|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
|
|
#1
18-02-2013, 23:47
|
|||
|
|||
71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Εισαγωγη
Αυτο το ταξιδι το χρωσταω σε ολους τους υπεροχους ανθρωπους που συναντησα καθ οδον, σε φιλους παροντες και εκεινους που δεν ειναι πια εδω... Christie, Κωστα, Γιαννη, Ion, Christian, Asa, Οle, Marko, Oili, Annika, Marek, Αlex, Dragan, Πετρο, Θαλεια, Κωστη, Μαθο, Πανο, Μανωλη, Γωγω... Χωρις εσας πολυ απλα δεν θα υπηρχε το ταξιδι τουτο και γι' αυτο και σας ανηκει. Στο ραφι απεναντι μου, εκει, αναμεσα σε βιβλια παρτιτουρες και καθε λογης ματζαλα, εχω ενα σημειωματαριο με τους χαρτες απο το ταξιδι, γεματο με σημειωσεις για σκεψεις, εικονες, συναισθηματα. Ειναι καιρος τωρα που προσπαθω να το αποφυγω το ατιμο. Το εχω αφησει εκει και κανω οτι δεν το βλεπω ομως νοιωθω να με κοιταει απο απεναντι επικριτικα σαν να μου λεει "Αντε! Ξεκινα! Γραψε!" Sivert Hoyem - Give it a whirlΕιναι αληθεια οτι καθε φορα που καθομαι να γραψω για ενα ταξιδι δυσκολευομαι. Αυτη τη φορα ομως ειναι διαφορετικα. Δεν ξερω.... Δεν ξερω αν μπορω να γραψω αρκετα καλα ωστε να μεταφερω το τι εζησα. Νοιωθω λιγος αυτη τη φορα γ@μ#το! Γραφω, σβηνω και ξαναγραφω, ξανασβηνω και τα παραταω. Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να παρει η ευχη; Αυτη η φωνη μεσα στο μυαλο δεν λεει να σωπασει. - Ξερεις το λογο Νικο. - Σκασε. - Ξερεις τι πρεπει να κανεις για να γραψεις. - Ασε με! - Για να γραψεις για αυτο το ταξιδι πρεπει να μπορεσεις να τα πεις ολα. Να παραδεχτεις αληθειες δυσκολες, να αντιμετωπισεις φαντασματα, να μηδενισεις κοντερ. Αντεχεις ρε φιλε; Εχεις τα αντερα να μην κρυφτεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο; Εδω σε θελω.... Ναι λοιπον ειναι καιρος να γραψω γιατι ολα αυτα μεσα δεν χωρουν πια... Δεν γινεται να το αποφευγω πια... Στο ποτηρι εχει απο ωρα μπει ενα καλο single malt και απ' τα ηχεια η μοναδικη φωνη του Sivert Hoyem ερχεται να βαλει φωτια στα συναισθηματα, να πυρωσει μνημες και εικονες. Το soundtrack του ταξιδιου αυτου δεν θα μπορουσε να ξεκιναει αλλιως.... It's my time to be waiting Locked down, chained in the hole But when my waiting is done I'm gonna give it a whirl... Αυτο το ταξιδι ηταν οτι πιο δυσκολο εχω ζησει. Γιατι ομως; Ουτε ο πρωτος ουτε ο τελευταιος που πηγε στο Βορειο Ακρωτηρι ημουν. Αλλοι πηγανε και περασαν ζαχαρη και ολα καλα και ωραια και χαλαρα και σουπερ γουαου. Οχι εγω. Μπορει να ηταν Ονειρο ζωης, μια μοναδικη εμπειρια που θα κουβαλαω μεχρι να χτυπησω καρτα απο το ματαιο τουτο κοσμο, να ηταν κατι που χρωστουσα σε εμενα και σε αδερφια που δεν μπορεσαν να πανε ποτε, αλλα ευκολο ΔΕΝ ηταν... Σωματικα, νοητικα, ψυχικα. Το ταξιδι αυτο ζητησε τα παντα και ακομα περισσοτερα. Καθε οριο, καθε κολλημα, καθε φοβια, καθε νοοτροπια. Οσο το αγαπησα τοσο το μισησα και οσο το θελησα αλλο τοσο το μετανοιωσα. Ψαχνετε να βρειτε λογικη; Διαβαστε κατι αλλο καλυτερα γιατι εδω δεν παιζει να τη βρειτε... Αγκαλιασα το αγνωστο γιατι πολυ απλα δεν ειχα αλλες επιλογες και ειχα το χαμογελο του παλαβου καθως ο Μερφυ εκανε οτι μπορουσε για να μου χαλασει τη διαθεση. Ειδα μερη αποκοσμα που δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπαρχουν σε αυτο το πλανητη. Εζησα καταστασεις τρελες και παλεψα με καθε ειδους συνθηκες. Απο τον καυσωνα των 42 βαθμων στο πολικο ψυχος του αρκτικου κυκλου, με ηλιο, με βροχη, αερα, χιονι και οτι αλλο μπορει να ριξει η φυση πανω σε ενα ταλαιπωρο μηχανοβιο ταξιδιωτη. Ατελειωτα χιλιομετρα, στο ελεος και τις διαθεσεις του καιρου, κατω απο ενα βαρυ ουρανο, με συντροφο τη μηχανη μου... Εκει ειναι που κανεις φιλη τη μοναξια δικε μου γιατι αλλιως εισαι χαμενος απο χερι. Ποσο ειρωνικο ομως ειναι οτι αναμετρηθηκα με οτι μπορουσα να φανταστω, για να ανακαλυψω οτι ο μεγαλυτερος εχθρος μου απο την αρχη ηταν ενας: Εγω. Στο ταξιδι αυτο ομως τον εκανα μαγκα: τον γκρεμισα κομματι κομματι για να ανακαλυψω αυτο που κρυβοταν πισω απο τη σκουρια και τη μπιχλα της καθημερινοτητας και του βολεματος... Εγινα κατι αλλο απο αυτο που ημουν. Αυτο το ταξιδι σε αλλαζει βαθεια. Ειναι βασανιστικο, σκληρο αλλα τελικα λυτρωτικο... Στο καθενα δινει την απαντηση σε οσα αναζητα. Σε εμενα εδωσε την απαντηση που γυρευα να βρω, και ας ηταν δυσκολη να την παραδεχτω... Ταξιδευοντας εμαθα να εμπιστευομαι τους ανθρωπους που συνανταω, να ακολουθω το ενστικτο μου και πανω απο ολα να μη φοβαμαι κανεναν και τιποτα στο κοσμο. Παντα στα ταξιδια γυριζα λιγο διαφορετικος απο οτι εφευγα. Ομως αυτη τη φορα κατι αλλαξε οριστικα μεσα μου... Μετα απο αυτο το ταξιδι.... δεν ξερω... νοιωθω να μπορω να κανω τα παντα και τιποτα πια... Αν ψαχνετε ενα ταξιδιωτικο με λυρικες περιγραφες για τα φοβερα μερη που ειδαμε, για το ποσο τελεια ηταν ολα και το ποσο ωραια περασαμε, καλυτερα να σταματησετε να διαβαζετε εδω. Αν μη τι αλλο, υπαρχουν ενα σωρο αλλα ταξιδιωτικα εκει εξω απο παιδια που εχουν κανει αυτο το ταξιδι και τα μπορουν να τα πουνε πολυ καλυτερα απο εμενα ολα αυτα. Αυτη εδω η ιστορια ειναι απλα οι σκεψεις ενος μονου αναβατη που προσπαθησε να κανει πραγματικοτητα ενα μεγαλο ονειρο -εικονες, συναισθηματα, νοηματα, ολα ατακτως ερριμενα. Μη με παρεξηγησετε... Ισως βαζοντας τα στο χαρτι να βρω μια ακρη και να ξετυλιξω το κουβαρι... Τι; Νομιζατε οτι θα τη γλυτωσετε ετσι απλα; Γελαστηκατε! Θα παρει χρονο το ταξιδιωτικο αυτο και δεν θα ειναι ευκολο. Θα βγει με κοπο αλλα ισως και να αξιζε στο τελος -οπως εγινε και με το ιδιο το ταξιδι. Σχολια, ευχες, παρατηρησεις, μπινελικια, ευχες και καταρες, ριψατε εντος. Ολα καλοδεχουμενα, σημαντικα, απολυτως απαραιτητα τελικα. “There was nowhere to go but everywhere, so just keep on rolling under the stars.” 
Last edited by Ταξιδευτης; 18-02-2013 at 23:49. 
|
|
#4
19-02-2013, 00:41
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 0
Αθήνα (GR) - Ancona (IT) Το ταξιδι αυτο ηταν κατι που υπηρχε παντα μεσα στο μυαλο μου. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου σε δυο ροδες, παντα αναφερομουν στο ταξιδι στο Βορειο Ακρωτηρι σαν Το Ταξιδι -ενα απο αυτα τα ονειρα που πρεπει να κανει καποιος πραγματικοτητα πριν κλεισει τα ματια. Η φωτια σιγοκαιγε χρονια μεσα στο μυαλο αλλα καθε φορα που πηγαινε να φουντωσει την εσβηνα λεγοντας "αστομωρε, εχουμε χρονο, τωρα εξαλλου εχουμε το Χ, το Ψ, το Ω". Καθε φορα μια δικαιολογια, καθε φορα μια αναβολη. Ωσπου ηρθε εκεινο το τηλεφωνημα εκεινη την ρημαδα Κυριακη του Σεπτεμβριου να αλλαξει τα παντα οριστικα. - Ελα ρε Νικο, που εισαι ρε και σε ψαχνω; - Ελα φιλε, ειμαι σε κατι συγγενικες υποχρεωσεις. Τι εγινε; - Δεν τα εμαθες; Ο Π. ρε... Εφυγε...! Συνορα Ουκρανιας με ενα διερχομενο φορτηγο. - ........ Ο αγαπημενος μου φιλαρακος... Αδερφος ταξιδευτης και πολυ καλυτερος ανθρωπος απο εμενα. Ειχε φαει τα Βαλκανια και την Ευρωπη με το κουταλι, και πλεον ειχε βαλθει να γραφει ροτες για νοτια. Με εκεινον ειχα ξεκινησει το πρωτο μεγαλο μου ταξιδι στην Ευρωπη το 2007, με εκεινον ειχα κανει ενα σωρο βολτες και ταξιδακια οσο βρισκοταν Ελλαδα πριν μετακομισει βορεια. Μια μερα πριν μιλουσαμε να παρει! Και τωρα.... Εκει κατι αλλαξε μεσα μου. Ο χρονος που πριν ηταν απλετος τωρα ειχε τελειωσει. Οι δικαιολογιες, οι αναβολες εγιναν χιλια κομματια με τον πιο βιαιο τροπο. Τωρα. ΤΩΡΑ. Μην αναβαλλεις δικε μου το Ονειρο γιατι μια μερα θα ειναι πολυ αργα. Παντα υπαρχει τροπος, αλλα ειναι πιο ευκολο να βρισκεις δικαιολογιες για να λες "δεν μπορω"... Τα ονειρα ζητανε βλεπεις πολλα: θυσιες, κοπο, τρελα και αιμα που βραζει. Πως να το κανεις οταν εισαι βολεμενος στο τακτοποιημενο, καθαρο, αποστειρωμενο κουτακι της ζωης σου; Το κουτι μου ομως εγω το ειχα σπασει και δεν κοιταζα πισω πια. Γυρισα σπιτι αμιλητος, μουδιασμενος. Ανοιξα τους παλιους χαρτες γιατι ξερω οτι αυτο λατρευε και ξεκινησα να σχεδιαζω ροτες... Το ταξιδι ειχε ξεκινησει ηδη. Ενα ταξιδι που δεν προλαβε γ@μωτο αλλα θα το καναμε μαζι. Δυσκολοι μηνες περασαν απο τοτε, ομως το ονειρο δεν ξεχαστηκε. Δεν μιλησα σε κανεναν -θα το εκανα μονο οταν ολα θα ηταν πλεον ετοιμα. Ηταν τοσα που θα μπορουσαν να πανε στραβα- δουλεια, αδεια, χρονος, χρημα, διαθεση, μηχανη και αλλα τοσα απροβλεπτα και ξαφνικα. Σιγα σιγα ξεκινησαν ετοιμασιες. Ο εξοπλισμος εκστρατειας ηταν απο πριν απολυτα ικανος να αντεξει ενα τετοιο ταξιδι, οποτε απλα αρχισα να μαζευω τα λιγα που μου ελειπαν: ενα καλο αδιαβροχο, ολοσωμο ισοθερμικο, νεα δερματινα, ενα κουζινακι για το μαγειρεμα... Λιγο πριν το καλοκαιρι η αδεια κανονιστηκε, οι διαδρομες αρχισαν να βγαινουν, το προγραμμα κανονιστηκε, τα πλοια εκλεισαν. Οταν ελαβα το πρωτο confirmation απο το πλοιο που θα με πηγαινε απο Δανια - Νορβηγια ενοιωσα μαγικα: το ονειρο επαιρνε πλεον σαρκα και οστα! Θα το εκανα! Οι ημερομηνιες που επελεξα συγκεκριμενες: απο τα μεσα Ιουλιου μεχρι αρχες Αυγουστου. Ο λογος απλος: εκει πανω ο καιρος απο τον Αυγουστο και μετα αγριευει και θελει προσοχη. Η καλυτερη περιοδος για να επισκευτει καποιος αυτες τις χωρες ειναι απο τελη Ιουνιου μεχρι μεσα Αυγουστου. Χα! Ετσι ελεγαν.... Καθως οι μερες περνουσαν και εφτανε ο καιρος, το αγχος για το τι πηγαινα να κανω ολοενα και μεγαλωνε. Το να λες "παω Βορειο Ακρωτηρι" ειναι τρεις απλες λεξουλες, αλλα οταν το κανεις πραγματικα, εκει δικε μου ειναι ΕΝΤΕΛΩΣ αλλη ιστορια... Η τελευταια βδομαδα πριν το ταξιδι περασε μεσα σε ενα πανικο δουλειας, πιεσης να τα προλαβω ολα και αγχους για να μην ξεχασω τιποτα. Πεμπτη μεσημερι στο γραφειο και κατι περισσοτερο απο 24 ωρες για την αναχωρηση! Παρασκευη βραδυ θα επαιρνα το πλοιο απο Ηγουμενιτσα για Ανκονα. Ολα ηταν ετοιμα. Μεχρι που χτυπησε το τηλεφωνο: - Ναι γεια σας, τηλεφωνω απο την Greek Ferries. Eχετε κλεισει ενα εισιτηριο απο Ηγουμενιτσα για Ανκονα για αυριο το βραδυ; - Ναι. - Θελουμε να σας ενημερωσουμε οτι το πλοιο ακυρωνεται! Αφου συνηλθα απο το μινι εγκεφαλικο εγινε χαμος: - Μα τι μου λετε;;;;! Αυριο φευγω για 23 μερες ταξιδι και ολα ειναι κλεισμενα ηδη! Και μου λετε μια μερα πριν οτι ακυρωνεται το πλοιο; - Ε ναι, μας ενημερωσαν απο την Superfast οτι το πλοιο αυτο πλεον δεν θα κανει αυτο το δρομολογιο. Μπορειτε να παρετε ενα αλλο πλοιο απο Ηγουμενιτσα στις 5 το απογευμα. - Αυτο ΔΕΝ γινεται κυρια μου! Μεχρι το μεσημερι αυριο εργαζομαι και δεν μπορω να το φυγω νωριτερα. Αυτος ηταν και ο λογος που επελεξα το βραδυνο δρομολογιο. - Τι να σας πω, υπαρχει και αλλο ενα που φευγει 12 το μεσημερι απο Πατρα. - ..... Εκλεισα γιατι αν μιλουσα με ενα ντουβαρι θα ειχα καλυτερη συνεννοηση κ αρχισα πανικοβλητος να κοιταω εναλλακτικες. Πως θα προλαβαινα αυτα τα δρομολογια; Θα επρεπε να φυγω απο πρωι και να καταφερω να μην παω καν στο γραφειο -κατι παρα πολυ δυσκολο! Ακομα δεν ξεκινησαμε και αρχισε ο Μερφυ να κανει παιχνιδι; Τη βαψαμε! Εκει ως απο (βαυαρικης) μηχανης θεος εμφανιστηκε ο αδερφος Κωστης. Του εξηγησα το προβλημα και ανελαβε δραση. Με τα κοννε του στις ακτοπλοικες της Πατρας εμαθε οτι το ιδιο το πλοιο που θα επαιρνα απο Ηγουμενιτσα το βραδυ εφευγε 5 το απογευμα απο την Πατρα! Απλα δεν εκανε σταση πλεον Ηγουμενιτσα αλλα πηγαινε Ανκονα απευθειας, κατι που η ηλιθια του πρακτορειου δεν γνωριζε καν! Την καλω επι τοπου και τη βαζω να ψαξει με την Superfast. Αφου ενημερωνεται οτι οντως ετσι ειναι, κλεινουμε θεση στο νεο δρομολογιο και σημαινει ληξη συναγερμου! Επιστροφη στο σπιτι για ενα τελικο ελεγχο στα συστηματα της Αυρας: GPS, θερμαινομενα, MP3, ασφαλειες, φωτα... Εχετε ακουσει για κανεναν που απλα εκανε μια αλλαγη λαδια και πηγε Βορειο Ακρωτηρι; Οχι; Ε τωρα θα ακουσετε! Το τελευταιο σερβις που της ειχα κανει ηταν στις 88.000 χλμ οποτε τωρα που ειχε αισιως μπει στις 100.000 το μονο που χρειαζοταν ουσιαστικα ηταν μια αλλαγη λαδιων που της χρωστουσα. Ολα τα αλλα ηταν μια χαρα! Τι αλλο να χρειαζοταν για το ταξιδι; 2 το πρωι, μεσα σε μια ζεστη, υγρη νυχτα του Ιουλιου, και οι βαλιτσες κουμπωναν πανω στην Αυρα. Το μυαλο ακομα δεν μπορουσε να το χωρεσει αυτο που πηγαινα να κανω, αλλα τωρα δεν υπηρχε επιστροφη... Η μερα της μεγαλης φυγης ξημερωνε συντομα. 
|
|
#6
19-02-2013, 00:47
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Δεσαμε τη μηχανη στο αμπαρι, διπλα σε ενα Ducati. Που ηταν ολοι οι αλλοι ταξιδιωτες;
Ανεβηκα επανω και εκανα την καθιερωμενη βολτα στους οροφους του πλοιου... Ομορφο, καινουργιο και καθαρο, ομως δεν εβρισκα μερος που να μπορει να ξαπλωσει κανεις. Που ειναι οι καναπεδες ρε παιδια; Βγηκα στο καταστρωμα ενω το πλοιο ειχε πιασει να σαλπαρει. Βλεπω την ακτη να χανεται κ μαζι της νοιωθω να χανονται και οι σκεψεις, το αγχος, τα προβληματα.. Το μονο που εχει σημασια πλεον ειναι το ταξιδι. Καθε μερα και αλλου -αλητεια κ περιπλανηση, αγνωστα μερη και περιπετεια. Να μην ξερεις τι σε ξημερωνει και να εχεις για μπουσουλα τον οριζοντα.  Tο πλοιο ηταν σχεδον αδειο παροτι ημασταν στη μεση του καλοκαιριου. Προφανως λιγοι ειναι οι τρελοι που θελουν (και μπορουν πλεον!) καταμεσης του καλοκαιριου να φυγουν απο Ελλαδα. Φανταζομοαι οτι στην επιστροφη για Πατρα οι τουριστες θα κρεμονταν απο τα ρελια σαν τσαμπια! Ετσι ομως τωρα ηταν καπως καταθλιπτικο το θεαμα -μονο ενα τσουρμο πιτσιρικια γερμανακια φτιαχνουν λιγο την ατμοσφαιρα και μου θυμιζουν οτι ο κοσμος φευγει σε διακοπες. Ο Νορβηγος φιλος Ole μου εστειλε μηνυμα, φτιαχοντας μου τη διαθεση: ο καιρος εκει πολλα υποσχομενος: ηλιος και 21 βαθμοι σημερα, το μεγαλυτερο που ειχαν δει λεει μεχρι τωρα! Τωρα τι του λες; Η νυχτα επεσε σιγα σιγα και εγω αρχισα να ψαχνω ενα μερος να την πεσω. Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα. Στο σαλονι, τηρωντας τις ενδοξες θαλασσινες παραδοσεις, το αircondition δουλευε τερμα γκαζια: οι θερμοκρασιες μπορει να χαροποιουσαν εναν πιγκουινο αλλα οχι εμενα. Απο την αλλη το καταστρωμα ηταν ζεστο αλλα τα πλαστικα παγκακια δεν τα ελεγες ακριβως και ιδανικα για υπνο. Λαγοκοιμαμαι δυο ωρες με τα φωτα φθοριου στα ματια και σηκωνομαι. Επιστροφη στο σαλονι οπου βρισκω μια καπως ευρυχωρη καρεκλα και κοιμαμαι σαν τελικο σιγμα. Superfast και υπνος ...ελευθερας βοσκης δεν πανε μαζι. Το πρωινο ξημερωσε με εναν λαμπρο ηλιο να ανατελλει πανω απο τη θαλασσα. Μοναδικο θεαμα να σε ξυπναει κατι τετοιο... Σηκωθηκα και βγηκα στο καταστρωμα. Πηρα τον κλασσικο βαπορισιο καφε και αραξα σε μια μερια να απολαυσω τη στιγμη. Στο MP3 οι#Starsailor#και οι#Oasis#(κλικ ντεεεε!) εφτιαχναν το ιδανικο soundtrack της μερας: "Man I must have been blind To carry a torch For most of my life These days I'm hanging around You're out of my heart And out of my town..." Αραχτος στο καταστρωμα, με το#Zen and the art of Motorcycle Maintenance#ανα χειρας, υπεροχος ηλιος, ζεστη, καφεδακι, μουσικη και κατω στο γκαραζ η Αυρα πανετοιμη να περιμενει να φυγουμε! Η Τελεια Στιγμη... Σε λιγο το πλοιο πιανει λιμανι στην Ancona. Τι μας περιμενει καλη μου; 
|
|
#7
19-02-2013, 00:53
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Το δυσκολότερο πράγμα για έναν άνθρωπο είναι να μπει στο λαβύρινθο της ψυχής του, να βρει το εγώ-Μινώταυρο, να παλέψει μαζί του και να βγεί νικητής-Θησέας, έχοντας αλλάξει τη ζωή του και την ίδια του θεώρηση των πραγμάτων.
Μόνο ένας ταξιδευτής στο πέλαγος της ζωής μπορεί όμως να βιώσει αυτήν την μύηση.Φαίνεται από την εισαγωγή σου, ότι μπήκες και εσύ σε έναν από τους εσωτερικούς σου λαβύρινθους.Περιμένουμε με αγωνία να μας δώσεις ένα κομμάτι αυτής της δοκιμασίας.
|
|
#8
19-02-2013, 23:29
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Απόσπασμα:
|
|
|
|
Hybrid Mode
