Markas & yns παρουσιάζουν: Ορεινή Έρημος, 21-22 Μαΐου 2011

[yns]

Και τώρα η συνέχεια...

[Markas]

Προς το παρόν δε φαίνεται ίχνος δρόμου που να ανεβαίνει ψηλά. Οι δορυφορικές εικόνες όμως που είχα μελετήσει τις προηγούμενες μέρες και ο χάρτης μου λένε άλλα. Οπότε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία βρίσκουμε το δρόμο μας χωρίς μάλιστα τη βοήθεια του τηλεφώνου – GPS του γκατζετάκια Γιάννη.

Ο δρόμος σε πολύ καλή κατάσταση ακόμα αλλά σύντομα χειροτερεύει.

Δεν είναι πως είναι παντού χάλια. Τα δύσκολα σημεία δεν είναι πολλά (η Κική προσπαθούσε να κρατηθεί σε αυτά και δεν έβγαζε φωτογραφίες). Το θέμα είναι πως η γενική ποιότητα του αρκετά ανηφορικού δρόμου ήταν κακή και η οδήγηση πολύωρη.

Σύντομα φτάνουμε σε ένα μικρό πλάτεμα που έχει 3 φαρδιές τρύπες με νερό στη μέση και μια πυκνή συστάδα δέντρων δίπλα.

Εγώ τολμηρός όπως πάντα χώνομαι για να δω τι είναι αλλά αμέσως ακούω να μου φωνάζει θυμωμένος ένας βοσκός που κοιμόταν στη σκιά διπλανού δέντρου. Φαίνεται πως τελικά δεν ξυπνήσαμε μόνο τον ίδιο αλλά και τα αμνοερίφιά του που τα βλέπουμε να τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τα δέντρα μιας και όπως μας είπε και ο βοσκός «δεν έχουνε ματαδεί τούτανε τα πράματα (μεγάλες μηχανές) και εφοβούνται!» Γενικά, από αυτό το υψόμετρο και μετά μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως όλα τα ζωντανά έτρεχαν πανικόβλητα να βρεθούν σε απόσταση από εμάς. Η κίνηση μηχανοκίνητων οχημάτων εδώ πάνω πρέπει να είναι ελάχιστη. Ένα συγνώμη λοιπόν και φεύγουμε χωρίς να ενοχλήσουμε παραπάνω.

[yns]

Άφιξη στο μικρό λιβάδι με τα πηγάδια στο 1:30

[Markas]

Η άνοδος συνεχίζεται και όσο ανεβαίνει το υψόμετρο τόσο εμείς αρχίζουμε να λαχανιάζουμε παραπάνω από την κούραση. Το τοπίο όμως παραμένει μαγευτικό. Ο Γιάννης ήδη αρχίζει να εκφράζει σκέψεις για τη σκοπιμότητα του να ανέβουμε τέρμα ψηλά αλλά εγώ τον πείθω πως σίγουρα μένουν ακόμα 2-3 χιλιομετράκια μόνο (Είμαι μέγας ψεύτης, το ξέρω...). Ακόμα είμαστε στα 1200 μέτρα, αν και τότε δεν το ξέραμε.

[yns]

[Markas]

Η βλάστηση σιγά σιγά αραιώνει αλλά ο δρόμος παραμένει το ίδιο κακός και κατά τόπους χειρότερος.

Εγώ: Κική πάρε φωτογραφία το δρόμο που είναι χάλια!
Κική: Αμέ, *γκαπ* άμα με αφήσει *γκουπ* ο δρόμος έτσι χάλια που είναι να τον πάρω *γκαπ* φωτογραφία…

Η ώρα είναι 13:34 και είναι 40 περίπου λεπτά από τότε που πατήσαμε για τελευταία φορά άσφαλτο. Επιτέλους ανοίγεται μπροστά μας ένα πέρασμα στο βουνό και μας φανερώνει τις Σφακιανές Μαδάρες. Η γυμνή αυτή περιοχή σε αυτό το υψόμετρο είναι γνωστή επιστημονικά ως Ορεινή Έρημος.

[Markas]

Ανώπολη - Κορυφή πρώτο μέρος.

[Markas]

Σταματάμε για λίγο δίπλα στον πρώτο καλό σωρό από χιόνι που βρίσκουμε προς αναζήτηση δροσιάς. Οι μηχανές έχουν ανάψει για τα καλά και τα βεντιλατέρ δουλεύουνε υπερωρίες.

Μια καλή ανάσα λοιπόν. Το υψόμετρο είναι 1745 μέτρα πλέον και τα πνευμόνια μας ρουφάνε το οξυγόνο λαίμαργα γιατί εδώ πάνω είναι αισθητά λιγότερο. Το χιόνι δίπλα μας πάντως είναι πηγή ανησυχίας. Ένας τέτοιος σωρός παγωμένου χιονιού να τύχει παρακάτω μέσα στο δρόμο και η ανάβαση θα πάρει απότομο τέλος. Αλλά ήμασταν πολύ τυχεροί τελικά...

[yns]

[Markas]

Δεν είχαμε σταματήσει 2 λεπτά όταν έρχεται από ψηλά ένας εκσκαφέας! Βγάζουμε βιαστικά από τη μέση τις μηχανές πρώτα...

...και μετά πιάνουμε την κουβέντα με τον οδηγό. Φαίνεται πως οι φόβοι μας ήταν δικαιολογημένοι. Πριν μερικές μέρες είχε ανέβει εκχιονιστικό αλλά τα είχε βρει σκούρα πιο πάνω που είχε παγοποιημένο χιόνι και ήρθε ο εκσκαφέας για να καθαρίσει τα τελευταία χιλιόμετρα. Τώρα πλέον ο δρόμος είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! 
Οδηγός, βλέποντας μας να πανηγυρίζουμε: Μπρε σεις, εγώ μόνο το χιόνι ήβγαλα, δεν ήστρωσα το δρόμο. Να προσέχετε μη μπα να φκερέσετε ποθές ετούτους τους διαόλους (τις μηχανές μας εννοεί) γιατί ο δρόμος δεν είναι καλός!

Σιγά μη μασήσουμε από τέτοια! Με καινούργιο κουράγιο ξεκινάμε για το τελευταίο κομμάτι λοιπόν.