ΟΤΑΝ ΔΥΟ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΠΑΝΕ ΕΚΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΓΟΝΗ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ.

[siraxanz]

Ωραίοι, όπως πάντα οι Κρητικοί.....

[ortho]

Τα δυό μανουλοχούφταλα τα είδα πριν 10 μέρες στο καράβι και ψιλοχάζεψα κι αναρωτήθηκα....Πανέμορφες!

[VDR]

Λοιπόν......περιμένουμε...

[ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ]

2η ΜΕΡΑ.
Εγερτήριο στις 7.30 το πρωί, μια που οι μεγάλοι άνθρωποι δεν χρειάζονται πολύ ύπνο. Πρώτο βουνό ο Παρνωνας.



Για πολλούς, το ομορφότερο βουνό της Ελλάδας. Είναι οροσειρά της ΝΑ Πελοποννήσου, χωρίζει την Λακωνία από την Αρκαδία και έχει μέγιστο ύψος 1940 μέτρα.

Παίρνουμε τον δρόμο προς τα βόρεια και, αμέσως μετά την Σπάρτη στρίβουμε δεξιά για Βρεσθενα-Βερροια
Πίνουμε τον δεύτερο καφέ στο όμορφο αλλά έρημο χωριό








και συνεχίζουμε για Μεγάλη Βρύση-Πλατύ Ποτάμι- Κατσανιτσα.
Ο Παρνωνας πράγματι πανέμορφος.








Παντού βλέπεις βουνοκορυφές, βαθιές χαράδρες, ορθοπλαγιές, χείμαρρους. Συνεχώς περνάμε μέσα από εκτεταμένες δασικές εκτάσεις μαύρης πεύκης ενώ στην Καστανιτσα οι καστανεώνες είναι κάτι τι καταπληκτικό.











Η Καστάνιτσα θεωρείται ένας από τους ομορφότερους παραδοσιακούς διατηρητέους οικισμούς της Πελοποννήσου όπου ακόμα οι παλιότεροι μιλούν την Τσακώνικη διάλεκτο. Παραδοσιακά πετρόκτιστα σπίτια ασπρισμένα λευκά με ασβέστη, ξύλινα μπαλκόνια σκεπασμένα με τσίγκο για το χιόνι, στέγες από πλάκες σχιστόλιθου του Μαλεβού, με έντονα χρώματα στα παράθυρα και λουλουδιασμένες αυλές - αρκετά από αυτά είναι πυργόσπιτα 300 και πλέον χρόνων - δίνουν σε συνδυασμό με τους ασβεστωμένους πλακόστρωτους δρόμους μια ειδυλλιακή, πρόσχαρη και ταυτόχρονα αιγαιοπελαγίτικη όψη στο χωριό.










Η θέα από το ύψωμα - το κάστρο - στο επάνω μέρος του οικισμού, όπως και από την ανακαινισμένη πλατεία, είναι εξαιρετική. Γύρω-γύρω απλώνεται πυκνό και παρθένο δάσος από έλατα και καστανιές.


Δυστυχώς δεν σταματήσαμε ούτε για καφέ, γιατί ήταν η κηδεία μιας γιαγιάς και ήταν μαζεμένο όλο το χωριό. Κάναμε μονό μια βόλτα στα γραφικά έρημα σοκάκια.






Κατηφορίζουμε προς την θάλασσα, περνάμε από τον Άγιο Ανδρέα, λίγο έξω από το Αστρος,


διασχίζουμε τον Τυρό,


περνάμε από το Λεωνίδιο






και καταλήγουμε για μεσημεριανό στον Κοσμά.


Είναι το τελευταίο χωριό που συναντά κανείς πριν μπει στον νομό Λακωνίας. Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την πλούσια βλάστηση του όρους Πάρνωνα και να βιώσουμε την έντονη αλλαγή στην θερμοκρασία από την διαφορά υψομέτρου (στα τελευταία 30 χλμ βρεθήκαμε από την παραλία του Λεωνιδίου σε ύψος 1150 μέτρων).

[ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ]

Η πλατεία του Κοσμά έχει σαν φυσικό σκέπαστρο τους υπεραιωνόβιους πλατάνους,



ενώ ακριβώς από κάτω ξεδιψάσαμε στα "λιοντάρια", στις βρύσες δηλαδή που φέρνουν νερό απευθείας από φυσικές πηγές του βουνού (ονομάζονται λιοντάρια γιατί αυτό το σχήμα έχουν τα στόμια τους).

Η πλατεία του χωριού είναι γεμάτη από ταβέρνες (με πιο ξακουστό τον Ναύαρχο) σε πολύ καλές τιμές χωρίς αυτό να έχει αντίκτυπο στην ποιότητα. Ο Κοσμάς είναι ξακουστός για την βραστή του γίδα.




Από την πεινά μας δεν κρατιόμασταν. Πράγματι η βραστή γίδα ήταν θεϊκή, ο κόκορας με μακαρόνια άπαικτος, το κατσικάκι με τις πατατούλες πεντανοστιμο. Όλα αυτά, πάλι συνοδευόταν με τοπικό τσίπουρο και στο τέλος ..κουραμπιέδες και μελομακάρονα, λες και ήταν Χριστούγεννα.


Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Μια όμορφη διαδρομή, με καλή άσφαλτο και αρκετές στροφές, μας οδηγεί στη Σκάλα, και από κει βραδυ πια φτάνουμε στο Γυθειο.

[yns]

Υπέροχα μέρη, φωτογραφίες, περιγραφή.. Για πάμε και παρακάτω...

[paschalis]

Mια ευχαρστη εκπληξη μεσα απο την οθονη μου!!
Παρεα πολλων μεγκαμπαιτ σκονης και χιλιομετρων
να τριγυρναει σε ενα απο τα ομορφοτερα σημεια του πλανητη!!
Καλως ορισατε ταξιδιωτες

[kostdim]

[ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ]

3η ΜΕΡΑ.



Παρ ολες τις προβλεψεις της ΕΜΥ, ο καιρος ηταν καταπληκτικος. Μαζεψαμε τα πραγματα μας, τα φορτώσαμε στις μηχανες, μια που δεν ξεραμε που θα μας βρει το βραδυ και, ξεκινησαμε να ανακαλύψουμε τον Ταύγετο. Ξανα πηραμε τον γνωστο πια δρομο για την Σπαρτη, και πεντε χιλιομετρα πριν την πόλη, στριψαμε αριστερα προς Καταφυγειο Ταυγετου.



Μια διαδρομη με κακη ασφαλτο, μας φέρνει στο χωριο Ανωγεια, οπου μια πινακιδα προς τα δεξιά,

μας δειχνει τον δρομο για το Καταφυγιο του Ταυγετου.


Ο Ταύγετος είναι το υψηλοτερο βουνο της Πελλοπονήσου, και η ψηλοτερη κορυφή του είναι 2400 μετρα. Το μεγαλυτερο μερος της καλυπτεται από ελατα και μαυρη πεύκη, ενώ η σπουδαιοτητα του οφειλεται στα μοναδικα φυσικα τοπια, τους σπανιους οικοτοπους, την σπανια και μοναδικη χλωριδα και πανιδα. Εχει υπολογιστει ότι στον Ταυγετο φυτρωνουν πανω από 1000 ειδη φυτων –πανω από το 1/6 ολης της Ελλαδας- εκ των οποίων τα 25 είναι αποκλειστικα ενδημικα του βουνού αυτού.









Ο δρομος αρχιζει να ανηφοριζει, περνα το γραφικο χωριο Παλαιοπαναγια, και το Νιχωρι,ενώ μετα, μετα από ένα παρατεταμενο στροφυλίκι,





γινεται χωματοδρομος, περνα από το Κρυονερι και στριβει αριστερα, στην πηγή Μαγγανιαρι, στα 980 μετρα υψος, προς το καταφυγιο. Όμως, ο δρομος γινεται κακός, με νεροφαγώματα και φυτεμενες πετρες, κατι που κανει δυσκολη την διαδρομη μεχρι το καταφυγιο,


κοντα στα 1600 μετρα. Βεβαια,


η θεα και ολη η διαδρομη μας αποζημιώνει για ολη την ταλαιπωρια.







Τα παλια BMW περνανε τις πετρες παληκαρίσσια, με περισσή άνεση,



ενώ το καινούριο, με τα κιλά του και τις βαλίτσες του, δυσκολεύεται πολύ παραπάνω. Κάθε περισυ και καλύτερα λοιπον, τουλαχιστον για διαδρομες τετοιου τυπου.



Παιρνουμε τον δρομο της επιστροφής, στριβουμε αριστερα από την πηγη Μαγγανιάρι και κατευθυνόμαστε στο ομορφο χωριο Αναβρυτή.



Σταματαμε για ένα καφε, στο μοναδικο ανοικτο καφενειο του χωριου,



αλλα ο καφες εγινε μεζες, και ξανα μεζες και τσιπουρο και δεν συμμαζευεται.
Από την Αναβρυτή, με ένα απαισιο κατηφορικο δρομο,



που μοιαζει πιο πολύ με κοίτη ποταμού –και εδώ τα παλια GS εδειξαν την ανωτεροτητα τους εκτος δρομου, φτανουμε στο Μυστρα.



Σκαρφαλωμενη στην πλαγια του Ταυγετου, η νεκρη πολιτεια του Μιστρά, ατενιζει σιωπηλα τα λιγοστα νερα του Ευρωτα. Αλλοτε υπηρξε η πρωτευουσα του βυζαντινου και μεσαιωνικού Δεσπωτατου του Μυστρα. Προστατευεται ολοκληρος από το ισχυρο φρουριο που εκτισε στην κορυφη του λοφου το 1249 ο Γουλιέλμος ο Β ο Βιλαρδουίνος και είναι μαλλον το ωραιοτερο καστρο της Πελοποννήσου- ας με συγχωρησουν οι Μονεμβασιώτες…

Από τον Μυστρα, βγαίνουμε στον κεντρικο δρομο Σπαρτης-Καλαματας, και λιγο πριν την Καλαματα, στριβουμε δεξια για καφε



στο χωριό Νεδουσα, περνωντας μεσα από μια στενη χαραδρα γεματη με υπεραιωνώβια πλατανια ,



μικρες λιμνούλες και γαργαρα νερα από τον ομωνυμο ποταμο Νεδωνα.
Αποφασιζουμε να μην μείνουμε στην Καλαματα και ετσι, κατευθυνόμαστε για Κυπαρισσια,



οπου φτασαμε αργα το βραδυ.

[GEO_K]

Ωραιος ο Μπιλ!!!!!