Travelling 66° 30' North. Αυγ. 2008

[Magelanos]

13-08 08-Τετάρτη: Ξεκινάμε με καλό καιρό, πράγμα σπάνιο εδώ πέρα, για να επισκεφτούμε, τον ψηλότερο καταρράκτη, της χώρας 200μ παρακαλώ!!!! Έτσι γράφει το βιβλίο που έχουμε. Αν και δεν διαφημίζεται πουθενά εδώ, ούτε σε φυλλάδιο υπάρχει, και ούτε στον χάρτη είναι μαρκαρισμένο όπως όλα τα γνωστά αξιοθέατα. Ο λόγος φυσικά είναι γιατί η πρόσβαση είναι για λίγους. Πρέπει να διαθέτεις κάποια καλή φυσική κατάσταση(περίπου δυο ώρες να πας περπατώντας), και έχει και κάποια σημεία που σκαρφαλώνεις, σε απότομες πλαγιές και γκρεμούς….. ξεκινάμε με τον κεντρικό δρόμο [1]


και μετά από 36χιλ συναντάμε το μοναδικό υποθαλάσσιο τούνελ της χώρας. Έχει μήκος 6,4χιλ και είναι με διόδια. 200κρ είναι το εισιτήριο για μηχανή.

Περνώντας το τούνελ αυτό γλυτώνετε περίπου 60χιλ που θα χρειαζόσασταν για να διασχίσετε το γύρο του φιόρδ (Hvalfjordur). Μετά από 11χιλ μπαίνουμε στον δρόμο [47] που και πάει παράλληλα με το φιόρδ που περάσαμε. Κάπου στην μέση πρέπει να ξεκινά κάποιος χωματόδρομος προς καταρράκτη. Το υπολογίζουμε βάση του βιβλίου στο περίπου γιατί ο χάρτης δεν είναι τόσο τοπικός. Σταματάμε σε βενζινάδικο, για καφέ, και καθαρισμό κρανών από επιδρομή εντόμων. Πραγματικά μιλάμε για απίστευτη ποσότητα.


Ο δρόμος είναι άσφαλτος και σε πολύ καλή κατάσταση. Το μόνο μόνιμο σκηνικό είναι η μοναξιά στους δρόμους εδώ πέρα. Φτάσαμε στο σημείο που έχουμε υπολογίσει. Έχουμε οδηγήσει την μια πλευρά του φιόρδ, και σταματήσαμε στην είσοδο ενός χωματόδρομου.

Τώρα να μπούμε να μην μπούμε τι κάνουμε; Είναι βατός και ξεκινώ σιγά σιγά και μπαίνω. Χωρίς καμιά ενημέρωση όμως μήπως είναι ρίσκο χωρίς αποτέλεσμα; Βλέπουμε ένα τζιπ να έρχεται και το σταματώ. Προς καταρράκτη πάμε καλά; Ναι να συνεχίσουμε με αυτόν τον δρόμο μέχρι το παρκινγκ. Ξεκινάμε ξανά αλλά μετά από λίγα μέτρα, ο δρόμος χειροτέρευε με αρκετές μεγάλες πέτρες. Σταματώ και πάλι. Αποφασίζουμε να αφήσουμε εδώ την μηχανή και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Πιστεύουμε ότι το παρκινγκ δεν είναι μακριά. Αλλάζουμε σε ποιο ελαφρά ρούχα, και τα βάζω στις βαλίτσες που τις είχα πάρει άδειες γι’αυτό τον σκοπό. Όντως μετά από δυο στροφές, βλέπουμε κάποια αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ένα χώρο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα.

Πίσω από μια πόρτα της περίφραξης, ξεκινά πλέον μονοπάτι, φανταζόμαστε προς τον καταρράκτη. Χωρίς καμιά πινακίδα και ενημέρωση, για το που πάμε περπατάμε στο πατημένο μονοπάτι. Μετά από τέταρτο περίπου επέστρεφε ένα ζευγάρι τουριστών. Ρωτάμε αν πάμε καλά και αν είναι μακριά. Μας είπαν να ακολουθήσουμε το μονοπάτι, και ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο. Αφού ξεκινήσαμε καλά συνεχίζουμε και βλέπουμε. Όντως η διαδρομή έχει αρκετή δυσκολία, την στιγμή που σε κάποια σημεία πρέπει να αυτοσχεδιάσεις, γιατί το μονοπάτι σταματά. Κατεβαίνουμε απότομες πλαγιές περνάμε ένα ποτάμι ισορροπώντας πάνω σε κορμό, και μπαίνουμε σε εισόδους από τεράστιους βράχους για να συνεχίσουμε από την άλλη πλευρά.


Η θέα αρχίζει να γίνετε μαγική, την στιγμή που συνέχεια ανηφορίζουμε, την πλευρά ενός φαραγγιού. Στην πορεία συναντάμε και άλλους <<τρελούς>> σαν κ’εμας διαφόρων ηλικίας. Πάμε καλά και μετά από δυο ώρες κουραστικής ανώμαλης διαδρομής αντικρίζουμε στο βάθος, και στην κορυφή του φαραγγιού, το νερό να πέφτει από το απίστευτο ύψος!!!!


Δεν έχουμε όμως ακόμα καλή οπτική επαφή, και συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε όσο ποιο κοντά γίνεται. Αυτό το ποιο κοντά όμως ήταν άλλη μια ώρα, σε μερικά σημεία επικίνδυνης ανάβασης. Φτάνοντας επιτέλους σε επιθυμητό σημείο, με τον καταρράκτη, μια ανάσα από εμάς, σταματάμε για ξεκούραση. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε ήταν να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες…βγάζω από τον σάκο δυο περιποιημένα σάντουιτς, και τους δίνουμε να καταλάβουν.

Και έτσι αραχτοί που ήμασταν, με μια θέα άστα να πάνε λέμε, τα μάτια αρχίζουν να σκαναρουν τον περίβολο μας. Πραγματικά βρισκόμασταν στο χείλος ενός γκρεμού ο καταρράκτης να πέφτει από μεγάλο ύψος, παρότι ο όγκος του νερού δεν ήταν τόσο αρκετός σε σχέση με ότι καταρράκτες έχουμε δει μέχρι στιγμής, αλλά είναι απίστευτα εντυπωσιακό όλο αυτό το σημείο που βρισκόμαστε.!!! Μέχρι και δυο φωλιές αετών ήταν δίπλα μας, στην άκρη του φαραγγιού, με δυο νεοσσούς. Ήταν απίστευτα καμουφλαρισμένοι με το τοπίο που μόνο τους ακούγαμε, μέχρι να τους δούμε. Φώναζαν για φαγητό τους γονείς τους, οι οποίοι εκείνη την στιγμή, έκαναν εντυπωσιακές βουτιές, στον γκρεμό, και πετούσαν με χάρη και ταχύτητα, ανάμεσα από τους βράχους. Μοναδική εμπειρία, που μου έμεινε χαραγμένη στην μνήμη… έχει έρθει το απόγευμα, και πρέπει να ξεκινάμε για την επιστροφή. Το καλό είναι ότι ο γυρισμός είναι ποιο εύκολος και γρήγορος. Φτάνουμε στο παρκινγκ, και τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν φύγει. Είμαστε από τους τελευταίους…. Η μηχανή ανέπαφη στο ερημικό σημείο που την αφήσαμε, να μας περιμένει. Αλλάζουμε και πάλι ρούχα και ξεκινάμε, με τον δρόμο [47] από την άλλη πλευρά του φιόρδ. Διαδρομή εξίσου φανταστικής ομορφιάς.





Βγαίνουμε στον κεντρικό [1] και επιστροφή στην πόλη.






Μπαίνοντας πάμε σε μια παραλία της πόλης . Την είχαν φτιάξει. Είχαν μεταφέρει άμμο, και υπήρχε και πισινά με ζεστό νερό, γιατί στα παγωμένα νερά της θάλασσας ποιος μπαίνει;

Επιστρέφουμε για το ξενοδοχείο και περνάμε από μια πλατεία εκεί κοντά, όπου αυτό που βλέπω με κάνει και σταματώ. Τόσες μηχανές μαζεμένες δεν έχω δει μέχρι στιγμής. Όλη η πλατεία ήταν με καστομ και άλλες μηχανές, και τους αναβατές τους μαζεμένους σε παρέες να συζητούν. Παρκάρω κ’εγω για να βγάλω Φώτο.


Ξαφνικά τα βλέμματα από μια παρέα πέφτουν πάνω μου και τρεις από αυτούς με πλησιάζουν. Είχαν πέσει με τα μούτρα στην πινακίδα, μη ξέροντας από πού προέρχομαι. Με χαιρετούν και με ρωτούν από πού ήρθα. Φυσικά η απάντηση τους αφήνει άφωνους, και θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες. Εδώ είναι που είπα #### τα αγγλικά μου ####!!!

Τα ψιλώ κατάφερα και τους ρωτώ αν έχουν κάποια συγκέντρωση. Όχι είπαν αλλά όταν ο καιρός είναι τόσο καλός όπως σήμερα, ξεχύνονται όλοι από τα σπίτια τους και τις γύρω περιοχές και συναντιούνται εδώ στην πλατεία, και τα λένε. Και μην φανταστείτε ότι έρχονται ξεκρανοτοι και τέτοια, όλοι είναι σαν αστακοί ντυμένοι, ακόμα και αν το σπίτι τους είναι ένα τετράγωνο απ’ εδώ. Λόγο της αγγλικής μου ευχέρειας λόγου, <<μουγκα στην στρούγκα>> την έκαναν με ελαφρά <<πηδηματάκια>> και εγώ με ποιο βαριά την έκανα προς ξενοδοχείο μεριά… μετά από δίωρο είχε αρχίσει να νυχτώνει, ξανά στην πλατεία για να κάτσουμε να φάμε, όπου εκείνη την στιγμή κάποιος μηχανόβιος έτρωγε κλήση από την αστυνομία <<καλή χωνεψη>>….


Εγώ ακόμα δεν μπορώ να την χωνέψω… και αφού φάγαμε και χορτάσαμε, επιστρέφουμε για ξενοδοχείο, με συνοδεία εξατμίσεων ενός καγκουρα τοπικού με R1 παρακαλώ, να το σκίζει μέσα στα στενά…….