Παπιά και σκούτερ δεν τα συμπάθησα ποτέ μου και φυσικά δεν είχα ποτέ μου. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο ύπαρξής τους, ειδικά τού παπιού.
Το παπί βγήκε ως ένα φτηνό μέσο μεταφοράς για τις Ασιατικές χώρες τού 1950-70, φτηνό και απλό χωρίς πολλά-πολλά συστήματα. Χάρη στις εμπορικές ικανότητες τού Σοϊχίρο Χόντα, κατέκλυσε τον κόσμο.
Στην ουσία όμως δεν εξυπηρετεί τίποτα, δεν καλύπτει κανένα κενό κατηγορίας, είναι απλώς ένα επικίνδυνο εργαλείο.
Δεν έχει συστήματα, δεν έχει φρένα, δεν έχει σκελετό, δεν έχει αναρτήσεις, δεν έχει κρατήματα, δεν έχει λάστιχα, δεν έχει χώρους, δεν έχει ιπποδύναμη. Τι να το κάνω?
Εντάξει όταν βγήκε το καταλαβαίνω. Θέλανε ένα απλό και φτηνό μέσο, σιγά που τους ενδιέφεραν τα φρένα και τα συστήματα. Καλύτερα ήταν να πηγαίνουν με τα πόδια?
Σήμερα όμως, με τόση πληθώρα μοντέλων δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, μπορείς κάλλιστα να κάνεις την δουλειά με άλλα αληθινά μηχανάκια με ασφάλεια.
Ο μόνος λόγος ύπαρξής του είναι για τους πιτσιρικάδες που δεν έχουν λεφτά (ακόμα) να αγοράσουν αληθινή μοτοσυκλέτα.
Τριανταδύο χρόνια οδηγώ μηχανές, δυο φορές που έπεσα ήταν με παπί (το ένα δανεικό για να πεταχτώ κάπου, καλή ώρα, και το άλλο τής εταιρείας όταν, παλαιότερα, έκανα διανομές).
Προσπαθώ επίτηδες να "ταρακουνήσω" το RT κουνώντας δεξιά-αριστερά το τιμόνι για να δοκιμάσω το telelever κι αυτό ούτε που κουνιέται, πάει ίσια. Κάν' το με παπί αν τολμάς! Έχεις πέσει στην δεύτερη ταλάντωση!
Στα διάλα! Ούτε να τα βλέπω δεν θέλω!
