Albania Express Vol 2

[D_Artagian]

Μιλώντας με το Μάριο, με δεδομένο οτι δεν έχει καθόλου χρόνο να συνεχίσει το γράψιμο, το συνεχίζω εγώ βρε παιδιά.. sorry, το πιάνω λίγο πιο πριν από εκεί που το άφησε ο Μαριάκος για να μπούμε πάλι στο κλίμα..

Έχοντας κάνει μια πολύ καλή διαδρομή ανεβαίνοντας προς τα πάνω, συναντώντας πολλά ιδιαίτερα κομμάτια συνεχίζουμε..

Περνόντας οι ώρες, έρχεται και η κούραση, και ακόμα δεν έχουμε φτάσει ούτε καν στα μισά της διαδρομής που μας έκαναν να αναρωτιόμασταν μέσω των ενδοεπικοινωνιών πόσο έχουμε ακόμα.. Ο δρόμος γίνεται πιο απαιτητικός, με μόνο φυτευτή πέτρα και κάποια σημεία άγρια όπου τα 2 ποδαράκια κάτω ήταν μονόδρομος, καθώς αν μας έγερνε η μηχανή προς τα αριστερά, μπορεί να χαιρετούσαμε..






Στάση, ανασύνταξη δυνάμεων, νεράκι.. Βλέποντας το στίγμα του GPS , βλέπαμε οτι κάπου κοντά είναι το σημείο όπου πρέπει να στρίψουμε προς δεξιά για να κατηφορίσουμε, καθώς ΔΕΝ θέλαμε να φτάσουμε έως το Kukes.

4η ή 5ή γέφυρα..δεν θυμάμαι.. κοντά στην τελική ανηφόρα πριν βρούμε τους ανθρώπους που μας έδωσαν τις πληροφορίες για τον νέο δρόμο







Από εδώ ήρθαμε..

[D_Artagian]

Η διαδρομή έως την τελευταία γέφυρα, πριν την ανηφόρα και την άσφαλτο

Off Roading in Albania near Skavice - Motorcycle touring MotoRAID (1939) - YouTube

[D_Artagian]

Συναντήσαμε – πήραμε πληροφορίες από 2 ανθρώπους που βρήκαμε οι οποίοι μας είπαν να πάμε δεξιά σε μια διασταύρωση όπου η διαδρομή που είχαμε χαράξει στο GPS , μας έλεγε να συνεχίσουμε ευθεία. Τους ακολουθήσαμε βέβαια αφου μας είπαν οτι μετά από 2-3 χλμ (Tip 4 !! ) βγαίνουμε σε έναν νέο δρόμο ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Έχοντας στο μυαλό την αναφορά των φίλων στο Peshkopi, ότι ο δρόμος που δεν πήραμε τελικά είναι ο καλός, θεωρήσαμε οτι όντως αυτα τα δύο κομμάτια μπορεί και να ενώνονται, κάνωντας την «κατάβαση» πολύ πιο εύκολη.
Ανεβαίνουμε σε υψόμετρο, και το μάτι αρχίζει και παίζει πάλι !!



Ανεβαίνοντας για να βρούμε το νέο δρόμο..και να μην τον βρίσκαμε, με αυτό που βλέπαμε..




Κατόπιν εορτής είδαμε οτι τελικά μας βοήθησαν, καθώς κόψαμε λίγο δρόμο , (δεν φτάσαμε στην διασταύρωση που είχαμε υπολογίσει, «κερδίσαμε» περίπου 3 χλμ) , και μόλις είχαμε δει μπροστά μας έναν ολοκαίνουριο δρόμο – Το νέο κομμάτι από Kukes – Peshkopi που μόλις είχε φτιαχτεί..







Πράγματι, πολύ καλή άσφαλτος, που μας οδηγεί μετά από συνεχόμενες στροφές στο πιο ψηλό σημείο του βουνού, το «κλασσικό» όπως το όνομασε και ο Μαριος, όπου είχαν σταματήσει και τα παιδιά από το ΜΟΤΟ, στο ταξιδιωτικό του 2012.

[D_Artagian]

Ο δρόμος έως αυτό το σημείο, το "κλασσικό"


Συνεχίζοντας προς Peshkopi




Φτάνοντας απόγευμα πλέον στο Peshkopi (μιλάμε για τρελες γουβες στο δρόμο κοτνά στην πόλη) , είμαστε στο πεζόδρομο και ενα παιδάκι μας κάνει νόημα να μπούμε πίσω από το ξενοδοχείο που υπήρχε. Φαίνοταν καλό, μπαίνουμε μέσα, κανονίζουμε την τιμή για 4κλινο δωμάτιο στα 35,00 ευρώ , μας δείχνει και ενα υπόγειο για να βάλουμε της μηχανές (“κλειστό parking”) και ανεβάινουμε για να μπανιαριστουμε.. Όντως, γινόμαστε λίγο άνθρωποι, και βγαίνουμε μια βολτίτσα στον πεζόδρομο, κάνουμε και 500 μέτρα πιο κάτω και αυτό ήταν. Αποφασίζουμε να κάτσουμε στον εξωτερικό χώρο του ξενοδοχείου, όπου φαινόταν φιλικός, λέμε στον σερβιτόρο, και κανονίζει να έρθει pizza delivery απο κοντινή πιτσαρία, την πληρώνει αυτός και εμείς σε αυτόν. Κόστος/ pizza, (δεν πήραμε μόνο 3) περίπου 2 ευρώ.



Κλειστό parking..


Αφου μιλάμε, η ώρα έχει πάει 11 παρά, και ενώ όταν φτάσαμε γύρω στις 7 ,και όταν κατεβήκαμε για μια βόλτα γύρω στις 9 υπήρχε κόσμος, τότε δεν υπήρχε ψυχή !!

Πεζόδρομος..άδειος.. στις 11 το βράδυ


Ο καιρός αρχίζει και κάνει τα κόλπα του, αστράφτει, έχει αέρα και λέμε οτι αύριο θα γίνει πανικός, όπως είχε δώσει και την πληροφορία ο τοπικός καιρός..

ΗΜΕΡΑ 2 λοιπον, τέλος, μετά απο πολύ ωραίες εμπείριες. Το μόνο που μας έλειπε, ήταν το υψόμετρο όπως είπε και ο Βασίλης. Όλα πήγαν καλά, πολύ γεμάτη ημέρα αν αναλογιστεις που ήμασταν, τι κάναμε και που είχαμε φτάσει !!

ΣΥΝΟΛΟ 2ης ημέρας
Peshkopi - κύκλος - Peshkopi , 117 km, 6:10 ώρες με μερικές στάσεις για φωτογραφίες, ξεκούραση κλπ.

[D_Artagian]

ΗΜΕΡΑ 3
Το concept είναι σήμερα να διασχίζουμε από Ανατολή προς Δύση , φτάνοντας κάπου πάνω από τα Τίρανα. Εκεί, ανάλογα με την κατάσταση, θα βλέπαμε αν θα πηγαίναμε πιο κάτω ή θα μέναμε εκεί..
Η διαδρομή που είχαμε βγάλει ήταν Peshkopi – Selisht – Qaf-Murre – Burrel – Kruje μέσω του βουνού.. Περίπου 50 χωμάτινα χλμ έως το Burrel, και άγνωστα μετά καθώς κανένας χάρτης δεν είχε αναφορά (που να ξεραν...)
Ο καιρος...βαρύς και ασήκωτος...

Πρωινό – φόρτωμα – διάθεση και φύγαμε για το άγνωστο





Η διαδρομή κατευθείαν ανεβάζει το υψόμετρο, και αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί αφού ήταν αυτό που έλειπε από χθες.






Μια στάση σε κάτι περίεργο, αυτές οι τετραγωνισμένες πέτρες, ενω παράλληλα έρχεται και το σήκωμα των τιμονιών με λίγο νεράκι.. Πάλι χώμα, κροκάλα και αρκετή φυτευτή πέτρα, λακούβες και τα σχετικά, οπότε είμαστε μια χαρά.. Κινούμενοι στα 1200 μ. υψόμετρο, το μάτι στην κυριολεξία χάνεται στο βάθος καθώς τα απότομα βουνά της Αλβανίας, κάνουν το τοπίο να φαίνεται ακόμα πιο ψηλό απο όσο είναι. Λίγο να ξεχαστείς κοιτάζοντας δεξιά και καληνύχτα μας..





Μοναδικοί άνθρωποι στο δρόμο συνόδευαν κατσίκες – πρόβατα. Το χωριό Selisht αποτελείται από 10 σπίτια όλα όλα, κάτω από το επίπεδο του δρόμου. Ένας και μόνο άνθρωπος εκεί !! Υπήρχαν μερικά σημεία οπου δεν μπορύσες να ΜΗΝ σταματήσεις.. Το ποτάμι που περνούσε απο χαμηλά, ήταν πολύ καλό, και σου έδινε ενα καταπληκτικό βάθος σε αυτό που έβλεπες.

Στην αρχή, προς Selisht







Γέφυρες μικρές , πιο μεγάλες, πάντα σιδερένιες και ξύλο στη μέση και αυτό είναι όλο..

[D_Artagian]

Στη συνέχεια το σκηνικό πήγαινε δεξιά αριστερά, ανάμενα από τα κοφτά βουνά που για μια ακόμα φορά σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό !!









Κοντά στο Burrel, σκηνικό : στο πραγματικό τίποτα, βοσκός, εμείς στάση για να επιβεβαιώουμε ποσο θέλουμε ακόμα και λέω «hi» ( Ο Βασίλης κράζει, καθώς μας έχει επανηλλειμένα οτι «εδώ θα μιλάς πρώτα Ελληνικά, και αν δεν βρεις άκρη, το μιλάμε το Αγγλικό της Οξφόρδης..) , καμία απάντηση.. «Γεια, τι κάνεις» , έρχεται κοντά ο τύπος (ώπα λέω..κοιτα να δείς..). Τελικά ο άνθρωπος είχε δουλέψει Ελλάδα (όπως οι περισσότεροι άλλωστε) , και σε ερώτηση αν του αρέσει εδώ που είναι στο πουθενά, που δεν υπάρχει τίποτα, η απάντηση είναι ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΟΤΑΤΗ.. μάλλον είχε βρεί αυτό που χρειαζόταν ο άνθρωπος. Πέραν αυτού, μας είπε οτι σε 3-4 χιλιόμετρα βγαίνουμε σε άσφαλτο.. ( δες tip 4…)

Στα αριστερά ήταν ο βοσκός..





Ο δρόμος περνάει με πολύ προσοχή αλλά τοσο ευχάριστα, όπου φτάνοντας κοντά στο Burell, το καταλαβαινεις απο τις μικρες διανοιξεις που γίνονται στον χωμάτινο – αρκετά επικύνδυνο – δρόμο. Περνάμε σε ασφάλτινο τερραίν, και φτάνουμε στο Burrel, όπου πρέπει να δουμε- ρωτήσουμε πως είναι ο δρόμος που θεωρητικά θέλουμε να κάνουμε.. Φτάνοντας εκεί, βλέπεις μια πιο καλή πόλη από το Peshkopi, αλλά σε καμία περίπτωση να έχει σχέση με Αυλώνα , Fier κλπ.. Θα την περιέγρφα σαν αντιστοιχία μια κομώπολης του 1980 για την Ελλάδα. Σταματάμε στον κεντρικό δρόμο, ρωτάμε, μαθαίνουμε οτι ο δρόμος «περνάει..» , ενώ παράλληλα είχε μαζευτει κόσμος και εμείς θέλαμε να κάνουμε μια στάση για να πιουμε έστω έναν καφέ, αποφασίσαμε για να μην δώσουμε στίγμα, να προμηθευτούμε από S/M κάτι, και να κάνουμε έξω από την πόλη μια στάση σε ένα ωραίο μέρος.

[D_Artagian]

Αρχίζει το Πάρτυ !!!!!!!

Με τον καιρό αρκετά βαρύ στο βάθος, ξεκινάμε γι’αυτό που θα μας έμενε αξέχαστο !!! Η διαδρομή είναι το πέρασμα από το βουνό της οροσειρας Σκεντερμπει (Skenderbeut)

Θέλαμε να περάσουμε αυτό το κομμάτι καθώς :
1 – σε όλους τους χάρτες το είχαν σαν ένα εξαιρετικό κομμάτι ομορφιάς.
2 – Στην Kruje υπήρχε μια αναφορά για ωραία κάστρα κλπ.. κρίμα να φτάσεις εως εδώ και να μην το δείς..

Αφήνουμε πίσω λοιπον το Burell, και κάνουμε αριστερά, ανεβαίνοντας εναν στενο δρόμο, με τρελή κροκάλα, που μπορεί οι άκρες των πετρών να κόψουν οποιοδήποτε ελαστικό !! Μαζί με αυτό, φυσικά η αγαπημένη μας φυτευτή πέτρα μας κάνει παρέα μην δινοντάς μας τη δυνατότητα να επιλέξουμε πραγματικά γραμμές κλπ.. Ήδη η διάθεση της διαδρομής μας έδειξε οτι δεν θα ήταν εύκολη, ενώ ο καιρός είχε φτάσει τα 100+ κιλά !! Τρελό σκηνικό, μετά από περίπου 15 λεπτά ανάβασης, βλέπουμε ακράνωτο skindhead, με παπάκι να πηγαίνει κομμάτια.. Ρωτάω με τα Αγγλικά της Οξφόρδης και πάλι (ο Βασίλης με έβριζε στην ενδοεπικοινωνία και παλι) , και τελικά αφου μιλήσαμε στα Ελληνικά μας είπε οτι ο δρόμος, αυτό το κομμάτι είναι κακό, αλλά μετά από περίπου 15 χλμ ( tip 4 rules !!! ) φτιάχνει... μάλλον μας έκανε πλάκα, αλλά εμείς δεν το ξέραμε, απλά ελπίζαμε.. Συνεχίζουμε και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου (και τους άλλους) οτι με το που περάσουμε στην άλλη πλευρά του βουνου, και αφήσουμε τελείως πίσως μας την οπτική επαφή με Burell, θα έφτιαχνε.. Όντως και έγινε.. απο την ανάποδη όμως.. ο φίλος μας ο αέρας κάνει την εμφάνισή του μαζί με τον καιρό που μάλλον είχε φτάσει τα 120+ κιλά, συνθέτουν σκηνικό «στάση και απόλαυση πριν μας πιάσει η μπόρα και δεν μπορούμε ουτε κιχ να κάνουμε»..
Σταματάμε λοιπον σε μια καταπληκτική μεριά – γωνία όπου σε υψόμετρο περίπου 1300 μ. έβλεπες κάτω και χανόσουν μονομιάς.. Η φωτογραφία δεν μπορεί να το αποτυπώσει με τίποτα αυτό.. Παράλληλα πέρασε και ενα στρατιωτικό φορτηγό με κόσμο πίσω, πράγμα το οποιό σήμαινει οτι υπάρχει ζωή στη διαδρομή (καθώς ήμασταν ακόμα κοντά στο Burell) . Τρώμε τα αγορασμένα από το Burell, και ξεκινάμε σχεδον κακήν κακώς, καθώς ο καιρός είχε γίνει πραγματικά υπερβαρος..

Στάστη σε υψόμετρο με το μάτι να φεύγει.. απο τη μια πλευρά ο καιρός ανοιχτός, από την άλλη (εκεί που πηγαίναμε) βαρύς..












Η θέα όμως αποζημείωνε με το παραπάνω.. Έβλεπες οτι πηγαίνεις άκρη άκρη και στο βάθος συνεχίζει να είναι έτσι ο δρόμος. Συναίσθημα εξαιρετικό παρα το γεγονός οτι η Mordor ήταν εκεί.. Η κροκάλα γινόναν ακόμα πιο μεγάλη και δύσκολη, και οι συνθήκες ήταν ζόρικες αρκετά.. Το μόνο που μας έλειπε ήταν η βροχή...

Μας έλειπε είπα ;;; Μπαααααα....ήρθε και αυτή πολύ σύντομα και μάλιστα είχε και ορέξεις πολλές. Στάση για αδιάβχορα, με τις μπαταρίες από τις κάμερες να έχουν αναλωθεί στα προηγούμενα, και μη έχονας χρόνο για κανονική στάση πριν και φόρτιση, μόνο ο Βαιλάκος έγραψε..

Ζόρικα τα πράγματα...


(Δυστυχώς δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες, καθώς η βροχή δεν μας το επέτρεψε.)

Ξεκινάμε με το σκηνικό να είναι ίδιο με πριν , συν το γλύστριμα το τρελό που υπήρχε πλέον. Με μεγάλη προσοχή κινούμασταν , ταχύτητες περί τα 30 χλμ/ωρα , και σκεφόμασταν τι άλλο μπορεί να συμβεί.. και φυσικά η σκέψη μας έγινε πραγματικότητα... Ο δρόμος αρχίζει και έχει φουρκέτες, στενές, με το νερό πλέον να κυλάει ανάποδα από εμάς, και να τροποποιεί στην ουσία τον δρόμο σε ρυάκι ποταμού !!! Με 1-2 κολλήματα που είχα εγώ και λόγω των ασφάλτιων ελστικών (δυστυχώς τα χωμάτινα έφτασαν 1 ημέρα αφου φύγαμε) , το γκάζι σταθερο, χορευτικές κινήσεις από όλους και αποφύγαμε τα χειρότερα.. Άνετα με ένα support vehicle γινόταν καλή περίπτωση ντοκιμαντερ «Αυτόματη αλλαγή δρόμου σε ρυάκι – ποταμό» .
Το σκηνικό συνεχίστικε έτσι για περίπου 45-50 λεπτά, έως ότου έχοντας περάσει στην άλλη πλευρά του βουνού, βρίσκουμε ένα εξαιρετικό σημείο για στάση καλυμένο από δέντρα και φύλλα. Ξεκούραση, ψιχάλες , γέλια, φωτογραφείς και αίσθημα ικανοποίησης συνθέτουν το σκηνικό της στάσης.. Είχαμε περάσει το πιο δύσκολο κομμάτι όλης της διαδρομής χωρίς να έχουμε καμια απώλεια.. Δεν το ξέραμε βέβαια αυτό, αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει η κατάσταση ακόμα χειρότερη !













Αφου κουλάρουμε, συνεχίζουμε σε ένα υπέροχο σκηνικό που έμοιαζε σαν να ήταν μια μικργραφία ενός μικρού και στενού πάσου, στα δεδομένα της Αλβανίας, δηλαδή ακόμα πιο στενό και ακόμα πιο μικρό σε χλμ, και φυσικά χωμάτινο.. Κατόπιν, με την βροχή να έχει σχεδόν σταματήσει, ο δρόμος έχει μια άγρια ομορφιά, καθώς είναι βαρύς ο ουρανός, το χώμα έχει κύριο ρόλο στη διαδρομή, λούμπες είναι παντού, και ο δρόμος αρχίζει να διανοιγεται. Στη συνέχεια θα καταλάβουμε ότι του χρόνου αυτό το κομμάτι μετά την τελευταία θα είναι άσφαλτος..αλλά δεν πειράζει..εμείς το πετύχαμε χωματερό, βροχερό και σουπερ. Είμαστε ακόμα ψηλά, όχι πολύ κοντά στην Kruje, και το μάτι εξακολουθεί να φεύγει μακριά. Εξαιρετικό συναίσθημα !!









Συνεχίζουμε σε σβέλτο ρυθμό, με την ψυχολογία στα ύψη, καθώς στο πολύ βάθος βλέπουμε το που πηγαίνουμε , και φτάνουμε σιγά σιγά στην Kruje.. Σε ένα εξαιρετικό σημείο, στάση για φωτογραφία με τις δύο λίμνες στο βάθος, όπου είναι αυτές που υπάρχουν στην περιοχή της Kruje ! Εκεί ξεφύτρωσαν από το πουθενά 2 παιδάκια και εμείς τους δώσαμε λίγα μπισκοτάκια, αφου μας έβγαλαν μια φωτογρφία και τους τρείς μαζί.

[D_Artagian]

Ο δρόμος πριν τα έργα διάνοιξης

[D_Artagian]

Απο τα έργα διάνοιξης έως το κόψιμο του δρόμου !








Αφου περιμέναμε γύρω στα 10 λεπτά, ο δρόμος ανοίγει και είμαστε αντιμέτωποι με ένα κομμάτι το οποίο όταν διανυχτεί θα είναι μια από τις πιο όμορφες διαδρομές που θα υπάρξουν..

Οδηγούμε με το βουνο στα αριστερά, τέρμα άκρη δεξιά η πλαγιά είναι σούπερ απότομη, σε πάει τέρμα κάτω, ενώ η απέναντι πλευρά είναι γεμάτη πράσινο, 2-3 σπίτια μάξιμουμ, και σε κάνει να νιώθεις οτι είσαι στην Ελβετία, ή κάτι τέτοιο.. Πραγματικά εντυπωσιακό σκηνικό. Ο δρόμος είναι φυσικά χαλικάκι, πατημένο όμως, άρα αρκετά πιο εύκολο από τα προηγούμενα κομμάτια. Αυτό που επίσης μας έκανε εντύπωση (φαίνεται στα video) είναι οτι στα βουνά υπήρχαν κάτι σαν σπηλιές, όπου χωρούσε ένα αυτοκίνητο. Πολλές και συνεχόμενες !!

[D_Artagian]

Τελειώνοντας το κομάτι των περίπου 5-8 χλμ, μπαίνουμε σε άσφαλτο και φτάνουμε σιγά σιγά στην Kruje, με τον καιρό να είναι ακόμα βαρύς.
Η Kruje είναι μια μικρή πόλη, που ζει ουσιαστικά από τα κάστρα, στα οποία και μπήκαμε. Φτάνοντας εκεί, δώσαμε περί τα 2 ευρώ για κάθε μηχανη, για να την παρκάρουμε στο τελευταίο σημείο πριν από τον πέτρινο δρόμο που οδηγεί πιο πάνω. Το παιδάκι μας έδωσε και χαρτάκι - απόδειξη !! Ανεβήκαμε στο κάστρο, το οποίο είναι αρκετά καλοδιατηρημένο και είχε και αρκετό κόσμο να περιφέρεται. Απο εκεί, μπορούσες να δεις όλη την πόλη, και ήταν πραγματικά πολύ ωραία.











Με την ψιχάλα να ξεκινάει, φεύγουμε ψάχνοντας ένα βενζινάδικο για να βάλει ο Μάριος λίγο αέρα.. Μάταια όμως..γυρίσαμε – μπήκαμε σε 3 βενζινάδικα, και δεν ήξεραν καν τι πάει να πεί αέρας !!! Όπως και να έχει, χρησιμοποιήσαμε το compresser αέρα που είχαμε μαζί και οκ με αυτό το μικρό «προβληματάκι». Μπαίνουμε Εθνική, αποφασίζουμε να περάσουμε φυσικά τα Τίρανα και να πάμε πιο κάτω. Στάση σε βενζινάδικο , Autogrill, κάτι για τσίμπημα, κουβεντούλα με τον ήλιο να πέφτει, και πάμε προς Fier για διανυκτέρευση.

Το Fier με εντυπωσίασε, ήταν σαν μια μεγάλη πόλη, με δρόμους κανονικούς, κόσμο, πράγμα που δεν είχαμε δει πέρυσι στην διάβασή μας από εκεί. Αποφασίσαμε να μείνουμε σε ξενοδοχείο λίγο lux για τα επίπεδά της Αλβανίας, με wi-fi κλπ. Μπανάκι λοιπόν, μια βόλτα με τα πόδια για να βρούμε κάτι ανοιχτό για φαγητό (είχε φτάσει 11 το βράδυ), αλλά τίποτα ! Όλα κλειστά ! Η γνωστή μέθοδος απέδωσε, ξέρετε, reception ξενοδοχείου, «σε παρακαλώ παρήγγειλε 3 πίτσες» κλπ, απέδωσε καρπούς και κατα τις 12 το βράδυ τρώγαμε !!

Rev’IT Apache boots στο στοιχέιο τους



Fier by night !!





Όλα οκ λοιπον και με την 3η ημέρα, εντυπωσιασμένοι όλοι από αυτά που είχαμε δεί και είχαμε κάνει..


Peshkopi – Kruje : 140 χλμ στο περίπου..
Και ο χάρτης γι’αυτό το κομμάτι (εκείνη η ευθεία είναι γιατι μου έσβησε το GPS, ενώ παράλληλα επιστρέψαμε στην πόλη για ανεφοδιασμό, μιας και το επόμενο βενζινάδικο ήταν στο άγνωστο..)