Ηράκλειο Κρήτης - Κοπεγχάγη Δανία, Απρίλιος 1995 - Ημερολόγιο

[PITS]

ρεεεειιιι πας καλα??? σταματας τωρα πανω στο καλυτερο?????
ΓΡΑΨΕ ΤΩΡΑ!!!!! ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟ

[Corsair]

Να δεις που το κάνει επίτηδες για να μας κρατά στη πρίζα.

[Michael Chatzilias]

Τρίτη 07.20 το πρωί, 4 Απριλίου 1995

Τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή, συνήθως τα παίρνουμε δεδομένα.
Αυτά που παίρνουμε δεδομένα στην ζωή μας, πολλές φορές είναι και τα πλέον πολύτιμα...

Για μένα η καλή λειτουργία της μηχανής ήταν πολύτιμο αγαθό εκείνες τις μέρες, και το είχα πάρει δεδομένο....

Η μηχανή όμως ξεκίνησε, γρήγορα και ο####, αναρτήθηκε, καβάλησα και ξεκινάω τώρα παράνομα στον παράδρομο για να βγω από κει που μπήκα. Βγαίνω γρήγορα στο Autobahn, δεξιά πλευρά και 40 χλμ.

Frankfurt
Stuttgard
Leipzig
Praha
Munchen

Οι επιλογές μου. Καμία δεν ήταν η σωστή - χρειαζόμουν ζεστασιά στα άκρα και το στέρνο, πολύτιμο αγαθό που το έχουμε δεδομένο - μόνο όταν το χάσουμε και κινδυνεύουμε το σκεφτόμαστε...

Ταχύτητα 40 χλμ, η μανιώδης βροχή είχε σταματήσει και το πρώτο φως της ημέρας στην Γερμανία έβγαινε αργά....αισιοδοξία ότι η θερμοκρασία θα ανέβει και όλα θα είναι καλύτερα...

Κάτι με ενοχλεί....30 χλμ την ώρα....
Πώς γίνεται και όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες, οι προοπτικές δυσοίωνες, να ελπίζουμε ότι γρήγορα θα ανακάμψουν...πολύ συχνά τα πράγματα γίνονται χειρότερα πριν να γίνουν καλύτερα, και μια απλή μπόρα δεν αρκεί από μόνη της...

Αυτό που με ενοχλεί είναι η παγωνιά. Τώρα που δεν βρέχει, ο ήλιος έχει δόντια. Το αριστερό τρίβει το στέρνο και το δεξί ξυλιασμένο στο γκάζι ίσα να πηγαίνει η μηχανή...

Hamburg 610 στην ταμπέλα.
Πλάκα μου κάνεις.....

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Τρίτη πρωί 07.50 4 Απριλίου 1995

Τώρα τα χιλιόμετρα παιρνούν έτσι:
Wurzburg 100
Wurzburg 90
Wurzburg 85
Wurzburg 82

Τώρα η ταχύτητα είναι 30 χλμ, ίσα να πάει. Δεν ξέρω ποιός οδηγάει, εγώ απλώς σκέφτομαι, ίσως να οδηγάει το μυαλό από μόνο του...

Τώρα δεν σταματάω για ανεφοδιασμό πια σε κάθε βενζινάδικο...Δεν αντέχω τα 10 χλμ μέχρι το επόμενο...

Σταματάω την μηχανή, κατεβαίνω, δεν βγάζω stand, αρχίζω και σέρνω...
Σέρνω την μηχανή στο Autobahn και τώρα τα φορτηγά δεν πετούνε απόνερα, τώρα κορνάρουν πια...

[Michael Chatzilias]

Τρίτη πρωί 07.55 4 Απριλίου 1995

Και τώρα πια σέρνω την μηχανή στο Autobahn, και τα φορτηγά κορνάρουν..
Τα άκρα μου σκίζονται από την παγωνιά, ενώ από την πίεση τα παπούτσια πλέον έχουν ανοίξει μπροστά και η φτέρνα πατάει άσφαλτο...

Εκτελώ ένα συνδυασμό να σέρνω και να οδηγάω...ίσα να πάει με 30 χλμ, και ίσα να σέρνω...

Συνειδητοποιώ ότι ο μαύρος μου σάκος είναι ακόμη στην πίσω θέση, μου είναι άχρηστος πλέον...όλα μέσα είναι βρεγμένα...είχα και έναν χάρτη, άλλη ώρα σκέφτομαι...

Καβαλάω, τρίβω το στέρνω, γύρω στο τιμόνι, ίσως να είναι το μυαλό που οδηγάει...ξεκαβαλάω, σύρω...λόφος και δεν αντέχω....

Σύρω, αλλά κατεβάζω παγωμένο αέρα και αισθάνομαι τα πνευμόνια παγωμένα...τί ωραία όταν αισθανόμουν τον παγωμένο αέρα στο δάσος της Δανίας όταν πήγαινα για τρέξιμο, εκεί όμως είχα την επιλογή να γυρίζω γρήγορα και θα με περίμενε ένα τεράστιο φιλέτο...εδώ τα πνευμόνια πονούσαν και η μόνη επιλογή ήταν να καβαλήσω για να μην ανασαίνω τόσο έντονα...

Καβαλάω....τα άκρα μου....
Σύρω....

Βενζινάδικο στα 5 χλμ.
Καβαλάω, φτάνω, αφήνω την μηχανή μπροστά και μπαίνω...

Vending machine.
Καφές και σάντουιτς...
Τα χέρια στο καλοριφέρ, ψάχνω για θερμόμετρο...-1,5 γράφει...
"-Cold...." του λέω...
"Icy...." μου λέει...."here is Wurzburg, the hills make it worse....you feel it more over here....αργότερα θα μάθαινα ότι οι λόφοι του Wurzburg και Kassel είναι πολύ όμορφοι, υπάρχουν πολλά κάστρα και το καλοκαίρι είναι χάρμα οφθαλμών....

Καβαλάω....

Ώρα 13.40 το μεσημέρι νομιζω....
Χάνομαι για 1,2,3,4,5 δευτερόλεπτα....δεν ξέρω πόσα ήταν, όμως χάθηκα.
Ένα μαγευτικό και ξεκούραστο συναίσθημα, μακάρι να κρατούσε περισσότερο, χάθηκα μέσα στο κράνος, αποκοιμήθηκα...

Η εξουθένωση από όλο το βράδυ, η παγωνιά και η αγανάκτηση...η Σκύλλα και η Χάρυβδη...χάθηκα στο κράνος για λίγα δευτερόλεπτα.


Συνεχίζεται....

[Michael Chatzilias]

Τρίτη 13.40 το μεσημέρι, 4 Απριλίου 1995

Είμαι τυχερός άνθρωπος, ίσως να μου στείλανε φύλακα άγγελο...
Από μακριά και αχνά μέσα στο μυαλό μου ακούω μεγάλη και μακρά κόρνα, μαζί με Harley pipes....

"Suzuki Intruder 750...?" Ένας με Harley πλευρίζει κι αυτός με 30χλμ και με ρωτάει...
Του γνέφω αρνητικά...
"....." Κάτι μου λέει, δεν καταλαβαίνω...
Τον βλέπω να έχει το δεξί του χέρι τεντομένο και να μου δείχνει πέρα στον λόφο...."Zimmer...!" φωνάζει....

Κοιτάζω μεγάλο ξενοδοχείο στον λόφο και φτερουγίζω....γκαζώνω, παίρνω παράδρομο και φτάνω στην είσοδο...μπαίνω και πάω στην τουαλέτα...ζεσταίνω τα χέρια μου να μπορώ να κρατήσω τα κλειδιά και το στυλό...το διαβατήριο είναι ακόμη εδώ, το ίδιο και η πιστωτική....γυρίζω στο lobby...

-"En zimmer fur ein nacht...?"
-"Yes please...."
-"You must prepay please and depart before 11am tomorrow....breakfast between 6am and 9am tomorrow...."
"Thank you...."

Πλέον με ένα παπούτσι ανεβαίνω στο μικρό μου δωμάτιο με διπλό κρεβάτι...τουαλέτα και βάζω το καλοριφέρ στο φούλ....

Κατεβαίνω, βάζω την μοτοσυκλέτα σε δικό της κλειστό πάρκινγκ, παίρνω μαύρο σάκο που είχε γίνει ένα με την πίσω σέλα και ανεβαίνω πλέον στο δωμάτιο για τα καλά...

Γδύνομαι...όλα στο πατωμα....μπαίνω κάτω από την κουβέρτα.
Δεν θυμάμαι εάν κοιμήθηκα όταν έβλεπα το κόκκινο ρολόι με την ώρα να δείχνει 14.12 ή το θερμόμετρο να δείχνει -2.

Πάντως ήμουν κάτω από την κουβέρτα. Δεν θα πέθαινα σήμερα.
Και κοιμήθηκα.

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Τετάρτη 5 Απριλίου 07.15 το πρωί

Κοιμήθηκα από τις 2 το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας, μέχρι τις 7 το πρωί της επόμενης...

Ανοίγω τα μάτια μετά από 17 ώρες ύπνου..αναρωτιόμουν πού ήμουν, λες και είχε σκάσει βόμβα...Ξεκούραστος, σηκώνομαι αργά και αναθεωρώ...βλέπω τον χάρτη, ανοίγω και εξακριβώνω που είναι το Kassel και τί είχα κάνει την προηγούμενη μέρα - νύχτα...άχρηστος ο χάρτης, τόσο βρεγμένος ώστε ελάχιστες σελίδες να είναι διαθέσιμες. Η Γερμανία, Μολδαβία, Πορτογαλία είχαν μείνει ανέπαφες. Τα άλλα σκισμένα. Πέταμα ο χάρτης. Τα παπούτσια τρύπια μπροστά. Οι κάλτσες στεγνές τώρα, το εσώρουχο στεγνό, το τζην στεγνό και 6 νούμερα πιο μικρό...πουλόβερ άχρηστο, εσωθερμικό δεν το έβγαλα ποτέ, ακόμα επάνω μου, αδιάβροχο Οκ, παλτό Οκ, αλλά χωρίς κουμπιά. Το έδεσα με σπάγκο. Δερμάτινο (αυτό που φοράμε για να μην κρυώσουμε καλοκαίρι στο νησί...), Οκ.

Αναδιοργάνωση λοιπόν. Ντουζ με καυτό. Παρατηρώ τα άκρα μου, δάχτυλα χεριών και ποδιών είναι μπλε και φουσκωμένα...όταν στέκομαι πονάνε στα πόδια, όταν τεντώνω τα χέρια πονάνε τα κόκκαλα των δαχτύλων...έτοιμος, παίρνω σάκο και κατεβαίνω προς τις σκάλες...Όπα...

Ξέχασα το πιο βασικό.

Γυρίζω, η πόρτα δεν είχε κλείσει ακόμα, έγειρε όμως, μπαίνω πίσω στο δωμάτιο, πλησιάζω το παράθυρο και ανοίγω την κουρτίνα...

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Τετάρτη 5 Απριλίου 07.40 το πρωί

Και όλα άσπρα.
Ένα άσπρο πέπλο παντού, πολύ όμορφο να το βλέπεις από μέσα μετά από καυτό ντουζ και ζεστός...χιόνιζε ελάχιστα, ίσα να πλουτίσει το περιβάλλον...

Κατεβαίνω τις σκάλες, προς το lobby, πηγαίνω για πρωινό και τρώγω τα πάντα. Τετάρτη πρωί 7.40, στα Kassel, σε ένα ξενοδοχείο επάνω στο Autobahn, δεν είχε και πολύ κόσμο να τρώει πρωινό.....κάθομαι λοιπόν, και ξεκουράζομαι....

08.20 παραγγέλνω και καφέ...και περιμένω....
09.00 το ίδιο σκηνικό, πολύ όμορφο άσπρο τοπίο, με ψιλό χιόνι...
09.30 το ίδιο σκηνικό, πολύ όμορφο κάτασπρο τοπίο, με ψιλό χιόνι να επιμένει...
0950 το ψιλό χιόνι σταματά και εγώ ξεκινώ προς το lobby.
195 Marks - δεν παίζει να μείνω δεύτερη βραδιά...

Κατεβαίνω στο γκαράζ. Η Intruder εκεί, μέσα σε μια λίμνη γύρω της. Οι εξατμίσεις θολές από το παγωμένο νερό που είχε εξατμιστεί και το χρώμα λασπωμένο...no problem, είμαι ξεκούραστος, έχω φάει, έχω κοιμηθεί, να αρχίζω τώρα το ταξίδι βόρεια με στόχο την Κοπεγχάγη.

Πήρε μπρος αμέσως. Φόρτωσα σάκο, καβαλάω, και όπα....
Σημαντικό...τί θερμοκρασία να έχουμε...;
Όσο και να έχουμε, τώρα είμαι καλά και αρχίζω...

Βγαίνω από το γκαράζ, γκαζώνω στην έξοδο...παναγιά μου...

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Τετάρτη 5 Απριλίου, 10.15 το πρωί

Παναγιά μου κρύο.
Σαν έκρηξη από παγώβουνο! Πώς είναι ο Βοιδομάτης όταν δεν έχεις μπει ποτέ, και αποφασίζεις μια και καλή να μπεις για να τελειώνεις μια κι έξω...φαντάσου το αυτό τον χειμώνα και πολλαπλασίασέ το χ 100 φορές - ήταν λίγο χειρότερα. Αμεσως ξύλο τα άκρα...

Βγαίνω Autobahn.
Hamburg 330km
Kiel 420Km

Τώρα έφυγα...σκύβω μπροστά αμέσως, κουκουβίζω προς το τιμόνι.
Αριστερό αμέσως το κλείνω σαν γροθιά και το πλαγιάζω στο στέρνω μου, το δεξί είχε μπλαβίσει και τα κόκκαλα να πονούν τρομέρα....

Hamburg 325.
Hamburg 320.
Ταχύτητα 40 χλμ την ώρα.
Απόνερα από φορτηγά. Τρέχουν πολύ, δεν τα προλαβαίνω...
Τώρα τα ΙΧ με κοιτάζουν επίμονα...
Hamburg 315.
Hamburg 310.

Θολώνει το κράνος και δεν βλέπω, ανοίγω κάσκα και γεμίζει παγωμένες μπάλες από χιόνι...τώρα χιόνιζε. Όχι ψιλό χιόνι, τώρα χιόνιζε κανονικά...

Hamburg 305.
Hamburg 300.
Hamburg 295.

Βενζινάδικο. Το είδα στα 300 μέτρα και έκανα ώρα να φτάσω...
Ξύλο, πάγος, πόνος, τρόμος.

Ξεκαβαλάω, μπαίνω, τρέχω καλοριφέρ...
Ο τύπος δεν με ήθελε εκεί να κάθομαι χωρίς λόγο.
Βρίσκω δικαιολογία, γεμίζω βενζίνη, πάω να πληρώσω, δεν μπορώ να πιάσω το στυλό, τα χέρια μπλαβισμένα και φουσκωμένα...τώρα χρειάζομαι περίθαλψη...

Βρίσκω τα μόνα γάντια που έχει στο βενζινάδικο, από αυτά που φοράμε για να μην λερωθούμε στο βάψιμο, αλλά ήταν τα μόνα. Παίρνω 2 ζευγάρια, τα φοράω όπως όπως και φεύγω πάλι...

Θερμοκρασία -4,5 βαθμοί υπό.
Άσπρα τα χωράφια, κάτασπρα.
Το χιόνι έριχνε κανονικά.
Πινγκουίνους να είχε θα με γελούσανε κανονικά...

Hamburg 290
Hamburg 295
Hamburg 292

Σταματάω και τρίβω τα χέρια. Τίποτα με τα γάντια.
Δεν μπορώ να σύρω, τρύπια τα παπούτσια δεν με κρατάνε.
Επίσης με το ζόρι στέκομαι όρθιος με τέτοια κάτω άκρα.
Εάν ήταν μια δεύτερη στιγμή στη ζωή μου που σκέφτηκα πόσο σημαντικά είναι τα άκρα για τον άνθρωπο, ήταν τότε πάλι. Σκέφτηκα τα τόσα ντοκυμαντέρ που έβλεπα στην Δανία με αποστολές στην Γροιλανδία όπου άνθρωποι πέθαιναν από κρυποαγήματα, ή τους κόβανε τα πόδια...

Ξεκίνησα.
Hamburg 280
Hamburg 275
Hamburg 270

Εάν χτυπήσω ένα τοίχο δυνατά, δεν θα πονέσω, θα μου κομματιάσει όμως το χέρι. Εάν κατέβω από την σέλα, θα πρέπει να περπατάω με τις φτέρνες ψηλά και για κρατήσω ισορροπία, καθώς τα δάχτυλα των ποδιών μου με προδίδουν...

Hamburg 265
Hamburg 260 και τέλος.
Ώρα 12.40 το μεσημέρι, Τετάρτη 5 Απριλίου.

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Τετάρτη 5 Απριλίου 12.40 το μεσημέρι

Καμινάδες καπνίζανε δεξιά μέσα στο άσπρο και ίσα φαινόντουσαν σπιτάκια στον ορίζοντα αλλά εκτός δρόμου. Goslar, ένα μικρό χωριό αλλά ό,τι κι αν ήταν εάν είχε ανθρώπους είχα περισσότερες πιθανότητες να μην γίνω άγαλμα, από το Autobahn που βρισκόμουν.

Πλαγίως δεξιά και Goslar λοιπόν.
Αριστερό στο στέρνο και σε γροθιά, δεξί δεν υπήρχε και κεφάλι βουτηγμένο μέσα στους όμους όπως μπορούσα...δεν θυμάμαι για τα πόδια...

Κεντρική πλατεία. Τράπεζα, δεν μπήκα.
Κλειστά σπιτάκια.
Μαγαζάκι. Ό,τι κι αν είναι, μπαίνω. Ξεκαβαλάω και σύροντας τα πόδια μου, ανεβαίνω τα δυο σκαλοπατάκια που είναι χιονισμένα και μπαίνω.

Η πόρτα ανοίγει. Χτυπάει καμπανάκι. Ένας άντρας και μια γυναίκα, έκπληκτοι με κοιτούν. Ο άντρας σηκώθηκε βιαστικά, παίρνει την ξύλινη καρέκλα και μου την πετάει...με βρήκε. Παίρνει μια δεύτερη και αρχίζει προς το μέρος μου...
Δεν κουνιέμαι εννοείται, τα άκρα μου πονούνε τόσο πολύ...

"I need some help please, if you understand English please try to listen..."

Ο άντρας με κοιτά περίεργα...έχετε δει σκύλο να κοιτά το αφεντικό του, κάνοντας δεξιά το κεφάλι όταν το αφεντικό προσπαθεί να του εξηγήσει...έτσι έκανε κι αυτός, έγυρε δεξιά το κεφάλι και παρόλο το ακατάλληλο της στιγμής (!) με έκανε και γέλασα...

Η γυναίκα του λέει κάτι. Αυτός κοιτάει στην πόρτα, βλέπει μια παρατημένη μηχανή με σάκο, με κοιτά περίεργα ξανά και κάθεται σε ένα σκαμπό.

Η γυναίκα μου φέρνει ένα καλοριφέρ δίπλα μου και κάτι λέει στον άντρα.

"Identification?"

ξεκάνω το τσαντάκι μου της μέσης και του το δίνω. Μου κάνει νόημα να το ανοίξω, δεν μπορώ γιατί τα δάχτυλα χοντρά και μπλε. Η γυναίκα του δείχνει τα δάχτυλά μου, εγώ του κάνω νόημα να το ανοίξει, εκείνος το ανοίγει και αρχίζει να βγάζει. Πιστωτική, κέρματα, πορτοφόλι, διαβατήριο. Ανοίγει διαβατήριο.

"-Griechenland..!"
"-Da..." του λέω εγώ, δεν ξέρω γιατί Da και όχι Yes, Si, Ja, πάντος φαινόταν ότι κάπου πήγαινε η συζήτηση κι εγώ είχα άπλετο χρόνο...

Ο Friedrich μου έβγαλε λοιπόν μερικά ρούχα και το τζην και με έβαλε δίπλα στο καλοριφέρ. Η γυναίκα του μου έφερε καυτό τσάι και σάντουιτς και έβαλε μπροστά μια πρέσα στο μαγαζάκι τους, που τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι δερματάδικο.

"-Ambulance...?"
"-No, I am fine, need to rest and need clothes..."
"-No ambulance? Just clothes...?"
"-Ja...thanks for the tea..."
"-Ok Griechenland man..."

Καθόμουν στον αναπαυτικό καναπέ για 3 ώρες.
15.40 το μεσημέρι, και μετά από 3 σάντουιτς και 2 τσάγια - ούτε Άγγλος ασθενής να ήμουν - έκανα να σηκωθώ 2 φορές αλλά ο Friedrich με σταμάτησε και μου είπε και τις 2 φορές "calma..., calma...", κάνοντάς μου νόημα να μείνω αναπαυτικά καθισμένος...

Κάτι έκαναν μέσα, στην πρέσα. Άκουγα θορύβους, δεν με ένοιαζε, ήμουν ασφαλής. Και ακόμα περισσότερο, γιατί μετά από αυτό που είδα, δεν με ένοιαζε καθόλου. Αισθανόμουν και δυνατός.

O Friedrich λοιπόν και η γυναίκα του, Πολωνοί και ζούσαν στο Goslar, 260km νότια από το Αμβούργο.

Συνεχίζεται...