Βορεινός Άνεμος, 13-16.02.2010

[Ταξιδευτης]

Ο Πανος κοιταξε τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει με δυναμη εξω.

- Ποσο εχουμε ακομα ρε φιλαρακι;
Κοιταξα το GPS.
- 270 χλμ Πανουλη.
- 270 χιλιομετρα ακομα;!; Οχι ρε ####το. Νομιζα οτι θα ηταν λιγοτερα μετα απο τοσες ωρες...

Και εγω ρε αδερφε, αλλα η πραγματικοτητα ομως δεν αλλαζε και αν θελαμε να φτασουμε στον προορισμο μας επρεπε να τα καλυψουμε αποψε...
Το τηλεφωνο χτυπησε και ηταν ο Παναγιωτης Κ για να με ενημερωσει οτι θα κατεβαινε με καποια αλλα παιδια σε ενα ταβερνακι στην Μικρη Βολβη, 60 χιλιομετρα δυτικα της Καβαλας.

Δωσαμε ραντεβου για εκει, περασα τις νεες συντεταγμενες στο GPS και κλειδωσαμε γκαζια στα γκριπ.

Η Εθνικη ερημη και παρα τη βροχη οι μεγαλες ευθειες μας επετρεπαν να κραταμε πολυ υψηλοτερες ταχυτητες απο πριν, αλλα τωρα ειχαμε να αντιμετωπισουμε τα σπρευ απο τις νταλικες, τα λεωφορεια και τα λιγα αυτοκινητα που πηγαινανε βορεια. Ειδικα με τα τελευταια πολλες φορες για να τα περασω ωστε να μπορω να δω που πηγαινω αναγκαζομασταν να ανοιγουμε στα 160-170 -ταχυτητες αναξιες λογου για μια ηλιολουστη μερα, αλλα πολυ τρομακτικες οταν οδηγας μεσα στο μαυρο σκοταδι υπο καταρρακτωδη βροχη...

Σιγα σιγα τα χιλιομετρα εφυγαν ομως και επιτελους να η γλυκεια μου Θεσσαλονικη στο βαθος!
Παρακαμψη για τωρα απο περιφερειακη και βουρ για Εγνατια.

Οσο περνουσε η ωρα τοσο πιο δυσκολα ενοιωθα να φευγουν τα χιλιομετρα... Η ωρα ηταν περασμενες 10 το βραδυ και ημασταν στο δρομο ηδη 10 ωρες και η κουραση πλεον ξεχειλιζε απο παντου.

Βρεμμενοι, ξυλιασμενοι, με χερια και ποδια μαγκωμενα απο τις τοσες ωρες σκυμμενοι πανω στη μηχανη... Σκεφτομουν οτι τετοιες στιγμες η μηχανη μοιαζει με σχεδια στα κυμματα και ο αναβατης ναυαγος που απλα κρατιεται επανω προσπαθοντας να πιασει στερια...

Ενα μικρο λαθακι του GPS μας εβγαλε στην εξοδο Ευαγγελισμου της Εγνατιας, μια εξοδο πριν απο την εξοδο της Βολβης, αλλα μικρο το κακο...
Πιασαμε τον επαρχιακο και περνουσαμε μεσα απο κατι μικρα, ερημα χωριουδακια χαμενα στη μεση του πουθενα ωσπου τελικα βρηκαμε τον προορισμο μας! Μικρη Βολβη!
Επιτελους ειχαμε φτασει!

Αφησαμε τις μηχανες διπλα στη λιμνη, οπου εκανε τοσο κρυο που οι παπιες της λιμνης ειχαν βγει εξω και προσπαθουσαν να προστατευτουν απο το κρυο χωνοντας τα κεφαλια τους κατω απο τα φτερα τους...



...και μπηκαμε μεσα στην ταβερνα οπου ο Παναγιωτης και τα αλλα παιδια μας περιμεναν!