Europe's Playground (Nοrdkapp, στην κορυφή της Ευρώπης)

[Vagelis Gar]

Μετά από παρότρυνση του ARGI αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το ταξιδιωτικό μου στο Βόρειο Ακρωτήρι που πραγματοποιήθηκε πέρυσι το καλοκαίρι.
Συνολικά το ταξίδι διήρκησε 26 ημέρες, 14.000χλμ, 23 χώρες.

Πρόλογος

Ταξίδι. μια λέξη που μεταφράζεται και ερμηνεύεται από τον καθένα μας χωριστά με χιλιάδες σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες και στιγμές.

Μικρότερο ή μεγαλύτερο, όποια εποχή του χρόνου και αν πραγματοποιηθεί, με όποιο μεταφορικό μέσο και σε οποιαδήποτε περιοχή του κόσμου, το ταξίδι έχει πάντα κάτι ξεχωριστό να μας προσφέρει.

Το κείμενο που ακολουθεί, αφορά ένα τέτοιο ξεχωριστό ταξίδι που πραγματοποίησα τον Ιούλιο του 2010 με την μοτοσυκλέτα μου (HondaAfricaTwin 750cc). Αρχικός προορισμός ήταν το βορειότερο οδικό σημείο της Ευρώπης (Nordkapp, Νορβηγία), στην πορεία όμως αποδείχθηκε πως αυτό ήταν απλά ένας προορισμός ψυχολογίας. Άλλωστε είμαι φανατικός οπαδός της άποψης πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.

NordCapp 71 10 '21'' N

....ήταν ένας στόχος, ένα προσωπικό στοίχημα, ένα όνειρο ζωής το οποίο είχε ξεκινήσει σαν απλή συζήτηση με κάποιον φίλο μου και όσο πέρναγαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, μεγάλωνε στο μυαλό μου και τελικά πήρε την μορφή χιονοστιβάδας.

Έχοντας λοιπόν μπροστά μου έναν όγκο εικόνων, αρωμάτων, ήχων και εμπειριών, θα προσπαθήσω να καταγράψω και όσο καλύτερα να περιγράψω την μικρή μου περιπέτεια.

Την συντροφιά μου στο ταξίδι αποτέλεσαν δύο ταξιδιώτες από την Κέρκυρα (Γιάννης Βλαχόπουλος SuzukiVStrom 650cc και Δημήτρης Μαρκατής MotoGuzziStelvio 1200cc)

Ήλιος του μεσονυχτίου

Στο ταξιδιωτικό που θα διαβάσετε παρακάτω οι ημερομηνίες, οι ώρες, τα χιλιόμετρα και γενικότερα ότι αφορά υπολογισμούς για το ταξίδι είναι κατά κάποιο τρόπο ενδεικτικοί και μπαίνουν εκ των υστέρων μιας και τις περισσότερες ημέρες που βρισκόμουν στο δρόμο το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν κατά κύριο λόγο η ημερομηνία, τι μέρα και τι ώρα είναι... Η αλήθεια είναι πως στην αρχή προσπάθησα να καταγράψω κάποια από αυτά τα στοιχεία αλλά στην πορεία του ταξιδιού αλλάζουν τόσο πολύ τα δεδομένα που το ίδιο το ταξίδι με αναγκάσε να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε πράγματα στα οποία μέχρι τότε δεν τους έδωσα την πρέπουσα προσοχή.

Lofoten

Στην ουσία το ταξίδι ξεκίνησε περίπου τον Οκτώβριο του 2009 όταν και πλέον άρχισα να καταγράφω στο διαδύκτιο διάφορα στοιχεία που θα μου ήταν χρήσιμα πριν και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Norway Islands (Lofoten)

Οι μέρες πέρναγαν και στο γενικό πλάνο που είχα φτιάξει, κάθε μέρα πρόσθετα και κάτι ακόμα. Κάποιοι λένε πως το μισό ταξίδι είναι η προετοιμασία και ο χρόνος αναμονής, κάτι που ίσχυε απόλυτα και στη δική μου περίπτωση. Όσο πλησίαζε ο καιρός τα βράδια πριν αποκοιμηθώ το μυαλό μου σαν με αυτόματο πιλότο με οδηγούσε στα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής. Σχεδόν πάντα βέβαια έφτανα λίγο πριν ή λίγο μετά τα σύνορα όπου και αποκοιμιόμουν έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό μου.

Κάπως έπρεπε να χωρέσουν....

...με λίγη προσπάθεια και όλα ήταν έτοιμα.

[Vagelis Gar]

Η προετοιμασία.

2 ημέρες πριν το ταξίδι φορτώνω την μοτοσυκλέτα με όλα τα πράγματα και κάνω μια μικρή διαδρομή για να δω την κατανομή του βάρους και την συμπεριφορά της μοτοσυκλέτας. Η κατανομή των πραγμάτων είχε γίνει με κύριο γνώμονα πως δεν γίνεται κάθε φορά που θα σταματάω να κουβαλάω 3 βαλίτσες, το tag-bag, και ένα σάκο στο δωμάτιο για τα απαραίτητα.


- Σωστό δίπλωμα των ρούχων (ρολό) και δεν φαντάζεστε πόσα ρούχα θα χωρέσουν.

- Χώρισα τα πράγματα στις βαλίτσες κατά 10ήμερο ώστε να μην χρειάζεται να τις ξεκουμπώνω όλες σε κάθε μου διανυκτέρευση.
- Ο σάκος περιείχε πράγματα πρώτης ανάγκης καθώς επίσης και κάποια εργαλεία, λάδια της μοτοσυκλέτας και το sleeping bag.
- Το tag-bag περιείχε ότι θα χρειαζόμουν κατά τη διάρκεια που θα ήμουν καθ' οδόν (λίγα χρήματα, ταξιδιωτικά έγγραφα, κινητό και όλον μου τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό (laptop, σκληρό δίσκο, κάμερα και φορτιστές)
- Επίσης στην μοτοσυκλέτα είχα συνδέσει με την μπαταρία, φορτιστή (με 3 υποδοχές) ώστε να μπορώ να φορτίζω τις συσκευές μου όσο θα βρισκόμουν στον δρόμο. (πολύ χρήσιμο και δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα στη μοτοσυκλέτα όσο ο κινητήρας είναι σε λειτουργία).

[Vagelis Gar]

1η Ημέρα (5 Ιουλίου 2010 Trikala - Sofia)



Η ημέρα είχε φτάσει... Σε λίγες ώρες ξεκινούσε το ταξίδι. Λίγος χρόνος παραπάνω αφιερωμένος στα παιδιά μου και τη γυναίκα μου (που μπορεί να μην μου το έλεγε αλλά ένιωθε ένα σφίξιμο στο στομάχι της που είχε να κάνει με την σωματική μου ασφάλεια αλλά και το ότι θα έμενε για σχεδόν ένα μήνα μόνη με τα παιδιά).

Τελευταίο τσεκάρισμα στα πράγματα πριν κλειδώσουν οι βαλίτσες και τις κουμπώσω στη μοτοσυκλέτα, τηλέφωνα το βράδυ σε φίλους και χαλάρωση με ποτό στην βεράντα του σπιτιού μου με τον καιρό να είναι κάτι παραπάνω από ιδανικός. Ελαφρύ αεράκι με ελάχιστα σύννεφα και με τις σκέψεις μου να μπερδεύονται γλυκά με τα αστέρια και το μισοφέγγαρο που έβλεπα στον ουρανό.

Πολύ αργά όταν αποφάσισα πως πρέπει να πάω να ξαπλώσω για να ξεκουραστώ και ήξερα πως θα μου ήταν δύσκολο να κοιμηθώ. Έτσι ακριβώς και έγινε. Την τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόϊ οι δείκτες του έδειχναν 04:00.

Μια ώρα αργότερα και τα πάντα ήταν έτοιμα. Η φράση «Όλα είναι δρόμος» πλέον έπαιρνε σάρκα και οστά. Στο άγγιγμα της μοτοσυκλέτας, ένα κύμα ηλεκτρισμού διαπέρασε το κορμί μου και κοιτάζοντάς την ένιωσα σα παιδί που μόλις είχε ξετυλίξει το δώρο που τόσο πολύ περίμενε.

Τελευταία κλεφτή ματιά στο σπίτι και η αμέσως επόμενη σκέψη που ξεπήδησε από το μυαλό μου (και έμεινε εγκλωβισμένη στο υπέροχο σημείο συνάντησης των σκέψεών μου όταν ταξιδεύω με τη μοτοσυκλέτα φορώντας το κράνος μου), ήταν: «Πάμε να ζήσουμε το όνειρο.»

Το ραντεβού με τον Γιάννη και τον Δημήτρη είχε κανονιστεί κοντά στο Μέτσοβο. Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά όταν πάρκαρα τη μοτοσυκλέτα μου με τις αισθήσεις μου να βρίσκονται σε πρωτόγνωρη ετοιμότητα. Παρατηρώντας την, η ψυχή μου γέμισε μία μοναδική αίσθηση ευτυχίας. Ήταν απίστευτο το γεγονός πως όλη αυτή η αναμονή των τελευταίων μηνών είχε τελειώσει και πλέον η «γριά» μου φορτωμένη και ανυπόμονη και αυτή, στεκόταν πιο όμορφη από ποτέ στην άκρη του δρόμου.

Νιώθω ευλογημένος που κατάφερα και το ένιωσα....

Μέτσοβο

Σε λίγη ώρα έφτασαν και τα παιδιά με τις δικές τους μοτοσυκλέτες φορτωμένες και έτοιμες για το μεγάλο μας ταξίδι και όταν πλησίασαν κάτι αντίστοιχο παρατήρησα και στα δικά τους πρόσωπα.

Καφές και πρωινό και για εκείνους και λίγη συζήτηση για την πρώτη ημέρα του ταξιδιού μας.

Το προηγούμενο βράδυ, φίλος που εργάζεται στη Σόφια (Παναγιώτης Βασιλάκης) μας είχε προσκαλέσει να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του. Δεν τον γνωρίζαμε, ούτε μας γνώριζε, τουλάχιστον δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ. Η μόνη μας επικοινωνία ήταν η ανταλλαγή κάποιων μηνυμάτων μέσα από το forum του moto.gr. Η ιδέα ήταν πολύ καλή και τα παιδιά συμφώνησαν πως η λύση της φιλοξενίας του Παναγιώτη θα μας γλύτωνε και από χρόνο για την αναζήτηση ξενοδοχείου αλλά και από επιπλέον έξοδα.

Είναι οι στιγμές που τις κρατάς σφιχτά και τις αποθηκεύεις στο ξεχωριστό μέρος που ο καθένας μας έχει στην καρδιά του.

Είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσουμε και έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε μια κατάσταση πολύ περίεργη. Αγωνία, ενθουσιασμός, χαρά, αγαλίαση, χτυποκάρδι. Όλα μαζί ξεχύθηκαν με μιας από μέσα μου και το μυαλό μου προσπαθώντας να τα μετατρέψει σε λέξεις το μόνο που κατάφερε να μου δώσει σαν αποτέλεσμα ήταν η λέξη ΕΥΤΥΧΙΑ. Ναι λοιπόν, η ευτυχία υπάρχει και εκείνη τη στιγμή είχε κατακλύσει όλο μου το «είναι».

Ξεκίνημα λοιπόν κατά τις 10:00 με προορισμό και πρώτη μεγάλη στάση τα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα με κυρίαρχο προβληματισμό και των τριών τα χιλιόμετρα στις ατελείωτες ευθείες της Εγνατίας οδού μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Τι σας λέω τώρα θα σκεφτείτε... με κάπου 12.000 χιλιόμετρα υπολογισμένα στο αρχικό μας πλάνο να μας προβληματίζουν τα 300 χιλιόμετρα της Εγνατίας Οδού. Σκέψεις όμως, που το μυαλό ως πολύπλοκος και παράξενος μηχανισμός, τις επεξεργάζεται, τις αποθηκεύει ή τις διαγράφει και γεννά νέες σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Μετά από αρκετές ώρες συνεχόμενης οδήγησης βλέπουμε επιτέλους πινακίδες που μας καθοδηγούσαν προς Σόφια. Ακόμα σε Ελληνικό έδαφος και κάπου κοντά στα σύνορα ο δρόμος λόγω κάποιων έργων στενεύει και μέσω παρακάμψεων μας οδήγησε στο τελωνείο. Φλας πριν μπούμε στη διαδικασία ελέγχου εγγράφων στην Ελληνική πλευρά και στάση λίγων λεπτών για νερό και κάποιες ανάσες.

Σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας.

Είσοδος στην Βουλγαρία με τον έλεγχο και στις δύο πλευρές να είναι σχεδόν μηδαμινός και το μόνο που κάναμε ήταν να βγάλουμε τα κράνη και να δείξουμε τα διαβατήρια.

Ανεφοδιασμός των μοτοσυκλετών αμέσως μετά τα σύνορα (εγώ είχα γυρίσει ήδη στη ρεζέρβα) με τιμή λίτρου κοντά στο1,10? όταν στην Ελλάδα η τιμή «έπαιζε» από 1,45? - 1,50?. Δρόμος διπλής κατεύθυνσης με πάρα πολλά φορτηγά και άσφαλτο που δεν την λες κακή αλλά θέλει προσοχή.

Εντύπωση μου έκαναν οι τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες δεξιά και αριστερά του δρόμου για πολλά χιλιόμετρα που διαφήμιζαν κάθε λογής προϊόντα.

Τοπία καταπράσινα σε περιοχές που περνάει ο Στριμώνας ποταμός και ο δρόμος να μας οδηγεί μια αριστερά και μια δεξιά του ποταμού. Ακαλλιέργητες τεράστιες εκτάσεις τράβηξαν την προσοχή μου και με έκαναν να αναρωτηθώ αν είναι τα κατάλοιπα του κο#####στικού καθεστώτος της Βουλγαρίας.

Στο δρόμο προς Σόφια.

Στάση για καφέ περίπου 100 χιλιόμετρα από τη Σόφια, μήνυμα στον Παναγιώτη για το που βρισκόμαστε και απάντησή του ότι θα μας περιμένει με τον Γιώργο και την κοπέλα του κάπου στο κέντρο της πόλης. Ο Γιώργος και η Μαριέττα φίλοι του Παναγιώτη τους οποίους είχε γνωρίσει στο moto.gr που θα συναντούσε πρώτη φορά και θα φιλοξενούσε επίσης. Τα παιδιά έκαναν το γύρο των Βαλκανίων με αρχικό πλάνο τις 15 ημέρες.

Μετά από λίγη ώρα οδήγησης στην πανέμορφη Σόφια βλέπουμε την εκκλησία(Alexander Nevsky) που μας είχε πει ο Παναγιώτης και μπροστά της ο Γιώργος, η Μαριέττα και το ΚΤΜ φορτωμένο όμορφα και περιποιημένα. Γνωριμία με τα παιδιά κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες και φεύγουμε για το σπίτι του Παναγιώτη.

Δρόμος που χρειάζεται προσοχή λόγω αυξημένης κίνησης.

Μπαίνοντας στη Σόφια με τους πλακόστρωτους δρόμους.

Το πλακόστρωτο εξακολουθούσε να μας ταλαιπωρεί όπως επίσης και τα πολλά φανάρια που σε συνδυασμό με την πολλή ζέστη έκαναν τις στιγμές να μοιάζουν ατελείωτες.

Φτάνουμε στο σπίτι του Παναγιώτη και κατεβάζουμε τις μηχανές στο υπόγειο γκαράζ. Βαλίτσες στο χέρι και ανεβαίνουμε στο σπίτι. Όμορφο με λιτές και σύγχρονες γραμμές με τον Παναγιώτη σαν οικοδεσπότη να μας κάνει να νιώθουμε πολύ άνετα από την πρώτη στιγμή της παρουσίας μας εκεί.

Ήδη είχε νυχτώσει όταν τελειώσαμε την τακτοποίηση των πραγμάτων και ήταν η ώρα του φαγητού. Φτάνουμε σε εστιατόριο επιλογή της Μαρίας (κοπέλα του Παναγιώτη) και του Παναγιώτη.

Από την πρώτη στιγμή σε προδιέθετε πως κάτι καλό σερβίρουν εδώ. Βολευόμαστε σε ένα μεγάλο τραπέζι και έρχεται ο σερβιτόρος. Από εκείνη τη στιγμή είδα τον σερβιτόρο περισσότερη ώρα από ότι είδα τους υπόλοιπους στην παρέα. Ο λόγος? Ο Παναγιώτης φρόντισε να παραγγείλει ότι σε φαγώσιμο βρισκόταν στο ψυγείο του μαγαζιού. Όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού απλά δεν ήρθε ποτέ χαρτάκι συνοδευόμενο από σερβιτόρο στο τραπέζι μιας και ο Παναγιώτης και η Μαρία είχαν φροντίσει και για αυτό...


Παναγιώτης-Μαρία-Μαριέτα-Γιώργος.



Απίθανα παιδιά και ειλικρινά ενθουσιασμένος και χαρούμενος που τους γνώρισα.


Επιστροφή στο σπίτι και μετά από λίγη συζήτηση στο σαλόνι είχε έρθει η ώρα για ύπνο.

Χάρτης 1ης Ημέρας (1ο κομμάτι)
Χάρτης 1ης Ημέρας (2ο κομμάτι)

[Vagelis Gar]

2η Ημέρα (6 Ιουλίου 2010 Sofia - Novi Sad)

Αφού ευχαριστήσαμε τον Παναγιώτη και του υποσχεθήκαμε για ανταπόδοση της φιλοξενίας, φωτογραφία των τριών και αναχώρηση.

(Παναγιώτη και Γιώργο χάρηκα ειλικρινά που σας γνώρισα και εύχομαι ότι έχετε ονειρευτεί να το ζήσετε με όλη την ένταση της ψυχής σας.)

Ξεκίνημα λοιπόν για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν η Σερβία. Το αρχικό μας πλάνο είχε προορισμό το Βελιγράδι, για την διανυκτέρευσή μας, αλλά ο Παναγιώτης μας πρότεινε ως εναλλακτική λύση το Novi Sad. Δεν είχαμε λόγο να μην ακούσουμε τη συμβουλή του μιας και τα επιχειρήματά του ήταν αρκετά πειστικά (ωραία και ήσυχη πόλη, φθηνή ζωή, με ωραίους ανθρώπους) και φυσικά αφού δεν είχαμε κλείσει κάποιο ξενοδοχείο στο Βελιγράδι στόχος το Novi Sad.

Επεισοδιακή έξοδος από τη Σόφια....500μ αφού είχαμε αναχωρήσει από το σπίτι του Παναγιώτη, φανάρι. Ο Γιάννης με το μπροστά, ο Δημήτρης πιο πίσω και εγώ στην αριστερή πλευρά του Δημήτρη και ελαφρώς πιο πίσω. Ανάβει πράσινο και λόγω του γεγονότος ότι είχα το μοναδικό GPS προσπαθώ να ξεκινήσω πρώτος για να βγω μπροστά από τα παιδιά. Με το που ξεκινάω "βρίσκει" η δεξιά μου πλαϊνή στην αριστερή πλαϊνή του Δημήτρη και το αποτέλεσμα μια μεγαλοπρεπέστατη τούμπα στο κέντρο της Σόφιας. Σηκώνουμε την Africa, γρήγορο τσεκάρισμα, όλα καλά, ξεκινάμε...

Θέλαμε να βγούμε γρήγορα από τη Σόφια ώστε να καλύψουμε χιλιόμετρα και να είμαστε το μεσημέρι στον προορισμό μας. Το GPS δεν συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό μας και αφού μας έστειλε 2-3 φορές γύρω από την ίδια διαδρομή τελικά μας οδήγησε σε κάποια στενά της πόλης όπου και υπήρχε υπαίθρια λαϊκή αγορά.





Αφού για λίγη ώρα, αγγούρια, ντομάτες, μαϊδανοί, κράνη, cordures, μανάβηδες και οδηγοί γίναμε ένα βγήκαμε στον δρόμο πρός σύνορα (υπάρχουν πινακίδες προς Βελιγράδι, Νις).

Μοτοσυκλέτες μην περιμένετε να δείτε πολλές στη Βουλγαρία αλλά αυτό που ίσως σας εντυπωσιάσει είναι η ευγένεια των οδηγών απέναντι στους μοτοσυκλετιστές (παραχώρηση προτεραιότητας, χαιρετισμοί). Δεν αντιμετωπίσαμε ΚΑΝΕΝΑ απολύτως πρόβλημα στην πόλη της Σόφιας παρόλο που σε αρκετά σημεία η κίνηση ήταν αρκετά μεγάλη).



Πολύ κουβέντα είχε γίνει πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι και για τα μπλόκα στην επικράτεια της Βουλγαρίας. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν ζήσει εμπειρίες με αστυνομικούς να τους σταματάνε για ψύλλου πήδημα και να απαιτούνε το αντίστοιχο λάδωμα για να μην σε γράψουν. Στο ταξίδι μας η αλήθεια είναι πως συναντήσαμε αρκετά μπλόκα αλλά ΠΟΥΘΕΝΑ δεν μας σταμάτησαν για κάποια παράβαση ή έλεγχο. Χώρα που εκσυγχρονίζεται τα τελευταία χρόνια, ίσως να έχουν γίνει βήματα προόδου και σε αυτόν τον τομέα.



Φανάρια με αντίστροφη μέτρηση στο κόκκινο/πράσινο και ηχητική ειδοποίηση για τους πεζούς.



Εντύπωση στα χωριά που περνάγαμε μου έκανε το γεγονός πως σε κάθε σπίτι υπήρχε μεγάλος κήπος όπου μπορούσαμε να δούμε μια παλέτα χρωμάτων που δημιουργούταν από τα διάφορα προϊόντα που καλλιεργούσαν οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί. Υποθέτω όχι για εμπορική εκμετάλλευση αλλά για να θρέψουν τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Γλυκιά νοσταλγία και αναμνήσεις στο μυαλό μου (είπαμε και πριν για τον περίπλοκο αυτό μηχανισμό) μιας και για αρκετά χρόνια περνούσα τα καλοκαίρια μου στο χωριό και οι ομοιότητες με αυτό που έβλεπα πολλές.




Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι σε όλη την διαδρομή στο έδαφος της Σερβίας υπήρχαν δεξιά και αριστερά του δρόμου συνεργεία αυτοκινήτων με μια μεγάλη πινακίδα να γράφει LASTIK SERVIS και σκόρπια λάστιχα.(Οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις πρέπει να γνώρισαν μεγάλη άνθηση την εποχή των YOGO).



Σύνορα Βουλγαρίας-Σερβίας με τον έλεγχο στην Βουλγαρική πλευρά απλά τυπικός ενώ από την πλευρά της Σερβίας με μια μικρή καθυστέρηση χωρίς όμως προβλήματα. Πανέμορφο το κομμάτι των 20-25 χιλιόμετρα στο οποίο ο δρόμος σα φίδι μοιάζει να γλιστράει ανάμεσα στα βραχώδη βουνά από τη μία και στο ποτάμι από την άλλη. Η συγκεκριμένη διαδρομή είναι κοντά στο Νις.











Αφήνοντας δεξιά το Βελιγράδι συνεχίσαμε στην κύρια αρτηρία (Ε75) και αμέσως μετά το Βελιγράδι ακολουθήσαμε την Ε70 που θα μας οδηγούσε στο Novi Sad. Φτάνοντας αυτό που παρατηρήσαμε ήταν ότι το Novi Sad είναι μια πόλη που σφύζει στην κυριολεξία από ζωή, που σε αρκετές περιπτώσεις κινείται σε δυτικούς ρυθμούς. (διασκέδαση, εμπορικά, εστιατόρια).

Μετά από κάποιες βόλτες βρεθήκαμε κάτω από το Panorama Hotel ξενοδοχείο το οποίο ανεβαίνεις (αν θυμάμαι καλά) στον 4ο και αφού μιλήσαμε με την receptionist (85? το τρίκλινο + πρωϊνό) κάναμε check-in.

Πολύ φθηνό το κόστος ζωής τουλάχιστον σε ότι αφορά την δική μας εμπειρία που είχε να κάνει με τον καφέ και το φαγητό μας. Καφετέριες και εστιατόρια γεμάτα από ανοιχτόκαρδους ανθρώπους. Το χαμόγελο τους ήταν η απόδειξη για αυτό που γράφω παραπάνω. Ιδανικό περιβάλλον για χαλάρωση.









Στα πλην της σημερινής ημέρας ο τρομερός αέρας που συναντήσαμε στη διαδρομή σε αυτοκινητόδρομο με ατελείωτες ευθείες και το μόνο που έσπαγε κάπως τη μονοτονία της πεδιάδας ήταν τα τεχνητά αναχώματα που ήταν κατασκευασμένα για να δημιουργούνται οι κόμβοι.



Βενζίνη και στη Σερβία αρκετά φθηνή 110-115 δηνάρια/λίτρο δηλαδή κάπου στο 1,10-1,15€.

Χάρτης 2ης Ημέρας

Video 2ης Ημέρας

[Vagelis Gar]

[commander]

Αναμένουμε την συνέχεια εεεεεε μην μας ξεχνάς...!!!

[adventure]

[ARGI]

Βαγγελάρα δώσε....
Διψάει το κοινό σου....

[Vagelis Gar]

3η Ημέρα (7 Ιουλίου 2010 Novi Sad - Budapest)


3η ημέρα στο δρόμο και πλέον έχουμε ανοίξει για καλά την παρένθεση στη ζωή μας που περικλείει μέσα της όλα αυτά που πριν λίγες μόνο ημέρες αποτελούσαν μόνο σκέψεις και απωθημένα. Είναι πραγματικά απίστευτο πως αφήσαμε πίσω την καθημερινότητα και παρασυρθήκαμε να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς του ταξιδιού. Από τις μικρότερες λεπτομέρειες όπως η διατροφή μέχρι τα πιο σημαντικά, που τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, ήταν όλα αυτά που περνούσαν μπροστά από τη ζελατίνα του κράνους και μου καταδείκνυαν με τον καλύτερο τρόπο τα «πρέπει», τα «θέλω», τα «όχι» και τα «ναι».

Προορισμός για σήμερα η Βουδαπέστη.

Όσο ακόμα οδηγούσαμε σε Σέρβικους δρόμους παντού βλέπαμε να γίνονται έργα ασφαλτόστρωσης και ο αέρας συνέχιζε το μαστίγωμά του. Διαδρομή με πολλές διακοπές, μικρή ταχύτητα αλλά και αρκετά ακριβά διόδια.

Στα Ουγγρικά σύνορα έγινε ο πρώτος και τελευταίος (σε όλο το ταξίδι) έλεγχος στις μοτοσυκλέτες μας, όπου γυναίκα τελωνιακός ζήτησε και στους τρεις μας να ανοίξουμε από μία βαλίτσα και μας ρώτησε αν μεταφέρουμε ποτά ή τσιγάρα.

Τελειώνοντας τον έλεγχο, στα γρήγορα επίδειξη διαβατηρίων και λίγο μετά τα σύνορα στάση για συνάλλαγμα αλλά και Viegnete, που πληρώνεις αντί διοδίων. Τα παιδιά πλήρωσαν 5? για Viegnete διάρκειας 4 ημερών και εγώ χωρίς να το ξέρω πλήρωσα 2? αλλά η δικιά μου ήταν για μία ημέρα (έληγε στις 12 το βράδυ της ίδιας ημέρας). Το κατάλαβα αργότερα και ρίσκαρα σε περίπτωση ελέγχου από την αστυνομία.

Γρήγορα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ουγγαρίας και άφιξη στη Βουδαπέστη όπου τι άλλο, αναζήτηση ξενοδοχείου (για σκηνή ακόμα δεν είχε γίνει συζήτηση).

Η αλήθεια είναι πως μας πήρε αρκετή ώρα να βρούμε ξενοδοχείο μιας και είναι πανάκριβα, τα περισσότερα χωρίς κάποιο parking το οποίο έπρεπε να πληρώσουμε ξεχωριστά σε κάποιο κτίριο πιο μακριά από το ξενοδοχείο.

Τελική μας επιλογή το Alta Moda Hotel από το οποίο είχαμε ξαναπεράσει στην αρχή, είχαμε ρωτήσει αλλά δεν μας είχε πολυαρέσει η τιμή του (105€ τρίκλινο και 25€ για μια θέση parking στο υπόγειο γκαράζ του ξενοδοχείου). Ο όλος χώρος του ξενοδοχείου στην υποδοχή σε προδιαθέτει ευχάριστα αλλά όλα τα υπόλοιπα μας χάλασαν.

Κράτησαν από την Visa του Γιάννη 300€ σαν εγγύηση σε περίπτωση φθορών μάλλον, δεν είχε πρωινό, το δωμάτιο μικρό και στενό και γενικά η αντιμετώπιση από το προσωπικό του ξενοδοχείου όχι αυτή που θα έπρεπε.

Το "γραφείο" μου

Υπέροχος ο Δούναβης αν και το νερό πολύ θολό. Τα κτίρια σε γυρίζουν πίσω και πολλά από αυτά τα κοιτάζεις με δέος από την μεγαλοπρέπεια και την αρχοντιά που αποπνέουν.

Στο φαγητό σταθήκαμε λίγο άτυχοι αφού εκεί που είχαμε καθίσει αρχικά εμένα δεν μου άρεσε και πήγαμε σε εστιατόριο απέναντι στο οποίο ο σερβιτόρος μας καλοδέχθηκε στην πόρτα. Φαγητό άνοστο, μερίδες πολύ μικρές και servis από τα χειρότερα που συναντήσαμε. Ατάκα του Γιάννη που συμφώνησα και εγώ με τον Δημήτρη είναι «Να μην πας ποτέ σε μαγαζί που ο σερβιτόρος είναι έξω και περιμένει ή ψαρεύει τον πελάτη».

Πληρώνουμε 55€ για 3 μερίδες ψητό κοτόπουλο, μία σαλάτα και 3 coca cola και την κάνουμε με ελαφρά για βόλτα στην πόλη. Λίγα μέτρα πιο κάτω γωνιακό ψιλικατζίδικο το οποίο είχε τα ΠΑΝΤΑ και ο κόσμος έκανε ουρά μέχρι το πεζοδρόμιο. Επίσκεψη λοιπόν εκεί για το απαραίτητο συμπλήρωμα του βραδινού μας και σκέψη πως με τα 55€ που είχαμε πληρώσει στο εστιατόριο αγοράζαμε ολόκληρο το ψιλικατζίδικο.

Ας είναι, τα παθήματα μαθήματα.

Όσο διήρκεσε η βόλτα μας στην πόλη της Βουδαπέστης εντύπωση μας έκανε ο πλήρης εξοπλισμός των ανθρώπων που οδηγούσαν ποδήλατα. Ανεξαιρέτως φορούσαν κράνος και πάρα πολλοί φορούσαν προστατευτικά για τα γόνατα και τους αγκώνες. Ανεπτυγμένη η ιδέα του ποδηλάτου αλλά φιλική και η πόλη προς το ποδήλατα αφού παντού υπήρχαν ποδηλατόδρομοι και ειδικά φανάρια. Αυτοκίνητα, ποδήλατα, τραμ, λεωφορεία, πεζοί χρησιμοποιούν τους δρόμους σε απόλυτη αρμονία.
Η πόλη σχετικά ήσυχη και δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα ως αναβάτες μοτοσυκλέτας με τους οδηγούς των αυτοκινήτων να είναι πολύ προσεκτικοί.

Χάρτης Διαδρομής
Video 3ης Ημέρας

[Vagelis Gar]

4η Ημέρα (8 Ιουλίου 2010 Budapest - Oswiecim)

Το ξενοδοχείο όπου διανυκτερεύσαμε

Για σήμερα ο προορισμός μας ήταν η Πολωνία. Δεν είχαμε σχεδιάσει διανυκτέρευση σε κάποια συγκεκριμένη πόλη (άλλωστε κάπως έτσι κύλισε ολόκληρο το ταξίδι), αλλά θα αποφασίζαμε μόλις περνάγαμε τα σύνορα καθώς μεσολαβούσε και το πέρασμά μας από την Σλοβακία. Γρήγορη έξοδος από την Βουδαπέστη χάρη στο GPS το οποίο με μια μικρή παράκαμψη μας πήγε στην Βούδα από την γέφυρα των αλυσίδων (Chain Bridge) και στη συνέχεια από το τούνελ που περνά κάτω από τις καινούριες συνοικίες της πόλης.



Chain Bridge Βουδαπέστη

Σύραγγα μέσα στην πόλη που σε οδηγεί στις καινούριες συνοικίες

Φύγαμε από την Βουδαπέστη
και την Ουγγαρία γενικότερα με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Καθαριότητα και τάξη τα κύρια χαρακτηριστικά που συναντήσαμε στους δρόμους, με την όλη ιστορία των Μαγϋάρων να έχει πολλά να πει στους επισκέπτες.

E77 και για λίγα χιλιόμετρα διαδρομή δίπλα στον Δούναβη, στον δρόμο που οδηγεί στα Ουγγρο-Σλοβάκικα σύνορα.

Ουγγαρία και Σλοβακία έχουν καταργήσει τα σύνορά τους και το μόνο που μαρτυρά πως κάποτε γινόταν έλεγχοι σε αυτό το σημείο κάποια παλιά κτίρια. Εντυπωσιασμένοι από το φυσικό κάλλος της Σλοβακίας ξεκούραστα χιλιόμετρα μέσα από επαρχιακούς δρόμους (δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι από το σημείο που επιλέξαμε να πάμε) και φυσικά δεν υπήρχαν και διόδια.

Εντυπωσιασμένοι από το φυσικό κάλλος της Σλοβακίας ξεκούραστα χιλιόμετρα μέσα από επαρχιακούς δρόμους (δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι από το σημείο που επιλέξαμε να πάμε) και φυσικά δεν υπήρχαν και διόδια.

Τα τσοπεροειδή έχουν την τιμητική τους όσο προχωράμε πιο βόρεια.

Από όποια χώρα περάσαμε ο χαιρετισμός ήταν αυτός. Πουθενά δεν μας χαιρέτησαν ανάβοντας τα φώτα ή κορνάροντάς μας. Το συνηθίσαμε στην πορεία...

Banska Bystrica

Στάση για ξεκούραση σε κάποιο χωριό στη Σλοβακία και λίγο πριν παραγγείλουμε κοπέλα που μας άκουσε να μιλάμε Ελληνικά ήρθε για να μας βοηθήσει να μιλώντας άπταιστα την Ελληνική γλώσσα. Όχι Ελληνίδα αλλά νομίζω κάποια σχέση με τις σπουδές της είχε με την Ελλάδα. Την ευχαριστήσαμε για την βοήθειά της και αφού προσφέρθηκε να μας φωτογραφίσει απολαύσαμε το καφεδάκι και τα λοιπά εδέσματα.

Συνεχίζοντας τον δρόμο μας προς τα σύνορα με την Πολωνία το τοπίο μαγικό με τον δρόμο να περνά πάνω από απίθανα βουνά με τις λίμνες και τα ποτάμια να συμπληρώνουν το όλο σκηνικό.

Άφιξη στα Σλοβακικό - Πολωνικά σύνορα και η εικόνα που αντικρίζεις είναι η ίδια με αυτή στα σύνορα Ουγγαρίας - Σλοβακίας. Κανένας έλεγχος και μπήκαμε στην Πολωνία. Περνώντας τα σύνορα η επιλογή μας ήταν να οδηγήσουμε στην επαρχία της Πολωνίας κάτι που τελικά μας δικαίωσε μιας και ο δρόμος που ακολουθήσαμε (δυτική Πολωνία) περνούσε μέσα από απίστευτα χωριουδάκια, μια μοναδική παλέτα χρωμάτων και αρωμάτων.

Ότι και να γράψω για την επαρχία της Πολωνίας θα είναι λίγο. Πανέμορφα χωριά με παραδοσιακά σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο κατά μήκος του δρόμου. Δρόμος όχι πολύ καλός με αρκετά μπαλώματα. Εντύπωση προκαλεί και εδώ η καθαριότητα που επικρατεί παντού καθώς επίσης και πόσο περιποιημένα έχουν τα σπίτια τους και τις αυλές τους οι Πολωνοί.

Επιθυμία και των τριών η επίσκεψή μας στο Άουσβιτς και έτσι μετά από λίγα χιλιόμετρα βγαίνουμε από την εθνική και στρίβουμε αριστερά όπου μέσα από επαρχιακούς δρόμους θα οδηγούμασταν στο Άουσβιτς.

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα τα οποία ήταν κουραστικά άφιξη στο Άουσβιτς και στην κεντρική είσοδο. Λόγω του ότι είχαμε φτάσει σχετικά αργά έπρεπε να βιαστούμε γιατί ο χώρος έκλεινε για τους επισκέπτες στις 21:00.



Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες δίπλα από την είσοδο σε ειδικό χώρο και περπατάμε λίγα μέτρα ως την είσοδο κάποιου κτιρίου που αποτελεί κάτι σαν εντευκτήριο. Προσπαθούμε να δούμε που πληρώνουν ώστε να προχωρήσουμε πιο μέσα και διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει αντίτιμο για να μπούμε μέσα.


Ο χώρος έχει διατηρηθεί τόσο καλά από τους Πολωνούς ώστε νομίσαμε πως με κάποιο μαγικό τρόπο μεταφερθήκαμε σε εκείνη την εποχή. Δεν έχουν παρέμβει σχεδόν σε τίποτα και οι συνειρμοί του μυαλού αναπόφευκτα μας οδήγησαν στην εποχή που σε αυτό το μέρος εκατοντάδες χιλιάδων ψυχών έζησαν έναν από τους χειρότερους εφιάλτες που γνώρισε ποτέ οι ανθρωπότητα.

Μίσος, οργή, αγανάκτηση ανάβλυσαν από μέσα μου αυθόρμητα όσο έμπαινα στα κτίρια τα οποία το καθένα ξεχωριστά αποτελεί ένα μουσείο μνήμης και θύμησης για το τι τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου είναι ικανά να τον οδηγήσουν να κάνει.

Φωτογραφίες θυμάτων, προσωπικά αντικείμενα, συνθήκες διαβίωσης, οι θάλαμοι αερίων..



Πίσω στο χώρο που είχαμε αφήσει τις μοτοσυκλέτες και αφού πληρώσαμε 2? ο καθένας για το parking απέναντι ακριβώς από την είσοδο υπάρχει ξενοδοχείο το οποίο για καλή μας τύχη είχε τρίκλινο δωμάτιο με πρωινό. Φαγητό σε εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο και πίσω στο δωμάτιο χωρίς πολλά λόγια και με τον καθένα μας να έχει βυθιστεί στις δικές του σκέψεις.

Ήδη οι νύχτες είχαν αρχίσει να μικραίνουν και μετά από δικό μου ξύπνημα περίπου στις 04:00 ανοίγοντας τις χοντρές κουρτίνες του δωματίου είδα έξω πως η νύχτα απλά ήταν σούρουπο.

Μετά από 1 ώρα ξύπνησε και ο Δημήτρης και αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο πάρκο έξω από το στρατόπεδο αλλά στην ουσία δίπλα ακριβώς μιας και περνάγαμε κολλητά σε κάποια κτίρια. Απόλυτη ησυχία με υγρασία και κάπου-κάπου κάποιο αυτοκίνητο να περνά από τον παρακείμενο δρόμο και να μας θυμίζει την εποχή στην οποία βρισκόμασταν.


Εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη...

Χάρτης Διαδρομής