71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[Ακιs]

Φιλε Νικο,οτι και να πουμε ειναι λιγο.....εχεις το ταλεντο του αφηγητη,το κουραγιο του ταξιδευτη,εχεις κανει φιλη σου την μοναξια του ταξιδιωτη [σε αυτο σου το ταξιδι τουλαχιστον] και ο χαρακτηρας του αληθινου μοτοσυκλετιστη ειναι διαχυτος σε ολα σου τα γραπτα.....

Να σε εχει παντα ο Θεος καλα,να κανεις αυτο που τοσο αγαπας...

[Ταξιδευτης]

Day 13
71° 10' 21"

Το πρωι ηρθε γκριζο και μουντο στον ομορφο ξενωνα του Honningsvag.
Κατεβηκα στη μεγαλη κουζινα και βεβαια η πρωτη κινηση καθε χαρμανη Ελληνα που σεβεται τον εαυτο του ηταν να ψαξω για καφε (αφου τσιγαρα δεν καπνιζω). Συντομα με μια ζεστη κουπα μαγικου ζωμου στα χερια εκατσα στο ησυχο σαλονι διπλα στο μεγαλο παραθυρο για να σκεφτω τι θα εκανα τελικα σημερα. Ηταν νωρις ακομα και ημουν μονος. Ωραια. Τη χρειαζομουν την ησυχια τωρα.
Απλωσα χαρτες και προγραμματα στο τραπεζι και καθισα να τα χαζευω.

Κανονικα θα πηγαινα απο χθες το βραδυ στο ακρωτηρι ωστε σημερα το πρωι να ξεκινουσα για την καθοδο πλεον προς την επομενη μεγαλη αγνωστη χωρα που απλωνοταν μπροστα μου μαγευτικη και μυστηρια: τη Φινλανδια.
Ομως για αλλη μια φορα το αρχικο σχεδιο ειχε παει απατο. Τι εκπληξη.

Θελοντας και μη θα επρεπε να κατσω εδω αυτο το πρωινο μεχρι να φτιαξει ο καιρος λιγο ωστε να ανεβω πανω. Βεβαια αυτο ηταν ρωσικη ρουλετα -οι συνθηκες τωρα μπορει να εμοιαζαν κακες ομως ηξερα οτι θα μπορουσαν να χειροτερευσουν πολυ περισσοτερο απο τη μια στιγμη στην αλλη. Μηπως να πηγαινα ετσι και οτι εβλεπα;
Οι πολυ ακριβεις προγνωσεις της μετεωρολογικης υπηρεσιας προεβλεπαν κακοκαιρια για σημερα, αυριο και ολο το Σαββατοκυριακο. Θυμηθηκα το φιλο Πανο που ειχε ερθει στο Ακρωτηρι πριν χρονια και δεν ειχε καταφερει να δει απολυτως τιποτα απο την ομιχλη. Μεχρι χθες το βραδυ θα ελεγα οτι ηταν υπερβολικος, ομως τωρα ηξερα καλυτερα.
Το να βρεις το Ακρωτηρι με καλο καιρο ηταν λαχειο που σου κληρωνε αμα γουσταρε αλλιως...

Να πηγαινα τωρα το πρωι η να καθομουν αλλη μια μερα εδω περιμενοντας να ανοιξει λιγο ο καιρος;
Το μονο σιγουρο ηταν οτι δεν υπηρχε περιπτωση να εφευγα ετσι. Δεν ειχα ερθει μεχρι εδω για να αφησω μερικα συννεφα να με εμποδισουν να δω αυτο που περιμενα τοσα χρονια! Στα ταξιδια μου αν ειχα μαθει κατι με τοσες περιπετειες ηταν οτι τα πραγματα εχουν τον τροπο τους να φτιαχνουν στο τελος.

Οσο ομως προσπαθουσα να δειχνω αισιοδοξος τοσο ο καιρος εξω εκανε οτι μπορουσε για να με διαψευσει. Η βροχη τωρα ειχε δυναμωσει και χτυπουσε τα παραθυρα με μανια και απο την παρακειμενη πλαγια το συννεφο κατεβαινε ερποντας προς το μερος μου. Επανω τωρα δεν ηθελα να σκεφτομαι καν πως θα ηταν τα πραγματα. Η web camera που υπαρχει στη ταρατσα του κτηριου στο Βορειο Ακρωτηρι και που παρακολουθουσα απο το πρωι εδειχνε μια τρομακτικη εικονα με τα παντα τυλιγμενα σε ενα καταλευκο πεπλο νεφους και βροχης. Το μερος ηταν απλησιαστο. Ουτε για αστειο να πηγαινα τωρα!
"Κοιτα που διεσχισα ολη την Ευρωπη και μια ανασα πριν το τελος το ατιμο ακομα μου αντιστεκεται!" μουρμουρισα.

Καπου εκει τις σκεψεις μου διεκοψε μια φιγουρα που εμφανιστηκε στις σκαλες. Ηταν ο συγκατοικος μου στο δωματιο, ενας συμπαθεστατος μεσηλικας Γερμανος ποδηλατης. Ειχε ξεκινησει απο το Ελσινκι και ειχε κανει 1800 χιλιομετρα μεχρι εδω, πανω σε ενα ποδηλατο που εσερνε και τρειλερ! Να! Πανω που νομιζεις οτι κανεις κατι αξιο λογου ερχεται κατι τετοιο και σου γ@μ@ει τη φαντασιωση! Τι να λεμε τωρα...

Εφερε το πρωινο του χαμογελαστος στο τραπεζι και κατσαμε παρεουλα να κουβεντιαζουμε. Ηθελε να ανεβει και αυτος στο Ακρωτηρι αλλα ο καιρος τον ειχε καθηλωσει εδω. Βεβαια δεν βιαζοταν. Μεχρι το Σαββατο που θα επαιρνε το λεωφορειο που θα τον γυριζε στο Ελσινκι ειχε μερες για να καταφερει να δει το Ακρωτηρι με καλο καιρο.
Του μιλησα για οσα κουβαλουσα στους ωμους, για οσα με εκαναν τελικα να παρω τους δρομους στη ζωη μου, για αυτα που με εσπρωξαν να κανω τη τρελα πραγματικοτητα, για ολα αυτα που ηθελα να αφησω πισω και ολα εκεινα που εψαχνα να βρω μπροστα.
Μιλησαμε για χιλια δυο πραγματα: για τις διτροχες συντροφους μας, για ταξιδια, για δουλειες, για την οικονομικη κριση, για ονειρα και στοχους ζωης, για αγαπες και μνημες παλιες, για τη ζωη την ιδια τελικα.

Καθομουν εκει και τον εβλεπα να μου μιλαει καθως μοιραζομασταν τη μαρμελαδα και το ζεστο ψωμι που ειχε φερει και για αλλη μια φορα θυμηθηκα ποσο ιδιοι ειμαστε ολοι οι ανθρωποι σε αυτο το κοσμο τελικα.
Τι θα ελεγε οτι ηταν Γερμανος; Δεν ηταν εχθρος μου, δεν ειχα να χωρισω απολυτως τιποτα. Ισα ισα που που στα ματια μου αυτος ο καλοσυνατος χαμογελαστος ξανθος κυριουλης δεν ηταν ο απομακρος "ξενος" του ελληνικου τουρισμου αλλα καποιος με τον οποιο με ενωναν πολυ περισσοτερα απο αυτα που μας χωριζαν. Ακομα και αν δεν θα βρισκομασταν ποτε ξανα ειχαμε μοιραστει ενα πολυ ομορφο πρωινο παρεα και αυτο δεν θα ξεχνιοταν. Απο τετοια υλικα ειναι φτιαγμενη η αληθινη ζωη φιλε και οχι απο πολυχρωμα κουμπακια σε οθονες με 3000 "φιλους"...



Ειχε παρει να μεσημεριαζει και αρχισα να αγχωνομαι που ημουν ακομα εδω δυο βηματα απο το τελος χωρις να εχω καταφερει ακομα να φτασω εκει και η ωρα περνουσε. Δυστυχως οταν ο χρονος που εχεις να ταξιδεψεις ειναι περιορισμενος οσο και να μην το θες καποιες στιγμες νοιωθεις την πιεση του προγραμματος, των αποστασεων, των χιλιομετρων που εχεις ακομα μπροστα.
Αυτο που ηξερα ηταν οτι τωρα ηταν Τεταρτη και την Παρασκευη θα επρεπε να βρισκομαι στο Oulu της Φινλανδιας οπου με περιμενε η καλη μου φιλη η Oili να με φιλοξενησει στο πατρικο της. Περα απο αυτο δεν ειχα καποιο αλλο συγκεκριμενο προορισμο παρα μονο το οτι θα ηθελα να περνουσα και απο το περιφημο χωριο του Αι Βασιλη στο Rovaniemi.

Απο εδω και κατω δεν ειχα σκεφτει καθολου τη διανυκτερευση και τη διαδρομη μου. Ελεγα να εβαζα ροτα για τα συνορα με τη Φινλανδια για οπου βγω και να κατεληγα να κανω ελευθερο καμπινγκ στη τεραστια λιμνη Inari στη Βορεια Φινλανδια.
Με τετοιο καιρο να στηνω το τσαντηρι ομως; Θα εκοβε; Τι θα εβρισκα μπροστα μου; Μηπως να εψαχνα λιγο το τι να δω και που να παω; Αυτες οι σκεψεις τριγυριζαν στο μυαλο μου τωρα, χωρις να γνωριζω οτι οι θεοι του ταξιδιου ειχαν ηδη τα δικα τους σχεδια για μενα...

Ο Γερμανος με σκουντηξε και εδειξε την εικονα στη web camera του ακρωτηριου. "Ρε συ, σαν να το βλεπω πολυ καθαρο το τοπιο τωρα. Ανοιξε ο καιρος η ειναι η ιδεα μου;"
Δεν ηταν. Οντως το πυκνο συννεφο και η καταχνια που υπηρχε απο χθες το βραδυ στο Βραχο ειχε φυγει οσο ξαφνικα οσο ειχε ερθει και τωρα το απεραντο μπλε του μοναδικου τοπιου απλωνοταν στην μικρη οθονη του υπολογιστη απ' ακρη σ' ακρη!
Σηκωσε τα ματια απο την οθονη, με κοιταξε με σοβαρο βλεμμα και ειπε: "Ανεβα. Τωρα."

Πριν ολοκληρωσει τη κουβεντα του εγω ημουν ηδη επανω και ετοιμαζομουν.
Εβαλα τα δερματινα και τις μποτες με το πασο μου θελοντας να απολαυσω αυτη την παλια ιεροτελεστια του μηχανοβιου. Διοτι αυτη τη φορα δεν ντυνομουν για μια ακομα βολτα στα περιξ, αλλα για ενα προορισμο που κυνηγουσα μια ολοκληρη ζωη.
Κατεβηκα κατω, χαιρετησα το Γερμανο φιλο και βγηκα εξω.
Ο καιρος ειχε ανοιξει μεχρι εδω στο χωριο και αυτο σημαινε οτι τωρα ηταν η μεγαλη μου ευκαιρια!
"Αυτο ηταν. Σου 'ρχομαι." ψυθιρισα και γυρισα το κλειδι στη μιζα.



Τα τριαντα χιλιομετρα που χθες το βραδυ εκανα με τη ψυχη στο στομα σημερα εφυγαν σε χρονο μηδεν. Η Αυρα καταπινε σβελτα το στενο στροφιλικι του βουνου, ομως εγω ειχα κλειδωσει πανω σε αυτο το μικρο κομματι μπλε ουρανου που φαινοταν τωρα δειλα πισω απο τα συννεφα.
Π α μ ε ! ! !

Καθως εκανα τα τελευταια χιλιομετρα πριν το Βορειο Ακρωτηρι ηταν σαν να ταξιδευω στο απολυτο τιποτα.
Μου θυμισε εκεινα τα φιλμακια πανω στις παλιες μηχανες προβολης, οπου η μπομπινα εφτανε στην ακρη της και ξετυλιγοταν για να δειχνει απλα το κενο φως του προβολεα.
Ετσι και τωρα, φτανοντας στην ακρη του κοσμου το τοπιο θαρρεις ξετυλιγοταν και τελειωνε και αυτο μαζι με τη διαδρομη...

Πως νοιωθεις οταν φτανεις στο τελος του Δρομου;



Πλησιασα στη πυλη, πληρωσα το ακριβο αντιτιμο στο νεαρο Νορβηγο και παρκαρα τη μηχανη στην αλανα μπροστα στο μακροστενο, χαμηλο πετρινο κτηριο με το λευκο θολο που εμοιαζε κατι αναμεσα σε παλιο τουριστικο ξενοδοχειο του ΕΟΤ και φουτουριστικο σπιτι του μελλοντος.



Η καρδια αρχισε να χτυπαει με μανια το στηθος λες και ηθελε να βγει εξω.
Σαν σε ονειρο περπατησα προς την εισοδο του κτηριου με τα ποδια κομμενα. Ημουν επιτελους εδω.

71° 10' 21".
Καλωσορισατε στο Nordkapp.



Περασα στο πλαι του κτηριου και προχωρησα για την ακρη. Ενας παγωμενος ανεμος φυσουσε δυνατα και σαρωνε τα παντα.

Το μυαλο μηδενισε.
Η φωνη σωπασε.
Τα ματια μουσκεψαν.
Οι λεξεις εχασαν το νοημα τους...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Nordkapp 2012



Το Βορειο Ακρωτηρι ανοιγοταν τωρα μπροστα μου σε ολο του το μεγαλειο! Τα συννεφα εφταναν μεχρι το τελος του οριζοντα πανω σε εναν ουρανο που θαρρεις και μπορουσα να αγγιξω. Ημουν στην ακρη του κοσμου! Πιο πανω απο εδω υπηρχε μονο η Αρκτικη και ο Βορειος Πολος της γης!

Σταθηκα σαν χαμενος στην ακρη του αποτομου βραχου απλα να κοιταζω αυτο το απεριγραπτο θεαμα, μια εικονα που σημαινε τοσα πολλα για μενα.
Το ονειρο που εγινε πραγματικοτητα. Οι κοποι που στο τελος του δρομου ανταμειβονται. Μα πανω απο ολα η γνωση του οτι ολα ειναι δυνατα αρκει να το θελησουμε αληθινα και να παλεψουμε για αυτο!
Εδω πανω ενοιωθα μια απεραντη ελευθερια να με γεμιζει -απο εδω θα μπορουσα να παω οπουδηποτε στο κοσμο πλεον.
Τα ονειρα μας ειναι τωρα το μονο οριο.
"It's my time to be waiting,
All locked down, chained in the hole,
But when my waiting is done
I'm gonna give it a whirl..."

Sivert Høyem - Give It A Whirl



Μπροστα στη θεα αυτη δεν αντεξα αλλο. Ακουμπησα στα κιγκλιδωματα και αρχισα να κλαιω σαν μωρο παιδι...
Παναγιωτη, Μανο, ειμαστε ΕΔΩ ρε παιδια!! Τα καταφεραμε! Τα καταφεραμε ρε...

Ενοιωσα επιτελους ενα μεγαλο φορτιο να φευγει απο τη πλατη μου. Τα ειχα καταφερει, οχι μονο για παρτη μου αλλα και για ολους οσους δεν μπορουσαν να ειναι εδω μαζι μου τωρα...

Πηρα βαθεια ανασσα και προχωρησα προς το μερος του πασιγνωστου μνημειου και σταθηκα κατω απο την μεγαλη μεταλλικη υδρογειο.
Τοσα χρονια εβλεπα αυτη την εικονα σε φωτογραφιες αλλων ταξιδιωτων και ακομα δεν μπορουσα να το πιστεψω οτι τωρα ημουν εγω εδω στη θεση τους!



Ο κοσμος ηταν λιγοστος αυτο το παγωμενο απογευμα.
Κανεις δεν μιλουσε εδω. Οι επισκεπτες τριγυριζαν εδω και κει σαν φαντασματα, ολοι χαμενοι στις σκεψεις τους.
Το Βορειο Ακρωτηρι ειχε αυτη την επιδραση επανω στον επισκεπτη. Ερχοσουν εδω και ενοιωθες να πλημμυριζεις συναισθηματα που πασχιζουν να βγουν εξω το ενα πανω στο αλλο με το μυαλο ενα κουβαρι.

Ισως ηταν η σκεψη του οτι τωρα στεκομασταν κυριολεκτικα σε μια απο τις ακρες του κοσμου που ξεραμε, η ισως η γνωση οτι ολα εχουν ενα τελος και τιποτα δεν ειναι απεραντο αληθινα. Οι τοποι, οι ανθρωποι, ο χρονος...
Αρχη και Τελος.

Αρχισα να περιπλανιεμαι στο χωρο θελοντας να συγκρατησω καθε μικρη λεπτομερεια αυτου του μερους.
Σε μια ακρη υπηρχε ενα παραξενο συμπλεγμα απο επτα πετρινους κυκλους που εμοιαζαν με τεραστια νομισματα. Ηταν ενα γλυπτο που λεγοταν Barn av Jorden -τα παιδια της Γης.



"Τον Ιουνιο του 1988, επτα παιδια απο καθε γωνια του κοσμου ηρθαν εδω στο Βορειο Ακρωτηρι και εμειναν μια βδομαδα δημιουργωντας μαζι το μνημειο αυτο, ως συμβολο συνεργασιας, φιλιας ελπιδας και χαρας."



Στο κεντρο των κυκλων στεκοταν η Μητερα Γη αγκαλια με ενα παιδι που εδειχνε προς το Βορρα.



Λιγο πιο περα βρισκοταν η πινακιδα του Mindattsolvegen.
Ο Δρομος του Ηλιου του Μεσονυχτιου.



Περιφερομενος βρηκα ενα ακομα σημαντικο μνημειο: μια μεγαλη πετρινη στηλη που ειχε στηθει απο το βασιλια Oscar ΙΙ της Νορβηγιας και Σουηδιας το 1873 και σηματοδοτουσε την ακρη του βασιλειου του...



...ομως αν το μνημειο ηταν αξιολογο, αυτο που βρισκοταν απο πισω του ηταν ακομα πιο αξιοσημειωτο.
Αν και αγνωστο στους πολλους, ο καβος Knivskjellodden στο βαθος ηταν το πραγματικο Βορειο Ακρωτηρι και τελικο ακρο της Ευρωπης. Βεβαια για εμενα τα εκατο επιπλεον μετρα δεν ειχαν σημασια.
Στοχος ηταν ο ατιμος αυτος βραχος που πατουσα τωρα, η δικη μου Χιμαιρα.



Καθως συνεχιζα τη βολτα μου στο αδειο προαυλιο ειδα ενα συναδελφο μηχανοβιο με τις κορντουρες και το κρανος στο χερι και κοντοσταθηκα.
Αναγνωριζοντας απο τα δερματινα μου οτι και εγω ημουν πανω σε δυο ροδες, χαμογελασε και ειπε απλα: "Καλωσηρθες. Τα καταφερες."
Δυο λεξεις απλες αλλα μου ακουστηκαν σαν το πιο ομορφο πραγμα που θα μπορουσε να μου πει καποιος!
Χαμογελασα και το μονο που σκεφτηκα να πω ηταν "Ευχαριστω φιλε. Παρομοιως."

Πιασαμε την κουβεντα, ετσι απλα σαν δυο φιλοι που συναντιουνται μετα απο καιρο και γνωριστηκαμε. Ηταν ο Marko, ενας τρελο παλικαρακι απο τη Φινλανδια που ειχε ταξιδεψει απο το Ελσινκι μεχρι εδω πανω σε ενα ακρως χαρχαλεμενο παλιο Honda Shadow που ειχε κανει φτιαξει μονος του, χωρις σχεδιο, χωρις χαρτη, χωρις τιποτα.
Ακομα και τις κορντουρες που φορουσε τωρα τις ειχε αγορασει καθ' οδον μιας που οταν ξεκινησε ο μονος εξοπλισμος που φορουσε ηταν ενα ανοιχτο κρανος, ενα τζιν παντελονι και ενα μακο μπλουζακι!
Καπου στο βαθος θα ορκιζομουν οτι ακουγα τους αντβεντσουραδες του Κολωνακιου να βαζουν φωτια στα ξεχειλιζοντα εξοπλισμο περιπετειας τουμπανα τους μπροστα στο Da Capo στη πλατεια...



Ειχε φτασει εδω μολις σημερα και εψαχνε να μεινει καπου πριν παρει αυριο το δρομο της επιστροφης για το Ελσινκι. Τον ιδιο δρομο που θα ακολουθουσα και εγω διασχιζοντας τη Φινλανδια. Οι θεοι του ταξιδιου μολις μου ειχαν κανει ενα ακομα δωρο!
Σε χρονο μηδεν ειχαμε αποφασισει να μεινει το βραδυ στον οικονομικοτατο ξενωνα που ημουν και εγω και να ταξιδεψουμε μαζι απο εκει και περα μεσα στη νεα χωρα.
Απο το πουθενα ειχα βρει παλι συνταξιδιωτη και μαζι και εναν νεο φιλο. Αυτο το ταξιδι ηταν τελικα ευλογημενο!
Σε καθε γωνια εβρισκα ανθρωπους να μοιραστω το Δρομο και τις χαρες του, να συνταξιδεψω, να γνωρισω τις ζωες τους, να μου χαρισουν τη φιλια τους...

Παρεα λοιπον συνεχισαμε την βολτα μας αυτη τη φορα στο εντυπωσιακο κτηριακο συγκροτημα του Nordkapp.
Αναμμενα κερια στις δυο πλευρες της εισοδου φωτιζαν χαμηλα τη πετρα φτιαχνοντας μια πολυ ατμοσφαιρικη εικονα.



Η εισοδος μου θυμιζε εντονα πολυτελες ξενοδοχειο και οχι αδικα, καθως ενα τμημα του κτηριου στο ισογειο ηταν οντως ξενοδοχειο, η υπαρξη του οποιου ομως ηταν απολυτα διακριτικη χωρις να εμποδιζει τους επισκεπτες απο το να εχουν προσβαση σε οποιο μερος του κτηριου επιθυμουσαν. Τα κερια εδω ειχαν την τιμητικη τους, δενοντας με τον πλεον υπεροχο τροπο με το πετρινο κτισμα.



Kαι αν καποιοι αναρωτηθηκατε γιατι μιλησα για ισογειο, ο λογος ηταν απλος: το χαμηλο πετρινο κτισμα ηταν απλα η κορυφη του παγοβουνου.
Βλεπετε ενα μεγαλο μερος του βραχου εδω ηταν σκαμμενο και φιλοξενουσε δυο ακομα επιπεδα με οτι μπορει να φανταστει κανεις: πολυτελη μπαρ, εστιατορια, ενα μεγαλο πανοραμικο ψηφιακο κινηματογραφο, ταχυδρομειο, μαγαζια με σουβενιρ, εκθεσεις εργων τεχνης και ακομα και εκκλησια!
Ολο το εσωτερικο ηταν καταπληκτικα σχεδιασμενο, με καθε σπιθαμη του χωρου λειτουργικη και αξιοποιημενη.



Το φουτουριστικο κωνικο τμημα του κτηριου με τη χαρακτηριστικη λευκη σφαιρα απο πανω ηταν ενα πανοραμικο εστιατοριο, ενω απο πανω υπηρχε ενα δευτερο επιπεδο με την καλυτερη σουιτα του ξενοδοχειου. Η ιδια η λευκη σφαιρα δε ηταν μετεωρολογικος σταθμος.

Το μεγαλυτερο μερος του ισογειου ηταν μια μεγαλη σαλα με τεραστιες γυαλινες προσοψεις, οπου οι επισκεπτες μπορουσαν να κατσουν και να πιουν το ποτο τους σε ενα απο τα μπαρ του κτηριου και να χαζευουν εξω την απιστευτη θεα του Ακρωτηριου.

Εμεις ειχαμε ηδη περασει αρκετη ωρα στη ισογειο και ηταν καιρος να εξερευνησουμε και το υπολοιπο μερος. Κατεβηκαμε τις σκαλες προς τα αλλα επιπεδα και βγηκαμε σε ενα μακρυ τσιμεντενιο διαδρομο που στους τοιχους ειχε γυαλινες προθηκες με καταπληκτικα πολυχρωμα ναυτικα διοραματα που εξηγουσαν την ιστορια της εξερευνησης του Nordkapp.


(Φοβερη λεπτομερεια το Βορειο Σελας!)





Καπου εδω σε αυτο το τσιμεντενιο υπογειο διαδρομο βρηκα και το πιο αλλοκοτο ξωκλησι του κοσμου.
Εχω επισκεφθει πολλους ναους στα ταξιδια μου αλλα τετοιο πραγμα δεν ειχα ξαναδει ποτε. Η εισοδος δεν θυμιζε σε τιποτα εκκλησια και ισα που προιδεαζε τον επισκεπτη για τη συνεχεια στο εσωτερικο...



Μπαινοντας μεσα τα εχασα! Δεν ειχα ξαναδει τετοιο πραγμα.
Ο μικρος χωρος εμοιαζε με κατι αναμεσα σε προιστορικη σπηλια και τη γεφυρα του διαστημοπλοιου Enterprise, αλλα σε τιποτα δεν θυμιζε με κανονικη εκκλησια!



Γυρω απο το δωματιο βρισκονταν δυο σειρες καθισματων σε κυκλικη διαταξη και σε καθε εσοχη της σκαμμενης πετρας υπηρχαν αναμμενα κερια, ενω μια απαλη τζαζ μελωδια γεμιζε το χωρο με μουσικη. Η ακρως εντυπωσιακη οροφη ηταν καλυμμενη απο μεγαλα φωτεινα μπλε πανελ καθως και απο πολλους μικρους διαφανεις κρυσταλλους που φωτιζονταν απο LED θυμιζοντας αστερια στον ουρανο.
Απιστευτο!

Το ιερο ηταν εξισου διαστημικο: ηταν απλα μια λευκη ημικυκλικη αψιδα που εμοιαζε με καρινα σκαφους και στο κεντρο ειχε ενα μικρο τραπεζι με κερια και απο πανω μια φιγουρα του Εσταυρωμενου εμοιαζε να αιωρειται μεσα στο φως.



Μου εκανε πολυ μεγαλη εντυπωση ολο αυτο. Δεν μπορουσα να φανταστω οτι θα υπηρχε μια τετοια εκκλησια καπου στο κοσμο!

Η επιγραφη στην εισοδο εξηγουσε σχετικα: "Το ξωκλησι του St. Johannes εκτος του οτι ειναι το βορειοτερο ξωκλησι στο κοσμο ειναι και μια οικουμενικη εκκλησια. Αυτο σημαινει οτι δεν εκπροσωπει καποια συγκεκριμενη θρησκεια -εδω μπορει οποιοσδηποτε να βρει ενα ησυχο μερος για να διαλογιστει ανεξαρτητα απο τη πιστη του.
Το ξωκλησι εχει μονο τρια συμβολα: το Χριστο, το σταυρο και το περιστερι -τα μονα συμβολα στα οποια ολες οι χριστιανικες αιρεσεις συμφωνουν. Η μουσικη που παιζει εχει γραφτει και αφιερωθει στο ξωκλησι απο τον Jan Garbarek, εναν απο τους καλυτερους Νορβηγους μουσικους της τζαζ.
Το εκκλησακι του Αγιου Ιωαννη (απο τον Ιωαννη το Βαπτιστη) καθιαγαστηκε την Midsummer Day του 1990 και συχνα χρησιμοποιειται για βαπτισεις και υς."


Ο μακρυς διαδρομος μας οδηγησε σε ενα πολυτελες διωροφο μπαρ/εστιατοριο χτισμενο αμφιθεατρικα που κατεληγε σε ενα μικρο μπαλκονι.



Ποσο μου αρεσε που υπηρχαν παντου κερια αναμμενα! Εκαναν την ηδη καταπληκτικη εικονα ακομα πιο ατμοσφαιρικη.





Βγηκαμε εξω και η πινακιδα εγραφε "The King's view". Οντως.
300 μετρα πανω απο τη θαλασσα και το θεαμα προς τον Ατλαντικο ωκεανο που απλωνοταν μπροστα εκοβε την ανασσα.
Εδω ηταν το δικο μου ξωκλησι για διαλογισμο...



Γυρισα και ακουμπησα στο βραχο αφηνοντας το βλεμμα να ταξιδεψει στον οριζοντα.
Η ωρα τωρα ειχε παει αισιως 10 το βραδυ, ομως εδω πανω ο ηλιος δεν εδυε πραγματικα ποτε: απλα ακουμπουσε στον οριζοντα γυρω στα μεσανυχτα για να ανηφορισει λιγο μετα ξανα στον ουρανο.

Τα συννεφα που τοσες μερες με κυνηγουσαν τωρα εμοιαζαν να υποχωρουν λιγο παιχνιδιζοντας και αφηνοντας τη λαμψη του περιφημου ηλιου του μεσονυκτιου να αχνοφαινεται και να ριχνει στηλες χρυσου φωτος πανω στη θαλασσα.
Ηταν μια μοναδικη στιγμη.



Ο Marko σαν να διαβασε τη σκεψη μου και εβγαλε ενα πουρο απο τη τσεπη του μπουφαν του και μου το προτεινε χαμογελαστα: "Το φυλουσα για αυτη τη στιγμη αδερφε."

“Live, travel, adventure, bless, and don't be sorry.”



Το να πετυχεις εδω πανω τον ηλιο ισοδυναμουσε με τριπλο τζακποτ και λοττο μαζι.
Δεν θα αφηνα την ευκαιρια να παει χαμενη. Ανεβηκα στα γρηγορα επανω στο προαυλιο για να πιασω την καλυτερη φωτογραφια που θα μπορουσα να ελπιζω.
Ο Ηλιος του Μεσονυκτιου εσκιζε τα βαρια συννεφα πισω απο το Nordkapp φτιαχνοντας μια ολοχρυση κουρτινα φωτος πανω στη θαλασσα...



Οι φωτογραφιες με αυτο το φως ηταν μια αληθινη ευλογια...





Δεν ειχαμε τελειωσει ομως ακομα. Μεσα στη σαλα με περιμενε ο Marko με μια ωραια ιδεα: να παμε σινεμα!
Στη τιμη της εισοδου περιλαμβανοταν και ενα πανεμορφο ντοκυμαντερ μιας ωρας για τις τεσσερις εποχες στο Ακρωτηρι.
Καταπληκτικη μουσικη, φωτογραφια, σκηνοθεσια και το να βλεπει ολο αυτο κανεις σε ενα πανοραμικο κινηματογραφο με τρεις (!) τεραστιες περιμετρικες οθονες ηταν μια αληθινα αξεχαστη εμπειρια: www.northcapevideo.com


Βγηκαμε εξω μαγεμενοι εχοντας χασει την αισθηση του χωρου και του χρονου.
Ανεβηκαμε επανω στο ισογειο οπου ομως μας περιμενε μια δυσαρεστη εκπληξη. Το μερος ειχε γεμισει ασφυκτικα απο κοσμο! Εξω στο παρκινγκ βρισκονταν δεκατεσσερα ολοκληρα πουλμαν που ειχαν ερθει λιγο πριν και ειχαν αδειασει μια στρατια τουριστων καθε ηλικιας με νουμερακια στα ρουχα τους οι οποιοι περιφερονταν στο προαυλιο και σε καθε χωρο του μεχρι πριν λιγο ησυχου και ατμοσφαιρικου μερους.

Καθισα σε μια γωνια και τους χαζευα και ηθελα τοσο πολυ να τους φωναξω οτι το Nordkapp δεν ειναι μια απλη τουριστικη ατραξιον που βλεπεις για μιση ωρα και φευγεις.
Ειναι κατι αλλο! Ειναι στιγμα, ειναι προσκυνημα, ειναι προορισμος ζωης και ειναι δυσκολος γ@μωτο. Πρεπει να ειναι.

Αυτοι ετσι τι καταλαβαιναν τωρα; Απο το πολυτελες κρουαζιεροπλοιο που τους ειχε φερει εδω εμπαιναν στο , εφταναν εδω στο κλιματιζομενο λεωφορειο τους, τραβουσαν δεκα φωτογραφιες και εφευγαν. Πως να τους εξηγουσα τι σημαινε για καποιους απο μας αυτο το μερος...
Προβατα με νουμερα στα πετα, περιπετεια προκατ, ζωη κονσερβα...

Εξω ο καιρος ειχε αρχισει να χαλαει αποτομα. Το Ακρωτηρι λες και θυμωσε με τους τουριστες.
Φευγουμε καλο μου. Ο φορος αποτιθηκε.



Tα προβατα ειχαν πανικοβληθει και ειχαν μαντρωθει στην εισοδο του κτηριου θελοντας να φυγουν οπως οπως. Βαλαμε αδιαβροχα και περασαμε αναμεσα τους και μας κοιτουσαν με γουρλωμενα ματια σαν να ημασταν τρελοι που θα βγαιναμε εξω σε αυτη τη κακοκαιρια πανω σε δυο ροδες.
Δεν ηξεραν και δεν θα τους εξηγουσα.



Γυρισαμε στο χωριο γυρω στα μεσανυχτα και αν νομιζετε οτι εδω τελειωσαμε με τη μερα μας ειστε γελασμενοι...
Αφησαμε τα πραγματα του Marko στον ξενωνα αλλα με το φως εξω να κανει το βραδυ σαν απογευμα και την ενταση που ειχαμε απο το Ακρωτηρι δεν ειχαμε καμια διαθεση για υπνο.
- Παμε για ποτακι;
- Sure thing buddy!



Ξεκινησαμε να περπαταμε στο κεντρικο δρομο του Honningsvag. Το χωριουδακι ηταν τελειως καταθλιπτικο.
Μενεις εδω και γινεσαι ψυχακιας σε δεκα μερες.



Πολλα απο τα μικρα ξυλινα σπιτια εστεκαν ερειπωμενα και βρωμικα...



Μαγαζια που καποτε φιλοξενουσαν διαφορα μικρες επιχειρησεις τωρα παρεμεναν κλειστα...
Εγκαταλειψη...





Το μερος εδειχνε να υπαρχει κατα κυριο λογο ως λιμανι ανεφοδιασμου για τα μεγαλα πλοια που εδεναν εδω προτου συνεχισουν για πιο νοτιες ροτες.



Το κεντρο του χωριου ηταν πιο ομορφο αλλα και παλι με τα παντα κλειστα τωρα θυμιζε πολη φαντασμα.
Βεβαια η παντελης ελλειψη κοσμου ηταν κατι το λογικο αν σκεφτει κανεις οτι ηταν σχεδον 1 το πρωι, αλλα με αυτο το φως εχανες καθε αισθηση του χρονου!



Σκεφτηκα οτι το χειμωνα εδω τα πραγματα θα ηταν πολυ ζορικα.
Τουλαχιστον ειχαν τα καταλληλα οχηματα για να διασκεδαζουν οταν οι δρομοι θα εκλειναν απο το χιονι και το παγο.





Πανω που πιστεψαμε οτι τετοια ωρα θα ηταν ολα κλειστα ακουσαμε το γνωριμο ηχο μουσικης και βαβουρας που ερχοταν απο ενα στενακι.
Ηταν η παμπ του χωριου.
Η εισοδος ηταν στο πλαι ενος μικρου διωροφου σπιτιου με μια παλια ξυλινη κουπαστη βαμμενη κοκκινη, βαριες κλειστες κουρτινες στα μικρα παραθυρα και χαμηλος φωτισμος.
Στα μερη μου σε μαγαζια που εμοιαζαν ετσι δεν εμπαινες μεσα...

O Marko ομως επεμενε και τελικα μπηκαμε. Στο μυαλο μου επαιζε ηδη η σκηνη οπου οι ηλιθιοι ηρωες μπαινουν μεσα στο πιο κακοφημο μπαρ της συνοικιας και η μουσικη σταματαει αποτομα ενω ολοι κοιταζουν με δολοφονικο βλεμμα τους παρεισακτους.
Τελικα ομως η πραγματικοτητα δεν θα μπορουσε να ηταν πιο διαφορετικη απο αυτο που περιμενα. Το μερος ηταν ενα πολυ ζεστο μπαρακι με oμορφο νεαροκοσμο και ζωντανη μουσικη.



Πηραμε μπυριτσα οπως ολοι οι ντοπιοι με τη ...πιστωτικη καρτα (εδω ειχαν καταργησει ουσιαστικα τα χρηματα) και κατσαμε σε ενα τραπεζι για να απολαυσουμε τη μουσικη.



Στην ακρη της μπαρας υπηρχε ενα χαρακτηριστικο δειγμα της τοπικης πανιδας της περιοχης...
Τι τις ταιζουν ρε πστη μου εδω πανω και βγαινουν ετσι;



Συντομα ενα παλικαρακι με τη κιθαρα του αρχισε να παιζει γνωστα ροκεντρολ κομματακια και εγινε το ελα να δεις! Οι περισσοτεροι θαμωνες σηκωθηκαν πανω και αρχισαν να χοροπηδανε σαν τρελοι, χορευοντας και τραγουδωντας ολα τα κομματια με τη ψυχη τους.
Ο Marko τα ειχε παιξει. "Δεν ειχα ιδεα οτι οι Νορβηγοι ειναι τοσο εξωστρεφεις! Εμεις στη Φινλανδια δεν θα γλεντουσαμε ποτε τοσο εκδηλωτικα."

Για καποιον προερχομενο απ' τη Μεσογειο που θεωρουσε εντελως φυσιολογικους τετοιους τροπους διασκεδασης αυτη η αντιδραση ειχε πολυ πλακα! Ακομα περισσοτερη ομως πλακα ειχε το να βλεπω τους Νορβηγους, ενα λαο που μεχρι τωρα θεωρουσα κρυο και απομακρο, να γλεντανε τοσο εντονα και εγω να βρισκομαι εδω και να το ζω απο κοντα!

Παρτυ στον 71ο Παραλληλο -μεχρι και τραγουδακι για το Honningsvag ειχανε!


Βγηκαμε εξω και.... ηλιος;!! Μα η ωρα ειναι μολις 2 το πρωι! Δεν μπορει! Ποση ωρα μειναμε εκει μεσα;;;
Δεν μπορουσα να το πιστεψω με τιποτα. Το μυαλο αδυνατουσε να δεχτει απο που του ελεγαν τα ματια. Ηταν κατι που οσες φορες και να βιωνα δεν θα μπορουσα να συνηθισω ποτε τελικα...
Στην εισοδο της παμπ οι παρεες γελουσαν, εκαναν τσιγαρακι και κουβεντιαζαν. Γυρω μου Νορβηγοι, Φινλανδοι και Ισλανδοι. Δεν υπηρχε κανενας απο τις χωρες που θα θεωρουσα πιο οικειες. Ιταλια, Γαλλια, Αγγλια, ποσο μαλλον Ελλαδα.
Ξαφνικα ενοιωσα να βρισκομαι ενα εκατομμυριο χιλιομετρα απο το σπιτι μου.



Πηραμε το δρομο της επιστροφης για το ξενωνα και στον ουρανο ο ηλιος ανετειλε πλεον πανω σε ενα γαλανο ουρανο!
2.30πμ. Ανατολη ηλιου.



Αντε να κοιμηθει κανεις τωρα με τετοιες εικονες στα ματια του...

[aeriko]

Σε ακολουθούμε από κοντά

[sotosg]

[xrhstos]

Από τις ωραιότερες ιστορίες περιπλάνησης , πρώτη φορά κολάω τόσο με αφήγηση ταξιδιού ώστε να περιμένω (τις τελευταίες 2 μέρες) πότε θα γραφτεί η άφιξη στο προορισμό.
Καλά ταξίδια εύχομαι!

[Ταξιδευτης]

Day 14
Honningsvåg (N) - Inari (FI)
370 km

Δεν ειχαν περασει πολλες ωρες που ειχα πεσει για υπνο και τωρα τα ματια μου ηταν ηδη ανοιχτα να κοιταζουν το φως που περνουσε μεσα απο τις βαριες κουρτινες του μικρου δωματιου.

Βρισκομουν στο Βορειο Ακρωτηρι, ο ηλιος εξω ελαμπε απο ωρα και μπροστα μου ξεκινουσε μια αλλη μια μερα στο δρομο, αλλα αυτη τη φορα παρεα με ενα νεο φιλο και συνταξιδιωτη που θα μου εδειχνε τη χωρα του! Μπορουσα να ζητησω κατι περισσοτερο απο αυτα που ειχα τωρα;
"Η τυχη ευνοει τους τολμηρους" σκεφτηκα. Και τους τρελους.

Κατεβηκα στη κουζινα αλλο ενα πρωινο νωρις και εφτιαξα το απαραιτητο πρωινο καφεδακι αργα και χαλαρα -η πρωινη ιεροτελεστια μου. Ποτε δεν βιαζομουν στο πρωινο, αντιποινο για τα χρονια που οι δικου μου με ξυπνουσαν αξημερωτα Πασχα και καλοκαιρια για να ταξιδεψουμε και "να προλαβουμε τη κινηση" για να πεσουμε -κλασσικα- πανω σε αλλους 100.000 που ειχαν την ιδια φαεινη ιδεα με μας...

Ανοιξα τους χαρτες και αυτη τη φορα δεν ειχα καποιο ζητημα για το αν θα επρεπε να μεινω η οχι -ο Βραχος μου ειχε κανει τη χαρη χθες, το χρεος ειχε εκπληρωθει και πλεον ημουν ελευθερος να βαλω ροτα για οπου ηθελα. Απο εδω ολοι οι δρομοι με προσμεναν ανοιχτοι και ξενοι -υπαρχει αραγε μεγαλυτερη χαρα απο την ελευθερια να κανεις οτι θες; Ποσο μαλλον οταν εχεις μαζι και καλη παρεα!

Κατα φωνη... Ο Marko κατεβηκε τις σκαλες και πιασαμε τη κουβεντα για να οργανωσουμε τη μερα μας. Αρχικα ειχε σκεφτει να κατεβει για Φινλανδια μεσω ενος επαρχιακου δρομου στη βορεια Σουηδια, ομως ειχα ηδη μαθει οτι ο συγκεκριμενος δρομος δεν ειχε ιδιαιτερο ενδιαφερον -εκτος και αν σου αρεσε να οδηγας 300 κιλα μηχανης δρομου πανω σε ενα ατελειωτο χωματοδρομο.

Εγω δεν ειχα προτιμηση για τη διαδρομη, ομως θα ηθελα να περασω απο την πολη Karasjok, την πρωτευουσα των Λαπωνων λιγο πριν τα συνορα της χωρας με τη Φινλανδια με τελικο προορισμο για τη μερα καποιο camping γυρω απ' τη τεραστια λιμνη Inari.



Ο Marko κοιταξε για λιγο το χαρτη με ενδιαφερον, σηκωσε το βλεμμα και μου ειπε με ενα μεγαλο χαμογελο: "Ολα καλα! Το καλυτερο σχεδιο ειναι απλα να μην εχεις! Let's ride buddy!"
Ενοιωθα τεραστια ευγνωμοσυνη στους ανθρωπους που ειχα βρει στο δρομο μου και ειχαν προθυμοποιηθει τοσο ευγενικα να μου δειξουν δρομους, να με φιλοξενησουν, να περασουν χρονο μαζι μου, να συνταξιδεψουμε ακομα... Αυτο ειναι ο αληθινος πλουτος αυτης της ζωης τελικα: η αγαπη οσων ερχονται στη ζωη σου και μπλεκουν τα χνωτα τους με τα δικα σου εστω και για λιγο πριν χαθουν ξανα...

Χαιρετησαμε το ευγενεστατο Γερμανο ποδηλατη, ευχηθηκαμε καλη επιστροφη και βγηκαμε εξω στο φως.
Τα συννεφα στον ουρανο αρκετα αλλα απο πισω καραδοκουσε το βαθυ μπλε ενος ηλιολουστου ουρανου και εδινε υποσχεση για την υπεροχη μερα που ξεκινουσε!

Βαλαμε τις μηχανες να ζεσταινονται και κοιταχτηκαμε. Δεν χρειαζονταν κουβεντες -τα πλατια χαμογελα πισω απο τις ζελατινες τα ελεγαν ολα.



Ηταν μια σημαντικη στιγμη αυτη: Για πρωτη φορα μετα απο καιρο η πυξιδα εδειχνε παλι πορεια προς το Νοτο. Νεες αγνωστες χωρες, καινουργιες περιπετειες, νεοι φιλοι...
Με το Northwind απο τον Sivert Høyem να παιζει δυνατα στο MP3, κουμπωσα την 1η στο κιβωτιο και αφησα την εικονα του βορρα να χαθει στους καθρεφτες μου.
Ηταν η ωρα της επιστροφης!



Ο στενος δρομος που ακολουθουσε την ακτογραμμη της Βορειας θαλασσας εμοιαζε τοσο διαφορετικος στο φως του ηλιου.
Τα τοπια εκοβαν την ανασσα με την απιστευτη ομορφια τους...



Δρομοι αδειοι, ανοιχτοι και απεραντοι, μια φυση μοναδικη, εικονες που χαρασσονται για παντα στο μυαλο και τη ψυχη...





Αφησα το Marko να πηγαινει μπροστα και εγω εκατσα πισω απολαμβανοντας καθε λεπτο αυτης της υπεροχης διαδρομης! Νερο, πετρα και φως...



Τα συννεφα συνοδευαν την πορεια μας πειραχτικα -αλλου βαρια και σκουρα σαν τεραστια τσαλακωμενα σεντονια στον ουρανο και αλλου ανοιχτα σαν παραθυρα που αφηναν το φως του ηλιου να πεφτει πανω στη θαλασσα.
Δεν θα εβρεχε σημερα -ειχαμε βγει κερδισμενοι στην αναμετρηση με το καιρο και με καποιο παραξενο τροπο το νοιωθαμε και οι δυο. Ο Marko σταματησε να μαζεψει λουλουδια και εγω βρηκα την ευκαιρια να μαζεψω μερικες ακομα εικονες απο αυτο το μοναδικο τοπο.





Στο δρομο εδω οι ταρανδοι ηταν ενα συχνο φαινομενο αλλα ηταν κατι που οσο και να το εβλεπα δεν θα μπορουσα να το συνηθισω ποτε! Μεχρι αυτο το ταξιδι τετοια ζωα τα εβλεπα μονο πισω απο φραχτες σε ζωολογικους κηπους ως κατι αξιοπεριεργο αλλα εδω ηταν διπλα μου, μπορουσα να τα αγγιξω καθως περπατουσαν αταραχα διπλα μας.



Βεβαια οσο ομορφα και επιβλητικα ζωα ηταν αλλο τοσο προσοχη χρειαζονταν καθως το να τα βρισκεις ξαπλωμενα στη μεση του δρομου -εκει που ηταν πιο ζεστα- και να σου κοβουν τη πορεια ηταν ενα πολυ συνηθισμενο φαινομενο. "Αν δεν θες να φας μπιφτεκια ταρανδου για μεσημεριανο καλο θα ειναι να εχεις το νου σου στα φρενα Νικο..." σκεφτηκα και απλωσα δυο δαχτυλα στη μανετα ασυνειδητα.

Παντα αγαπουσα το μοναχικο ταξιδι αλλα το να μοιραζεσαι τετοιες στιγμες με φιλους που καταλαβαινουν ηταν πραγματικα ανεκτιμητο.
Η φιγουρα του νεου μου φιλου στο βαθος του δρομου ηταν η πιο ομορφη εικονα που θα μπορουσα να ζητησω...



Απο το Βορειο Ακρωτηρι μεχρι τα συνορα της Φινλανδιας ειναι ενα τσιγαρο δρομος.
Πορεια σταθερα τωρα προς το νοτο και το Karasjok, την πρωτευουσα της Λαπωνιας.

"I thought I would have this figured out by the time I was 22
But just when you know just where it's at
It's always something new
Oh it's like this
It just takes some getting used to.."



Λιγο εξω απ' το Karasjok σταματησαμε για λιγο σε ενα ομορφο καφε. Αλογα και αναβατες ζητουσαν να ξεδιψασουν.



Χαζευα το Shadow εξω. Ταξιδι πανω σε τσοπερ με 11αρι ντεποζιτο και τα πραγματα ατακτως δεμενα μεσα σε σακουλες... Ειπες τιποτα δικε μου; Ολα ειναι δρομος και τα υπολοιπα ειναι δικαιολογιες που ψελλιζεις το βραδυ για να νοιωσεις καλυτερα που γυαλιζεις τον πυραυλο στο γκαραζ και τον πας σπιτι-καφε-γραφειο-σπιτι...


Ride on and the sun always shines in the end...



Ημασταν τωρα μια ανασσα απ' τα συνορα της χωρας -στη καρδια της απεραντης Finnmark, μιας περιοχης που γνωριζα καλυτερα με την ονομασια Λαπωνια.

Εδω στο Karasjok βρισκοταν το κοινοβουλιο των ιθαγενων Sami καθως και διαφορα πολιτιστικα κεντρα που σκοπο ειχαν να ενημερωνουν και να διαφυλλασουν τη σπανια κληρονομια μιας γλωσσας και ενος πολιτισμου που μεσα στην παγκοσμιοποιημενη σουπα ξεχωριζε ως κατι μοναδικο, αγνωστο, πολυτιμο.

Σταση λοιπον στο μεγαλυτερο πολιτιστικο παρκο της περιοχης το Sápmi Park για να μαθω λιγο καλυτερα αυτο τον αγνωστο και υπεροχο πολιτισμο των Λαπωνων.



Αφησαμε τις μηχανες στην εισοδο και περιπλανηθηκαμε τριγυρω. Το μερος ηταν τελειως ερημο!
Που ηταν ολοι; Εμοιαζε να ειναι κλειστο, ομως απο τις 5 το απογευμα;
Στη ρεσεψιον η παλια BMW ενος συνταξιδιωτη που ειχαμε βρει στο δρομο προς τα εδω εδειχνε οτι το μερος λειτουργουσε κανονικα. Απλα οντας μια καθημερινη και οχι Σαββατοκυριακο το ειχαμε βρει εντελως ησυχο.
Τουλαχιστον θα το ειχαμε ολο για παρτη μας...



Το παρκο πολιτιστικης κληρονομιας ηταν πραγματικα εντυπωσιακο.
Τα παντα εδω ηταν αυθεντικα και ειχαν ως μοναδικο σκοπο οχι την τουριστικη εκμεταλλευση αλλα την διαδοση και διασωση αυτου του πολιτισμου.



Τριγυριζα αναμεσα στις ξυλινες καλυβες και τις παραδοσιακες φορεσιες και δεν μπορουσα να μην κανω συγκρισεις στο μυαλο μου με τα δικα μας χαλια πισω στη πατριδα. Τι καναμε εμεις για να διατηρησουμε ζωντανες τις παραδοσεις πολιτισμων που χανονταν τωρα πια, περα απο αρπαχτες, τσολιαδακια και τουριστοπαγιδες στα διαφορα μνημεια;
Εδω οι ανθρωποι σεβονταν και αγαπουσαν τη διαφορετικοτητα...



Το καλοκαιρι υπηρχαν πολλες δραστηριοτητες για τους επισκεπτες. Ξεναγηση στο παρκο αναμεσα στα διαφορα κτισματα των Sami, εκτελεση παραδοσιακων τραγουδιων joik απο ντοπιους, παρουσιαση ενος φιλμ 30 λεπτων για την ζωη αυτου του λαου και το καλυτερο: βολτα και επιδειξη στην φαρμα με τα χασκυ, οπου εξηγουσαν την μοναδικη και παναρχαια σχεση των Sami με αυτα τα πανεμορφα σκυλια.

(φωτο απο τη σελιδα του Sapmi Park)


Το χειμωνα το παρκο ομως δεν εκλεινε. Καθε αλλο. Παρεμενε ανοιχτο και προσεφερε πολλες δραστηριοτητες στους επισκεπτες, οπως διανυκτερευση σε μια παραδοσιακη σκηνη Lavvo των Sami, η "σαφαρι αναζητησης του Aurora Borealis" με ελκηθρα και σκυλια χασκυ, με διαρκεια που μπορουσε να φτασει και τις δεκα μερες!



Διαβαζοντας ολες αυτες τις πληροφοριες δεν μπορουσα παρα να μεινω αναυδος απο την αντοχη αυτων των ανθρωπων εδω: "Οι εκδρομες θα ακυρωνονται σε περιπτωση που η θερμοκρασια ειναι κατω απο τους -30 βαθμους C. Οταν οι θερμοκρασιες ειναι μεταξυ -25 και -30 βαθμων οι εκδρομες θα μικραινουν σε διαρκεια η θα ακυρωνονται αναλογα με τις καιρικες συνθηκες." Υπηρχαν τουριστες που επιζουσαν μετα απο τετοιες ...εκδρομες αραγε;

Ομως οσο σκληροτραχηλοι ανθρωποι ηταν εξωτερικα αλλο τοσο ευγενικοι μαθαιναν να ειναι και να σεβονται τη μητερα Φυση.
"Συμφωνα με τις δοξασιες, οι προγονοι μας ζουνε στο Βορειο Σελας. Οταν αυτο φωτιζει στον βραδυνο ουρανο δεν επιτρεπεται να σφυριζεις, να τραγουδας η να κανεις οποιοδηποτε θορυβο. Το Βορειο Σελας ζηταει σεβασμο."
Υπεροχος λαος!

Η ωρα περνουσε και επρεπε να φυγουμε. Τα συνορα ηταν εδω και σε λιγο θα φταναμε στο προορισμο για τη μερα, την τεραστια λιμνη Inari της Βορειας Φινλανδιας.
Εγω ηθελα να μεινω αποψε σε καποιο ξυλινο σπιτακι στην ακρη της λιμνης, ομως ο Marko μου ειπε οτι θα προτιμουσε να μεινει σε ενα ξενωνα νεοτητας που γνωριζε στη περιοχη απο παλιοτερα.
Στο ακουσμα περι ξενωνα νεοτητας το μυαλο μου πηγε στα στριμωγμενα τσιμεντενια κουτια στα στενα των κεντρων της πολης, οποτε προτιμησα να απεχω. Θα πηγαινα μια βολτα μεχρι τα κοντινα καμπινγκ να βρω κατι και με το Marko θα τα λεγαμε το επομενο πρωι.

Το φαεινο μου σχεδιο θα αποδεικνυοταν τελειως λαθος. Ευτυχως.

Το ουρανιο τοξο εμφανιστηκε ξαφνικα στο βαθος του δρομου, σαν ενα πανεμορφο σημαδι θαρρεις για τη νεα χωρα που με περιμενε μπροστα για να τη γνωρισω...
Ισως να ηταν το μυαλο που επαιζε παλι τα παιχνιδια του αλλα καποιες φορες η φυση πραγματικα εφτιαχνε τις πιο ομορφες εικονες στη πιο καταλληλη στιγμη!



Και εκει, στη βαση του ουρανιου τοξου με περιμενε ενα ακομα συνορο. Αυρα μου... Που με εχεις παει πια!
Tervetuloa Suomeen!



Καπου εδω καταφερα να χαθω με το Marko. Μου ειχε πει οτι ακριβως μετα τα συνορα θα σταματουσε σε ενα βενζιναδικο που ηξερε για να γεμισει καυσιμο ομως εδω, στη μεση της ερημιας, το μονο που εβλεπα ηταν πρασινο και τιποτε αλλο!

Αποφασισα να συνεχισω στο δρομο, πιστος στο σχεδιο μου να ψαξω να βρω διανυκτερευση σε καποιο κοντινο καμπινγκ γυρω απο τη λιμνη. Ουτως η αλλως ειχαμε επικοινωνια με το τηλεφωνο οποτε δεν υπηρχε νοημα να περιμενω εδω.
Απο εδω και περα το τοπιο ειχε αλλαξει δραματικα.
Μου ηρθαν στο νου τα λογια του συμπαθεστατου Γερμανου ποδηλατη που ειχε ανεβει στο Ακρωτηρι διασχιζοντας τη Φινλανδια: "Η χωρα αυτη ειναι η πιο βαρετη χωρα που μπορει να φανταστει καποιος απο φυσικη ομορφια. Ειναι σαν εκεινα τα καρτουν που τρεχουν συνεχεια και πισω επαναλαμβανεται το ιδιο σκηνικο. Περα του οτι ειναι επιπεδη σαν τηγανιτα υπαρχουν τριων ειδων τοπια και τιποτα αλλο: δασος - δασος, λιμνη - λιμνη, δασος - λιμνη."

Οταν τον ειχα ακουσει νομιζα οτι ολα αυτα ηταν υπερβολες.
Δεν ηταν.



Βεβαια ακομα και ετσι εβρισκα συνεχως μπροστα μου εικονες να με ενθουσιασουν.
Οπως τους ταρανδους που εβοσκαν αμεριμνοι στην ακρη του δρομου....



...η τις πανεμορφες λιμνες που εμφανιζονταν ξαφνικα πισω απο μια συσταδα δεντρων και καθρεφτιζαν με τον πιο ωραιο τροπο τα χρωματα του ουρανου που σουρουπωνε.



Ημασταν στη χωρα των χιλιων λιμνων εξαλλου!



Μονος πλεον χωθηκα σε ενα ερημικο δασικο δρομο ακολουθωντας το GPS προς το κοντινοτερο camping στην αναζητηση μου για διανυκτερευση.
Φτανοντας εκει βρηκα ενα ακρως γραφικο σκηνικο στην ακρη μιας μικρης λιμνης. Ηταν οτι ειχα στο νου μου!





Αν διανυκτερευα μεσα σε ενα τετοιο σκηνικο δεν θα ειχα κανενα παραπονο. Ποιος θα ειχε αλλωστε;
Ομως καποιες φορες χωρις να το γνωριζεις βρισκεσαι σε ενα σταυροδρομι και εκει συμβαινουν καποια τελειως ανεξηγητα πραγματα που σε σπρωχνουν στον αλλο δρομο απο αυτο που υπολογιζες.
Θυμωνεις, απογοητευεσαι αλλα προχωρας και φτανεις στο τελος για να διαπιστωσεις οτι αυτος ο δρομος που πηρες αθελα σου ηταν τελικα απειρως καλυτερος απο αυτο που σχεδιαζες να παρεις!

Ετσι πηγαινοντας στη ρεσεψιον του ομορφου μικρου camping με απογοητευση διαπιστωσα οτι δεν υπηρχε κανενα διαθεσιμο καταλυμα για τη βραδια και το επομενο camping βρισκοταν σε αποσταση 40+ χιλιομετρων. Ελευθερη κατασκηνωση τοτε!
Η ωρα ηταν 9.30 το βραδυ πλεον και ειχα ηδη αργησει για να στησω σκηνη. Βγηκα στο κεντρικο δρομο και σταματησα στην ακρη του δρομου για να στειλω ενα μηνυμα στο Marko και να χαζεψω το φως του ηλιου που εδυε και γεμιζε χρωματα τα παντα...



Δεν ειχαν προλαβει να περασουν 2 λεπτα οταν ο Marko εμφανιστηκε χαμογελωντας και χαιρετωντας στο βαθος του δρομου!
Ουτε συμφωνημενοι να ημασταν! Δεν ειχε δει το μηνυμα μου ακομα αλλα απο συμπτωση βρισκομουν στη διαδρομη που πηγαινε προς το ξενωνα νεοτητας που ειχε κλεισει για να μεινει. "Νικο, εγω εχω ηδη κλεισει εκει και κανονισα αν θες και για σενα δωματιο. Ειναι οικονομικα και ειμαστε πολυ κοντα απο δω. Τι λες;"

Το σκεφτηκα λιγο. Να τον αφηνα να φυγει μονος του και να πηγαινα να στησω τη σκηνη μου μονος ενω ειχα παρεα; Θα πηγαινα στον ξενωνα. "Φυγαμε φιλε!" Το σταυροδρομι που λεγαμε.

Ο Marko μπηκε μπροστα και συνεχισαμε πορεια για μερικα χιλιομετρα πανω στο κεντρικο δρομο. Εκει που νομιζα οτι ο προορισμος μας ηταν η πολη Inari, ξαφνικα στριψαμε δεξια μεσα στο δασος και αρχισαμε να προχωραμε σε μια ατελειωτη χωματινη ευθεια.

Και εκει ηταν που ο καιρος μου χαρισε μια ανεπαναληπτη στιγμη που δεν χωραει σε καμια φωτογραφια και περιγραφη. Με τον ηλιο να πεφτει στο βαθος του δρομου, επιασε να πεφτει μια απαλη καλοκαιρινη βροχη και ηταν σαν να διασχιζουμε μια χρυση θαλασσα!

Η μαυρη σιλουετα της μηχανης του Marko μπροστα μεσα στη χρυση βροχη και με τον ηλιο κοντρα ηταν μια εικονα που θα μου μεινει αξεχαστη για παντα...
Ομως τα καλυτερα δεν ειχαν ερθει ακομα...

Συντομα βρεθηκαμε στην εισοδο ενος τεραστιου συμπλεγματος κατοικιων, κατι αναμεσα σε αγροκτημα και συγκροτημα πολυτελων ξυλινων εξοχικων σπιτιων, ολα χτισμενα αμφιθεατρικα γυρω απο τη λιμνη Inari!
Ο Marko πηγε στο μεγαλο κτηριο της ρεσεψιον και πηρε τα κλειδια του σπιτιου που θα μεναμε αποψε.
Αραξαμε τις μηχανες διπλα στο σπιτι και η θεα απο εκει ηταν απλα απεριγραπτη!!!



Οχι ομως οτι το εσωτερικο πηγαινε πισω! Εμεινα να κοιταζω σαν χαζος! Αυτο ηταν ο ...ξενωνας που ειχα ενδιασμους να παω;!;;;



Ενα τεραστιο σαλονι που ηταν οσο ολο το σπιτι μου φιλοξενουσε ενα εξισου μεγαλο καναπε, μια 40αρα LCD και μια τραπεζαρια δεκα ατομων, ενω απ' ακρη σ' ακρη μεγαλα παραθυρα φροντιζαν για τη καλυτερη θεα που θα μπορουσα να φανταστω!



Στη πληρως εξοπλισμενη κουζινα υπηρχε μεχρι και φαγητο στα ντουλαπια, διαθεσιμα για τους επισκεπτες εδω.



Δεν ηξερα τι να πω! Ουτε στο καλυτερο ονειρο μου δεν θα μπορουσα να ειχα φανταστει ενα τετοιο σεναριο!
Φτιαξαμε ...Φινλανδικα burgers και κατσαμε στο τραπεζι να φαμε χαζευοντας τη θεα και ρωτοντας τον νεο φιλο μου για το πως ειναι η ζωη σε αυτη τη τοσο ομορφη τελικα χωρα.



Ο Marko μου ειπε οτι οι Φινλανδοι ειναι μια ζωη σε καταθλιψη. Δεν μπορουσα να το διανοηθω αυτο. Μα σε μια τοσο ομορφη, πολιτισμενη και τακτικη χωρα;
Μου εξηγησε οτι εφταιγε το κλιμα και το οτι σαν χαρακτηρες ειναι κλειστοι ανθρωποι, ομως και παλι δυσκολευομουν να το καταλαβω. Ισως οταν εχεις μαθει να ζεις σε μια χωρα που τα παντα δυστυχως εχουν ρημαξει και καθε μερα που περναει ειναι χειροτερη απο τη προηγουμενη, τοτε μαθαινεις και να εκτιμας πραγματα που αλλοι θεωρουν δεδομενα. Οπως ισονομια, δικαιοσυνη, ελευθερια λογου, σοβαροτητα, αποτελεσματικοτητα, ευκαιριες εργασιας, οικονομικη ανεση...


Ο Marko σηκωθηκε επανω και με εβγαλε αποτομα απ' τις σκεψεις αυτες: "Εχω φυλαξει το καλυτερο για τελευταιο φιλε."

Πηγε μεσα στη κουζινα και γυρισε πισω με μερικες μπυρες.
- Τι ειναι αυτο ρε φιλε;
- Ειναι για μια ειδικη περισταση. Πηγαινε βαλε απωθητικο για τα κουνουπια και ακολουθησε με εξω.

Σηκωθηκα και ψεκαστηκα ολοκληρος απο τη κορφη ως τα νυχια με το εντομοαπωθητικο που ειχα φερει -εδω στη Λαπωνια τα κουνουπια ηταν κυριολεκτικα εκατομμυρια και επεφταν επανω σου σε σμηνη με το που εβγαινες απο το σπιτι. Γιατι να πηγαιναμε εξω τωρα;

Και τοτε καταλαβα. Το φως του ηλιου που εδυε αγγιζοντας τωρα τον οριζοντα επεφτε στο μεγαλο ρολοι στο σαλονι. Η ωρα ηταν 12 παρα τεταρτο. Αυτο σημαινε ενα και μονο πραγμα...

Βγηκα εξω και κατεβηκα στην ακρη της λιμνης με τη καρδια οπως και στο Ακρωτηρι στα κοκκινα...



Κανεις μας δεν μιλουσε.
Ενας κομπος ανεβηκε στο λαιμο και οι λεξεις δεν εβγαιναν.
Σταθηκαμε εκει αμιλητοι, να κοιταζουμε.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
τον Ηλιο του Μεσονυχτιου.



Απολαυσαμε αυτο το μεγαλειωδες σκηνικο με το Φινλανδικο τροπο πινοντας τις μπυρες μας σιωπηλοι, χαμενοι στις σκεψεις του ο καθενας, δωσμενοι στη μαγεια μιας ανεπαναληπτης στιγμης...

Ενα ακομα μεγαλο ονειρο ειχε μολις γινει πραγματικοτητα...
Fade away,
The night is calling my name...
You will stay,
I'll sail away...
The Rasmus - Sail Away

[SenseiG]

Απο τα λιγα ταξιδιωτικα που διαβασα και με κρατησαν πισω απο το τιμονη της μηχανης σου σαν αλλος οδηγος,απιστευτη αφηγηση και γραφη να εισαι καλα φιλε...

[ortho]

Φϊλε Ταξιδευτή..............

το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι με τη φωτογραφία του "Ηλιου του Μεσονυχτίου" ανατρίχιασα.....


Γενικά δε διαβάζω ταξιδιωτικά, ίσως γιατί ξέρω ότι δε θα κάνω ποτέ κάτι ανάλογο....αλλά το δικό σου με έχει μαγέψει! Περιμένω κάθε μέρα το επόμενο επεισόδιο του ταξιδιού σου! Να'σαι καλά!

[Ταξιδευτης]

Day 15
Inari (FI) - Rovaniemi - Oulunsalo (FI)
560 km

Αλλη μια μερα στο δρομο ξημερωσε. Αν και τεχνικα δεν νυχτωσε και ποτε. Το βραδυ επεσα να κοιμηθω με το φως του ηλιου εξω απ' το μικρο παραθυρο του δωματιου να χτυπα τα στορια και το πρωι σηκωθηκα με ακριβως το ιδιο φως.
Ο απολυτος αποπροσανατολισμος. Το μονο που κρατουσε το σωμα μου απ' την αποδιοργανωση ηταν το ρολοι στον τοιχο.
"12 το βραδυ. Κοιμησου. 8 το πρωι. Ξυπνα."

Πηγα στη κουζινα, εφτιαξα καφεδακι και εκατσα να χαζευω τη θεα της λιμνης απ' τα μεγαλα παραθυρα του σαλονιου.
Ο Marko κοιμοταν του καλου καιρου και δεν ημουν σε βιασυνη να τον ξυπνησω. Σκεφτηκα το ταξιδι μου και τα οσα ειχα δει μεχρι τωρα. Τα μερη που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τις περιπετειες που εζησα.
Ειναι πολυ ιδιαιτερο συναισθημα να βγαινεις στο δρομο χωρις να ξερεις τι σε περιμενει. Σου δινει μια φοβερη ελευθερια που σπανια μπορεις να βρεις οταν εισαι εγκλωβισμενος στην καθημερινοτητα της "κανονικης" σου ζωης.
Και καθε φορα που ταξιδευεις γυριζεις διψασμενος για αλλα τοσα, ξανα και ξανα.
""Ειν' η δικη σου η ατελειωτη διψα / ειναι η διψα που σε κρατα ζωντανο / ειναι η διψα για καθαρο ουρανο" -ποσο αληθινο αυτο το στιχακι...

Θα μπορουμε να συνεχισουμε να ταξιδευουμε αραγε; Κοντρα στις αντιξοοτητες και σε ολα αυτα που μας θελουν γραναζακια του συστηματος;
Και το μεγαλυτερο ερωτημα ολων: θα αντεξουμε να πληρωνουμε το τιμημα του ταξιδιωτη;
Το ειχα πει και παλιοτερα: Αυτος που ταξιδευει παντα πρεπει να φευγει... Ειναι η ιδια η φυση του ταξιδιου αυτη.
Και το τιμημα το ειχα ηδη νοιωσει καλα στο πετσι μου σ' αυτο το ταξιδι.
Γυριζεις τον κοσμο, παιρνεις απιστευτες εικονες, ζεις μοναδικες καταστασεις, γνωριζεις υπεροχους ανθρωπους.... ομως ολα περνανε μπροστα σου σαν ταινια, εισαι εκει αλλα δεν εισαι πουθενα.
Δεν ριζωνεις. Ευχη και καταρα μαζι...

Εγω ομως την αποφαση μου -για καλο η κακο- την ειχα παρει απο παλια και με ειχε οδηγησει εδω τωρα. Σε αυτο το πανεμορφο μερος να σχεδιαζω αλλη μια μερα ταξιδιου. Και οταν ανοιγα αυτους τους παλιους χιλιοσκισμενους χαρτες ηταν σαν το πιο λαμπρο φως της ημερας που εδιωχνε ολες τις σκοτεινες σκεψεις του νου.

Επρεπε να ξεκινησω να ετοιμαζομαι.
Σχεδον 600 χιλιομετρα με χωριζαν απο το Oulu, οπου με περιμενε η υπεροχη Φινλανδη φιλη μου η Oili για να με φιλοξενησει στο πατρικο της. Ομως πριν απο αυτο δεν θα μπορουσα να παραλειψω ενα ακομα μερος που ηθελα απο καιρο να δω: το χωριο του Αη Βασιλη στο πασιγνωστο Rovaniemi και το περασμα του Αρκτικου κυκλου ξανα -προς τα νοτια αυτη τη φορα.
Σημερα μας περιμενε μεγαλη μερα.



Πηγα και ξυπνησα τον πανυψηλο Φινλανδο που ροχαλιζε ακομα μακαριως -αν τον αφηνα θα κοιμοταν μεχρι τον αλλο μηνα!
"Αντε Marko, ειναι ωρα να παρουμε τους δρομους φιλε!"

Οταν οι λεπτομερειες δειχνουν το μερακι των ανθρωπων: μπρελοκ μινι-κορμος (αληθινου) δεντρου...



Η συνεχεια γνωστη: το βασανο του μαζεματος των πραγματων και η γλυκεια προσμονη της αγνωστης διαδρομης που ανοιγεται μπροστα μας, η αιωνια υποσχεση οτι θα ξαναρθεις να δεις οσα δεν προλαβες, ο φιλος που χαμογελαει καβαλα στη μηχανη του, το κλικ της 1ης στο κιβωτιο και το κατεβασμα της ζελατινας... Φυγαμε!



Σημερα παροτι ο προορισμος και των δυο μας θα ηταν το Oulu, ο Marko δεν ηθελε να παρει το κεντρικο δρομο αλλα να κοψει μεσα απο μικρους επαρχιακους.

O Marko σημερα ηθελε να παει μεσω επαρχιακων δρομων μιας που οι απεραντες ευθειες του κεντρικου δρομου δεν ηταν οτι καλυτερο για τη μικρη Shadow. Εγω απ' την αλλη μιας που ηθελα να δω και το Rovaniemi πριν τον τελικο προορισμο της μερας αποφασισα οτι θα ηταν καλυτερο να παρω την εθνικη οδο -κατι που θα αποδεικνυοταν σοφη επιλογη στη συνεχεια... Δωσαμε ραντεβου στο Oulu και αποχαιρετιστηκαμε προσωρινα. Θα τα λεγαμε παλι συντομα.

O δρομος αγνωστος απλωνοταν ξανα μπροστα μου, ενα πανεμορφο τοπιο και στα ακουστικα ο Warren Hayes με το Banks of the Deep End να τραγουδαει τις σκεψεις μου...
"On the banks of the deep end
Where your soul is your best friend
Searching for a reason to go astray
Wild dreams turn to nightmares
Silver clouds turn to golden stairs
And everything that you used to know is slipping away..."



Οδηγοντας πανω σ' αυτο το σχετικα μικρο δρομο σκεφτομουν οτι αν αυτο ηταν η εθνικη οδος τους, τοτε οι μικροτεροι επαρχιακοι δρομοι πως θα ηταν; Μια σχετικα συντομη παρακαμψη μου εδωσε την απαντηση. Εδω οι ανθρωποι δεν θεωρουσαν την ασφαλτο ιδιαιτερα σημαντικη...



Πως μπορει μια πινακιδα να σου εξαψει τη φαντασια και να σε καθηλωσει;
Μπορει να γραφει Nord Kapp η και....



Βρισκομουν εξω απ' το Ivalo τωρα τη τελευταια πολη της βορειας Φινλανδιας πριν τα συνορα με τη Ρωσσια.
Τετοια ονοματα πολεων μου εμοιαζαν μυθικα και δεν μπορουσα να πιστεψω οτι ημουν τοσο κοντα τωρα!
"Καποια αλλη φορα καλη μου" ψιθυρισα...

Εντελως τυπικα και με την ηλιθια τυχη μου καθως συνεχισα να ταξιδευω νοτια μεσα απ' αυτο το απεραντο δασος που καποιοι ονομαζαν Φινλανδια ειδα τα συννεφα στον οριζοντα να πυκνωνουν. Ηταν τοσο πολυ να ζητησω μια μερα χωρις βροχη ετσι για αλλαγη;

Συντομα σαν ειρωνικη απαντηση στην ερωτηση μου η βροχη αρχισε να πεφτει δυνατα αλλα εγω συνεχισα. Ειπαμε: κρατουσα το "παραθυρο των δεκα λεπτων". Αντι να σταματαω καθε τρεις και λιγο για αδιαβροχα συνεχιζα κανονικα και μονο αν η βροχη δεν σταματουσε μεσα σε δεκα λεπτα εβρισκα ενα μερος να σταματησω, να στεγνωσω λιγο και να βαλω τα αδιαβροχα.

Αυτη τη φορα ολα εδειχναν οτι η τυχη δεν θα ηταν με το μερος μου. Τα δερματινα ειχαν αρχισει να μουσκευουν -μπορει να κρατουσαν ακομα αλλα αν συνεχιζα μεσα σ' αυτη τη βροχη δεν θα εμενα στεγνος για πολυ.



Καπου εκει ενα βενζιναδικο εμφανιστηκε στη μεση του πουθενα. Γυρω μου το μονο που εβλεπα ηταν δαση, γκριζο ουρανο και βροχη.
Ηταν να απορει κανεις γιατι αυτοι οι ανθρωποι εδω πανω ηταν τοσο καταθλιπτικοι;

Καθως εστριψα στην εισοδο του πρατηριου, ενα νεαρο παλικαρι στεκοταν στην ακρη του δρομου με ενα μεγαλο σακο διπλα του μουσκεμα απ' τη βροχη, ενω περιμενε να βρεθει καποιος να τον παρει μαζι του. Οτοστοπ σε τετοιες συνθηκες.... Τον ταλαιπωρο!
Ομως εκεινος εμοιαζε να ειναι απολυτα ενταξει με τη κατασταση του. Χαμογελασα. Παιρνεις τα χαρτια που σου μοιραζονται στη παρτιδα της ζωης και κανεις το καλυτερο που μπορεις με οτι εχεις. Μαθημα ζωης και ζωης ευτυχισμενης!

Παρκαρα τη μηχανη και πηγα κλασσικα κατευθειαν για τις τουαλετες για να στεγνωσω. Σκουπισμα κρανους, μπουφαν, παντελονιου, γαντιων και λοιπου εξοπλισμου... Τωρα ενοιωθα πολυ καλυτερα!
Βγηκα και επομενη σταση ηταν στο γκισε για τον απαραιτητο καφε, κανα δυο κρουασαν και ενα ομορφο χαμογελο: πρωινο on the road.

Εκατσα στα μικρα τραπεζακια στην ακρη της σαλας και χαζεψα τις μικρες λεπτομερειες της καθημερινοτητας των ντοπιων γυρω μου.
Ενοιωθα σαν ενας εξωτερικος παρατηρητης που εβλεπε μια ταινια να ξεδιπλωνεται μπροστα του: εξω απ' τα παραθυρα η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα πανω στο γκριζο και μελαγχολικο σκηνικο. Υπο αλλες συνθηκες, με τους ανθρωπους να καθονταν εξω στον καλοκαιρινο ηλιο το μερος θα εμοιαζε εντελως διαφορετικο αλλα τωρα... Αυτο ελεγαν καλοκαιρι αυτοι οι ανθρωποι εδω;
Τιποτα δεν θυμιζε οτι ειμασταν στη καρδια του καλοκαιριου τωρα!

Στο απεναντι τραπεζι τεσσερα πιτσιρικια καθονταν χωρις να κανουν τιποτα: Δεν μιλουσαν, σχεδον δεν κινουνταν καν. Απλα καθονταν εκει δειχνοντας να βαριουνται απιστευτα. Μπροστα τους μια μικρη τηλεοραση εδειχνε ενα τελειως αχρωμο ντοκυμαντερ για το ψαρεμα, ενω ακριβως πισω τους ηταν μια σειρα απο "φρουτακια", οπου καποιοι μεγαλυτεροι ανθρωποι καθονταν και τα ταιζαν συνεχως χρηματα αδιαφορωντας για τα παντα γυρω τους.

Ενοιωσα μια βαθεια λυπη για αυτους. Εθισμενοι στο τζογο να χανουν τα λεφτα τους σε αυτες τις αηδιες...
Δεν ειχαν τιποτα καλυτερο να κανουν ενα τετοιο πρωινο Σαββατου ρε γ@μωτο; Να πανε για δουλεια η για ψωνια; Να μεινουν στο κρεβατι με τις αγαπημενες τους; Να κανουν ερωτα; Να παιξουν με τα παιδια τους; Να παρουν ενα ομορφο πρωινο και να διαβασουν τα νεα, να πανε επισκεψη στους γειτονες, η απλα να περπατησουν στη βροχη παρεα με ενα φιλο;
Το θεαμα με εκανε γεμιζε μελαγχολια αλλα και θυμο μαζι. Ανοητοι ανθρωποι χαραμιζουν τις ζωες τους ενω εχουν ολα οσα καποιοι αλλοι παλευουν να βρουν. Ενα μερος που να λες σπιτι, μια οικογενεια, μια κοινοτητα...

Ενα απο τα παιδια τραβηξε ιδιαιτερα τη προσοχη μου. Ηταν το μεγαλυτερο ολων, ενα κοριτσι γυρω στα 14-15. Ειχε αυτη την υπεροχη Σκανδιναβικη ομορφια, ομως οντας στην εφηβια το προσωπο της ηταν γεματο σπυρια και κοκκιναδια. Εμοιαζε να ειναι η πιο απογοητευμενη ολων να βρισκεται σ' αυτο το μερος.
Προσπαθησα να σκεφτω το πως θα ενοιωθε. Να εισαι εφηβος με τις ορμονες να κανουν παρτυ, με το προσωπο σαν πιτσα απο τα σπυρια και να βρισκεσαι κολλημενος σε ενα τραγικο βενζιναδικο στη μεση του πουθενα, με τον πατερα πανω απο κεφαλι σου να τζογαρει κολλημενος στα μηχανηματα και εσυ να εισαι υποχρεωμενος να περιμενεις βλεποντας ενα ντοκυμαντερ για το πως ψαρευουν πεστροφες!

Γυρισε και με κοιταξε με ενα αδειο βλεμα. Στοιχηματιζα οτι θα προτιμουσε να βρισκεται οπουδηποτε αλλου στο κοσμο αυτη τη στιγμη...
Δεν ηταν ομως η μονη που με κοιτουσε -οι υπολοιποι θαμωνες με παρατηρουσαν και εκεινοι διακριτικα αλλα δεν με πειραζε.
Υποθετω οτι σε αυτο το σκηνικο θα μπορουσα καλλιστα να ειμαι και ενας πρασινος εξωγηινος που επινε καπουτσινο στη γωνια του.

Οι σκεψεις μου διακοπηκαν αποτομα απο το βαρυ τετρακυλινδρο γουργουρητο καποιας μηχανης που ερχοταν. Κοιταξα εξω και μια παλια Honda CBR1000 με δυο αναβατες μπηκε στο βενζιναδικο και αραξε. Μπηκαν στο μαγαζι και πηγαν κατευθειαν στις τουαλετες, ακριβως οπως ειχα κανει και εγω. Εσκασα στα γελια! Η διαδρομη του μηχανοβιου! Πρωτα πας στη τουαλετα να στεγνωσεις και μετα ολα τα υπολοιπα!
Τελικα ολοι εμεις οι μηχανοβιοι ειμαστε παλαβη αλλα υπεροχη φαρα! Μονο ενας ιδιαιτερος τυπος ανθρωπου θα επελεγε να ρισκαρει τη ζωη του πανω σε δυο ροδες, εκτεθειμενος στα στοιχεια της φυσης με βροχη, αερα, χιονι, καυσωνα, αλλα να που καποιοι απο εμας το κανανε αυτο εσκεμμενα. Ηταν η αισθηση του να νοιωθεις ζωντανος; Η αναγκη να μεινεις οσο γινεται μακρυτερα απο τις αβουλες μαζες καταναλωτικων προβατων που επιλεγουν το "ασφαλες", που ακολουθουν τη λογικη και κανουν αυτα που κανουν ολοι οι υπολοιποι επειδη αυτο ειναι το σωστο;

Θα μπορουσαν να ειναι ολα αυτα και ακομα παραπανω. Οι δυο καβαλαρηδες βγηκαν απο τη τουαλετα και προσεξα οτι ηταν πατερας και γιος! Ποσο τελειο ηταν αυτο;; Χαμογελασα και σκεφτηκα οτι αυτο ηταν ενα ακομα μεγαλο μου ονειρο: να ταξιδευω μια μερα παρεα με τα παιδια μου σε αγνωστες διαδρομες του κοσμου...

Εξω η βροχη ειχε κοψει και ηταν ωρα να πηγαινω.
Εγνεψα "γεια" στους μαυροφορεμενους αναβατες και βγηκα εξω. Ο φρεσκος αερας μυριζε εντονα βρεγμενο χωμα. Στην ακρη του δρομου το παλικαρακι ηταν ακομα εκει, ολη αυτη την ωρα μεσα στη βροχη...
Τον χαιρετησα καθως περασα μπροστα του και εκεινος μου χαρισε ενα υπεροχο μεγαλο χαμογελο!
Τελικα ο κοσμος ειναι πανεμορφος οταν εχεις τα ματια να τον δεις...



Με τη βροχη να ειναι παρελθον ο δρομος τωρα ηταν ανοιχτος για το Rovaniemi και ο ηλιος που εκανε δειλα την εμφανιση του πισω απ' τα συννεφα αναδεικνυε την ομορφια αυτου του τοπου. Δαση και λιμνες μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...





Μπορει εδω τα τοπια να ηταν πολυ διαφορετικα απο εκεινα της Νορβηγιας ομως δεν επαυαν να ειναι πραγματικα υπεροχα!



Με τη διαθεση στα υψη τωρα, δυναμωσα το MP3 και ανοιξα το γκαζι. Oasis - Hello



Συντομα ειχα φτασει εξω απ' το περιβοητο Rovaniemi. Δεν ξερω πως και γιατι αλλα στο μυαλο μου το χωριο του Αη Βασιλη ηταν στο κεντρο μιας μικρης κωμοπολης. Η πραγματικοτητα δεν θα μπορουσε να ειναι πιο διαφορετικη.

Το χωριο του Αη Βασιλη στη πραγματικοτητα βρισκεται εξω απο το Rovaniemi, και ειναι ενα μεγαλο θεματικο παρκο, κατι σαν τη Disneyland των Φινλανδων. Εξω απ' τη πολη ομως; Γιατι;

Ο λογος ηταν απλος: ηταν χτισμενο ακριβως επανω στον Αρκτικο Κυκλο.



Το μερος ηταν πολυ ομορφο, με πολυ προσεγμενες μικρες λεπτομερειες. Χριστουγεννιατικα στολιδια, διακοσμησεις, πολυχρωμα λουλουδια παντου...



Ηταν ηδη απογευμα και σε λιγες ωρες το παρκο θα εκλεινε οποτε η πρωτη σταση ηταν στα μικρα μαγαζακια με σουβενιρ για τα απαραιτητα αυτοκολλητα.
Αυτο το μερος ηταν η χαρα του παιδιου!



Απο τα ηχεια που ηταν διασπαρτα στο παρκο ακουγονταν διαφορα χριστουγεννιατικα τραγουδια, μια μαλλον αποτομη αντιθεση με τη γλυκεια ζεστη του καλοκαιρινου απογευματος τωρα.
Καποιοι θα μπορουσαν να πουν οτι το ολο θεμα ηταν μια κιτς υπερτουριστικη παγιδα αλλα αν δεν το επαιρνες στα σοβαρα το διασκεδαζες με τη ψυχη σου. Εγω δεν χορταινα να περπαταω τριγυρω και να χαζευω σαν παιδι τα χρωματα και ολες τις απιθανες λεπτομερειες!



Στο κεντρο του χωριου υπηρχε μια μεγαλη αυλη οπου δεσποζε ενα μεγαλο κτηριο: το γραφειο του κυρ Μπιλυ αυτοπροσωπως...
(Βεβαια εδω τον ελεγαν Νικο αλλα αυτο δεν ειχε και μεγαλη σημασια...)



...ενω γυρω απο το χωριο, υπηρχε ενα μεγαλο αλσος γεματο δεντρα και μονοπατια οπου ο κοσμος μπορουσε να κανει περιπατους και να βλεπει -τι αλλο;- τους ταρανδους και τα μικρα σπιτακια των ξωτικων.



Oμως στην κυριως αυλη υπηρχε μια ακομα μεγαλη ατραξιον... O Αρκτικος Κυκλος περνουσε ακριβως απο το κεντρο του χωριου και σηματοδοτουνταν με μια μεγαλη λευκη γραμμη με τις συντεταγμενες επανω της...
66° 32' 35": Arctic Circle ξανα



Τα παντα εδω ηταν φτιαγμενα απο πετρα και ξυλο, εναρμονισμενα με το περιβαλλον και οσο πιο κοντα σε ενα παραδοσιακο Φινλανδικο χωριουδακι οσο θα γινοταν.



Σκεφτηκα οτι εδω περα την περιοδο των Χριστουγεννων, με τα σπιτακια χιονισμενα και τα τζακια αναμμενα θα ηταν πραγματικα υπεροχα...



Ολα αυτα τα σπιτακια που εμοιαζαν σαν ντεκορ στη πραγματικοτητα ηταν απολυτως λειτουργικα και χρησιμοποιουνταν κανονικα.
Kαταστηματα, γραφεια, ξενοδοχεια, χωρις βεβαια να λειπει το σημαντικοτερο κτισμα: το ταχυδρομειο.





Mια πλευρα του τοιχου ηταν απ' ακρη σ' ακρη γεματη με μικρα κοκκινα ραφια με ταμπελες χωρων απο κατω και μεσα εκατονταδες γραμματα απο παντου. Εδω κατεληγαν ολα τα γραμματα που εστελναν τα παιδια ολου του κοσμου στον Αη Βασιλη!



Βλεπετε κατι γνωριμο στη φωτογραφια;



Πως θα ηθελα να καθομαι σε αυτη τη γωνια ενα χειμωνιατικο βραδυ και εξω να χιονιζει...



Απ' εξω υπηρχε ενα δεντρο απο πινακιδες με διαφορους προορισμους στο κοσμο, μαλλον για να βρισκει το δρομο του πιο ευκολα ο Αγιος...



...αν και για να βρει κανεις το δρομο για το ξενοδοχειο μαλλον δεν χρειαζοταν καποια ιδιαιτερη σημανση, μιας που ξεχωριζε στην ακρη του μικρου χωριου.



Ο ηλιος τωρα ειχε νικησει κατα κρατος τα συννεφα στον ουρανο και ετσι επεστρεψα στη γραμμη του Αρκτικου για τον πιο ομορφη φωτογραφια του μερους...



...προτου χωθω μεσα στο αλσος για να εξερευνησω το υπολοιπο μερος. Οι εκπληξεις ηταν διασπαρτες οπου και αν κοιτουσα...





Η πιο μεγαλη ομως εκπληξη ηταν το Santamus: ενα καταπληκτικο θεματικο εστιατοριο με απιθανο ντεκορ και ατμοσφαιρα.







Αυτο το μερος το χειμωνα ηταν απεριγραπτο! Εμοιαζε πραγματικα βγαλμενο απο παραμυθι. Χιονια παντου, κρυφοι φωτισμοι μεσα στην ομιχλη, παντου κερια αναμμενα, ενα μεγαλο πετρινο τζακι να καιει, φαγητο απο σεφ, ζωντανη μουσικη, σαουνα...



Η διακοσμηση θυμιζε εσκεμμενα τις καλυβες των πιονερων που ειχαν ερθει εδω πανω πριν πολλα χρονια ψαχνοντας για χρυσο και οι επισκεπτες μπορουσαν να παρουν μια γευση απο αυτη τη ζωη με αναλογες δραστηριοτητες περαν του απολαυστικου φαγητου.
http://www.santamus..../photo_gallery/

Δυστυχως το εστιατοριο τωρα ηταν κλειστο αλλα στην αυλη του υπηρχε μια μεγαλη θρακα με ξυλινους κορμους με τομαρια ταρανδων επανω, οποτε δεν εχασα την ευκαιρια να ξαποστασω λιγο και να απολαυσω λιγη απο την ατμοσφαιρα. Ενοιωθα σαν τον Κοναν τον βαρβαρο!



Αυτο που δεν φαινοταν στη φωτογραφια ηταν τα σμηνη εκατομμυριων κουνουπιων βαμπιρ που τσιμπουσαν οπου εβρισκαν γυμνο δερμα -η μπαντανα δεν ηταν για εφε αλλα γιατι δεν αντεχα αλλα τρυπηματα στο κεφαλι. Τα κουνουπια εδω πανω ηταν θρυλικα για τη προτιμηση τους στους νοστιμους και ανυποψιαστους τουριστες.
Ηταν καιρος να πηγαινω...

Οπως ειχα πεσει εξω για το χωριο του Αη Βασιλη, ετσι ειχα πεσει τελειως εξω και για την "κωμοπολη".
To Rovaniemi ηταν μια μεγαλη και μοντερνα πολη που σε τιποτα δεν θυμιζε τα γραφικα χριστουγεννιατικα χωριουδακια που ειχα στο νου μου...



Ηταν σχετικα νωρις το απογευμα ακομα και το στομαχι διαμαρτυροταν απο ωρα. Αφησα τη μηχανη στο κεντρικο πεζοδρομο της πολης και εκανα μια μικρη βολτα να δω το μερος και να βρω κατι να τσιμπησω...



Ο κοσμος εδω απολαμβανε το ποτο του στα μικρα μαγαζακια αριστερα και δεξια του δρομου μεσα σε μια πεντακαθαρη πολη και με τα ποδηλατα να εχουν το πρωτο λογο στη μετακινηση. Η πολη ηταν πολυ ομορφη!



Ειχα φτασει σχεδον στο τελος του μεγαλο πεζοδρομου οταν ακουσα μια γνωριμη φωνη. "Hey my man!"
Ηταν ο Marko.
- Τι κανεις εσυ εδω ρε φιλε; Δεν θα πηγαινες κατευθειαν στο Oulu;
- Ετσι σκεφτηκα αρχικα αλλα μετα τη πρωινη μου περιπετεια αλλαξα το σχεδιο.
- Περιπετεια;
- Θυμασαι που ηθελα να παω απο επαρχιακους δρομους; Η διαδρομη που επελεξα τελικα αποδειχτηκε ενας ατελειωτος χωματοδρομος μεσα στο δασος! Εκανα γυρω στα 150 χιλιομετρα χωμα με το τσοπερ! Εγινε σαν γουρουνακι απο τις λασπες και τα χωματα -χωρια που δεν ηξερα αν θα μεινω απο βενζινη στη μεση του πουθενα! Μετα απο αυτο η σταση για ξεμουδιασμα ηταν κατι παραπανω απο επιβεβλημενη...

Κατσαμε στη μεση του πεζοδρομου σε ενα υπαιθριο καφε να τα πουμε, να χαλαρωσουμε και να χαζεψουμε τη χαλαρη απογευματινη ζωη της πολης. Μετα απο τοσες μερες στην υπαιθρο ενοιωθα να μου εχει λειψει λιγο η ζωντανια της πολυχρωμης πολης...





Η συνεχεια μας βρηκε να ψαχνω παρεα με το Marko καποιο μαγαζι να τσιμπησουμε κατι. Τα εστιατορια στο πεζοδρομο ηταν εκτος συζητησης -πανακριβα και ψευτοκυριλε, χιλια χιλιομετρα μακρυα απο αυτο που ηθελα να βρω: ενα οικονομικο μαγαζακι να δοκιμασω την τοπικη κουζινα των Φινλανδων.

Τη λυση και στα δυο μετωπα την εδωσε -οσο περιεργο και αν ακουγοταν- μια ...πιτσαρια.
Μπορει η πιτσα να ηταν ιταλικο πιατο αλλα εδω ειχαν μια ιδιαιτεροτητα -ηταν φτιαγμενες με κρεας ταρανδου!
Δεν θα μπορουσα να ειχα βρει καλυτερη επιλογη -και αν δεν ηταν ο Φινλανδος φιλαρακος μου μαζι μαλλον ακομα θα εψαχνα...



Η Αυρα εξω περιμενε υπομονετικα να ξαναβγουμε στο δρομο...



Ανανεωμενοι, με γεματα τα ντεποζιτα ανθρωπων και μηχανων καβαλησαμε για το τελευταιο κομματι που θα μας εβγαζε στο τελικο προορισμο της ημερας.



Η ωρα ηταν 9.30 το βραδυ και ο ηλιος βασιλευε πισω απο τα απεραντα λιβαδια φτιαχνοντας μοναδικες εικονες...
Τελικα αυτη η χωρα ειχε πολυ κρυμμενη ομορφια -απλα ηθελε να εχεις τα ματια ανοιχτα για να τη δεις.



200 χιλιομετρα με χωριζαν απο το Oulu τωρα, ομως η ψυχρα της νυχτας που περνουσε μεσα απ' το δερματινο μπουφαν εκανε τα χιλιομετρα να μοιαζουν ατελειωτα.
Τουλαχιστον τωρα ειχαμε βγει στην εθνικη οδο, στο φυσικο περιβαλλον της καλης μου που γουργουριζε χαρουμενη που θα τεντωνε επιτελους λιγο τα ποδια της εξω απο τους στενους επαρχιακους που διεσχιζε τοσες μερες.



Εσκυψα πισω απ' τα fairings, πηρα απο κοντα ενα "λαγο" και ανοιξα το γκαζι ακολουθοντας τον. Ανεβασαμε ρυθμο και γυρω στα μεσανυχτα ημουν στο Oulunsalo, το προαστιο της πολης οπου θα με φιλοξενουσε η φιλη μου. Η ωρα που ειχα φτασει ηταν εσκεμμενα αργα γιατι η Oili ηταν σε ενα με το συγγενολοι και θα ερχοταν μετα το γλεντι, οποτε δεν ειχε νοημα να βρισκομαι εδω απο νωρις.

Με το που εφτασα στο πολυ ομορφο σπιτι με το μεγαλο κηπο βγηκε εξω η μητερα της φιλης μου, μια θεοπαλαβη αξιαγαπητη γιαγια που με υποδεχτηκε με αγκαλιες και φιλια! Πηγα τα πραγματα μεσα και παροτι η φοβερη γιαγια δεν ηξερε λεξη απο Αγγλικα δεν ειχε κανενα προβλημα να συννενοηθουμε: νοηματα, χειρονομιες, παντομιμα και στο κατω κατω η μπυρα ειναι μπυρα σε ολες τις γλωσσες του κοσμου!

Συντομα εφτασε και η φιλη μου η Oili παρεα με το γιο της τον Ari και φιλη τους την Annika. Ηξερα οτι η Oili ηταν τρελαρα και αυτος ηταν ενας λογος που την αγαπουσα τοσο πολυ, αλλα τωρα εβλεπα απο που ειχε ...παρει! Μεσα στο μικρο διαδρομο φιλια, αγκαλιες, φωνες, γελια, πανικος -ο μυθος περι ψυχρων Σκανδιναβων συντριβοταν ανεπιστρεπτι.
Παρα το προχωρημενο της ωρας κατσαμε στη κουζινα τσιμπολογοντας μεζεδακια και πινοντας μπυρες μεχρι τις 3μιση το πρωι.
Η γιαγια ειχε μια τεραστια πηλινη κουπα που γεμιζε συνεχως με μπυρα -μπορει να ειχε πιει και δωδεκα μπυρες και συνεχιζε απτοητη! Εδω οι ανθρωποι πινουν λεμε!

Πηγα να πεσω για υπνο σε κατασταση αποσυνθεσης πλεον εχοντας ηττηθει κατα κρατος στη μπυροποσια, ομως απεραντα ευτυχισμενος που ζουσα τετοιες στιγμες αναμεσα σε αγαπημενα προσωπα... Ποσο μαλλον που η μερα που ξημερωνε δεν ειχε χιλιομετρα αλλα χαλαρωση παρεα με τους φιλους μου στο ομορφο αυτο μερος.

[Ταξιδευτης]

Day 16
Oulu

Πως ειναι μια Φινλανδικη πολη; Πως ειναι τα κτηρια, οι δρομοι, η καθημερινοτητα των ανθρωπων εδω στη Σκανδιναβια; Χρονια εβλεπα ολους αυτους τους ψηλους ξανθους τουριστες στην Ελλαδα και αναρωτιομουν πως να ειναι η ζωη τους στις πατριδες τους -σημερα θα επαιρνα μια μικρη γευση.
Μπορει πολλα απο τα σχεδια μου σε αυτο το ταξιδι να ειχαν αλλαξει ομως το να αφιερωσω μια επιπλεον μερα στη Φινλανδια και να την περασω με φιλους ηταν κατι που δεν θα εχανα με τιποτα –το μεγαλυτερο ταξιδι ειναι αυτο που κανουμε μεσα στις ζωες των ανθρωπων που συνανταμε...

Πρωινο ξυπνημα σε ενα ακομα φιλοξενο ομορφο σπιτι ανθρωπων που ειχαν την καλοσυνη να με δεχτουν σαν δικο τους ανθρωπο και να με περιποιηθουν με τον πιο ωραιο τροπο. Ο ηλιος που εμπαινε απο τα μεγαλα παραθυρα στο σαλονι με εκανε ασυναισθητα να χαμογελασω.

Σηκωθηκα και συναντησα τους φιλους μου στη κουζινα οπου μας περιμενε ενα βασιλικο πρωινο.
Το σπιτι εμοιαζε περισσοτερο με αγροκτημα η εστω με εξοχικη κατοικια παρα με σπιτι σε ενα προαστιο πολης. Η Paula, η φοβερη γιαγια ειχε μια φοβερη ικανοτητα να διακοσμει τα παντα με χειροτεχνιες, παλια αντικειμενα, ποστερ απο παλιες ταινιες και μπροσουρες...

Φαγαμε και βγηκαμε στον ομορφο κηπο για να απολαυσουμε τα καφεδακια μας στη λιακαδα -υπηρχε περιπτωση να μην ξεκινουσε ομορφα η μερα με μια τετοια θεα μπροστα μου;



Εδω οι ανθρωποι οταν εφτιαχναν πολεις και προαστια δεν τσιμενταριζαν τα παντα, παρα φροντιζαν να εναρμονισουν τις οικιες τους με το περιβαλλον που τους φιλοξενουσε, κυριολεκτικα χωμενες αναμεσα στο δασος, διπλα απο πανυψηλα δεντρα και μεγαλες χορτολιβαδικες εκτασεις.
Αυτο σημαινε οτι συχνα μπορουσες να συναντησεις καποιους πολυ ιδιαιτερους επισκεπτες στο κηπο σου...



Μεσα στο κηπο υπηρχε ενα μικρο γραφικο σπιτακι που καποτε χρησιμευε ως ξενωνας αλλα τωρα ηταν απλα διακοσμημενο με ενα σωρο απιθανες λεπτομερειες απο τη παλια ζωη της Φινλανδιας.
Εδω εβρισκες οτι μπορουσες να φανταστεις! Ξυλινα ραφια κουζινας, παγκους και παλια τραπεζια, πολυχρωμα μπουκαλια, παλιες επιγραφες...



...πολυελαιους με κερια, καδρα με χειροτεχνιες, κεντηματα και δαντελωτες κουρτινες...



...ραπτομηχανες, παλια σιδερα ρουχων με καρβουνο, κουζινικα σκευη και βεβαια σεμεδακια!
Ημουν ενθουσιασμενος γιατι ολα αυτα τα παλια αντικειμενα ηταν σαν ενα παραθυρο στο χρονο: μπορουσα να παρω μια ιδεα για το πως ηταν η ζωη εδω στο παρελθον -τα εθιμα των ανθρωπων, το μερακι τους, οι καθημερινες συνηθειες τους, οι πατεντες τους σε δυσκολους καιρους, το βιωτικο τους επιπεδο.
Καθε τι παλιο παντα εχει να πει πολλα, αρκει να εχεις τη θεληση να ακουσεις...



Η Paula περα απο ολα αυτα τα ομορφα παλια αντικειμενα εφτιαχνε και διαφορα διακοσμητικα μονη της, οπως ενα απιθανο εξοφθαλμο ...γατι/γλαστρα φτιαγμενο απο παλια μεταλλικα αντικειμενα!
Η Oili παντα θεωρουσε οτι το γατι και αυτη ειχαν το ιδιο τρελο βλεμμα και φροντισε να μου αποδειξει την ομοιοτητα.
Δεν ξερω αν πρεπει να το παραδεχτω αλλα ετσι που τις εβλεπα μαζι ειχε δικιο!



Ο καφες ειχε τελειωσει, η μερα ειχε ζεστανει για τα καλα –ηταν ωρα να παμε να δουμε το Oulu, την μεγαλυτερη πολη της βορειας Φινλανδιας και 6η μεγαλυτερη της χωρας.

Παρεα με τον Ari και την Annika διασχισαμε τη μικρη γειτονια και βγηκαμε στο σταθμο του λεωφορειου που θα μας πηγαινε στο κεντρο.
Ειχα εντυπωσιαστει απο το μερος -η απιστευτη καθαριοτητα, η ταξη και η αψογη Σκανδιναβικη αισθητικη, το περιποιημενο γρασιδι στους κηπους, το εντονο κοκκινο χρωμα στους τοιχους...





Καθως διασχιζαμε ενα μικρο παρκινγκ ειδα μια σειρα απο χαμηλα κολωνακια μπροστα απο καθε θεση και αρχικα θεωρησα οτι ηταν παρκομετρα. Πλησιαζοντας ομως ειδα οτι ηταν ..πριζες ρευματος με χρονοδιακοπτη. Τι ηταν αυτο τωρα; Τσαμπα ρευμα για ηλεκτροκινητα οχηματα;



Τα παιδια μου εξηγησαν οτι αυτες οι πριζες ηταν οντως για αυτοκινητα αλλα δεν ειχαν να κανουν με αυτο που φανταζομουν.
Λογω των θερμοκρασιων που το χειμωνα μπορουσαν να φτασουν ευκολα τους -20 °C, τα αυτοκινητα με diesel ηταν εξοπλισμενα με μια ειδικη συσκευη με ηλεκτρικες αντιστασεις στο συστημα τροφοδοσιας καυσιμου. Ετσι τo χειμωνα συνεδεαν τα αυτοκινητα ολο το βραδυ στις πριζες αυτες για να αποτρεπουν τα καυσιμα απο το να παγωνουν -και αυτο ηταν μια δωρεαν παροχη του δημου!

Βεβαια δεν ηταν τυχαιο ολο αυτο. Βρισκομουν σε μια απο τις πλουσιοτερες και πιο ειρηνικες χωρες του κοσμου, με το καλυτερο εκπαιδευτικο συστημα στην Ευρωπη και ενα απο τα υψηλοτερα βιωτικα επιπεδα παγκοσμιως.
"Εδω οι ανθρωποι ειναι απλα σε αλλο επιπεδο" σκεφτηκα. Ισως καπως ετσι να ειναι η ζωη μετα απο 100-200 χρονια στον υπολοιπο ανεπτυγμενο κοσμο που θα μαθουν επιτελους να συνεργαζονται χωρις να θελουν να βγαλουν ο ενας το ματι του αλλου... Δεν μπορει, καποια στιγμη θα παψουμε να ειμαστε πιθηκια και θα εξελιχθουμε ως ειδος –αν εκρινα απο τα οσα εβλεπα εδω υπηρχε ελπιδα για κατι καλυτερο στο μελλον.

Η γλυκυτατη Annika μου εξηγουσε το πως ειναι η ζωη σε μια τετοια χωρα και εγω την ακουγα με ενδιαφερον ενω παρατηρουσα τα χαρακτηριστικα της. Μεγαλα φωτεινα μπλε ματια, ξανθα μαλλια, λευκο δερμα –σαν μια ζωντανη κουκλα Μπαρμπι.
Και δεν ηταν η μονη. Τα χρωματα των περισσοτερων ανθρωπων τριγυρω ηταν απιθανα για καποιον απο το νοτο, αλλα η πλακα ηταν οτι οι ιδιοι τα θεωρουσαν εντελως συνηθισμενα και ...βαρετα!
Τελικα ειναι στην ανθρωπινη φυση να θελουμε αυτο που δεν εχουμε...

Φτασαμε στο κεντρο και χαιρετησαμε και τα παιδια καθως επρεπε να φυγουν και εγω με την Oili ξεκινησαμε για τη βολτα μας στη πολη.



Το Oulu ειναι μια απο τις βορειοτερες μεγαλες πολεις στο κοσμο και το ονομα στην Φινλανδικη διαλεκτο σημαινει πλημμυρα. Θεωρειται ενα απο τα «ζωντανα εργαστηρια» της Ευρωπης, οπου οι κατοικοι πειραματιζονται δωρεαν με νεες τεχνολογιες οπως τις επικοινωνιες κοντινου πεδιου (NFC) και τις ubi-screens, μεγαλες οθονες αφης που βρισκονται διασπαρτες στη πολη και προσφερουν διαδραστικες υπηρεσιες στο κοινο.



H πολη ειναι χτισμενη στις οχθες του ποταμου Oulujoki, διπλα στον κολπο της Bothnia. Το 1822 μια μεγαλη πυρκαια κατεστρεψε το μεγαλυτερο μερος της πολης, αλλα ξαναφτιαχτηκε με τη βοηθεια ενος διασημου αρχιτεκτονα σε νεοκλασσικο στυλ, και πανω σε αυτο βασιστηκε το χτισιμο του κεντρου μεχρι και σημερα.

Στα χρονια το Oulu εξελιχθηκε σε ενα σημαντικο κεντρο υψηλης τεχνολογιας, ιδιαιτερα στο IT και την ευεξια.
Το πανεπιστημιο ειναι ονομαστο για την αρχιτεκτονικη του σχολη που παντρευει την προχωρημενη αισθητικη με εντονα τοπικα στοιχεια της περιοχης.





Κατεβηκαμε στη προκυμαια, διπλα στο ποταμι οπου ο κοσμος καθοταν και απολαμβανε τον καφε του σε ενα απο τα πολλα μικρα εστιατορια και μπαρ της περιοχης.



Αυτα τα κοκκινα ξυλινα σπιτακια ηταν ενα απο τα χαρακτηριστικα αξιοθεατα της πολης. Ειχαν φτιαχτει πριν εκατονταδες χρονια απο ως αποθηκες εμπορευματων κυριως στη περιοχη του λιμανιου.
Το εντονο κοκκινο χρωμα τους, γνωστο και ως punamulta, το χρωστανε στη παραδοσιακη Σκανδιναβικη βαφη με ρινισματα χαλκου που προσεφερε εξαιρετικη προστασια στο ξυλο απο τα καιρικα φαινομενα.
Στις αρχες του 20ου αιωνα οι αποθηκες αυτες ειχαν εγκαταλειφθει ομως αφου αναπαλαιωθηκαν και μεταφερθηκαν εδω απο τις αρχικες τους θεσεις στο λιμανι, σημερα λειτουργουσαν ως καταστηματα και εστιατορια οντας ενα θαυμασιο δειγμα της παλιας Φινλανδικης κουλτουρας και αρχιτεκτονικης.





Στο κεντρο του πεζοδρομου ηταν και η υπαιθρια αγορα του Oulu.
Φρεσκα φρουτα, λαχανικα, χειροποιητα σπιτικα γλυκα αλλα και πολλες μικρες λιχουδιες που μου ηταν παντελως αγνωστες.
Η θεα ομως των ερυθρολευκων παγκων και των πωλητων με τις κοκκινες ποδιες τους ηταν μια σκετη πανδαισια χρωματων...



Εδω βρισκοταν και αλλο ενα αξιοθεατο της πολης: το αστειο μπρουτζινο αγαλμα Toripolliisi, που σημαινει "ο αστυφυλακας της αγορας". Φτιαχτηκε το 1987 απο τον γλυπτη Kaarlo Mikkonen προς τιμη των αστυφυλακων που περιπολουσαν καποτε την αγορα.
Μαλιστα η κατασκευη του πληρωθηκε εξ' ολοκληρου απο δωρεες του κοσμου καθως και απο την πωληση μικρων πηλινων αγαλματιδιων και των περιφημων αρωματικων κουλουριων ενος γνωστου αρτοποιειου της περιοχης.
Η κινηση αυτη εμενα μου ελεγε πολλα για αυτο το λαο. Οταν οι ανθρωποι εχουν φτασει στο σημειο να εχουν λυσει βασικα ζητηματα οπως ισονομια, επιπεδο εκπαιδευσης, περιθαλψης και εργασιας, τοτε μπορουν να ασχοληθουν με το να ομορφαινουν την πολη τους απο κοινου...



Η περιοχη της προκυμαιας με τα ξυλινα σπιτακια να καθρεφτιζονται στο νερο ηταν πολυ ομορφη...



Νεαροκοσμος καθοταν στα ξυλινα decks κανοντας ηλιοθεραπεια ενω οικογενειες εκαναν περιπατους στα μικρα δρομακια και το ομορφο παρκο μπροστα στο νερο -τα παγκακια εδω ειχαν πολυ πλακα καθως ηταν φτιαγμενα απο κορμους δεντρων και ηταν σκαλισμενα να μοιαζουν με μικρα γουρουνακια!





Μια μικρη μαρινα με τα σκαφακια της ξεχωριζε σε μια ακρη...



...ενω παρακατω πολυτελη διαμερισματα ηταν χτισμενα ακριβως πανω στο νερο και ενωνονταν με την οχθη μεσω μικρων γεφυρων -δεν θα ηθελα καν να ρωτησω το κοστος ενος τετοιου σπιτιου...



Μεχρι και κανονικη παραλια ειχαν φτιαξει εδω!



Ολη η περιοχη ηταν γεματη μικρες καταπρασινες νησιδες γης που ενωνονταν μεταξυ τους με γεφυρακια και ηταν γεματες απο μονοπατια, παρκα αναψυχης και σπιτια -ηταν μια απο τις πιο εντυπωσιακες περιοχες της πολης.
Τα μεγαλα νεοκλασσικα που ξεπροβαλλαν αναμεσα στα δεντρα μαρτυρουσαν οτι αυτες οι νησιδες χρησιμευαν απο παλια ως τοποι διαμονης για τους πιο ευπορους κατοικους...



Κατευθυνθηκαμε σε μια απο τις πιο κοντινες νησιδες, την Pikisaari για να τη δουμε καλυτερα.
Περασαμε τη μικρη ξυλινη γεφυρα και μας καλοσωρισε μια αστεια πινακιδα που αναφεροταν στο τουριστικο τρενακι που εκανε το γυρο του νησιου καθε μια ωρα.
Ενα θεματακι με τα κουνουπια το ειχαν παντως...



Περιποιημενοι κηποι, λουλουδια, πετροχτιστα σπιτια με πεντακαθαρες αυλες και μικρα μονοπατια...



Εδω η μοντερνα αρχιτεκτονικη-σημα κατατεθεν της πολης εδινε μαθηματα υψηλης αισθητικης με αποτελεσματα που σε αφηναν με το στομα ανοιχτο.
Ψηλες ξυλινες κατασκευες με τεραστιες γυαλινες προσοψεις, απιστευτα ψηλα ταβανια που χωρουσαν ανετα αλλον εναν οροφο απο πανω, καθιστικα/decks ηλιοθεραπειας με απλετη θεα τριγυρω και υπεροχοι κηποι. Δεν ειχα ξαναδει κατι παρομοιο...





Δεν ηταν ομως μονο η μοντερνα αρχιτεκτονικη που εντυπωσιαζε εδω.
Τα παλια σπιτια ηταν βαμμενα σε διαφορα χρωματα, κοκκινα, κιτρινα, πρασινα και ηταν γεματα απιθανες λεπτομερειες που μπορουσα να τις χαζευω με τις ωρες. Πρωτη φορα εβλεπα σπιτι με σοφιτα ...φαρο!



Ακομα και εκεινα τα σπιτια με εντονη τη φθορα του χρονου επανω τους ηταν φροντισμενα, με λεπτομερειες απο την παλια ζωη των ανθρωπων εδω: παλιοι σταυλοι, τροχοι απο αμαξες, παλιες κεραμοσκεπες...
Στα ματια μου ηταν εξισου ομορφα με ολα τα μοντερνα ακριβα σπιτια.



Μεγαλοι αψεγαδιαστοι δρομοι χωρις ιχνος αυτοκινητων και σκουπιδιων, αλλα με πολλα ποδηλατα να βολταρουν...



Τα γερανια στα γλαστρακια στο κεφαλοσκαλο, τα αδεια μπουκαλια του γαλακτος που περιμεναν τον γαλατα και η σκουπα μπροστα στη παλια πορτα του σπιτιου.
Καλαισθησια και φροντιδα...



...εκει που το παλιο και κλασσικο εστεκε διπλα στο καινουργιο και μοντερνο σε μια αρμονικη συμβιωση και ισορροπια...



Περπατουσαμε πολυ ωρα ηδη.
Ο δρομος μας εβγαλε στο παλιοτερο εστιατοριο/καφε του μικροσκοπικου νησιου που οπως και τα αλλα παλια ξυλινα σπιτακια καποτε ηταν αποθηκη εμπορευματων και σταυλοι -ευκαιρια να απολαυσουμε ενα ζεστο καφεδακι λοιπον στο πιο ομορφο σκηνικο.





Ολο το εσωτερικο ηταν φτιαγμενο αποκλειστικα απο ξυλο -παλια κεντηματα στους τοιχους, σκαλιστες καρεκλες και στη μεση μια μεγαλη σομπα με μπρουτζινες τσαγιερες επανω της... Καπως ετσι ηταν τα καφενεια του παλιου καιρου εδω πανω!



Εβλεπα τον κοσμο τριγυρω να βουιζει χαρουμενος και ενοιωθα απολυτα ευτυχισμενος να βρισκομαι εδω τωρα. Ειναι καποιες φορες που ξαφνικα αποκτας επιγνωση του που ακριβως εισαι και τι κανεις και ειναι σαν να ξυπνας απο υπνο βαθυ. Συνηθως ζουμε ολοι βουτηγμενοι μεσα σε μια μουντη καθημερινοτητα, μια απεραντη βαρεμαρα που η επομενη μερα θα ειναι οπως η σημερινη και ολες οι προηγουμενες, υπερβολικα απασχολημενοι να κυνηγαμε τις υποχρεωσεις μας που δεν ειχαμε το χρονο να σταματησουμε λιγο και να σηκωσουμε το κεφαλι και να δουμε το κοσμο με αλλα ματια.
Ομως το ταξιδι σου χαριζει αυτη τη δυνατοτητα. Αφηνοντας πισω καθε τι γνωστο μαθαινεις να καλοδεχεσαι το αγνωστο και ανοιγεις τα ματια στον κοσμο εκει εξω... Δεν θα βαρεθω ποτε να το λεω: η ζωη ειναι πολυ μικρη για να την σπαταλαμε μεσα στη βαρεμαρα και την επαναληψη. Καθε ταξιδι το μονο που ζηταει ειναι θεληση και τρελα -ολα τα αλλα βρισκονται καθ' οδον. Η φυση του ανθρωπου ειναι εξω στο δρομο και οχι κλεισμενος στα κλιματιζομενα κλουβακια που εχουμε φτιαξει για παρτη μας...

Αφου καθισαμε αρκετη ωρα στο ομορφο μαγαζι χαζευοντας το κοσμο να περναει ξεκινησαμε για το νεοτερο κομματι του κεντρου για να δουμε και την υπολοιπη πολη.
Η αρχιτεκτονικη θυμιζε αρκετα τις βορειοδυτικες πολεις της Ευρωπης με μεγαλους πλακωστρωτους δρομους, πολυχρωμα νεοκλασσικα σε αριστη κατασταση και φαρδια πεζοδρομια. Οσο για τη καθαριοτητα και την ταξη αφηστε καλυτερα...





O περιπατος μας εβγαλε στο δημαρχειο της πολης, ενα εντυπωσιακο μεγαλο νεοκλασσικο κτηριο βαμμενο σε ενα ανοιχτο καφε χρωμα, μεσα μια ενα μικρο παρκο γεματο περιποιημενα λουλουδια μπροστα του.



Αν αυτη η υπεροχη εικονα δεν ηταν αρκετη, στο μικρο τοιχακι μπροστα στο δημαρχειο ειχαν φτιαξει κατι απιθανο: μια σειρα απο μικρα γλυπτα μπρουτζινα ανθρωπακια που απεικονιζαν την ζωη στη πολη οπως ηταν πριν πολλα χρονια.
Ο μαραγκος, ο ταχυδρομος, η φουρναρισσα, ο στρατιωτης, η γυναικα με το παιδι στην αγκαλια, η ηλικιωμενη γριουλα, ο πλουσιος τραπεζιτης, οι εργατες...



Η προσοχη στη λεπτομερεια ηταν το κατι αλλο. Το πιτσιρικι που καθοταν μπροστα στο πεζουλι φορουσε ενα πλεκτο μικρο κασκολ -δωρακι απο καποια κατοικο της πολης!



Η Oili διασκεδαζε πολυ με τις αντιδρασεις μου. Για καποιον ντοπιο ολα αυτα που εγω εβρισκα εντυπωσιακα, η οργανωση η καθαριοτητα η καλαισθησια, ηταν πραγματα αυτονοητα. Δεν μπορουσα να της εξηγησω ομως το πως ειναι να εχεις μαθει να ζεις θελοντας και μη σε ενα τοπο που ολα ειναι χυμα, κανεις δεν σεβεται τον συνανθρωπο του, οπου τα σκουπιδια κανουν βουνα στους δρομους επειδη ο δημος αφησε ξανα απληρωτους τους καθαριστες, οπου καθε οπαδος με IQ αμοιβαδας θεωρει μαγκια να γεμισει πινακιδες με αυτοκολλητα και τοιχους με συνθηματα, οπου σε καθε "επεισοδιο" για τα καναλια των οκτω τα γνωστα καλοπαιδα σπανε μαρμαρα απο πλατειες για να πεταξουν στα εταιρα καλοπαιδα που προασπιζουν το καλο μας με χημικα καθε ειδους, οπου η καταναλωτικη μανια μας εκανε να αγορασουμε ολοι αυτοκινητα και ας μην εχουμε καν χωρο να τα παρκαρουμε ποσο μαλλον να τα κινησουμε στους αναρχους και βομβαρδισμενους δρομους μας...
Σιγουρα και εδω οι ανθρωποι ειχαν προβληματα ομως τα οσα εβλεπα με εκαναν ειλικρινα να αναρωτιεμαι για πιο λογο ανεχομαστε να ζουμε στις συνθηκες που βιωνουμε τοσα χρονια...

Ηταν ωρα να παρουμε το δρομο της επιστροφης για το σπιτι, ομως πριν απο αυτο ηθελα να κανουμε μια σταση για να δοκιμασω μια φημισμενη λιχουδια της Φινλανδιας: τις Karelian pies, κατι μικρες παραδοσιακες πιτες απο την περιοχη Karelia της ανατολικης Φινλανδιας που σημερα ηταν διαδεδομενες σε ολη τη χωρα.



Εμοιαζαν λιγο με τα δικα μας πεινιρλι -μια μικρη ζυμαρενια ανοιχτη πιτα με γεμιση στη μεση.
Παραδοσιακα η γεμιση ηταν αλεσμενο κριθαρι με αλευρι, αλλα αργοτερα προστεθηκαν νεες εκδοχες με πατατα, σικαλη η ρυζι.
Σημερα η πιο διαδεδομενη συνταγη ηταν μια λεπτη ζυμη με γεμιση ρυζιου, συχνα με τη προσθηκη αυγοβουτυρου (βουτυρο ανεμειγμενο με κομματακια βραστου αυγου ) πανω απο τη ζεστη πιτα.



Και οι γαστρονομικες απολαυσεις δεν ειχαν τελειωσει εδω. Στο σπιτι μας περιμενε ενα θεσπεσιο δειπνο που ειχε ετοιμασει η Paula, με γλασαρισμενα φιλετα χοιρινου, βραστες πατατες, λαχανικα και αυγοβουτυρο για σαλτσα.



Εξαιρετικη παρεα, ομορφα μερη, απιθανο φαγητο, γελιο... Υπηρχε τροπος να γινει ακομα καλυτερη η μερα μου; Υπηρχε.
Αφου αποδεκατισαμε και το τελευταιο ιχνος φαγητου απο τα κουζινικα σκευη κατσαμε εξω στο κηπο με ενα καφεδακι για να χαρουμε την απογευματινη λιακαδα και πιασαμε τη κουβεντα περι παραδοσεων των Φινλανδων. Μια απο τις πιο γνωστες ηταν -τι αλλο;- η σαουνα.
Οταν η Oili εμαθε οτι δεν ειχα κανει ποτε πριν σαουνα αρχισε να επιμενει να το δοκιμασω. Η σκεψη του να καθομαι να ιδρωνω μεσα σε ενα αποπνικτικα ζεστο κουτι δεν ηταν το καλυτερο μου αλλα ποτε θα ξαναειχα την ευκαιρια να κανω μια αυθεντικη σαουνα αν οχι εδω;

Η Paula ετοιμασε το μικρο ξυλινο δωματιο της σαουνας. Στη μια πλευρα του δωματιου υπηρχε ενας μεγαλος ξυλινος παγκος για να καθεσαι, ενα δοχειο γεματο νερο και ακριβως απεναντι μια ηλεκτρικη σομπα με ενα φαρδυ ανοιγμα γεματο κατι μεγαλες γκριζες πετρες οι οποιες θερμαινονταν.
Με μια μεγαλη κουταλα εριχνες νερο πανω στις καυτες πετρες και οι υδρατμοι απο το νερο που εξατμιζοταν γεμιζε το δωματιο ανεβαζοντας τη θερμοκρασια οσο περισσοτερο αντεχε. Οι Φινλανδοι τυπικα μπορουσαν να καθονται σε θερμοκρασιες απο 70 μεχρι 90 βαθμους για μεγαλα χρονικα διαστηματα κατι που μου εμοιαζε αδιανοητο. Εδω 40 βαθμοι το καλοκαιρι και παθαινα κλακαζ.

Αυτο που επακολουθησε ομως ηταν μια πρωτογνωρη εμπειρια. Καθως η θερμοκρασια ανεβαινε ο ιδρωτας αρχισε να τρεχει σαν ποταμι. Δεν μπορουσα να καταλαβω αν ηταν νερο ολο αυτο η ιδρωτας ομως εσταζα απο παντου. Εριχνα νερο πανω στις πετρες και ενα νεο κυμα ζεστης με χτυπουσε καθως οι υδρατμοι κυκλωναν το δωματιο.
Παροτι καθομουν ακινητος, οι σφυγμοι της καρδιας αρχισαν να αυξανονται συνεχως, τα ματια μου εκαιγαν και η αναπνοη γινοταν ολοενα και πιο δυσκολη απο την εντονη ζεστη.
Απο ενα σημειο και μετα το σωμα μου ειχε παραλυσει εντελως και το μυαλο ειλικρινα δεν μπορουσε να σκεφτει τιποτα -ηταν ενα απολυτο κενο!
Το μονο που μπορουσα να κανω ειναι απλα να καθομαι εκει και να προσπαθω να αντεξω την απιστευτη ζεστη που ερχοταν σε κυματα.

Ειχα χασει καθε αισθηση του χωρου και χρονου, ομως οπως ειδα μετα αντεξα σχεδον μια ωρα μεσα στη σαουνα.
Βγηκα εξω και εκανα ενα ντους σκεπτομενος οτι θα παγωσω αλλα προς μεγαλη μου εκπληξη ανακαλυψα οτι δεν ενοιωθα κανενα απολυτως κρυο! Το σωμα μου ηταν τοσο ζεστο που ακομα και παγωμενο να ηταν το νερο δεν θα με πειραζε -ετσι εξηγουταν που εβλεπα Σκανδιναβους σε φωτογραφιες να βγαινουν απο τη σαουνα και να κυλιουνται στο χιονι ανενοχλητοι!

Ενοιωθα σαν καινουργιος ανθρωπος -εδω ταιριαζε απολυτα η εκφραση "του κουτιου"! Βγηκα στο κηπο ξυπολητος οπου με περιμενε η φιλη μου και το χαμογελο μου τα ελεγε ολα. Ειχα μολις κανει μια απιθανη σαουνα, και τωρα αραζα στο κηπο με φιλους και πινοντας μπυρες. Χαλαρωση the Finnish way.
Το μονο που ελειπε τωρα για να γινω Φινλανδος ηταν να κοβω ξυλα και να φωναζω "perkele"* δυνατα!

(* πολυ συνηθισμενη εκφραση των Φινλανδων που σημαινει "διαολε" και χρησιμοποιουταν συχνα στη καθομιλουμενη περιπου οπως εμεις εχουμε το γ@μωτο)