστη Υπερδνειστερια για μόλις 30χιλ που απομένουν μέχρι τα σύνορα με Ουκρανία. Φτηνά την γλύτωσα νομίζω…


Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ (λίγα λόγια από κείμενο του PanVas)

Αυτό το άγνωστο κρατίδιο ονόματι Transnistria, επίσης γνωστό και ως Trans-Dniester, Transdniestria, και Pridnestrovie… Ελληνικά Υπερδνειστερία (επίσης:Τρανσνίστρια), είναι μια περιοχή της Μολδαβίας στα σύνορα με την Ουκρανία. Επίσημος τίτλος γι αυτούς είναι Pridnestrovian Moldavian Republic.

Το μη αναγνωρισμένο αυτό κράτος είναι εκ των πραγμάτων ανεξάρτητο από τη Μολδαβία από το 1990, οπότε και διακήρυξε την ανεξαρτησία του και βοηθημένο από Ρώσους, Κοζάκους και Ουκρανούς εθελοντές, και τη 14η Ρωσική (πρώην Σοβιετική) Στρατιά, νίκησε επιτυχώς τις Μολδαβικές δυνάμεις στον Πόλεμο της Υπερδνειστερίας.

Ενώ υπάρχει κατάπαυση του πυρός από το 1992, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναγνωρίζει την Υπερδνειστερία ως μια περιοχή «παγωμένης διαμάχης». Η αυτοδιάθεσή της είναι διαφιλονικούμενη. Η Υπερδνειστερία συνεχίζει να ισχυρίζεται ανεξαρτησία και διατηρεί κυριαρχία στην περιοχή της. Σε δημοψήφισμα στις 17 Σεπτεμβρίου 2006 οι ψηφοφόροι της αυτοανακηρυγμένης Δημοκρατίας ψήφισαν με ποσοστό 93,1% υπέρ της ανεξαρτητοποίησής τους από τη Μολδαβία και της ένωσης με τη Ρωσία (με την οποία η περιοχή δεν συνορεύει).

Ο πρόεδρος της χώρας, δημοκρατικά εκλεγμένος (ναι καλά κρασιά χα χα.) ονομάζεται Σμιρνόφ (Στην υγεια μας). Αυτό είναι το επίθετό του. Στον Σμιρνοφ και την οικογένειά του ανήκει το 80% των επιχειρήσεων της χώρας. Σουπερμάρκετ, βενζινάδικα, τα πάντα όλα. Όλα με την επωνυμία Σεριφ. (Σερίφη) Ο ένας από τους γιούς του είναι υπουργός Τελωνείων!! Οπότε καταλαβαίνετε γιατί πράγμα πρόκειται. Μιλάμε για την πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης αυτή την στιγμή. Διακίνηση όπλων, ναρκωτικών και βέβαια γυναικών.

Συνεχίζω στον μοναδικό και μοναχικό δρόμο προς τα σύνορα. Η ποιότητα χάλια και οι ταχύτητες από 50χιλ και κάτω. Είναι μέσα στο πράσινο και είναι όλο ανηφόρα κατηφόρα, όπως και το ανάγλυφο του εδάφους. Και εκεί που βρίσκομαι σε μια μεγάλη κατηφόρα, με κλειστό το γκάζι σχεδόν τσουλούσα που λένε, βλέπω στο τέλος κάτι σαν κτήρια. Μάλλον είναι τα σύνορα..

Η τελευταία λέξη δεν είχε γραφτεί γι’αυτην τη χώρα. 100μ πριν τα σύνορα πετάγετε μπάτσος από τις πρασινάδες και με σταματά. Κρατούσε ραντάρ-πιστολι και μου δείχνει ότι πήγαινα με 71χιλ με όριο τα 50χιλ. με στέλνει στον άλλον μπάτσο που ήταν μέσα στο Lada περιπολικό, και καλά καμουφλαρισμένο μέσα στα δέντρα. Μου παίρνει όλα τα χαρτιά και δίπλωμα και τα βάζει στην θέση του συνοδηγού. Big Problem μου λέει… Βγάζει ένα λευκό χαρτί και αρχίζει να γράφει κάποιο ποσό νομίζω ότι ήταν 3000 ρούβλια.. Με απορία του απαντώ ότι δεν έχω ρούβλια αλλά MD-LEI. ΝΙΕΤ…..Εδω Ρωσία ρούβλια..

Να πας στα σύνορα πίσω να κάνεις Ρούβλια και να επιστρέψεις κρατώντας μου τα χαρτιά. Κινούμαι προς την μηχανή σκεπτόμενος ότι τώρα πραγματικά την έκανα από κούπες. Που να πάω τώρα πάλι πίσω και από όσο ήμουν στα σύνορα τους δεν είδα κάπου να υπάρχει κιόσκι να κάνεις συνάλλαγμα. Ξανά πάλι στο περιπολικό, του λέω την μαγική λέξη EURO;;;
ΝΤΑ-ΝΤΑ και γράφει πάλι 63 ευρώ στο χαρτί. Ωραία λέω από μέσα μου είμαστε σε καλό δρόμο. Κατάλαβα και επιστρέφω στην μηχανή σκεπτόμενος να ξεκινήσω τα παζάρια.

Έλα όμως που βλακεία μεγάλη δεν είχα μικρά χαρτονομίσματα παρά μόνο των 50!! Βρίσκω κέρματα των 5-ευρω και πάω. Ανοίγω την χούφτα και λέω five euro;; NIET NIET ψιλό νευριασμένος και δείχνοντας μου τον δρόμο πίσω στα σύνορα. Που να σου καεί το LADA ρε γύφτο που θέλεις και παραπάνω.. Επιστρέφω πάλι στην μηχανή αποφασισμένος πλέον με τα 50 ευρώ στο χέρι. Με το που το βλέπει ΝΤΑ- ΝΤΑ- ΝΤΑ το αρπάζει μου δίνει και όλα τα έγγραφα και χαιρετούρα ΣΠΑΣΙΜΠΑ ΣΠΑΣΙΜΠΑ. Με χαιρετά και ο άλλος και φεύγω διανύοντας τα 100μ και με συνολικά 65 ευρώ ελαφρύτερος για 30χιλ.

Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα αν είχα προβλέψει για μικρότερα χαρτονομίσματα, αλλά κανείς δεν σου εγγυάται ότι δεν θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Έλεγχος εξονυχιστικός από πλευρά της Υπερδνειστεριας βαλίτσες άνοιγμα και τέτοια κουφά… μόνο εγώ πέρναγα εκείνη την στιγμή και ένας Ιταλός νταλικέρης. Και αφού τα είχα δώσει όλα κάτι μου έλεγαν στα Ρωσικά και δεν καταλάβαινα. Θελαν και κάτι άλλο τι;; μέχρι και την ομάδα αίματος τους έδωσα χα χα χα…τι άλλο θέλουν!!! Έχουν τσαντιστεί και αρχίζουν να μην μου δίνουν σημασία αλλά και δεν με αφήνουν να περάσω.

Την λύση την έδωσε ο Ιταλός, αφού εκείνη την στιγμή τους δίνει το μπλε χαρτί αυτό που έδωσα 5 ευρώ για να μου το συμπληρώσουν στο έμπαινε. Το παίρνω πρέφα ότι μόνο αυτό δεν είχα δώσει, αλλά και που να το ξέρω;; πλησιάζω τον συνοριοφυλακα και του λέω Blue document;; ΝΤΑ-ΝΤA-ΝΤA!!!!!!!!!!!!! Kαλα δεν μπορούσες να το είχες πει από την αρχή;; χάχα φαντάζομαι πόσες φορές το είπε αφού είχε κοκκινίσει το πρόσωπο του.

Με το που το παίρνουν πέφτει μια σφραγίδα, και μου το ξαναδίνουν, και με μορφασμό σαν να μου λέει άντε εξαφανίσου μας έπρηξες, βάζω μπροστά την μηχανή και βρίσκομαι στα Ουκρανικά σύνορα. Άντε να δούμε εδώ τώρα τι θα τραβήξουμε. Αλλά με μεγάλη έκπληξη, με πλησιάζει μια γυναίκα αστυνομικός και μάλιστα αρκετά εντυπωσιακή!!! Με στολή πράσινη και με πουκάμισο άσπρο, και τρία κουμπιά ανοιχτό, αποκαλύπτετε ένα πλούσιο μπούστο που έβγαζε μάτια. Εδώ είμαστε αυτή είναι υποδοχή σε σύνορα όχι όπως πριν!!!!!

Passport please… Το δίνω και η φαντασία οργιάζει όπως.. πάρε και το τηλέφωνο μου, mail διεύθυνση σπιτιού, να σε πάρω δικαβαλο, κάνε μου σωματικό έλεγχο, η έστω δώσε μου το οκ για καμιά 10 αριά περάσματα συνόρων ελέγχοντας με. GO λέει δείχνοντας το επόμενο κιόσκι. Δίνω κ΄εδώ την μετάφραση στα Ρωσικά, όπου αμέσως κατάλαβα πόσο τους βοηθούσα σε αυτό το θέμα. Περιμένω να πέσουν κάτι σφραγίδες, και ένα περίεργος μουστακαλής αστυνομικός πάει πάνω από την μηχανή κοιτάζοντας τα όργανα στο κοντέρ.

Μου κάνει νόημα να πλησιάσω!!! Πάω και με άψογη ρωσική διάλεκτο μου δείχνει να του πω πόσο ταχύτητα έχω πιάσει με την μηχανή. Εγώ με άψογα Ελληνικά, δηλαδή η παντομίμα πήγαινε σύννεφο, του δείχνω 290χιλ τελική. Ε τότε κάνει μια απότομη κίνηση και πιάνει το κεφάλι του, πήγε να του φύγει το καπέλο. Με λίγα λόγια είναι σαν να του έφυγε το τελάρο, η του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, η έπαθε σοκ!!!! Συνεχίζει δείχνοντας να μην το πιστεύει, και κάνοντας κάτι κινήσεις με τα χέρια, ότι μπαίνοντας τώρα εδώ Ουκρανία να προσέχω και να πηγαίνω σιγά, λόγο πολύ κακού οδοστρώματος για αρκετά χιλιόμετρα.

Χαιρετούρα κι’εδώ και φεύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις σε σύνορα!!! Αμέσως μπαίνω στον Μ13-Ε577 και διανύοντας κάποια μέτρα σταματώ στην άκρη.















Πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω αν είμαι σε δρόμο, η σε βομβαρδισμένο τοπίο. Παντού ο δρόμος γεμάτο λακκούβες και με μεγάλα κομμάτια ξεφτισμένης ασφάλτου.

Προσπαθούσα να οδηγήσω όσο το δυνατόν ανώδυνα για μένα και την μηχανή. Πράγμα αδύνατον και το μόνο που έκανα ήταν, να στοχεύω όσο αυτό ήταν δυνατόν, την ποιο μικρή λακκούβα.

Με την οδήγηση του <<μεθυσμένου>> δηλαδή ανάλογα την κατάσταση του ρεύματος του δρόμου άλλαζα λωρίδα, γιατί μπορεί να έβρισκα λίγο καλύτερα το αντίθετο ρεύμα. Ζικ ζακ και πάλι ζικ ζακ. Αυτό έκαναν και τα αυτοκίνητα, μέχρι που έβγαιναν και εντελώς εκτός στο χώμα που σίγουρα ήταν ποιο ανώδυνα. Μόνο τα LADA πήγαιναν καρφί στο ρεύμα τους, αφού δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τέτοιες λεπτομέρειες!!! Και μετά από 70χιλ εξαντλητικού σφυροκοπήματος, και έχοντας γίνει τα σπληνάντερα μου κομποσκοίνι, βγαίνω στην εθνική Μ05-Ε95 για (Kyiv-Κίεβο).

Ο δρόμος σαφώς καλύτερος, σε μερικά σημεία ήθελε προσοχή, αλλά όχι τόσο χάλια όπως πριν. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν όταν αυτό είναι εφικτό, και τα χιλιόμετρα καταβροχθίζονται. Στάση για βενζίνη, και να βάλω αδιάβροχο, βλέποντας τις πρώτες ψιχάλες να χτυπούν το φερινγκ. Ευτυχώς που έχω κάνει κράτηση σε ξενοδοχείο από Ελλάδα, γιατί άντε ψάχνε… πλησιάζοντας την πρωτεύουσα το Κίεβο σταματώ για να ανοίξω GPS. Ευτυχώς την οδό του ξενοδοχείου την έχει!!! Με πάει μέσα από το κέντρο και πέφτω σε απίστευτη κίνηση, λόγο έργων. Με το ψιλοβρόχι να εμποδίζει την ορατότητα στο GPS, γιατί δεν έχω βάση και το έχω στο τανκ-μπανγκ στην διαφανή ζελατίνα, κάνω στάσεις αρκετές για να βρω το ξενοδοχείο.

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, γιατί έπεσε η μπαταρία και δεν είχα πλοήγηση. Τον γνωστό πλέον τρόπο τώρα που έχω πάρει φόρα. Πιάτσα ταξί και ξανά τα ίδια. Συνεννοήθηκα και ξεκινώ μπροστά ο ταρίφας πίσω εγώ. Εντωμεταξύ οι περισσότεροι δρόμοι στο κέντρο είναι με λακκούβες και θέλει προσοχή. Και το χειρότερο τώρα με την βροχή είναι οι ράγες των τραμ, που είναι παντού και αναγκαστικά πρέπει να οδηγάς πάνω από αυτές με κίνδυνο γλιστρήματος και πτώσης… ο ταξιτζής σταματά σε έναν δρόμο!!! Οδός σωστή αλλά ξενοδοχείο δεν υπάρχει. Την κάτσαμε την βάρκα και τι παίζει τώρα άντε βρες…

Με τον οδηγό του ταξί να έχει κατέβει και να ψάχνει απορημένος, βρίσκει μια στοά και μπαίνει μέσα. Βγαίνει και με φωνάζει μου δείχνει το ξενοδοχείο. Όντως υπήρχε ακάλυπτος με τεράστια έκταση, τεσσάρων μπλοκ πολυκατοικιών. Η μια πολυκατοικία ήταν το ξενοδοχείο. Ωραία τώρα πρέπει να πληρώσω τον ταξιτζή αλλά με τι; Δεν έχω Ουκρανικά λεφτά, και ευρώ δεν παίρνει. Το μυαλό παίρνει απίστευτες στροφές όταν ζορίζεται, και του εξηγώ να έρθει μαζί μου στην ρεσεψιόν να του δώσει τα λεφτά.

Απόρησε μέχρι να καταλάβει αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα άλλο. Όντως ανεβαίνω και το πρώτο πράγμα μετά τα καλωσορίσματα ήταν να τους πω να πληρώσουν τον ταξιτζή. Διέκρινα την απορία στο βλέμμα της κοπέλας στην ρεσεψιόν, όχι για το ότι ζήτησα λεφτά για τον ταξιτζή, αλλά που είδε εμένα με στολή μηχανής και κράνος στο χέρι να ζητώ να πληρωθεί ο ταξιτζής!!! Η ωραιότερη στιγμή έφτασε.. βρίσκομαι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, μετά από 484 εξαντλητικά χιλιόμετρα, και το μόνο που θα κάνω είναι να δοκιμάσω αν το στρώμα θα απορροφήσει την κούραση!!!!