ΟΤΑΝ ΔΥΟ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΠΑΝΕ ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΓΟΝΗ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ. - Σελίδα 4

kyma too · #31 16-11-2012, 13:03

Μπραβο Βασιλη ,πολυ ομορφα μερη !!

vkf800gs · #32 16-11-2012, 13:32

Απόσπασμα:

Αρχική Δημοσίευση από ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ

Τα ταξιδιωτικα ειναι καλα αρκει να μοιραζεσαι τις εμπειριες σου με αλλους. Ευχαριστουμε για τα καλα σας σχολια. Το app του iPhone ειναι το MotionX-GPS και ειναι ιδανικο για τετοιες εξορμησεις. Ακαλουθει σε λιγο η συνεχεια

E...... ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ?
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

christar · #33 16-11-2012, 13:58

Ειναι σαν να ταξιδευουμε μαζι σας..Δωστε φωτο στο λαο!!!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ · #34 17-11-2012, 02:17

4η ΜΕΡΑ

Το πρωι, την ωρα του καφε, οι γνωμες διήστανται. Να φυγουμε προς τα νοτια Κορωνη- Μεθώνη ή να κινηθούμε προς ορεινη Αρκαδια? Τα μηνυματα από τους φιλους που προτεινουν διαδρομες είναι πολλα, αλλα όλα μας λενε να περασουμε από τον ποταμο ΝΕΔΑ και τους καταρρακτες του. Aποφασιζουμε λοιπον να παμε στην Νεδα και ετσι, κινουμαστε παραλιακα προς τα βορεια και στο Καλο Νερό στρίβουμε δεξια, τον δρομο προς Μεγαλόπολη.
Μετα από λιγο στριβουμε αριστερα για Γλυκορριζι- Σιδηροκαστρο,

μια ομορφη διαδρομη που περνα από δασωμενα βουνα και καταληγουμε στο χωριο Πλατανια. Στα καφενεια του χωριου ρωταμε τον δρομο για τους καταρρακτες της Νεδα. Πηγαινει ο δρομος για τους καταρρακτες??? Πηγαίνει, πηγαίνει. Παμε κι εμεις.
Τι το θέλαμε όμως? Μια κατηφορικη διαδρομη γεματη στροφες που σε πεντε χιλιόμετρα σε κατεβαζει από τα 1200 στα 400 μετρα υψόμετρο,

με φυτεμενες πετρες και απιστευτα νεροφαγωματα και λασπουρια που σε κανει να γλυστράς συνεχως, μας περιμενει.

Τα παλιά GS εφυγαν πλανάρωντας στα χωματα , το καινούργιο τα ειδε παλι όλα. Που να στρίψεις με τοσα κιλα και τις βαλίτσες στις στενες ολισθηρες φουρκετες του καροδρομου? Περναει ο δρομος? Περναει.

Αμ, δε.
Πεντε χιλιομετρα που θελω να τα ξεχασω αλλα στο τελος οδηγουν σε ένα
πλατωμα και αμεσως εκει υπαρχει ένα λιθινο παλιο γεφυρι πετρινο μισογκρεμισμενο, που σε οδηγει στος καταρακτες, πεντακοσια μετρα παραπανω.

Η θεα καταπληκτικη, η διαδρομη πανεμορφη, ολο το περιβαλλον σε συνεπαίρνει.

Όμως, κατι με βάραινε. Πως θα ανεβω πίσω? Εδω κατεβηκα με χιλια ζόρια, η αναβαση θα είναι αδυνατη. Συμβουλιο με τους αλλους. Η triple βlack είναι το μεγαλο προβλημα.
Τα αλλα, κουτσα στραβα ανεβαινουν. Ομως, κατεβαινοντας από τους αταρρακτες, βλεπω στην άλλη μεριας της ρεματιας ένα αυτοκινητο. Αρα, υπαρχει και άλλος δρομος που κατεβαινει. Παιρνω τηλεφωνο τον Στελιο τον Alfa7 στα Χανιά, τον βαζω να μπει στο Google Earth και μετα από λιγο μου επιβεβαιώνει ότι υπαρχει και άλλος δρομος, σχετικα καλυτερος, που πηγαινει στο χωριο Φυγαλεία, αρκει να μπορεσουμε να περασουμε το γεφυρακι.
Παλι πολεμος. Ο μεγαλος κινδυνος ηταν να μην γλιστρισει κανενα στις γλυστερες πλακες ή σβήσει και πεσει από κατω, γυρω στα πεντε μετρα, στο ποτάμι, μια και πλαινα τοιχωματα δεν υπήρχαν.

Φυγανε σχετικα ευκολα τα GS και το ενα Transalp –το άλλο σοφα σκεπτομενο εμεινε πανω στα καφενεια- και τωρα η σειρα της Triple Black. Βγαζω τις βαλίτσες, καβαλαω, οι αλλοι διπλα μου και πίσω μου, λες και θα με σταματουσαν αν αρχιζα να πέφτω από κατω, αλλα στο τελος, ευτυχως που ειμαι εδώ, τα θυμαμαι και τα γραφω. Βιντεο δικο μου δεν εβγαλα. Ολοι μου λεγανε να ξαναπερασουμε το γεφυρακι για να το τραβήξω!!!

Η διαδρομη μετα μας φανηκε φρεσκο κουλούρι.

Με τις πετρες και τις λασπες της, αλλα μας φανηκε αυτοκινητοδρομος. Βγηκαμε στο χωριο Φιγαλεια,

ξαποστασαμε και πηραμε τον δρομο για τον Ναο του Επικουριου Απόλλωνα.

Κτισμενος σε υψομετρο 1200 μετρα, είναι ενας από τους σπουδαιοτερους και επιβλητικοτερους της αρχαιοτητας.

Αφιερωθηκε από τους Φιγαλεις στον Απόλλωνα, γιατι τους βοηθησε να ξεπερασουν μια επιδημια πανώλης. Είναι ένα από τα καλυτερα σωζόμενα μνημεια της κλασσικης αρχαιοτητας και είναι το πρωτο Ελληνικο που περιληφθηκε στα Μημεια Παγκοσμιας Κληρονομιας της Ουνεσκο.

Ενας φαρδυς ασφαλτοστρομενος αλλα γεματος στροφες δρομος, που περνα από τις βουνοκορφες της κεντρικης Πελλοπονησου, μας οδηγει στη
Ανδριτσαινα, μια πανεμορφη κωμόπολη, κτισμενη στις πλαγες του Λυκαιου ορους. Από εκει βουνοκορφη βουνοκορφη περναμε από Καρυταινα και Στεμνιστα και στο τελος καταληγουμε στην Δημητσανα. Ολη η περιοχη του ορους Μαιναλο είναι πανεμορφη, με υπεροχη θεα και πικνα δαση ελατης και μαυρης πευκης, ενώ η Δημητσανα στεκεται εντυπωσιακη πανω από το φαραγγι του Λούσιου, προσφέροντας μοναδικη θεα.

Περικυκλωμενη από ένα τραχυ ορεινο τοπίο, σε υψομετρο 1000 μετρα, εχει πολλα πετρινα αρχοντικα, ζεστα καφέ και ωραια ταβερνακια.
Πεινασμενοι, βρηκαμε ένα ομορφο ταβερνακι και φαγαμε καταπληκτικα παραδοσιακα φαγητα και ηπιαμε κοκκινο τοπικο κρασι.

Το απόγευμα παιρνουμε τον δρομο για Τριπολη, οπου φτανουμε αφου ειχε σκοτεινιασει αρκετα. Βρηκαμε ένα μικρο ξενοδοχειο, αλλα η κουραση ηταν μεγαλη. Μετα το φαγητο σε ένα τσιπουραδικο, πεσαμε νωρις για υπνο.