Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

[Ταξιδευτης]

Λιγο ψαξιμο αργοτερα βρεθηκαμε τελικα στο Wygryny. Ο δρομος για το αγροκτημα (λασπο)χωματοδρομος, οποτε σιγα σιγα και με προσοχη πηγα τη μηχανη μεχρι που βρεθηκαμε μπροστα σε μια μεγαλη κλειστη αυλοπορτα!

Χτυπησαμε το κουδουνι της εισοδου αλλα καμια απαντηση! Ξανα. Τιποτα.
Απο μεσα ολα ηταν σκοτεινα και δεν φαινοταν να υπαρχει κανενας να μας περιμενει! Ε, αυτο ηταν και το κερασακι στην τουρτα της απιστευτης περιπετειας της ημερας!

Η ωρα πλεον πηγαινε 4 το πρωι, ειχαμε περασει μεσα απο την πιο τρομακτικη καταιγιδα της ζωης μας, μεσα απο αχανη δαση μεσα στη μαυρη νυχτα και το κρυο, και τωρα που ειχαμε φτασει στο προορισμο να μην μπορουμε να μπουμε μεσα;;;

Ε αυτο ηταν! Αναψα τους προβολεις της μηχανης και αρχισα να κορναρω! Μεσα στην απολυτη ησυχια της νυχτας η κορνα ακουγοταν σαν πιστολια!

Δεν περασε ενα λεπτο και απο ενα ξυλινο σπιτακι ακριβως εκει που επεφταν οι προβολεις αναψε ενα φως και μια γυναικα εμφανιστηκε στο παραθυρο κρατωντας ενα σεντονι επανω της, ενω απο μεσα μια αντρικη φωνη εριχνε καντηλια στα Πολωνικα! Η καημενη Alicja ειχε κοκκινησει απο τη ντροπη της αλλα εμενα με ειχε πιασει το ...Μανιατικο! Η θα ανοιγε να μπουμε μεσα η θα γινοταν της Κορεας!

Οντως η πορτα ανοιξε και μετα την αρχικη απορια του φυλακα για το ποιοι ημασταν, τι θελαμε μεσα στη νυχτα κλπ συννενοηθηκαμε και επιτελους ημασταν σε ενα φιλοξενο δωματιακι και στο απαλο στρωμα... 4 η ωρα το πρωι και επιτελους η φοβερη βραδια αυτη ειχε λαβει τελος και εμεις ημασταν σωοι και αβλαβεις....

Εχω κανει και αλλους απολαυστικους υπνους της ζωης μου αλλα αυτο το βραδυ ηταν μακραν ο καλυτερος...
Και θα τον χρειαζομασταν γιατι αυριο θα μπαιναμε πλεον σε Terra Incognita: την μυστηριωδη Λιθουανια, την πρωτη απο τις χωρες της Βαλτικης...

[Ταξιδευτης]

Μερα 7
Λιμνες Mazury (POLAND) - Trakai - Vilnius (LITHUANIA)
288 km

Ξυπνησα απο το φως του ηλιου που περνουσε μεσα απο τις κουρτινες. Οταν ξυπνας απο ενα τοσο βαθυ υπνο νοιωθεις αλλος ανθρωπος, και η αληθεια ειναι οτι το χρειαζομουν αυτο.
Χθες το βραδυ δεν ειχα προσεξει καθολου το δωματιο. Κοιταξα γυρω. Ηταν πολυ περιποιημενο και καθαρο.



Καθισα διπλα απο το κρεβατι και κοιταξα τους ανοιχτους χαρτες πανω στο τραπεζι. Ημασταν πλεον στις λιμνες του Mazury και η Λιθουανια πλεον ηταν μια ανασα απο δω! Λιθουανια! Ποιος να το 'λεγε! Αν με ρωτουσε κανεις ενα μηνα πριν δεν θα ηξερα να του τη δειξω καν στο χαρτι και τωρα ετοιμαζομουνα να την εξερευνησω ιδιοις ομμασι! Μετα απο τοσες σκεψεις, αμφιβολιες και ανησυχιες αν θα καταφερνα να βγαλω εις περας αυτο το ταξιδι, τωρα εδειχνε πλεον να ειναι εφικτο...

Ντυθηκα στα γρηγορα και βγηκα εξω να δω καλυτερα το αγροκτημα οπου ειχαμε ερθει.



Το αγροκτημα βρισκοταν σε μια πανεμορφη εκταση μπροστα σε μια λιμνη και ολα τα κτηρια ηταν φτιαγμενα με πετρα και ξυλο, θυμιζοντας εντονα γουεστερν. Ολα ηταν περιποιημενα και φτιαγμενα με πολυ μερακι...

[Ταξιδευτης]

Ολος ο κυριως χωρος του αγροκτηματος χρησιμευε ως camping...



...ενω ακριβως μπροστα η λιμνη και τα δαση ολογυρα εφτιαχναν μια τελεια εικονα!





Αρκετοι απο οσους εμεναν στο αγροκτημα ειχαν στη μικρη αυτη μαρινα τα σκαφακια τους...



Ο καιρος μας εκανε ναζια. Απο πανω υπηρχαν αρκετα συννεφα αλλα εβλεπες οτι δεν θα κρατουσαν. Μακαρι να εβγαζε ηλιο ειδικα σημερα για να απολαυσουμε την απιστευτη αυτη περιοχη...

Στο σπιτακι διπλα απο τη reception γνωρισα την οικογενεια ιδιοκτητων του αγροκτηματος. Ζητησα συγνωμη για τη επεισοδιακη βραδυνη ελευση μας, αλλα ο ιδιοκτητης χαμογελασε και με διαβεβαιωσε οτι δεν ετρεχε τιποτα! "Για αλλο λογο ειχα τα νευρα μου χθες! Δεν ειχε να κανει με σας!"
Επιασα κουβεντα με ενα νεαρο παλικαρι που δουλευε εκει καθε χρονο. Μου ειπε οτι ο καιρος τον Αυγουστο παντα ηταν ετσι αστατος, αλλα αυτο ηταν το καλοκαιρι τους.
- Αν ειναι ετσι το καλοκαιρι, ο χειμωνας πως ειναι δηλαδη;, τον ρωτησα.
- Κοιταξε. Το χειμωνα μπορει να παει ανετα και -25 βαθμους τη μερα με -30 τη νυχτα!
- .....

Καπου εκει μας βρηκε και η Alicja που ειχε ετοιμαστει και κατσαμε για πρωινο. Εστιατοριο και self service δεν υπηρχε εδω -οντας αληθινο αγροκτημα- ομως οι ανθρωποι του δεν μας αφησαν παραπονεμενους: μας εφεραν καφεδακι απο σπιτι τους και ετσι κατσαμε στην αυλη να το απολαυσουμε!

[Ταξιδευτης]

Σημερα ο προορισμος μας ηταν το Vilnius, η πρωτευουσα της Λιθουανιας και θα διανυκτερευαμε σε ενα camping λιγα χιλιομετρα εξω απο την πολη στο χωριο Trakai, οπου υπαρχει και ενα απο τα μεγαλυτερα αξιοθεατα της χωρας: το ομονυμο μεγαλοπρεπες Γοτθικο καστρο του 15ου αιωνα πανω σε ενα νησακι μεσα σε λιμνη.
Ομως πριν απο ολα αυτα θα περνουσαμε μεσα απο την καρδια της "περιοχης των Χιλιων λιμνων" οπου ημασταν τωρα.
Μιας που τα χιλιομετρα σημερα ηταν πολυ λιγα σε σχεση με τις προηγουμενες μερες -μολις 280- ειχαμε τη δυνατοτητα να παμε χαλαρα και να απολαυσουμε την φυση και τους μικρους επαρχιακους δρομους.



Ενω εγω μελετουσα τους χαρτες, η Alicja μιλουσε με τους δικους της σχετικα με το που ημασταν, που θα πηγαιναμε σημερα κλπ. Κλεινοντας με κοιταξε και μου ειπε κατι που με αφησε αναυδο!
Θυμαστε χθες τα ορυχεια αλατιου στην Κρακοβια που δεν καταφεραμε να δουμε λογω χρονου; Ε λοιπον, τελικα μαλλον ειχαμε Αγιο, γιατι λιγο αφοτου φυγαμε υπηρξε εκτεταμενη διακοπη ρευματος και 900 ατομα παγιδευτηκαν 230 μετρα κατω απο τη γη επι ωρες!!! Απιστευτο!
Και να σκεφτει κανεις οτι θα ημασταν αναμεσα σε ολους αυτους τους ανθρωπους αν ειχαμε κατεβει! "Ολα γινονται για καποιο λογο τελικα", σκεφτηκα.

Στο μεταξυ ο υπευθυνος του αγροκτηματος βλεποντας οτι η Alicja ειναι Πολωνεζα δεν εχασε την ευκαιρια να πιασει κουβεντουλα. Οταν εμαθε το λογο της χθεσινοβραδυνης καθυστερησης μας γουρλωσε τα ματια εκπληκτος και γυρνοντας προς εμενα ειπε:
- Απιστευτο θαρρος να κανετε ολη αυτη τη διαδρομη με τετοιο καιρο! Θαρραλεος αναβατης!! Απο που ηρθες;
- Ελλαδα.
- Ωωωω! Πολυ μεγαλη διαδρομη!
- "Α, μα δεν ειμαστε ακομα ουτε στα μισα", ειπα και του εξηγησα την διαδρομη που θα καναμε.
Δεν ειπε τιποτα, αλλα με κοιταξε με εναν τροπο που δεν καταλαβα αν σημαινε οτι με θαυμαζε, οτι με θεωρουσε θεομουρλο, η και τα δυο μαζι.

Αφου βγαλαμε το προγραμμα της ημερα και ηπιαμε τον καφε μας ειχε ερθει η ωρα της αναχωρησης. Ομολογω οτι μετα τη χθεσινη ταλαιπωρια το να καθομαι σε μια υπεροχη βεραντα και να χαλαρωνω στον ηλιο ηταν μεγαλο δελεαρ, αλλα ηξερα οτι επρεπε να φυγουμε! Μαζεψα τα πραγματα που ειχα σκορπισει παντου στο δωματιο χθες το βραδυ και βγηκα να ετοιμασω τη μηχανη.

Ελεγχος στα λαδια, λαδωμα αλυσιδας, τσεκαρισμα στις βιδες των βασεων των Givi και ετοιμοι για αναχωρηση!



Εδω και ωρα τα συννεφα ειχαν χαθει αφηνοντας εναν λαμπερο ηλιο και εναν καταγαλανο ουρανο! Τελεια!
Ο υπευθυνος του camping μας ευχηθηκε να εχουμε καλο ταξιδι και μας ξεπροβοδισε χαμογελοντας εγκαρδια: "Εις το επανιδειν!"

Η μερα ξεκινουσε με τον καλυτερο τροπο...

[Ταξιδευτης]

Φευγοντας απο το Wygryny τα πραγματα δεν θα μπορουσαν να ειναι πιο τελεια! Η μερα πραγματικα ηταν αψογη -ζεστη και φωτεινη, η Αυρα κυλουσε χαλαρα στον επαρχιακο ευτυχισμενη και εγω παρακαλουσα να ειχα 15 ματια να χορτασω το ατελειωτο πρασινο που εβλεπα γυρω μου! Η φυση εκανε παρτυ και εμεις ημασταν καλεσμενοι...





Λιγο πιο κατω μια παρακαμψη μας εβαλε για τα καλα στην καρδια του δασους... Μπηκαμε στο δασικο δρομο.... και η μπαλα χαθηκε! Το θαυμα της φυσης σε ολο του το μεγαλειο!

[Ταξιδευτης]

Πως να περιγραψω με λογια την τελειοτητα της στιγμης; Λατρευω τα δαση και τωρα ημουν στον παραδεισο!
Το λαμπερο φως του ηλιου περνουσε μεσα απο τις πυκνες φυλλωσιες και φωτιζε το δρομο που χανοταν συνεχως μεσα στο δασος, και εγω δεν ηθελα να τελειωσει ποτε αυτη η διαδρομη...








Και πισω απο τα δεντρα ατελειωτες λιμνες... Πρασινο σε ολες τις αποχρωσεις μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και ξαφνικα τα δεντρα αραιωναν και απο πισω εμφανιζοταν μια λιμνη να γυαλιζει σαν χιλιαδες διαμαντακια στο φως...



Λιμνες μικρες και μεγαλες παντου!

[Ταξιδευτης]

Σε πολλα σημεια βλεπαμε αυτοκινητα με οικογενειες στην ακρη του δρομου που καθονταν για πικνικ, ενω απο το αντιθετο ρευμα συναντουσαμε και αρκετες μηχανες που ειχα ερθει προφανως να απολαυσουν την εκπληκτικη διαδρομη...



Καθε 10-20 μετρα σταματουσαμε για να βγαλω φωτογραφιες, σε σημειο που αναγκαζα πλεον τον εαυτο μου να ΜΗΝ σταματαω γιατι με αυτο το ρυθμο δεν θα φταναμε στη Λιθουανια ουτε σε 10 μερες!
Ευτυχως η Alicja εβγαζε συνεχως φωτογραφιες και ετσι θα ειχαμε εικονες απο αυτο το υπεροχο μερος...




Oμως το να περασεις ετσι απλα απο τετοια μερη ειναι αμαρτια, οποτε η σταση για ξεμουδιασμα και χαζι ηταν επιτακτικη...

[Ταξιδευτης]

Καποια στιγμη ο δρομος ανοιξε και οι πανεμορφοι δασικοι δρομοι εδωσαν τη σκυταλη στους μεγαλυτερους επαρχιακους που θα μας οδηγουσαν πλεον στα συνορα.





Περνωντας απο την πολη Elk βρηκαμε αυτο το αξιοπεριεργο αλλα ομορφο κτισμα, που εμοιαζε με διασταυρωση εκκλησιας και ...φαρου;;



Ηδη πριν το Elk η Αυρα χρειαζοταν ανεφοδιασμο, αλλα χαζευοντας την ομορφη πολη το ξεχασα τελειως!



Ετσι συνεχιζοντας προς τα συνορα η αναγκη για βενζινη εγινε επιτακτικη! Σταματησαμε στο πρωτο βενζιναδικο που βρηκαμε, που εμοιαζε να ειχε ξεμεινει απο την εποχη του υπαρκτου σοσιαλισμου... Ενω γενικα σε αλλα βενζιναδικα δεχονταν ευρω (παροτι το νομισμα της Πολωνιας παραμενει το Zloty) εδω προφανως ουτε λογος... Δωσαμε οτι φραγκοδιφραγκα ειχε μαζι της η Alicja και με μερικα λιτρα στο ντεποζιτο συνεχισαμε...

[Ταξιδευτης]

Στο Augustow, την τελευταια μεγαλη πολη πριν τα συνορα καναμε μια σωστη σταση για ανεφοδιασμο, οποτε ευκαιρια για ενα καλο ξεμουδιασμα και ενα κλασσικο ελαφρυ σνακ πριν τη συνεχεια... Κοιταξα την ωρα. Ειχε μεσημεριασει για τα καλα. Γκκρρρ! Πως φευγει ετσι ο χρονος;



Ομως τωρα ημασταν μια ανασα απο τα συνορα. Αυτο ηταν. Η μεγαλη στιγμη ειχε φτασει!
Αφηναμε πισω τη γνωστη Ευρωπη και μπαιναμε στις αγνωστες στον πολυ κοσμο (και εμας) χωρες της Βαλτικης! Αγνωστες γλωσσες, ανθρωποι, εθιμα, μερη... Αν αληθινη περιπετεια ειναι το ταξιδι σε αγνωστα μερη, τοτε εδω ξεκινουσε η δικη μας.

Αναχωρησαμε και δεκα χιλιομετρα αργοτερα ειχαμε φτασει στα συνορα! Lietuvos Respublika!

[Ταξιδευτης]

Εδω ομολογω οτι περιμενα να φαμε αρκετο χρονο σε διαδικαστικα, ελεγχους κλπ, αλλα για αλλη μια φορα τα συνορα ηταν ανυπαρκτα.
Παλια, απροσωπα και παρατημενα κτηρια με πινακιδες σε ρωσικα...





Εδω ηταν ισως το μονο μερος που θυμιζε το σοβιετικο παρελθον της χωρας. Φανταστηκα πως θα ηταν αυτο το μερος ενα γκριζο χειμωνιατικο πρωινο πριν 20 χρονια και ανατριχιασα...



Σταματησα σε ενα μικρο κτηριο που ανεφερε κατι για βινιετες και αδειες. Σκεφτηκα οτι θα χρειαζομουν να παρω καποιο σημα για την κινηση στη χωρα. Το τελευταιο που ηθελα ηταν να πρεπει να εξηγω στους αστυνομους που με εχουν σταματησει γιατι δεν εχω τα καταλληλα σηματα για την κινηση στους δρομους αυτης της αγνωστης χωρας.



Μπηκα μεσα. Το μερος θυμιζε εντονα ελληνικη εφορια της δεκαετιας του 70. Πισω απο το γκισε μια θεορατη οξυζεναρισμενη μουμια -προφανως απομειναρι του σοβιετικου μπλοκ- με κοιταζε καλα καλα.
- Ε, ναι, γεια σας.
- ...
- Εεεε, βινιετα; Μπιλιετ; Φορ δε ροουντ;
- Μοτορσκι;
- Ντα, ειπα (βλακωδως μιας που τα Λιθουανικα εχουν οση σχεση με τα Ρωσικα οσο η Britney Spears με το ταλεντο)
Κουνησε το κεφαλι και ειπε: Νιετ βινιετα!

Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Καβαλησαμε και φυγαμε στα γρηγορα ελπιζοντας οτι η μουμια ειχε δικιο και δεν χρειαζομασταν καποιο σημα και δεν βαριοταν απλα να μας εξυπηρετησει!