Μικρά Ασία,Καππαδοκία,Πόντος,Πόλη. Λίγο απ' όλα...

[vtheo]

Εδώ πατούσαν τα σταφύλια

Και μέσω ενός υπόγειου αγωγού ο μούστος κατέληγε στο οινοποιείο στην πλατεία του χωριού. Η υπόγεια σήραγγα που συνδεόταν με το υπόλοιπο χωριό

Υπόγεια δωμάτια

Το σημείο που δείχνει η Andyείναι αγωγός εξαερισμού.

Ο εξαερισμός από κοντά.

Μου ανέφερε ότι η περιοχή εκεί ήταν παλιά Ελληνική συνοικία

.

Αποχαιρέτησα την Andy, έπρεπε να γυρίσει στην δουλειά της. Ανταλλάξαμε email,περιμένει Linkμε την ταξιδιωτική μου αναφορά.Θα τις το στείλω αν και όπως μου είπε και η ίδια δύσκολο να το διαβάσει στα Ελληνικά. Περπάτησα λίγο στην γειτονιά.

Κάποτε εκεί περπατούσαν και ζούσαν συμπατριώτες μας,

τώρα είναι φανερά εγκαταλειμμένη και ξεχασμένη στο χρόνο περιοχή

Επιγραφή που φανερώνει ότι και αυτό το σπίτι άνηκε σε Έλληνες

[vtheo]

Έκανα και μερικές βόλτες στην πλατεία του χωριού. Η εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης

και εδώ ελληνική επιγραφή στο επάνω μέρος της κεντρικής εισόδου

Απέναντι ακριβώς υπάρχει και εστιατόριο με το όνομα Ελένη

Πήγα να ρωτήσω, η ιδιοκτήτρια μου είπαν είναι Ελληνίδα ,έλειπε όμως εκείνη την στιγμή. Λίγο πιο κάτω υπάρχει μία Τούρκικη σχολή επαγγελμάτων

Το οινοποιείο που λέγαμε πιο πριν στο κέντρο του χωριού

Και πήρα το δρόμο της επιστροφής κάνοντας μία στάση στο Προκόπι (Urgup). Ανέβηκα σ ένα ψηλό σημείο

έβγαλα μερικές φωτογραφίες

και συνέχισα για Uchisar

Το κάστρο

Εισιτήριο για να μπεις στο κάστρο και έξτρα χρέωση ακόμα και για τουαλέτα, Κατάντησε αηδία.

Μία στάση στο Πανόραμα του Κοράματος.

Γύρισα στο δωμάτιο,

άφησα την μηχανή και πήγα για ένα καφεδάκι σε ταράτσα με θέα στο Κόραμα. Ωραία στιγμή, άλλη μία γεμάτη μέρα φτάνει στο τέλος της. Το κεφάλαιο Καππαδοκία κλείνει αφήνοντας μου τις καλύτερες εντυπώσεις.

Αυτό το υπερόχημα ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω, έλεγα να το πάρω να κάνω περιοδείες με τον Τόνι Σφίνο

[vtheo]

Πέμπτη 31/5 6η μέρα Κόραμα (Goreme) –Σεβάστεια (Sivas) - Ματσούκα (Macka) 707 χλμ.

Ύστερα από 2 γεμάτες μέρες στην Καππαδοκία ήρθε η στιγμή να συνεχίσω το ταξίδι μου ανηφορίζοντας προς την περιοχή του Πόντου. Πήρα το πρωινό μου πολύ νωρίς, φόρτωσα την μοτό και είμαι έτοιμος για αναχώρηση . Δίπλα από την κοριτσάρα παρκαρισμένο ένα KTMLC4 640,το είχε φιλαράκι του ξενοδόχου, ΚΤΜαδες και οι δύο. Με το που με βλέπουν μου φωνάζουν :

- Έτοιμος ;

Εγώ: Ναι, είναι αυτή η μοτό σου;

-Όχι είναι του φίλου μου,

είναι μοτό για τρέλα παιχνίδια του λέω!

-Ναι ναι μου απαντάει θες να την πάρεις βόλτα;

Ευχαριστώ κάποια άλλη στιγμή, όταν βλέπω την κοριτσάρα μου φορτωμένη να με περιμένει για ταξίδι δεν την αλλάζω με καμία .

Το 640 ήταν παλιός μου έρωτας σχεδόν πριν μια 10ετία. Θυμάμαι όταν το χε ένα φιλαράκι, πολύ δυνατό.Δε βρίσκω λόγω να έχει μπροστινό τροχό, ξεφορτώνεις τον πίσω με ότι ταχύτητα και να χεις. Καλό αλλά για άλλη φάση όχι αυτή που περνάω με το GS.

Χαιρέτησα τους ΚΤΜάδες και ξεκίνησα,

Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος . Χαλαρός έχω όλη την ημέρα μπροστά μου να διανύσω άνετα τα 700 χλμ. Άλλωστε δεν είναι και κανένα κατόρθωμα ειδικά όταν προσπερνάς στο δρόμο ταξιδευτές με ποδήλατα τότε συνειδητοποιείς ότι πάνω στο GS είναι λες και είσαι αραχτός στο καναπέ σου. Μπροστά μου η Καισάρεια (Kayseri) ,βλέποντας μία τεράστια τσιμεντούπολη απέφυγα να μπω μέσα επέλεξα την περιφερειακή και συνέχισα για Σεβάστεια (Sivas).Στην οποία έκανα μία ολιγόλεπτη στάση. Μετά την Σεβάστεια η διαδρομή αποκτά ενδιαφέρον

περνάς το όρος Kizildag στα 2190 μέτρα,

Όμορφη μοτοσυκλετιστική διαδρομή ,με στροφιλίκη

και θέα.

Διένυσα τον D200 έως το Altkoy και στην συνέχεια δεξιά πήρα τον D100 λίγα χιλιόμετρα πριν το Erzincan. Έπειτα μέσω του D885 άρχιζα να ανηφορίζω περνώντας από την Αργυρούπολη (Gumushane). . Ήταν και αυτή μία από τις πιο σημαντικές πόλεις του Πόντου. To όνομα της το πήρε από τα πλούσια μεταλλεία αργύρου που είχε άλλοτε η πόλη και όλη η περιοχή .

Εδώ βλέπετε ένα κυκλικό κόμβο που έχει φανάρι για να μπεις αλλά και σε κάθε έξοδο. Αυτό ισχύει σ’ όλους τους κυκλικούς κόμβους της Τουρκίας. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ παράξενο όταν όμως είδα πως οδηγούν τότε κατάλαβα το γιατί.

Στάση για βενζίνη και επί τη ευκαιρία να φτιάξω ένα φραπεδάκι. Μαζεύτηκαν όλοι και κοιτούσαν την μοτό.

Δυστυχώς δε μιλούσαν αγγλικά ότι καταφέραμε να πούμε με νοήματα. Όταν πληκτρολόγησα την αξία της στο κινητό μου έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Φτώχεια οι άνθρωποι. Ο καλύτερος έχει κάτι σαν αυτό .

[vtheo]

Ήθελαν να μου προσφέρουν τσάι, όταν είδαν ότι έκανα καφέ με κέρασαν το εμφιαλωμένο παγωμένο νερό. Το ότι είναι φτωχοί τους κρατά και αγνούς. Παντού προσφέρονται στο να σε κεράσουν, να σε εξυπηρετήσουν. Εμείς έλεγα από μέσα μου γιατί; Γιατί γίναμε έτσι; Γιατί χάσαμε αυτό που είχαν οι παππούδες μας; Κάποτε ο Έλληνας έδινε την ψυχή του και έφτασε σε σημείο να μη δίνει νερό. Ίσως τα δύσκολα αυτά χρόνια μας συνετίσουν και μας κάνουν να αναθεωρήσουμε κάποιες απλές ανθρώπινες αξίες.Συνέχισα ανεβαίνοντας τον D885,παιρνόντας την Άρδασα (Torul) έκανα δεξιά για να συνεχίσω την πορεία μου μέσω του περάσματος της Ζύγαινας (Zigana) , σε υψόμετρο 2025 μέτρα. Σημείο κλειδί για το «δρόμο του μεταξιού» και τα καραβάνια της Ανατολής που ξεκινούσαν από την Κίνα και διαμέσου των πόλεων της Σαμαρκανδής, Μπουχάρα, Νισανπούρ, Ταυρίδα, Θεοδοσιούπολη (Ερζερουμ) που διασχίζοντας τα Ποντιακά Όρη κατέβαιναν στην θάλασσα μέσα από δύσβατες ορεινές διαδρομές κατέληγαν στο λιμάνι της Τραπεζούντας.

Αφήνω τις φωτό να μιλήσουν

Ο δρόμος δεν είναι σαν τα πάσα της Αυστρίας και Ελβετίας . Θέλει προσοχή, έχει πολλές καθιζήσεις ,πέτρες και λάσπες που σημαίνει ότι δεν ενδείκνυται για υψηλές ταχύτητες και ξύσιμο. Διασχίζεις όμως το βουνό περνώντας λίμνη, έλατα και γραφικά χωριά. Με λίγα λόγια θα σας αποζημιώσει.

Μετά από την εκπληκτική παράκαμψη συνέχισα μέσω του D885, είναι ο δρόμος που σε οδηγεί στην Τραπεζούντα. Σ ’αυτό το σημείο της εθνικής οδού υπάρχουν πάρα πολλά εστιατόρια αλλά και φαγάδικα τύπου καντίνα που πωλούν παραδοσιακούς κιοφτέδες. Θα το καταλάβετε από την τσίκνα.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, μπροστά μου ομίχλη

και βροχή. Την επόμενη μέρα το πρωί θα πήγαινα στην Παναγιά τη Σουμελά. Αποφάσισα να διανυκτερεύσω στην Ματσούκα (Macka) μία κωμόπολη 17 χλμ πριν το μοναστήρι.

Κάνοντας μία βόλτα βρήκα πολύ γρήγορα ξενοδοχείο με 30 €. Έβρεχε πάρα πολύ και δεν κινούταν τίποτα. Μαζί με τα ρούχα κατέβασα και το ρακόμελο από την μηχανή μου. Άραξα στο ξενοδοχείο και με τη συντροφιά του ρακόμελου έκλεισε και αυτή η μέρα.

[vtheo]

Παρασκευή 1/6 7η μέρα Ματσούκα –Παναγιά Σουμελά -Τραπεζούντα – Κερασούντα -Egribel Gecidi – Sebinkarahisar – Susehri (376 χλμ).

Ξεκίνησα την μέρα με επίσκεψη στο μοναστήρι Παναγιά Σουμελά .Μόλις λίγα χιλιόμετρα από το σημείο που διανυκτέρευσα διανύοντας μία διαδρομή μες το πράσινο.

Τρεχούμενα νερά

και γενικότερα τοπία που σου θυμίζουν έντονα Ελβετικές Άλπεις.

Το μοναστήρι είναι χτισμένο στην απότομη πλαγιά του όρους Μελά, περιτριγυρισμένο από οργιώδη βλάστηση.

Η μοτοσυκλέτα πηγαίνει μέχρι ένα σημείο, παρκάρεις και συνεχίζεις με τα πόδια. Στο πάρκινγκ συνάντησα δύο Σλοβάκους είχαν τελειώσει την περιήγηση στο μοναστήρι και θα έφευγαν.

Ταξίδευαν με Vstromτους τίμιους ταξιδευτές. Έχουν πολλούς φίλους από το vstromclubτης Ελλάδος.

Τα είπαμε λίγο και ο καθένας συνέχισε το προγραμμά του. Μου έδωσαν και το εισιτήριο εισόδου που είχαν για να μπω στο μοναστήρι. Βέβαια έφαγα άκυρο. Μάλλον δεν είναι για πολλά σκαναρίσματα. Λίγο πιο κάτω ήταν ένας Τούρκος που έπαιζε ποντιακή λύρα.

Ακούστε τον, τον τράβηξα βίντεο

Ποντιακή Λύρα - YouTube

και άρχισα να ανηφορίζω

Είχε επισκέπτες Τούρκικα Σχολεία από την Άγκυρα. Στην φωτογραφία μία μαθήτρια με μουσουλμανική αμφίεση.

Τα κτήρια της μονής

Κάποιες αγιογραφίες σώζονται

Και μία χαραγμένη επιγραφή με όνομα έλληνα και ημερομηνία 15/8/1841

Κυριολεκτικά μες στο πράσινο

Με πλησίασε ένα Τούρκος δάσκαλος μαζί με μία μαθήτρια και με ρωτούσαν από πού είμαι. Ενθουσιάστηκαν όταν άκουσαν Ελλάδα και μου ζήτησαν να βγάλουμε μια φωτογραφία

Γύρισα στο πάρκινγκ, εκεί δίπλα είχε μία πηγή. Ευκαιρία να φτιάξω ένα φραπεδάκι πριν συνεχίσω το ταξίδι .Σταμάτησε ένα λεωφορείο με Ιρανούς. Μου έκανε εντύπωση το πως ήρθαν και αυτοί να μου μιλήσουν και να με χαιρετήσουν .Τους τραβούσε πολύ το βλέμμα η μηχανή. Ήθελαν και αυτοί να φωτογραφηθούν.

Κάθισα λίγη ώρα απολαμβάνοντας τον καφέ μου σ ‘αυτό το εκπληκτικό σημείο, με ηχητικό background την ποντιακή λύρα που έπαιζε ο Τούρκος .Ήταν λίγα μέτρα δίπλα μου. Έπρεπε όμως να συνεχίσω, είχα πολλά να κάνω και να δω και ήμουν μόνο στην αρχή. Πήρα την κάθοδο απολαμβάνοντας πάλι το κομμάτι μέχρι την Ματσούκα

και συνέχισα φθάνοντας στην Τραπεζούντα. Ύστερα από μέρες βλέπω και πάλι θάλασσα και μάλιστα την Μαύρη Θάλασσα. Η Τραπεζούντα ήταν και αυτή ιστορικότατη πόλη του Πόντου αλλά την περίμενα αλλιώς. Πυκνοκατοικημένη και μες το τσιμέντο ,δε με εντυπωσίασε καθόλου. Ίσως να έφταιγαν οι πρόσφατες εικόνες που υπήρχαν στο μυαλό μου από τον παράδεισο του όρους Μελά .

Έχει και η Τραπεζούντα ναό της Αγίας Σοφίας αφιερωμένος και αυτός όπως και της Κωνσταντινούπολης στην Του Θεού Σοφία.

Γύρισα λίγο το κέντρο της πόλης σταμάτησα για ένα κουλούρι σ’ ένα φούρνο και συνέχισα για Κερασούντα.

[vtheo]

Έπιασε δυνατή βροχή και οι δρόμοι τους δεν είναι Eυρωπαϊκών προδιαγραφών .Κρατούν νερό και τα φορτηγά πηγαίνουν γρήγορα με αποτέλεσμα να μην έχεις καλή ορατότητα. Αναγκαστικά σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για να σταματήσει λίγο. Ευκαιρία και για ένα ζεστό τσαγάκι

Κινήθηκα παραλιακά μέχρι την Κερασούντα, η διαδρομή δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Εκεί έκανα αριστερά ακολουθώντας τον D865 και άρχισα να ανεβαίνω.

Μακριά από νταλίκες , εθνική οδό και γενικότερα Τούρκους επικίνδυνους οδηγούς

επέλεξα απολαυστικότερη διαδρομή, οδηγώντας μόνος μου χωρίς κίνηση .

Άρχισα να ανεβαίνω το βουνό κατευθυνόμενος στο EgribelGecidi. Περνώντας από γραφικά χωριουδάκια.

Ένα από τα πολλά τζαμιά που είδα.

Όσο ανέβαινα το τοπίο γινόταν και πιο όμορφο .

Θύμιζε έντονα Άλπεις

Φτάνοντας στο υψηλότερο σημείο το EgribelGecidi με υψόμετρο 2200 μέτρα.

Αν και το Rakim στα Τούρκικα σημαίνει υψόμετρο το παρερμήνευσα σε Ρακόμελο στα 2200μ .Τι καλύτερο από τα να είσαι μακριά από όλα σε ένα βουνό και να απολαμβάνεις ένα ρακόμελο!

Και πίστα να χορέψω με την καλή μου.

Συνεχίζοντας το δρόμο της καθόδου προς Sebinkarahisar .

Είναι απογευματάκι και βρίσκομαι την σωστή ώρα στο κατάλληλο σημείο

Αραχτός σε μία λίμνη λίγο πριν το Susehri

Με αυτή που τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω και μοιράζομαι πολλά.

Έχει αρχίσει να νυχτώνει και μπροστά μου είναι το Susehri. Αποφάσισα να διανυκτερεύσω εκεί. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να ταξιδεύω βράδυ σε άγνωστα μέρη δεν βλέπεις τίποτα. Σημεία σαν αυτά που περιέγραψα πιο πάνω θα τα προσπερνούσα χάνοντας την ουσία του ταξιδιού. Κάνοντας μία αναζήτηση στην Κωμόπολη Susehriβρήκα ένα ξενοδοχείο με 50 TL περίπου 22 € με πρωινό και η μηχανή μέσα στην ρεσεψιόν.

Για καλή μου τύχη την ώρα που πήγα στο ξενοδοχείο ήταν ένας δάσκαλος φίλος του ξενοδόχου ο οποίος μιλούσε Αγγλικά. Έκανε το διερμηνέα και κατάφερα να συνεννοηθώ με τον ξενοδόχο. Μέχρι και φαγητό με διανομή από ψησταριά παρήγγειλα . Να ναι καλά ο δάσκαλος. Το γεύμα αυτό που βλέπεται με cocacola 10 TL περίπου 4,40 €. Το Susehri σαν κωμόπολη είναι ένα μικρό φτωχό μέρος .

Άλλη μία μέρα γεμάτη εκπλήξεις έφτασε στο τέλος της.

[vtheo]

Σάββατο 2/6 8η μέρα Susehri – Αμάσεια - Σαμψούντα-Σινώπη (537 χλμ)

Check out πρωίπρωί

και συνεχίζω για Αμάσεια.

Το να κινείσαι εντός ορίων σ’αυτή τη χώρα επιβάλλεται γιατί εκτός από ζώα οδηγούς συναντάς και ζώα κανονικά .Γι αυτό καλύτερα σιγά για αποφυγή απροόπτων.

Μπαίνοντας στην όμορφη και παραδοσιακή Αμάσεια ,χτισμένη στη δυτική όχθη του ποταμού Ίρι .

Άφησα τη μοτό σε σημείο που μου υπέδειξε ένας ευγενέστατος φύλακας μουσείου στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Καθώς έφευγα από τη μοτό με είδε με το μπουφάν και το κράνος στα χέρια και προσφέρθηκε να τα πάρει για φύλαξη σ ‘ασφαλή χώρο εντός του μουσείου. Κάνε ήσυχος τη βόλτα σου και έλα όποτε θες να τα πάρεις, μου είπε. Το ευχαριστώ κάτι τέτοιες στιγμές νομίζω είναι λίγο. Χαίρεσαι πάντως όταν μέσα από κάποια απλά πράγματα συνειδητοποιείς ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι.

Περπάτησα λίγο χαζεύοντας την πόλη. Ήταν πατρίδα του αρχαίου Έλληνα γεωγράφου Στράβωνα

Κάθισα να πιω έναν καφέ σε ένα ωραίο μαγαζί δίπλα από το ποτάμι

Πέρασα και από την άλλη πλευρά της πόλης, στην απέναντι όχθη του ποταμού. Eίναι στην ουσία η νέα πόλη με πιο πολλά μαγαζιά για φαγητό καφέ και πολύ τουρισμό, δεν ήταν όμως τόσο γραφική όσο η παλιά. Είχαν περάσει κάτι παραπάνω από 2 ώρες και έπρεπε να συνεχίσω. Γύρισα στην μοτό , ευχαρίστησα και πάλι τον φύλακα για την εξυπηρέτηση και διευκόλυνση που μου έκανε και συνέχισα με κατεύθυνση την Σαμψούντα. Στο δρόμο υπήρχαν πολλές παράγκες από παραγωγούς που πουλούσαν κεράσια. Είχα μέρες να φάω φρούτα σταμάτησα και πήρα 1 κιλό, τιμή 5 tl περίπου 2,20 € .Ο τύπος τα έπλυνε και μου τα έδωσε έτοιμα για τροφή…

Σταμάτησα σε ένα σκιερό σημείο και έφαγα αρκετά. Λίγο πιο κάτω ο δρόμος ήταν κλειστός και οι οδηγοί είχαν βγει από τα αυτοκίνητα τους. Είχε γίνει ατύχημα ,η τροχαία είχε κλείσει τελείως το δρόμο. Εκεί που περίμενα άκουσα τον γνώριμο ήχο του boxer,ήταν 2 Ρώσοι με GS.

Φορτωμένα, φορούσαν χωμάτινα λάστιχα και οι τύποι που τα είχαν ήταν ολίγον τσουτσουρομένοι .Αφού άνοιξε ο δρόμος συνταξιδεύαμε για λίγο μαζί, πήγαιναν όρθιοι για πολύ στην άσφαλτο. Τι να κάνουμε οι LongWay έχουν επηρεάσει πολλούς .Ήταν μεσημέρι και έμπαινα Σαμψούντα, πολύ μεγάλη πόλη και βέβαια και αυτή με το κυκλοφοριακό της .Γυρίζοντας στο κέντρο της πόλης είδα μία πινακίδα ItalianPizza.Κάτι μου έκανε μέσα μου. Δε μπορώ να πω ότι με είχε εντυπωσιάσει το φαγητό τόσες μέρες στην γειτονική χώρα και εκείνη τη στιγμή λαχτάρισα μία καλή ιταλική πίτσα. Παρκάρω τη μοτό και μπαίνω στο μαγαζί. Ιδιοκτήτης ο Μurat, ενθουσιάστηκε πολύ μόλις άκουσε ότι είμαι Έλληνας. Γεννημένος στην Γερμανία έζησε πολλά χρόνια εκεί και είχε πολλούς φίλους Έλληνες. Δούλευε σε Ιταλικό εστιατόριο , μου είπε αυτά που έχω ακούσει και από Έλληνες. Ωραία χώρα η Γερμανία αλλά δεν είναι για μένα ,προτιμώ την Σαμψούντα, μ’αρέσει πιο πολύ ο κόσμος εδώ ,ο ήλιος και γενικότερα ο τρόπος ζωής έτσι και πήρα την απόφαση πριν μερικά χρόνια και ήρθα να ζήσω μόνιμα ανοίγοντας αυτό το μαγαζί. Πολύ ευγενικός σε ότι και αν ήθελα με ρώτησε πολλές φορές αν μου άρεσε το φαγητό και πιάσαμε συζήτηση λέγοντας διάφορα. Σε κάποια φάση πηγαίνω στην μοτό να φέρω τα σύνεργα για να χτυπήσω ένα φραπεδάκι. Έφερα και τα κεράσια που είχα αγοράσει πιο πριν, είχα φάει λίγα, τα έδωσα στον Murat και τα υπόλοιπα παιδιά που δούλευαν εκεί. Καθώς μιλούσαμε περί κοινών πραγμάτων που έχουμε μου αναφέρει για το ρακί αυτή το λένε ράκι. Του λέω περίμενε και πάω στην μοτό και φέρνω ρακόμελο και τον κερνάω. Με κοιτούσαν όλοι περίεργα μου λέει καλά τι άλλο έχεις στην μηχανή σου; Αυτή είναι κομμάτι της ζωή μου παίρνω ότι χρειάζομαι και φεύγω μαζί της για να περάσω καλά! Τον ρώτησα έτσι από περιέργεια για τους μισθούς στην Τουρκία αυτός δίνει 400 € στον διανομέα και 800€ στον μάγειρα. Υπάρχουν πολλοί στην χώρα μας που εργάζονται με πολύ λιγότερα και τα πράγματα εκεί είναι πολύ φθηνότερα . Κάτι που εδώ κάνει 10 ευρώ εκεί έχει 10 Τούρκικες λίρες με την διαφορά ότι το νόμισμα τους είναι 2,3 φορές κάτω. Εμείς εδώ έχει πάει το γάλα 2 € και οι μισθοί 500€ και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι χωρίς το Ευρώ δε μπορούμε ,τέλος πάντων. Καλά έφαγα και ήπια έπρεπε να συνεχίσω ,ο Murat δε μ’ άφησε να πληρώσω . Bγάλαμε μία φωτό χαιρέτησα και ευχαρίστησα τους πάντες και συνέχισα για Σινώπη.

Η Σαμψούντα σαν πόλη είναι αναβαθμισμένη θα έλεγα σε σχέση με τις προηγούμενες που πέρασα. Είχε μέχρι και τελεφερίκ που συνδέει το κομμάτι της πόλης που βρίσκεται ψηλά με την παραλία.

[vtheo]

Δίπλα στην παραλία υπήρχε συγκρότημα από καφετέριες,εστιατόρια αλλά και πάρκα .

Είχε και ακριβά προάστια με πιο προσεγμένα μαγαζιά κόσμο αλλά και σπίτια. Ακολούθησα την πιο παράκτια διαδρομή απλά για να χαζεύω.

Και συνέχισα για Σινώπη

Λίγο πριν φτάσω, χαζεύοντας στη Μαύρη θάλασσα

Φτάνοντας στη Σινώπη, τη γενέτειρα του Έλληνα Φιλόσοφου Διογένη. Και εδώ αν έχουν να προβάλλουν κάτι αυτό είναι Ελληνικό

Έκατσα λίγο σε ένα σημείο ψηλά και χάζευα τη δύση του ηλίου ήταν ωραία ώρα.

Είχα βρει ένα ξενοδοχείο από το Booking το προηγούμενο βράδυ και κατευθύνθηκα προς τα κει. Τιμή δωματίου 25 € με πρωινό και η μηχανή έξω ακριβώς από τη ρεσεψιόν. Έχει υπάλληλο όλο το 24ώρο και με διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Έκανα ένα μπάνιο και βγήκα μια βόλτα. Τα μαγαζιά είναι στο λιμανάκι.

Είχε και καραβάκια με φωτισμό και τουρκοτσιφτετελέ μουσική για κρουαζιέρα,μιλάμε για ποιότητα. Γενικά η πόλη είναι τραγική ,ο δε κόσμος πολύ χάλια νόμιζα ότι ήμουν σε περιοχή αθίγγανων. Ίσως να ακούγομαι λίγο υπερβολικός αλλά τι να πω δε μου άρεσε καθόλου, μου θύμισε τα Τίρανα . Περπάτησα λίγο, χάζεψα πήρα μία μπύρα από ένα ψιλικατζίδικο και πήγα να αράξω στο δωμάτιο.

[vtheo]

Κυριακή 3/6 9η μέρα Σινώπη – Αμάσρα -Σαφράμπολη (412 χλμ)

Η σημερινή διαδρομή είχε θέα ως επί των πλείστων την Μαύρη Θάλασσα,

Το άσχημο αλλά και επικίνδυνο είναι η ποιότητα του οδοστρώματος. Η άσφαλτος εκεί είναι στην ουσία πατημένο χαλίκι με μία επίστρωση πίσσας και καμένου λαδιού τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες κολλάνε και το οδόστρωμα γίνεται ας πούμε ασφαλτοστρωμένο. Έλα όμως που η ζέστη και τα πολλά φορτηγά ζεσταίνουν το δρόμο και στην επιφάνεια βγαίνουν λάδια. Σε κάποια σημεία ένιωθες το μηχανάκι να γλιστράει. Αναγκαστικά ταξίδεψα με πολύ χαμηλή ταχύτητα .

η θέα όμως της διαδρομής σε αποζημιώνει

Τα απρόοπτα του δρόμου που λέγαμε και πιο πάνω. Γαϊδούρια ελεύθερα στην μέση του δρόμου πάνω στην στροφή. Σε πολλά σημεία αυτό το ταξίδι μου θύμιζε Βαλκάνια.

Λίγο πριν τη Σαφράμπολη. Ο δρόμος καλύπτεται από πολλά πλατάνια και από τις δύο πλευρές δημιουργώντας μία απίστευτη φυσική σκιά.

Μπαίνοντας στην παλιά πόλη βρήκα εύκολα ξενοδοχείο . Όμορφο και παραδοσιακό όπως όλα τα κτίρια διατηρώντας μία χαρακτηριστική φυσιογνωμία. H τιμή του 30 €. Ο ξενοδόχος και το υπόλοιπο προσωπικό ευγενικότατοι και εξυπηρετικότατοι. Μου υπέδειξαν ασφαλή σημείο να παρκάρω την μηχανή, τακτοποιήθηκα γρήγορα και κατέβηκα βόλτα στην πόλη. Η Σαφράμπολη που το όνομά της προέρχεται από το γνωστό μπαχαρικό σαφράν "κρόκος",από την καλλιέργεια του οι κάτοικοι ζούσαν πλουσιοπάροχα. Παλαιότερα ονομαζόταν Θεοδωρούπολη, από τον Άγιο Θεόδωρο το Στρατηλάτη. Ήταν και αυτή μία πόλη του Πόντου όπου Έλληνες έζησαν έως το 1924, τη συνθήκη της Λωζάνης. Όταν αναγκάστηκαν και οι τελευταίες οικογένειες με την ανταλλαγή πληθυσμού να έρθουν στην Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς πήγαν στην Σκύδρα ,στη Ν.Ιωνία Αττικής αλλά και σ ‘άλλες περιοχές της Ελλάδος. Αρκετά τουριστική ,οι τιμές όμως παραμένουν λογικές.

Επίσκεψη στο καλοδιατηρημένο Χάνι CinciHan.

Λειτουργεί σαν Εστιατόριο και ξενοδοχείο. Για τους επισκέπτες έχουν βάλει είσοδο 1 TL.

Όλα τα καραβάνια που ερχόντουσαν από τα βάθη της Ασίας σταματούσαν στην Σαφράμπολη . Είναι χτισμένη στον κυριότερο εμπορικό δρόμο που ένωνε την Ανατολή με τη Δύση.

Περπάτησα στα σοκάκια της παλιάς πόλης

Δοκίμασα τα γευστικότατα λουκούμια τους,

και κάθισα σ’ ένα ωραίο σημείο για φαγητό .

και μερικές φωτογραφίες αφ’ υψηλού

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για χαλάρωση και ακολούθησε βραδινή βόλτα .

[vtheo]

Δευτέρα 4/6 10η μέρα Σαφράμπολη - Κωνσταντινούπολη (423 χλμ)

Ξεκίνησα πολύ πρωί έχοντας κατά νου τυχόν καθυστερήσεις, η μέρα έλεγε επίσκεψη και διαμονή σε μεγαλούπολη. Ξενοδοχείο είχα κλείσει μέσω booking το προηγούμενο βράδυ. Ο Πιτσιρικάς ρεσεψιονίστ μου πρότεινε κάποια ξενοδοχεία το προηγούμενο βράδυ, δυστυχώς δεν είχαν διαθεσιμότητα. Θαυμαστής της μοτοσυκλέτας και του ταξιδιού από ότι κατάλαβα δε θα αργήσει η στιγμή που θα γράφει και αυτός τις εντυπώσεις του για κάποιο μοτοταξίδι σε αντίστοιχο ιστοχώρο…

Κινήθηκα μέσω του επαρχιακού δρόμου μέχρι τα τελευταία 100 χλμ πριν την Πόλη, που άρχισε να έχει τρομερή κίνηση. Από εκείνο το σημείο ξεκινάει η βιομηχανική αλλά και οι κατοικημένες περιοχές .Όσο πλησίαζες τόσο πιο πολύ κίνηση συναντούσες. Μέσα στην Πόλη σταμάτησα τη μοτό 2 φορές. Πρώτη φορά βλέπω τη θερμοκρασία να ανεβαίνει πάνω από το όριο. Το χειρότερο από όλα είναι οι οδηγοί ,μιλάμε για ναρκοπέδιο και να φανταστείτε ότι δε ζω στην Βιέννη. Εργάζομαι στο κέντρο της Αθήνας και κινούμε καθημερινά με μηχανάκι αυτό το πράγμα δεν το χω ξαναδεί. Η θερμοκρασία άγγιζε τους 40 ο C και σε συνδυασμό με το έντονο κυκλοφοριακό είχε αρχίζει να με κουράζει σε σημείο που μετάνιωσα που μπήκα Κωνσταντινούπολη. Δεν είναι οι μεγαλουπόλεις για επίσκεψη με μοτό. Τουλάχιστον κατ’ εμέ. Όσο απολάμβανα τα τοπία και την κάθε στιγμή που χανόμουνα τις προηγούμενες μέρες τώρα είχα την αίσθηση ότι έχω γυρίσει Αθήνα για δουλειά και είμαι κολλημένος στην κίνηση γιατί είναι κλειστό το κέντρο. Τεράστια πόλη ,πυκνοκατοικημένη και μες στο τσιμέντο. Είναι το πρώτο μου ταξίδι που είπα την Αθήνα ανθρώπινη πόλη. Σ’ όλους τους προηγούμενους προορισμούς όποια πόλη και αν περνούσα ήταν πολύ ανώτερη από τις δικές μας. Αν και η Κωνσταντινούπολη δεν έχει καμία σχέση με την υπόλοιπη Τουρκία. Οι άνθρωποι εκεί δείχνουν ότι έχουν άλλο βιοτικό επίπεδο. Διαφορετικό ντύσιμο, σπίτια, μαγαζιά και βέβαια οι τιμές πολύ ανεβασμένες. Το ξενοδοχείο που έμεινα ήταν κοντά στην Αγία Σοφία και κατευθύνθηκα προς τα κει. Λίγο πριν περάσω τη γέφυρα του Βοσπόρου , είμαι ακόμα στην Ασιατική πλευρά της Πόλης. Απέναντι μου φαίνεται καθαρά η επιβλητική Αγία Σοφία.

Η γέφυρα του Βοσπόρου

Αραχτός έξω από την Αγία Σοφία ακούω μία φωνή «γεια σου πατριώτη» ήταν δύο Έλληνες από Αθήνα που έκαναν επαγγελματικό ταξίδι. Και εκεί που ο καλύτερος είχε μοτοσυκλέτα 125 cc από όποιο σημείο της χώρας και αν πέρασα έρχονται δύο αστυνομικοί με R1200GS. Είδαν την GS μου και ήρθαν προς το μέρος μου, με φωτογράφιζαν τα παιδιά από την Αθήνα και τους δίνουν το κινητό τους για φωτογραφία και στήνονται και αυτοί.

Το GPS μου δεν έβγαζε την διεύθυνση του ξενοδοχείου ,τους ρώτησα αν ξέρουν που είναι δε γνώριζαν. Τους είπα να καλέσω το ξενοδοχείο να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιο ορόσημο εκεί κοντά για να το εντοπίσω. Μου ζήτησαν το τηλέφωνο του ξενοδοχείου και κάλεσαν από το κινητό τους, Μίλησαν με τον ρεσεψονίστ και όταν τους κατατόπισε μου λένε ακολούθησε μας. Μπαίνουν μπροστά αρχίζουν καβαλάνε πεζοδρόμια ,μπαίνουν στις γραμμές του τραμ και με βγάζουν αμέσως στο ξενοδοχείο. Τους ευχαρίστησα και έφυγαν. Άλλη μία κίνηση ανθρωπιάς . Έβαλα τη μηχανή στο πάρκινγκ ,ανέβηκα στο δωμάτιο, ετοιμάστηκα γρήγορα και κατέβηκα στην γνωστή τουριστική πλατεία taksim. Δεν πήρα τη μηχανή, μου το πρότεινε και ο ρεσεψονιστ, είχε μόλις λίγα τετράγωνα από το ξενοδοχείο στην Πλατεία Aksaray βανάκι κάτι σαν τα δικά μας σχολικά με πολύ φθηνό εισιτήριο και σε λίγα λεπτά ήσουν εκεί. Σκεφτόμουνα αργά το βράδυ που δεν θα έχει κίνηση να γυρίσω στο ξενοδοχείο να πάρω τη μηχανή και να γυρίσω την Πόλη. Όταν είδα όμως και πάλι το πώς πήγαιναν οι οδηγοί όπως το σκέφτηκα έτσι το άφησα . Ο οδηγός του λεωφορείου που επέβαινα με το ένα χέρι κρατούσε το κινητό που μιλούσε και έκανε ελιγμούς σαν τον Αιμιλιέ από την Γαλλική ταινία Ταξί. Φτάνοντας έπαθα πλάκα με το πόσο πολύ κόσμο είχε , μου θύμισε την Ερμού στο Σύνταγμα παραμονή Χριστουγέννων τις παλιές καλές εποχές.

Πολλά μαγαζιά για φαγητό, ποτό και βέβαια ζαχαροπλαστεία

Καθώς ήμουνα σε αναζήτηση μαγαζιού να πιω τη μπύρα μου με βλέπουν 2 Τούρκοι και μου μιλάνε στα Τούρκικα. Τους κοιτάω με απορία και τους λέω “ in English please “ και με ρωτάνε “Where are you from” τους λέω “ Greece ” OoohhGreecelet’s gobatzanak for beer. Και πήγαμε μαζί για μπύρα. Δούλευαν σαν ξεναγοί κατάγονταν από Άγκυρα. Αφού ήπιαμε δεν μ ‘άφησαν να πληρώσω όχι μου λέει είσαι στη χώρα μας ,είναι ευχαρίστηση μας να σε κεράσουμε και ελπίζουμε να περνάς καλά. Αργότερα μου λένε πάμε και σε ένα μαγαζί που έχει τσιφτετέλι belly dance , άντε λέω να το δούμε και αυτό. Hταν σαν να πήγαινες σε κwλόμπαρο της επαρχίας μόνο που οι κοπέλες απλά χόρευαν ντυμένες χωρίς να κάνουν στριπτίζ και αν ήθελες κερνούσες ποτό για κουβέντα . Κάναμε τον χαβαλέ μας και κάποια στιγμή αργά γύρισα στο δωμάτιο.