71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[Ταξιδευτης]

Day 22
Beograd (SRB) - FYROM - Κατερίνη (GR)
676 km

Ξυπνησα απο εναν υπνο βαθυ, απολαυστικο, εξαγνιστικο. Ανοιξα τα ματια και κοιταξα γυρω το μικρο λευκο δωματιο. Ενοιωθα καπως μουδιασμενος, σαν να ξυπνουσα απο ενα απιθανο ονειρο και να γυριζα πισω στη πεζη μου ζωη, την μιζερη και γκριζα καθημερινοτητα.
Αποψε το βραδυ θα βρισκομουν ξανα στην Ελλαδα. Ηταν κατι που δυσκολευομουν να πιστεψω. Απ' τη μια το ηθελα να γυρισω πισω μετα απο τοσο καιρο στο δρομο, αλλα απ' την αλλη ηξερα οτι αυτο θα σηματοδοτουσε και επισημα το τελος αυτης της υπεροχης περιπετειας.



Ας ηταν... Ειχα δρομο ακομα να κανω και πραγματα να δω. Δεν θα τα εβαφα δα και μαυρα.
Εκανα ενα απολαυστικο ντουζ να διωξω απο πανω μου τη συσσωρευμενη κουραση και βρωμα του δρομου και σειρα πηρε το πρωινο καφεδακι.
Ο Dragan ηταν ο προεδρος του T-rex riders club, τη μεγαλυτερη μοτοσυκλετιστικη λεσχη περιπετειας και off road στη Σερβια, κατι αναλογο με το αμερικανικο Adv riders, και το ταξιδι που ειχε μολις ολοκληρωσει σκοπευε να ειναι το πρωτο απο μια σειρα εξορμησεων στην αχανη Ρωσια. Μου μιλησε για το ταξιδι του και του ειπα για το δικο μου και δωσαμε υποσχεση να ξαναβρεθουμε καποια στιγμη και να συνταξιδεψουμε ξανα για νεους προορισμους... Το μονο σιγουρο ηταν οτι μου εβαλε πονηρες σκεψεις για επομενα ταξιδια στο μελλον.

Αν και θα ηθελα να κατσω παραπανω και να δω λιγο και το Βελιγραδι αυτο δεν γινοταν. Εξαλλου ηθελα να το φυλαξω αυτο το μερος για μια αλλη φορα που θα ερχομουν για να το δω με την ησυχια μου. Αυτη τη φορα επερνα απλα μια ελαχιστη γευση ετσι για να ανοιξει η ορεξη.
Φορτωσα την Αυρα και τη βγαλαμε απο τη μικρη αποθηκη που ειχε περασει το βραδυ παρεα με την εταιρη ταξιδιαρα του φιλου μου. Αν ειχαν στομα σιγουρα θα ειχαν πολλα να πουνε για τους απαλευτους αναβατες που ειχαν ανεχτει για τοσα χιλιαδες χιλιομετρα πανω στις σελλες τους...



Μια τελευταια αναμνηστικη φωτογραφια με το νεο μου Σερβο φιλο και αναχωρηση.
Vidimo se kasnije Dragan!



Τακτοποιησα το χαρτη στο tankbag και εβαλα τη σχετικη διαδρομη στο GPS. 670 χιλιομετρα δρομος.
Αν ολα πηγαιναν καλα καπου γυρω στις 9 το βραδυ θα βρισκομουν στην Κατερινη οπου με περιμεναν ο πολυ αγαπημενος μου φιλος Πετρος και η γλυκυτατη Θαλεια.
Eλλαδα αποψε. Μου φαινοταν σαν ψεμα!



Η Σερβια μου θυμιζε εντονα την Ελλαδα πριν απο μερικα χρονια. Οι γειτονιες με τα μικρα σπιτακια με τις αυλες και τα στενα περασματα ηταν εικονες που γνωριζα απο παιδι στις αλανες χωριων και παλιων προαστιων της Αθηνας.



Βγαινοντας στους κεντρικους δρομους ομως αυτο αλλαξε. Η εικονα θυμιζε πλεον εντονα Βαλκανια με τους μεγαλους δρομους, τα εργατικα μπλοκ κατοικιων, τις ταλαιπωρημενες γραμμες του τραμ...
Ακομα και ετσι ομως -και χωρις να ξερω το γιατι- ηταν εικονες που προτιμουσα παρασαγγας απο το σκουπιδαριο των μεγαλουπολεων που ονομαζα "σπιτι".



Αφησα το Βελιγραδι πισω με αλλη μια υποσχεση να γυρισω ξανα. Βλεποντας στους καθρεφτες την εικονα της πολης που χανοταν στον οριζοντα ημουν σιγουρος οτι αυτη θα ηταν μια υποσχεση που θα κρατουσα.



Δεν ειχα κατι να δω, δεν ειχα κατι να κανω, παρα μονο να ταξιδεψω.
Η ομορφια του τοπιου εμπαινε μεσα μου σαν ευλογια και εγω αφεθηκα στο δρομο χωρις να σκεφτομαι τιποτα.



Ομορφη, αγαπημενη χωρα, λατρεμενη φυση και υπεροχοι ανθρωποι...





Ημουν στο δρομο πολλες ωρες χαζευοντας ετσι χωρις λογο και αιτια.
Ειναι πολυτελεια που σπανιζει να μπορεις ακομα να παγωνεις το χρονο και απλα να υπαρχεις εκει μεσα στη στιγμη...
Ειχα κανει πολλα χιλιομετρα πανω στις ομορφες εθνικες οδους της χωρας ωσπου τελικα εφτασα στο Πρεσεβο, την τελευταια πολη της Σερβιας πριν τα συνορα με τα Σκοπια.

Σταση για ανεφοδιασμο και εναν ελεγχο στους χαρτες. Δεν ηξερα τι θα συναντουσα στη συνεχεια και με οσα ειχα ακουσει κατα καιρους το τελευταιο που ηθελα να συμβει ηταν να εχω μεινει στη μεση του πουθενα σε καποιο Σκοπιανο χωριο με τους ντοπιους να ετοιμαζουν τσουγκρανες και δικανα...



Περασα εσκεμμενα μεσα απο τη μικρo χωριο χαζευοντας την καθημερινοτητα των ντοπιων. Τα μικρα σπιτια με τις κοκκινες στεγες θυμιζαν εντονα χωρια της βορειας Ελλαδας και συνεθεταν μια ομορφη εικονα.
Η φτωχια εδω ηταν εμφανης αλλα η εμφυτη διαθεση των Βαλκανιων να μην το βαζουν κατω στις αντιξοοτητες εδινε πνοη στο τοπο...



Περασα τα συνορα αγχωμενος για το τι θα συναντουσα. Τελικα οι φοβοι μου διαψευστηκαν πληρως.
Αν μη τι αλλο η κεντρικη εθνικη οδος των Σκοπιων ηταν σε αριστη κατασταση, στα επιπεδα των καλυτερων δικων μας δρομων! Αν ηταν ετσι μεχρι την Ελλαδα το υπολοιπο ταξιδι θα ηταν παιχνιδακι.



Η φυση γυρω ηταν εξαιρετικα ομορφη. Ειχα εκπλαγει απο τη γειτονα χωρα. Καλες υποδομες, ευγενικοι ανθρωποι (τουλαχιστον οσους συναντησα στα διοδια καθ' οδων), τακτοποιημενες εκτασεις με καλλιεργειες, ποταμια, δαση και ομορφα χωριουδακια...





Η χωρα απ' ακρη σ' ακρη ηταν μικροσκοπικη: μολις 200 χιλιομετρα απ' ακρη σ' ακρη. Και ομως μεσα σε αυτα τα λιγα χιλιομετρα ειχε καταφερει να μου δειξει ενα προσωπο πολυ διαφορετικο απο αυτο που περιμενα. Οταν μεγαλωνεις μεσα σε κουβεντες που εχουν σκοπιμοτητες καποιες φορες τελικα πρεπει να κλεινεις τα αυτια και να ανοιγεις τα ματια...

Ο δρομος ανηφορισε μια ορεινη περιοχη προς τα νοτια της χωρας και η διαδρομη συντομα εγινε πολυ ενδιαφερουσα. Ποτε δεν συμπαθησα τις εθνικες οδους ετσι και αλλιως.
Ωραια χαραξη, πολυ καλο οδοστρωμα, ησυχοι οδηγοι και ενας υπεροχος ηλιος να δυει πισω μου σχηματιζοντας τη γνωριμη σκια ενος αναβατη μονου που ταξιδευε...
Stereophonics - Traffic

"We all face the same way, still it takes all day,
I take a look to my left, pick out the worst and the best,
Is anyone going anywhere? Everyone gotta be somewhere."



Τα συνορα πλεον ηταν κοντα. Στο βαθος του οριζοντα τα βουνα της Ελλαδας αχνοφαινονταν ενω το τελευταιο φως της μερας που χανοταν γεμιζε τον ουρανο χρωματα.

Προσπαθησα να κρατησω αυτες τις στιγμες στο μυαλο μου αποχαιρετοντας ετσι εναν ηλιο που με συντροφευσε παντου σε αυτο το απιστευτο ταξιδι, εναν ηλιο που κυνηγησα μεχρι το τελευταιο ακρο της Ευρωπης εκει που δεν εδυε ποτε, σε ενα μερος που τωρα εμοιαζε τοσο μακρυνο και αποκοσμο...



Και καπου εκει... το τελευταιο συνορο. Αυτο που ειχα αφησει πισω πριν τοσο καιρο και αυτο που εβρισκα παλι μπροστα μου.
Μια μικρη λεξουλα, πεντε γραμματακια τοσο γνωριμα, οικεια, ζεστα τελικα.
Ελλας. To oνειρο ειχε τελειωσει. We were back in real time...



Λιγο αργοτερα, στη Κατερινη ο Πετρος και οι αλλοι φιλοι με καλωσοριζαν σαν παλιοι φιλοι που ανταμωναν απλα για ενα καφεδακι στην ακρη μιας ομορφης παραλιας μετα απο καιρο.
Τους κοιτουσα και ηθελα να τους πω οτι τα ζεστα τους χαμογελα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολο αυτο το ταξιδι αλλα δεν το εκανα.
Ημουν σιγουρος οτι το ηξεραν ηδη.

[Ταξιδευτης]

Επίλογος

Το επομενο βραδυ με βρηκε να ταξιδευω για την Αθηνα σε μια διαδρομη που ηξερα απο παλια.
Οι ροδες της μηχανης κυλουσαν παλι σε γνωριμα εδαφη, εχοντας ολοκληρωσει ενα κυκλο. Ενας κυκλος στο χαρτη, ενας κυκλος στη ζωη. Το μεγαλο μαθημα ειναι να καταλαβεις οτι ακριβως επειδη ολα ειναι κυκλος τιποτα ποτε δεν τελειωνει, γυριζεις εκει απ' οπου ξεκινησες για να κινησεις παλι με νεες δυναμεις για νεα πραγματα που θα σε φερουν σε νεα μερη, ανθρωπους, αγαπες, εμπειριες.

Ειχα δει τοσα απιθανα πραγματα, ειχα παρει τοση αγαπη απο ολους αυτους τους υπεροχους ανθρωπους που ειχα συναντησει εκει εξω, με ειχαν δεχτει στις ζωες τους για αλλη μια φορα με τοση καλοσυνη, ειχαμε ταξιδεψει μαζι, ειχαμε μοιραστει χαρες και λυπες, οι ιδιες στεγες ειχαν σκεπασει τα ονειρα μας...
Το αληθινο μεγαλειο του κοσμου δεν ειναι τα φιορδ, δεν ειναι τα δαση τα βουνα η οι θαλασσες, παρα μονο τα χνωτα των ανθρωπων που μπλεκουν απλα και ομορφα χωρις λογο και αιτια, ειναι οι πολυτιμες στιγμες οπου παραλληλες πορειες τεμνονται και συνεχιζουν μαζι ακομα και για λιγο.

Το ταξιδι ποτε δεν τελειωνει οσο μπορουμε ακομα να στεκομαστε στα ποδια μας. Παντα θα υπαρχει ενας δρομος που δεν πηραμε. Παντα θα υπαρχει μια πανεμορφη μικρη λεπτομερεια που δεν προσεξαμε, το γελιο που δεν ακουσαμε, το χαμογελο δυο υπεροχων ματιων που δεν ειδαμε...
Και ειναι ολα αυτα που θα μας σπρωχνουν παντα διψασμενους παντα τρελους να θελουμε κι αλλο... Ενα ακομα ταξιδι, ενα ακομα ονειρο, μια ακομα γνωριμια, μια ακομα πορεια πανω στους χιλιοσκισμενους χαρτες.

Στην ακρη του δρομου ο Αυγουστιατικο φεγγαρι ανετειλε πανω απ' τη θαλασσα κατακοκκινο, σαν την κατακοκκινη Αυρα μου, σαν τη κατακοκκινη φωτια που μας καιει τις νυχτες τα ονειρα μας και μας κραταει ζωντανους...

Και οταν τις σκοτεινες και κρυες νυχτες του χειμωνα θα κλεινω τα ματια, θα ζωντανευω μια προς μια τις εικονες που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τα χαμογελα που εκλεψα, το φως ενος ηλιου που δεν εσβηνε ποτε, τον ανεμο που με χτυπουσε στο προσωπο κατω απο τη ζελατινα και τον απεραντο οριζοντα που ολο ηθελα να πιασω και ολο ξεμακραινε...

Αυτο φιλε μου τελικα ειναι η απαντηση που εψαχνες να βρεις. Ο καλυτερος δρομος δεν ειναι αυτος που θα σε παει στα μερη τα μακρυνα, αλλα αυτος που θα σε φερει κοντα στους δρομους αλλων ανθρωπων, εκει που οι διαδρομες τεμνονται και σμιγουν, συνταξιδευουν μαζι για λιγο και χανονται αλλα παντα μενουν χαρακιες πολυτιμες στο μυαλο και τη ψυχη.
Και καπως ετσι η μοναξια του αναβατη για λιγο χανεται και εσυ θες το ταξιδι να μην τελειωσει ποτε...

"When I go, I go alone
There ain't no one, ever looking out for me,
Just the sun, my own lean shadow,
And the wind out among the trees...
Home is far beyond long lost horizons,
Home I'll never see."

[aeriko]

Συγχαρητήρια για την όλη παρουσία. Ταξιδέψαμε μαζί σου όλον αυτό τον καιρό, μας κράτησες αμείωτο το ενδιαφέρον με την γλαφυρότητα των διηγήσεών σου. Να είσαι καλά και πάντα να ταξιδεύεις.

[dim orestiada]

μπραβο ταξιδευτη μας μαγεψες αλλη μια φορα με το ταξιδι σου κ την αφηγηση σου... κ του χρονου ποιο μακρια

[ΤΖΩΡΤΖΗΣ]

Ταξιδευτή δεν έχω λόγια...συγχαρητήρια για το άρτιο ταξιδιωτικό σου καθώς και για την πολύ παραστατική και γλαφυρή αφήγησή σου!
Μας ταξίδεψες μέσα από τις πολύ όμορφες εικόνες που μας έδωσες!
Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας!
Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά, να ταξιδεύεις και να πραγματοποιείς τα όνειρά σου...

[PanLampro]

χίλια μπράβο ρε ταξιδευτή,
και για το ταξιδι που πήγες,
και για το ταξίδι που μας έστειλες!

[Slane]

Φίλε Νίκο ο πιο οικονομικός τρόπος να ταξιδέψει κανείς στο Nordkapp είναι διαβάζοντας τις γραμμές σου. Κράτησα μια φράση από την εισαγωγή σου :

"Μην αναβαλλεις δικε μου το Ονειρο γιατι μια μερα θα ειναι πολυ αργα. Παντα υπαρχει τροπος, αλλα ειναι πιο ευκολο να βρισκεις δικαιολογιες για να λες “δεν μπορω”… Τα ονειρα ζητανε βλεπεις πολλα: θυσιες, κοπο και αιμα που βραζει. Πως να το κανεις οταν εισαι βολεμενος στο τακτοποιημενο, καθαρο, αποστειρωμενο κουτακι της ζωης σου;"
Πόσο νόημα μέσα σε μία φράση..Έτσι ακριβώς είναι, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα αν θέλεις να κάνεις κάτι πάρα πολύ τότε θα το πραγματοποιήσεις.

Εγώ αλλά και αρκετοί υπόλοιποι επίσης πήραμε ένα μάθημα : Πως για το χάλι μας στην Ελλάδα δε φταίνε οι πολιτικοί μας που βρίζουμε όλη μέρα αλλά η τάση προς τη λαμογιά και η σχεδόν ανύπαρκτη παιδεία μας.

Κάποτε σου είχα πεί ότι πρέπει είτε να αρθρογραφήσεις σε περιοδικό είτε ακόμα καλύτερα να βάλεις τις καλύτερες φωτογραφίες σου με τα όμορφα σχολιά σου σε ένα λεύκωμα και να το εκδόσεις. Θα είμαι από τους πρώτους που θα το αγοράσω.

Σε ευχαριστούμε που μας είχες συνεπιβάτες σ' αυτό το μαγικό ταξίδι. Να είσαι καλά πας παντού, σε όλα τα μέρη που ονειρεύεσαι.

[ΛΕΩΝΙΔΑΣ 748]

απίστευτη η περιγαφή του ταξιδιού σου
καλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν road book
ευχαριστούμε για το "ταξίδι"

[siraxanz]

Αρχική Δημοσίευση από Ταξιδευτης

Επίλογος

Το επομενο βραδυ με βρηκε να ταξιδευω για την Αθηνα σε μια διαδρομη που ηξερα απο παλια.
Οι ροδες της μηχανης κυλουσαν παλι σε γνωριμα εδαφη, εχοντας ολοκληρωσει ενα κυκλο. Ενας κυκλος στο χαρτη, ενας κυκλος στη ζωη. Το μεγαλο μαθημα ειναι να καταλαβεις οτι ακριβως επειδη ολα ειναι κυκλος τιποτα ποτε δεν τελειωνει, γυριζεις εκει απ' οπου ξεκινησες για να κινησεις παλι με νεες δυναμεις για νεα πραγματα που θα σε φερουν σε νεα μερη, ανθρωπους, αγαπες, εμπειριες.

Ειχα δει τοσα απιθανα πραγματα, ειχα παρει τοση αγαπη απο ολους αυτους τους υπεροχους ανθρωπους που ειχα συναντησει εκει εξω, με ειχαν δεχτει στις ζωες τους για αλλη μια φορα με τοση καλοσυνη, ειχαμε ταξιδεψει μαζι, ειχαμε μοιραστει χαρες και λυπες, οι ιδιες στεγες ειχαν σκεπασει τα ονειρα μας...
Το αληθινο μεγαλειο του κοσμου δεν ειναι τα φιορδ, δεν ειναι τα δαση τα βουνα η οι θαλασσες, παρα μονο τα χνωτα των ανθρωπων που μπλεκουν απλα και ομορφα χωρις λογο και αιτια, ειναι οι πολυτιμες στιγμες οπου παραλληλες πορειες τεμνονται και συνεχιζουν μαζι ακομα και για λιγο.

Το ταξιδι ποτε δεν τελειωνει οσο μπορουμε ακομα να στεκομαστε στα ποδια μας. Παντα θα υπαρχει ενας δρομος που δεν πηραμε. Παντα θα υπαρχει μια πανεμορφη μικρη λεπτομερεια που δεν προσεξαμε, το γελιο που δεν ακουσαμε, το χαμογελο δυο υπεροχων ματιων που δεν ειδαμε...
Και ειναι ολα αυτα που θα μας σπρωχνουν παντα διψασμενους παντα τρελους να θελουμε κι αλλο... Ενα ακομα ταξιδι, ενα ακομα ονειρο, μια ακομα γνωριμια, μια ακομα πορεια πανω στους χιλιοσκισμενους χαρτες.

Στην ακρη του δρομου ο Αυγουστιατικο φεγγαρι ανετειλε πανω απ' τη θαλασσα κατακοκκινο, σαν την κατακοκκινη Αυρα μου, σαν τη κατακοκκινη φωτια που μας καιει τις νυχτες τα ονειρα μας και μας κραταει ζωντανους...

Και οταν τις σκοτεινες και κρυες νυχτες του χειμωνα θα κλεινω τα ματια, θα ζωντανευω μια προς μια τις εικονες που ειδα, τους ανθρωπους που γνωρισα, τα χαμογελα που εκλεψα, το φως ενος ηλιου που δεν εσβηνε ποτε, τον ανεμο που με χτυπουσε στο προσωπο κατω απο τη ζελατινα και τον απεραντο οριζοντα που ολο ηθελα να πιασω και ολο ξεμακραινε...

Αυτο φιλε μου τελικα ειναι η απαντηση που εψαχνες να βρεις. Ο καλυτερος δρομος δεν ειναι αυτος που θα σε παει στα μερη τα μακρυνα, αλλα αυτος που θα σε φερει κοντα στους δρομους αλλων ανθρωπων, εκει που οι διαδρομες τεμνονται και σμιγουν, συνταξιδευουν μαζι για λιγο και χανονται αλλα παντα μενουν χαρακιες πολυτιμες στο μυαλο και τη ψυχη.
Και καπως ετσι η μοναξια του αναβατη για λιγο χανεται και εσυ θες το ταξιδι να μην τελειωσει ποτε...

"When I go, I go alone
There ain't no one, ever looking out for me,
Just the sun, my own lean shadow,
And the wind out among the trees...
Home is far beyond long lost horizons,
Home I'll never see."

Μπράβο Νίκο!

[Georgek]

Ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και παρα πολυ καιρο,
Όχι γιατί ταξίδευψα μαζί σου , αλλα γιατί μεσα απο τα γραπτα σου γνώρισα την ψυχή σου
Ω!!! Και ναι πραγματικά ένοιωσα ότι ακόμα υπάρχει λόγος,υπάρχει σκοπός,και τελικά υπάρχει ελπίδα
Συγχαρητήρια θα χαρώ πραγματικά να γνωριστούμε και απο κοντά.