|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#33
21-02-2013, 13:42
|
|||
|
|||
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Απόσπασμα:
 
|
|
#34
21-02-2013, 17:03
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Μου κοστισε μια ωρα παραπανω στην δουλεια γιατι δεν μπορουσα να σταματησω να σε διαβαζω. Εισαι συνθετης φιλε,μουσικη οι εικονες σου και στιχοι τα γραπτα σου εδω και εχεις βρει και τον τιτλο.Καλη συνεχεια
|
|
#35
21-02-2013, 22:22
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 6
Lysebotn (NO) - Preikestolen - Røldal (NO) 258 km Ολο το βραδυ εξω ειχε πιασει να ριχνει ενα ψιλοβροχο αλλα εγω χωμενος μεσα στον υπνοσακο μου εκανα τον πιο απολαυστικο υπνο. Το ξημερωμα η βροχη ειχε πλεον σταματησει αλλα η θερμοκρασια ειχε πεσει αισθητα. Βγηκα εξω και κοιταξα περα προς τα θεορατα βουνα που υψωνονταν επιβλητικα στο βαθος. Η ομιχλη ενωνοταν με το γκριζο του ουρανου και κατεβαινε προς τα κατω φτιαχνοντας ενα θεαμα που με εκανε να ανατριχιασω σκεπτομενος το ποσο τελικα ασημαντοι ειμαστε οι ανθρωποι μπροστα στη τεραστια δυναμη της Φυσης. Εδω πανω ησουν στο ελεος της. Τοσο απλα. Το ρολοι εδειχνε 6 παρα αλλα επρεπε να σηκωθω γιατι στις 7 εφευγε το πρωτο φερυ για την αλλη ακρη του φιορδ και απο εκει ηταν αλλα 40 λεπτα μεχρι τον ορεινο ξενωνα που θα ημουν κανονικα απο χθες το βραδυ. Γιατι; Μα για να επισκεπτομουν το Preikestolen -ενα απο τα πιο διασημα αξιοθεατα της Νορβηγιας. Τι ηταν ομως αυτο πια που τοσος λογος γινοταν; Το Preikestolen στα Νορβηγικα σημαινει "αμβωνας" και προκειται για ενα αληθινο θαυμα της φυσης -ενας θηριωδης βραχος που υψωνεται στα 604 ολοκληρα μετρα πανω απο το Lysefjord! Εντελως καθετα. Για να δωσω ενα μετρο συγκρισης για τα μεγεθη που μιλαμε σκεφτειτε οτι η καλδερα της Σαντορινης -που γνωριζουμε το ποσο μεγαλη ειναι- εχει 300 μετρα υψος. Φανταστειτε λοιπον οτι το Preikestolen ειναι κατι παραπανω απο 2 φορες το υψος της καλδερας η αλλιως 2 πυργοι του Αιφελ ο ενας πανω στον αλλον! Στη κορυφη του βραχου αυτου υπαρχει ενα εντελως επιπεδο πλατωμα με διαστασεις περιπου 25x25 μετρα και καθε χρονο το επισκεπτονται περιπου 150 με 200 χιλιαδες τουριστες. Στην ακρη του πλατωματος αυτου ο βραχος απλα τελειωνει και απο κατω ανοιγεται το ...χαος! 604 μετρα πτωσης! Αν πεσει καποιος απο εκει θα επεφτε για 11 ολοκληρα δευτερολεπτα προτου χτυπησει στη θαλασσα! Λογικα θα σκεφτοταν καποιος οτι στην ακρη ο απιστευτος βραχος αυτος θα ειχε κιγκλιδωματα και μαλιστα βαρεων βαρων! Αμ δε. Οι Νορβηγοι δεν εχουν βαλει απολυτως τιποτα για να μη χαλασει την ομορφια του φυσικου τοπιου! Παρα την επικινδυνοτητα του βραχου μεχρι σημερα δεν εχει σημειωθει ουτε ενα ατυχημα εκει, ομως καποιοι εχουν αυτοκτονησει πηδωντας στο κενο. Το 2000 μια Αυστριακη γυναικα και ενας Νορβηγος που ειχαν γνωριστει στο διαδυκτιο εφτιαξαν ενα "συμφωνητικο αυτοκτονιας" πηδηξαν απο εκει ενω το 2004 ενα ζευγαρι Γερμανων ειχαν αποφασισει να κανουν το ιδιο αλλα εμποδιστηκαν εγκαιρως απο τις αρχες καθως ανεβαιναν. Ο βραχος αυτος δημιουργηθηκε κατα την εποχη των παγετωνων της Γης πριν απο 10.000 χρονια. Το νερο απο το παγετωνα παγωσε μεσα στις χαραδρες του βουνου ωσπου εν τελει εκοψε μεγαλα γωνιακα κομματια που στη συνεχεια παρασυρθηκαν απο τον παγετωνα. Κατα μηκος του πλατωματος μεγαλα και μικρα σπασιματα πανω στο βραχο δειχνουν οτι το πλατωμα καποια στιγμη θα ξεκολλησει, αλλα οι γεωλογοι αποφανθηκαν οτι αυτο δεν θα συμβει στο προσεχες μελλον οποτε για την ωρα ειναι ασφαλες! Για να φτασει κανεις εκει πανω χρειαζεται να κανει 3,8 χιλιομετρα αναβασης στο βουνο με τα ποδια που παιρνει 2 με 3 ωρες ανα κατευθυνση αναλογα με τη φυσικη κατασταση του επισκεπτη. Οι οδηγοι ανεφεραν οτι η αναβαση ειναι πολυ αποτομη και ιδιαιτερα δυσκολη σε καποια σημεια αλλα δεν εδωσα σημασια θεωροντας οτι υπερβαλλουν, κατι που θα μετανοιωνα πολυ στη συνεχεια.... Οπως και να ειχε ομως μια πεζοπορια στο βουνο 4 ωρων συνολικα σε ενδεχομενως δυσκολες συνθηκε μπορει να εμοιαζε με μεγαλη ταλαιπωρια αλλα εχοντας δει μερικες εικονες στο παρελθον ημουν σιγουρος οτι αξιζε και με το παραπανω, και δεν υπηρχε περιπτωση να μην δοκιμασω να φτασω εκει. Εξαλλου αυτο το ταξιδι ηταν απο την αρχη μεχρι το τελος το σπασιμο των οριων μου. Απο εκει και περα το αρχικο προγραμμα μου ελεγε οτι μετα το Preikestolen θα ανεβαινα περιπου 300 χιλιομετρα βορεια μεχρι το Aurland και το ομωνυμο πανεμορφο φιορδ εκει οπου θα διανυκτερευα με σκοπο να δω το φιορδ την επομενη μερα. Αυτο προτου πατησω το ποδι μου σε αυτη τη μαγικη χωρα. Γιατι εδω ειχα ηδη αρχισει να καταλαβαινω οτι τα οσα ειχα αρχικα σχεδιασει με τα οσα πλεον συνεβαιναν στην πραγματικοτητα δεν ειχαν και πολυ επαφη μεταξυ τους και ετσι ειχα αρχισει να αφηνομαι στην μαγεια της στιγμης και οπου με βγαλει η μερα!  Ο Christian και η Asa ηθελαν και αυτοι να επισκεφτουν το ιδιο μερος, οποτε με χαρα κανονισαμε να συνταξιδεψουμε! Απο το πουθενα ειχα βρεθει να εχω συνοδοιπορους στο ταξιδι μου, δυο ευγενεστατους και εξαιρετικους ανθρωπους και μοτοσυκλετιστες! Δεν μπορουσα να ζητησω κατι καλυτερο απο αυτο! Μαζεψα το τσαντιρι και συναντησα τα παιδια που με περιμεναν χαμογελαστοι στο λιμανακι λιγο πριν ερθει το φερυ.  Το Lysefjord με το πρωινο φως ηταν απλα απεριγραπτο... Ο καταγαλανος ουρανος καθρεφτιζοταν στο εντελως ησυχο νερο και οι τεραστιοι βραχοι -αλλου καταπρασινοι και αλλοι γυμνοι- που χανονταν μεχρι εκει που εβλεπε το ματι εφτιαχναν ενα θεαμα που δεν θα ξεχασω ποτε οσο ζω!  Σε λιγο το φερυ ειχε ερθει και με συνοπτικες διαδικασιες μπηκαμε μεσα και δεσαμε τις μηχανες με τους ιμαντες που μας εδωσαν -μια οχι και τοσο ευκολη διαδικασια ομολογω, ειδικα με τη τσιμπλα στο ματι και χωρις σταγονα καφε! Η οργανωση τους ομως ηταν υποδειγματικη!  Αν το μυαλο ομως λειτουργουσε θα ειχε απορησει με την ολη διαδικασια γενικοτερα. Μα ιμαντες και τακοι για μια απλη διαδρομη για να παμε στην αλλη ακρη; Την απαντηση μου την πηρα πολυ συντομα: αυτο εδω το πραγμα ΔΕΝ ηταν ενα ταπεινο καραβακι. Δεν ξερω τι σοι μηχανες ειχε αυτο το πραγμα αλλα πηγαινε κομματια! Το GPS εγραφε 70+ σταθερα και τα απονερα πισω σχηματιζαν μια τεραστια ουρα! Σταθηκα στη πρυμνη και χαζεψα την ακτη που αφηναμε πισω. Απο εδω μπορουσα να δω ξεκαθαρα το σχημα V που ειχε φτιαξει ο τεραστιος παγετωνας πανω στα βραχια οταν πριν χιλιαδες χρονια εσκαψε το βουνο και βγηκε στη θαλασσα. Αυτο ηταν το φιορδ λοιπον!  Επικο τοπιο που σε αφηνε αναυδο...   Η διαδρομη του φερυ ειχε διαφορες στασεις οπως τα λεωφορεια και μεσα στο σαλονι μια οθονη εδειχνε το στιγμα και σε ποση ωρα θα φτασουμε στην επομενη σταση. Μεσα στο σαλονι ομως κατι αλλο μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση που εδειχνε την ιδιοσυγκρασια των Νορβηγων σαν λαο. Σε μια ακρη υπηρχε ενα μικρο ψυγειακι με αναψυκτικα διαθεσιμα για τους επιβατες. Δεν ηταν ομως σαν τα ψυγεια με το κερματοδεκτη που ξερουμε. Αυτο ηταν απλα ...ανοιχτο. Και οταν λεμε ανοιχτο εννοουμε ανοιχτο. Οποιοσδηποτε μπορουσε (και αυτο ηταν και το νοημα) να βαλει το χερι μεσα και να παρει οτι ηθελε.  Διπλα απο το ψυγειο ομως υπηρχε ενα μικρο μπλε κουτακι στο οποιο ο πελατης εβαζε μονος του το σωστο αντιτιμο για το/τα αναψυκτικα που επαιρνε! Δεν υπηρχε απολυτως κανενας να επιβλεπει η να επιβαλλει αυτη τη διαδικασια παρα μονο ενα χαρτι που εγραφε "αν δεν πληρωσετε σας εχουμε στο βιντεο". Πανευκολα θα μπορουσε καποιος να επαιρνε οτι ηθελε χωρις κανεις να του πει απολυτως τιποτα και να μην εδινε φραγκο! Τι λεω; Θα μπορουσε να επαιρνε και το ιδιο το κουτακι με τις εισπραξεις αν ηθελε! Και ομως... Κανενας δεν διανοουνταν καν να μην βαλει το σωστο αντιτιμο για τα αναψυκτικα που επαιρνε, ποσο μαλλον να μην πληρωσει καν. Και αυτο που εβλεπα εκει με το ψυγειακι ηταν κατι που θα το συναντουσα στη συνεχεια και σε ενα σωρο αλλα πραγματα... Οταν αγοραζες ενα καφε απλα πληρωνες στο ταμειο και σου εδιναν ενα αδειο φλιτζανι! Στη συνεχεια πηγαινες διπλα στο μηχανημα που διαλεγες το ροφημα σου και το επαιρνες. Κανεις δεν σε εμποδιζε να πατησεις δυο η τρεις φορες το κουμπι και να βαλεις διπλο καπουτσινο πχ ομως κανενας δεν το εκανε. Στην ακρη του δρομου πολλες φορες συναντουσα κιοσκια που πουλουσαν φρουτα -σαν τα δικα μας στην Ελληνικη επαρχια- με μια μικρη ομως διαφορα: συνηθως δεν υπηρχε κανεις εκει! Απλα σταματουσες, αφηνες τα λεφτα στο κουτι, επαιρνες μια σακουλα με φρουτα και εφευγες!! Δεν σε υποχρεωνε κανεις να πληρωσεις και τα περισσοτερα κιοσκια ηταν μεσα στην ερημια. Και ομως ολοι πληρωναν σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα του κοσμου. Ποσο μπροστα πρεπει να ειναι ενας λαος σε πολιτισμο για να λειτουργει σε τετοιο επιπεδο πια; Ποσο ανεπτυγμενη αισθηση ευθυνης και ευαισθησια πρεπει να εχει καποιος για να μην χρειαζεται απολυτως καμια αστυνομευση μιας που το να ειναι εντιμος και σωστος το θεωρει απολυτως αυτονοητο και απλο; Οσο εξωπραγματικο ηταν το φυσικο περιβαλλον που βρισκομουν τωρα, ακομα πιο ...εξωγηινη μου εμοιαζε η νοοτροπια και η κουλτουρα αυτων των ανθρωπων εδω! Θελω να πιστευω οτι εχω ταξιδεψει σε μερικα μερη αλλα κατι τετοιο δεν το ειχα ξαναδει! Ο Christian ηρθε να με βγαλει απο τις σκεψεις μου: "Φτασαμε αδερφε. Παμε να λυσουμε τις μηχανες." Βγηκαμε στο μικρο πλατωμα του δρομου και ανηφορισαμε το λοφο.  Θα ανεβαιναμε πανω απο το χειλος του φιορδ και θα βγαιναμε απο την πισω πλευρα του για να βρεθουμε τελικα στο ορεινο καταφυγιο-βαση για την αναβαση στο Preikestolen. Η διαδρομη ηταν ονειρικη...   Καναμε μια σταση και χαζεψαμε τη μαγευτικη θεα και εγω δεν μπορουσα να μην χαμογελαω σαν χαζος: Κοιτα που ημουν ρε δικε μου!  Η ωρα ηταν 9 το πρωι, μιας συνηθισμενης καθημερινης μερας που ο κοσμος κανονικα δουλευε... Και εγω τωρα ανεβαινα τη πλαγια ενος πανεμορφου φιορδ παρεα με 2 Σουηδους εχοντας μπροστα μου τα πιο συγκλονιστικα τοπια που θα μπορουσα να φανταστω, στη πορεια για το τελευταιο ακρο της Ευρωπης και για ισως το πιο βορεινο μερος -περα απο την Αλασκα- που θα μπορουσε να με βγαλει ασφαλτος! Η Asa συμμεριζοταν τον ενθουσιασμο μου και χαμογελουσε και εκεινη συμφωνοντας οτι το μερος ηταν πραγματικα το κατι αλλο -ποσο μαλλον οταν ξερεις οτι υπο αλλες συνθηκες θα βρισκοσουν σε ενα μικρο γραφειο με μια αθλια λαμπα φθοριου πανω απ' το κεφαλι σου χωμενος μεσα σε spreadsheets, παρουσιασεις και στατιστικα... Συνεχισαμε τη διαδρομη πανω απο το βουνο και ο δρομος οπως και χθες ηταν απολαυστικος...  Ουτε ιχνος κινησης, εστριβε και ανεβοκατεβαινε πανω απο λοφακια, λιμνες και δαση σε ενα ατελειωτο παιχνιδι μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...  Τα τοπια συνεχιζαν να με αφηνουν αφωνο και δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω!  Αυτη η χωρα ηταν απλα απεριγραπτη! Οποια διαδρομη και να επαιρνε κανεις θα συναντουσε απιστευτα πραγματα... Και οταν λεμε απιστευτα εννοουμε απιστευτα....!  Αλλα βεβαια καμια διαδρομη δεν θα μπορουσε να ειναι ολοκληρωμενη αν δεν περιλαμβανει και λιγο ...adventure! Τι το εχουμε το GS με την Αρτα και την Τουρατεκ επανω στην τελικη; Ο δρομος μας εβγαλε μεσα απο ενα πυκνο δασος και η ασφαλτος εδωσε τη θεση της σε ...χωμα! Adventure riding τη δευτερη κιολας μερα μου στη Νορβηγια; Αυτα ειναι!  Βεβαια αυτο το ψιλο γαρμπιλι μονο καταχρηστικα το ελεγες χωμα -ασε που μετα τη θητεια που ειχα κανει περισυ στην Αλβανικη "the Spastiri edition" εθνικη οδο ακομα και η διασχιση της Πινδου θα φαινοταν ευκολη. Στη πραξη το χωματακι αυτο ηταν απολυτως ασφαλες ακομα και για τις βαρυφορτωμενες μηχανες μας. Παντως οπως και να ειχε και μονο η διαδικασια της διασχισης "χωματινων" διαδρομων εδινε ενα ιδιαιτερο χρωμα στη περιπλανηση μας. Συντομα βγηκαμε απο το δασος και αρχισαμε να κατεβαινουμε απο την αλλη πλευρα προς τον οικισμο Tau ενω στο βαθος τα κατακερματισμενα νησακια και οι κορυφες εκρυβαν πισω τους το Stavanger, τη 4η μεγαλυτερη πολη της Νορβηγιας και αμεσως μετα ...ο ωκεανος!  Στο Tau καναμε μια σταση για ανεφοδιασμο, ανασυγκροτηση και καφεδακι. Τα παιδια δεν βιαζονταν και ετσι αποφασισαν να κατσουν εκει λγο παραπανω, ενω εγω ηθελα να ξεκινησω την αναβαση νωρις γνωριζοντας οτι θα παρει χρονο... Μεχρι εδω ηταν μαλλον. Χαιρετηθηκαμε, ανταλλαξαμε emails και δωσαμε εκ νεου ραντεβου στη κορυφη του βουνου! Μπορει να τα λεγαμε εκει. Τo Preikestolen με περιμενε!  Ανηφορισα το βουνο και εφτασα στο παρκινγκ του ορεινου καταφυγιου που αποτελουσε τη βαση για οσους ηθελαν να επισκεφτουν το βραχο. Τριγυρω υπηρχαν ενα σωρο μηχανες και ολοι οι μηχανοβιοι καναμε το ιδιο πραγμα: ...ξεβρακωμα απο στολες και δερματινα πλαι στις μηχανες μας για να βαλουμε ανετα ρουχα και παπουτσια για τη δυσκολη πορεια που μας περιμενε. Αν καποιος ηθελε να διαλεξει νεα κρανη, μπουφαν, μποτες, γαντια και λοιπο μηχανοβιο εξοπλισμο δεν ειχε παρα να κανει μια βολτα απο εκει -τυφλα να εχει το moto market λεμε! Βεβαια, εδω οντας η Νορβηγια ολοι αφηναμε χυμα τα πραγματα πανω στις μηχανες γιατι δεν υπηρχε περιπτωση καποιος να τα πειραξει.  Δεν παιρνουμε τα πραγματα ενος μηχανοβιου που ταξιδευει. Κακο καρμα ρε δικε μου!  Πριν ξεκινησω για το βουνο εριξα μια ματια στο ξενωνα που αξιζε να σχολιαστει -το μερος ηταν απιστευτα εντυπωσιακο! Ηταν ενα τεραστιο κτηριο εξ ολοκληρου φτιαγμενο απο ξυλο και γυαλι, με μια avant garde αρχιτεκτονικη που δεν θυμιζε πραγματικα τιποτε αλλο που ειχα δει μεχρι στιγμης.  Το συγκεκριμενο καταφυγιο φτιαχτηκε το 2004 οταν ο τοπικος ορειβατικος συλλογος θελησε να προσφερει κατι παραπανω στους χιλιαδες επισκεπτες απο απλους κοιτωνες και κοινα μπανια. Το νεο κτηριο σχεδιαστηκε ωστε να αντιπροσωπευει το αναγλυφο του εδαφους και των κορυφων τριγυρω. Τα υψη και οι κλισης των οροφων προσαρμοστηκαν στις αποκρημνες βουνοπλαγιες στα βορειοανατολικα και τις πιο ομαλες κορυφες στα δυτικα. Το κυριο κτηριο αποτελειται απο 15 διπλες δοκους μασιφ ξυλου -τη ραχοκοκκαλια του κτηριου- που φτιαχνει χωρισματα αναμεσα στα δωματια καθως και πολλα μικρα καθιστικα κατα μηκος ολης της γυαλινης προσοψης του κτηριου και του εστιατοριου.  Τα υπνοδωματια φτιαχτηκαν κρεμωντας μονοκομματα πατωματα αναμεσα στα ξυλινα δοκαρια του κτηριου σε υψος μερικων μετρων. Οι υγροσκοπικες ιδιοτητες του μασιφ ξυλου καθιστουν αχρειαστη τη μονωση υγρασιας στους τοιχους, ενω η ηχομονωση και αδιαβροχοποιηση γινεται με φυλλα ξυλλου περασμενα με κερι. Η οροφη εχει διπλο υποστρωμα με ανοιγματα για εξαερισμο και κυκλοφορια του αερα σε ολο της το μηκος. Το κτηριο εξωτερικα ειναι ενισχυμενο με ξυλο πευκου και ολα τα υλικα ειναι πληρως οικολογικα. Η θερμανση παρεχεται σε ολο το κτηριο με κυκλοφορια νερου που περναει κατω απο το πατωμα με τη βοηθεια μιας αντλιας που παιρνει το νερο απο τη κοντινη λιμνη.  Ομως οι πρωτοτυπιες του κτηριου δεν σταματουσαν εκει αλλα συνεχιζαν στο εσωτερικο του κτηριου. Οι τοπικες παραδοσεις σε τεχνες και εθιμα χρησιμοποιηθηκαν ευρεως για τον εσωτερικο σχεδιασμο: ξυλινα πλεκτα χωρισματα στο εστιατοριο, τοιχοποιια με αχυρο ως επιπλεον ηχομονωση, καρεκλες και παγκοι κατασκευασμενοι απο εναν ντοπιο κατασκευαστη σκι και λευκα καλυματα επιπλων απο ενα τοπικο υφαντη. Εδω δεν εκαναν μισες δουλειες: η ιδια λογικη επεκτεινοταν και στα παρακειμενα μικροτερα κτηρια.  Το ολο προγραμμα εδωσε μεγαλη εμφαση στην οικολογια και τις ανανεωσιμες πηγες, με την απαιτηση να τηρηθουν τα υψηλοτερα κριτηρια σχετικα με την καινοτομο χρηση ξυλου, τη χαμηλη καταναλωση ενεργειας, και το σεβασμο στο φυσικο περιβαλλον.  Και αν ολα αυτα νομιζετε οτι ηταν εντυπωσιακα που να δειτε τη συνεχεια... Ξεκινησα να ανεβαινω προς το Preikestolen με χαρα. Στο ξεκινημα της διαδρομης η πινακιδα προειδοποιουσε για το τι θα επακολουθουσε. Εννοειται οτι την αγνοησα πληρως. "Να θυμαστε. Φορεστε καταλληλα παπουτσια πεζοποριας (γιατι αν κανετε το λαθος να φορεσετε 12ποντο/σαγιοναρα τοτε δεν αξιζετε να αναπαραχθειτε ως ειδος), ζεστα ρουχα (γιατι οσο να το κανεις μια ψυχρουλα θα την εχει οσο θα περιμενετε το ελικοπτερο να σας μαζεψει) και να εχετε μαζι σας τροφη και νερο (γιατι οι διασωστες χρειαζονται χρονο μεχρι να βρουν τα κομματια σας στα κατσαβραχα). Καλη αναβαση." Και η Παναγια μαζι σας. Μια κυματιστη γραμμη εδειχνε το αναγλυφο του εδαφους απο το σημειο που βρισκομουν τωρα μεχρι το πλατωμα. Τα μικρα λοφακια δεν με ανησυχουσαν. Η σχεδον καθετη γκουμουτσα με ανησυχουσε. Δεν μπορει! Ειτε κανουνε πλακα, ειτε θα εχουν βαλει σε αυτο το σημειο καποιο ασανσερ. Αυτο που εδειχνε ηταν σχεδον καθετο. Περιμεναν ο κοσμος να το ανεβει αυτο το πραγμα;  Στο στενο μονοπατι στριμωχνονταν καθε λογης επισκεπτες: μπαμπαδες με την οικογενεια, πιτσιρικαδες με σακιδια, μεσηλικες με καπελακια και μπατον, νεαροι με τα σκυλακια τους, ακομα και γιαγιαδες που μονο το Π τους ελλειπε! Δεν εδειχνε να ειναι τοσο δυσκολη η αναβαση πια. Αντε καμια ριζα και κανενας πεσμενος κορμος δεντρου στο τσακιρ κεφι. "Τι 3 ωρες και κουραφεξαλα; Ολο υπερβολες αυτοι οι ξενοι. Εγω το 'χω!" σκεφτηκα. Ναι. Καλα. Οι μελανιες στα χερια και τα ποδια αρχισαν να υποχωρουν καπως απο τις 30 μερες και μετα...  Συντομα το μονοπατι αρχισε να ανηφοριζει. Εδω αρχιζαν τα δυσκολα. Η μαλλον οχι. Απο εδω αρχιζε το Καστρο του Τακεσι. Ανεβα αυτες τις πετρουλες εδω περα....  ...και αμα τα καταφερεις περνα αυτο το μονοπατακι με τη λασπουλα... Α, ξεχασα να σου πω, οι πετρουλες κουνιονται λιγακι και ψιλογλυστραει...  ...αν δεν πεσεις και τσακιστεις τοτε μπορεις να χαλαρωσεις περνωντας αυτο το ωραιο ξυλινο κομματι, αλλα μην πατησεις εξω. Μην το βλεπεις ετσι ωραιο. Εχει ενα ψιλο-βουρκο και δεν θα βρουνε ουτε ταυτοτητα...  Οι ανηφορες ερχονταν η μια μετα την αλλη και το πραγμα αρχισε να γινεται πολυ σοβαρο. Η διαδρομη μας εβγαλε σε κατι τεραστιες κατολισθησεις βραχων ουσιαστικα τις οποιες επρεπε απλα να σκαρφαλωσουμε. Δεν υπηρχε αλλη επιλογη. Ο κοσμος ανεβαινε και κατεβαινε απο οπου εβρισκε, ενω πολλες πετρες γλυστρουσαν η κουνιοντουσαν οταν πατουσες επανω. Τουμπα #1.  Τετοια σημεια αρχισαν να γινονται ολο και πιο συχνα σε σημειο που αν εβρισκα μερικες δεκαδες μετρα ευθειας ενοιωθα τεραστια ανακουφιση. Η κουραση ειχε αρχισει να κανει εντονη την παρουσια της και δεν βοηθουσε καθολου. Ενας καπνιστης εδω πανω μαλλον θα τα εβρισκε ακομα πιο δυσκολα...  Αν ομως δεν εφταναν τετοια κομματια με βραχους, μετα επρεπε να περασουμε πηδωντας αριστερα και δεξια απο μερη με παχια λασπη που στην καλυτερη των περιπτωσεων γινοσουν χαλια μεχρι τα γονατα ενω στη χειροτερη σε μαζευαν οι περαστικοι απο εκει που ειχες φυγει σπινιαροντας.  Τουλαχιστον η θεα απο εκει ψηλα αποζημιωνε... Στο βαθος τωρα φαινοταν το Stavanger και πισω του η Βορεια θαλασσα....  ...ενω το μονοπατι μας περνουσε απο σημεια πανεμορφα με λιμνουλες και απεραντο πρασινο παντου...  Και μετα απο ολα αυτα ηρθε το μεγαλο πανηγυρι! Θυμαστε εκεινο το καθετο ...κομματακι που βλεπαμε στο χαρτη και λεγαμε οτι μας κανουν πλακα; Ε, δεν κανανε.  Τωρα καταλαβα οτι οι προηγουμενες κατολισθησεις ηταν απλα η προθερμανση. Ετσι απλα για να σε βαλουν στο κλιμα ρε αδερφε. Ισα ισα για να μην παθεις εγκεφαλικο/εμφραγμα στη θεα αυτου του πραγματος! Τεραστιοι βραχοι ειχαν πεσει στη πλαγια του βουνου και ειχαν φτιαξει ενα υποτυπωδη δρομο για να σκαρφαλωσεις μεχρι τη κορυφη. Η κλιση στη φωτογραφια δεν φαινεται καλα. Πιστεψτε με ηταν μεγαλυτερη. Η αναβαση αυτη ηταν οτι πιο δυσκολο σε ολη τη διαδρομη μεχρι τη κορυφη. Ο κοσμος σταματουσε καθε μερικα μετρα για να μαζεψει οτι του ειχε φυγει στη προηγουμενη τουμπα. Και ομως ολοι μας το παλευαμε, μαλλον γιατι δεν υπηρχε αλλη επιλογη. Η επιστροφη τωρα μετα απο τοση πορεια θα ηταν ακομα χειροτερη απο μια (ακομα) μελανια σε χερια η ποδια. Τουμπα #2.  Βγηκα επανω με χιλια ζορια. Πονουσα ασχημα απο τις τουμπες και δυσκολευομουν να βρω την αναπνοη μου εχοντας καταβαλλει μεγαλη προσπαθεια για να βγω μεχρι εκει. Ελπιζα οτι το πλατωμα ηταν κοντα. Δυστυχως δεν ηταν. Ο δρομος συνεχισε για αρκετα ακομα... Για πολυ ακομα....  Και εκει που ημουν ετοιμος να τα παρατησω..... ημουν εκει. Ειχα φτασει στο περιφημο Preikestolen! Ο κοσμος ηταν αρκετος αλλα οι περισσοτεροι καθονταν μακρυα απο την ακρη. Ο αερας φυσουσε δυνατα αλλα εγω πλησιασα την ακρη του χαους και...  ...και εκει στην ακρη αποκαλυφθηκε το Μεγαλειο και το Δεος... Μιλαμε για ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ολοκληρα μετρα χαους...  Σταθηκα αμιλητος προσπαθωντας ματαια να συλλαβω αυτο που εβλεπα τωρα μπροστα μου. Το θεαμα ηταν κατι παραπανω απο συγκλονιστικο. Ηταν.... εεεε... δεν ξερω. Βρειτε εσεις λεξη για αυτο: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  Αυτη ηταν η Νορβηγια που ειχα ερθει να δω! Και ναι, εννοειται οτι τα ποδια ειναι κρεμασμενα στο κενο....  Δεν υπαρχει περιπτωση οι φωτογραφιες να μπορουσαν να δωσουν το μεγεθος του Δ Ε Ο Υ Σ που επιανε οποιον ηταν στην ακρη του γκρεμου... Βιντεο λοιπον απο επισκεπτη στο Βραχο. Δειτε... Τιποτα αλλο. Εννοειται ομως οτι αυτο ακριβως ηταν το και καλυτερο σημειο για να κατσω να απολαυσω ενα μικρο σνακ που ειχα φερει μαζι μου, μπροστα σε μια θεα που εκοβε την ανασσα.  Καπου αναμεσα στους επισκεπτες που καθονταν στην μεσα πλευρα του βραχου ειδα ενα ζευγαρι συμπαθεστατων Γαλλων που ειχα γνωρισει στο φερυ το πρωι καθως ειχαν δει τις πινακιδες της μηχανης και μου ειχαν πιασει κουβεντα για το ταξιδι μου. Με χαιρετησαν και με καλεσαν στην παρεα τους για να φαμε κατι προχειρο: Γαλλικα φουαγκρα (!), διαφορων ειδων τυρια, ζεστες μπαγκετες και χυμο πορτοκαλι. Ποσο γουσταρω αυτες τις τυχαιες συναντησεις! Στο πιο εντυπωσιακο μερος που ειχα δει ποτε καθομουν και ετρωγα σαν βασιλιας παρεα με δυο συμπαθεστατους Γαλλους που απλα ειχα συναντησει στο δρομο πριν λιγες ωρες! Οταν ταξιδευεις πρεπει να εμπιστευτεις την τυχη σου και ολα θα πανε καλα τελικα... Απλα πρεπει να αφεθεις και να αγκαλιασεις οτι ερθει στο δρομο σου. Και λεγοντας για τυχαιες συναντησεις, να και ο Christian με την Asa! Ειχαν φτασει και αυτοι επανω καταιδρωμενοι αλλα με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια που τα ειχαν καταφερει! Αφου χαζεψαν και αυτοι την μοναδικη θεα πηραμε το δρομο της επιστροφης -δεν ηξερα αν λυπομουν γιατι αφηνα πισω ενα τετοιο υπερθεαμα η γιατι επρεπε να κανω παλι ολη αυτη τη κακοτραχαλη διαδρομη. Τουλαχιστον τωρα θα ηταν κατηφορα. Τουμπα #3.  Τελικα σε κατι λιγοτερο απο 2 ωρες ειχαμε βγει στον ξενωνα. Πληρωσα για το αδειο μου φλυτζανι και πηρα μονος μου το καφε, ζαχαρη και κατι παρακειμενα κουλουρακια (οκ, ισως δεν ηταν οοοοολα μεσα στη τιμη αλλα -εγκω-τουριστας-ντεν-γκσερει) και εκατσα με τα παιδια να τα πουμε με θεα τη λιμνη.  Τελικα οπως εδειχναν τα πραγματα πλεον το γενικο προγραμμα που ακολουθουσαμε ηταν το ιδιο. Τα παιδια δεν ειχαν να κανουν καποια συγκεκριμενη διαδρομη, ετσι αποφασισαμε να συνεχισουμε απο εδω και περα παρεα ακολουθωντας τις διαδρομες που ειχα επιλεξει για οσο αποφασισει οτι αντεχει/θελει η Asa. Δεν θα ερχονταν μαζι μου μεχρι το Ακρωτηρι αλλα ακομα και ετσι το να ταξιδευεις με φιλους ειναι ανεκτιμητο, ακομα και αν ειναι για λιγο. Η Asa ειχε διπλωμα μηχανης εδω και πολλα χρονια αλλα δεν το ειχε χρησιμοποιησει μιας που δεν ειχε μηχανη ποτε. Ο Christian απο την αλλη ειχε αγαπη για τις μηχανες αλλα δεν ειχε διπλωμα. Ετσι οταν πριν 2 χρονια αποφασισε να βγαλει διπλωμα μηχανης χρειαστηκε τη βοηθεια της γυναικας του. Βλεπετε στη Σουηδια το να περασεις τις εξετασεις οδγησης δεν αρκει -εκει ο νομος υποχρεωνει το νεο οδηγο να κανει 4-5 χιλιαδες χιλιομετρα σε κανονικες συνθηκες δρομου μαζι με καποιον που εχει διπλωμα ηδη για χρονια. Ετσι ο Christian αφου πηρε το GS αγορασε στη γυναικα του το Kawasaki για να γραψουν μαζι τα προβλεπομενα χιλιομετρα -με την Asa σε ρολο ...εκπαιδευτη και τον Christian σε ρολο μαθητη!# Και για να ευχαριστησει τη γυναικα του για τη βοηθεια αυτη, της υποσχεθηκε ενα ταξιδι παρεα το καλοκαιρι με τις μηχανες -οποτε νατοι! Απιστευτο ε; Κατεβηκαμε στο κεντρικο δρομο και η χαρα του δρομου και της παρεας δεν κρυβοταν!  Ποσο μαλλον οταν ανοιγεται μπροστα σου κατι τετοιo: o πανεμορφος επαρχιακος Rv13.  Η ωρα ηταν 4 το απογευμα: αρκετα νωρις για να μεινουμε στη περιοχη αλλα και αρκετα αργα για να φταναμε και στο Aurland κιολας καθως 380 χιλιομετρα σε μικρους επαρχιακους δεν θα εβγαιναν σε λιγοτερο απο 6 ωρες. Ετσι αποφασισαμε να βαλουμε ροτα προς το βορρα και να διανυκτερευσουμε εκει που θα μας εβρισκε το βραδυ.  Ηξερα ηδη απο αλλα ταξιδιωτικα οτι αυτη η διαδρομη θα ειναι εντυπωσιακη καθως ο δρομος περνουσε παραλληλα με την κατακερματισμενη ακτογραμμη αλλα δεν περιμενα αυτο που εβλεπα τωρα εδω. Καθε στροφη και μια αποκαλυψη!  Γραφικες διαδρομες σε ανοιχτους δρομους χωρις καθολου κινηση...  ...καταγαλανος ουρανος μεσα σε τοπια ζωγραφικης...  ..τουνελ στο βουνο και απο πανω καταρρακτες να πεφτουν...  ...κρεμαστες γεφυρες πανω απο τη θαλασσα... Μαγεια!  Να και το φερυ που θα μας περνουσε απεναντι για να συνεχισουμε... Σαν και αυτο υπηρχαν δεκαδες -αν οχι εκατονταδες- μικρα καραβακια που ενωνουν τα απειρα μικρα θρυμματισμενα κομματια γης που αποτελουν την Νορβηγια. Ειχαν τακτικα δρομολογια ολη τη μερα και ουσιαστικα ηταν μερος του οδικου δικτυου. Εφτανες στο λιμανακι, περιμενες να ερθει το πλοιο και σε περνουσε στην αλλη πλευρα του καναλιου η του φιορδ.  Η ωρα περασε απολαυστικα και εμεις συνεχιζαμε να ταξιδευουμε παραλληλα με τα fjord που μας χαριζανε απιστευτες εικονες...  Καπου εδω ομως απλα αφησα τα παιδια να φυγουν μπροστα, εκανα στην ακρη και εσβησα τη μηχανη. Εβγαλα το κρανος και στα ακουστικα ξεκινησε να παιζει αυτο:#Sivert Høyem - Into The Sea Ακομα μια μοναδικη Στιγμη.  Η ωρα ομως πλεον περνουσε και ηταν καιρος να αρχισουμε να ψαχνουμε για καταλυμμα.  Ο Christian ηξερε ενα πολυ καλο camping στο χωριο Røldal πανω στο δρομο μας. Αφησαμε πισω το fjord για αλλη μια φορα και ανηφορισαμε προς το βουνο.  Τα παιδια εφυγαν μπροστα καθως εγω ειχα κοψει για να βγαλω φωτογραφιες γιατι για αλλη μια φορα οι εικονες ηταν απλα απεριγραπτες... Πως θα μπορουσα να μεινω απαθης μπροστα σε ενα τετοιο θεαμα; Δρομοι βγαλμενοι απο τα πιο τρελα μου ταξιδιωτικα ονειρα!   Καπου εδω ομως ηταν που ο Μερφυ αποφασισε οτι αρκετα με ειχε αφησει σε ησυχια και χτυπησε. Ξανα. Εκανα μια σταση για να φωτογραφισω την Αυρα με φοντο μια θεορατη βουνοπλαγια και το χιονι στην ακρη του δρομου, ομως καθως πηγα να βγαλω τη Canon απο το tankbag, το λουρακι της πιαστηκε στο γαντι μου, τραβηχτηκε αποτομα και η φωτογραφικη εκσφενδονιστηκε στον αερα και εσκασε στην ασφαλτο με δυναμη μερικα μετρα παρακατω! Αλλου η μπαταρια, αλλου η καρτα μνημης, αλλου η καμερα... Την σηκωσα προετοιμασμενος για τα χειροτερα. Η οθονη και ο φακος εδειχναν αθικτα! Ειχε πεσει με τη γωνια της και το μονο που ειχε παθει ηταν να φυγει το χρωμα στην ακρη της. Εβαλα τη μπαταρια, πατησα On και ....τιποτα. Η μηχανη φαινοταν να λειτουργει αλλα η οθονη δεν εδειχνε τιποτα! Σβησιμο, ξανα on, παλι τιποτα. Οχι ρε γ@μωτο! Η οθονη ειχε σπασει μαλλον εσωτερικα! Ειχα στεναχωρηθει πολυ γιατι η καμερα ηταν και ακριβη και καινουργια αλλα περισσοτερο στεναχωριομουν γιατι δεν θα ειχα τροπο να φωτογραφιζω στη διαδρομη τωρα! Αυτο ηταν ενα πολυ σοβαρο προβλημα. Ειχα την DSLR αλλα δεν ηταν οτι καλυτερο να πρεπει να τη χρησιμοποιω με ενα χερι εν κινησει ειδικα με τοση αποσταση μπροστα μου. Τωρα ομως δεν υπηρχε επιλογη. Η θα επαιρνα αλλη φωτογραφικη μηχανη η θα χρησιμοποιουσα τη μηχανη ετσι στα τυφλα ελπιζοντας οτι βγαζει φωτογραφιες.  Συνεχισα τη διαδρομη κατεβαινοντας το βουνο και με μια τετοια εικονα μπροστα μου το μονο που παρακαλουσα ηταν η καμερα να την εχει αποτυπωσει.  Συντομα ημουν στο Røldal και το μικρο Seim camping που ειχε προτεινει ο Christian. Τα παιδια ειχαν κανονισει με την ιδιοκτητρια να εχουμε στη διαθεση μας ενα ολοκληρο ...σπιτι!  Ξεχασα και τη σπασμενη φωτογραφικη και τα παντα. Ενα καταπληκτικο κουκλιστικο διωροφο ξυλινο σπιτι με 2 υπνοδωματια-σοφιτες επανω και αλλο ενα κατω, σαλονι και μεγαλη τραπεζαρια στο ισογειο, πληρως εξοπλισμενη κουζινα... Φανταστικο!    Φτιαξαμε καφεδακι και κατσαμε στο ομορφο σαλονι. Σκεφτομουν την ταλαιπωρη τη φωτογραφικη μηχανη και αρχισα να ψαχνω λυση -desperate times call for desperate measures ειπα στα παιδια και με τη βοηθεια κατι μικρων κατσαβιδιων τελικα κατεληξα να την ...ξεκοιλιασω! Τι ειχα να χασω; Ετσι και αλλιως χαλασμενη ηταν ηδη! Οταν εισαι στο δρομο πρεπει να βρισκεις λυσεις οπως μπορεις. Ο Christian βλεποντας την σε αυτη τη κατασταση ειπε "αν αυτο το πραγμα τωρα δουλεψει θα εκπλαγω παρα πολυ." Και ομως! Τελικα βγαζοντας την οθονη για να δω τι ειχε ανακαλυψα οτι το καλωδιο της ειχε φυγει απο τη θεση του και μαλιστα ηταν κουμπωτο. Το κουμπωσα, πατησα το On και....  Ο Christian γελουσε και δεν ηξερε τι να πει: "Εισαι απιστευτος ρε φιλε!" Το βραδυ εξω ειχε επιτελους αποφασισει να πεσει, ο καφες εδωσε τη θεση του σε ενα καλο ποτακι και το#Sail away των Madrugada εφτιαχνε την ιδανικη ατμοσφαιρα καθως η μερα εκλεινε οπως ειχε ξεκινησει: τρελα, ανελπιστα, απροσδοκητα αλλα τελικα και με τον πιο ομορφο τροπο... 
|
|
#36
21-02-2013, 22:49
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
με εχεις συγκινήσει ρε φιλε! ...δεν υπαρχεις λεμεεε!!...
................. 
|
|
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
